Goodmorning Miss!

In het zuiden van Pokhara tussen de rijstvelden, start een dag op de ‘Namaste Primary School’ met de "assembly". De kinderen stellen zich netjes op in rijen naar klas en als ze niet helemaal zo staan als het hoort, is er wel een juf of meester die ze rechtzet. Voor de kleintjes is dit wat moeilijker dan voor de groten, maar daarentegen zingen de kleintjes meer uit volle borst mee dan hun oudere schoolgenootjes. De kinderen komen van heinde en ver naar de school, meestal lopend met hun broertjes en zusjes of buurtkinderen. Vanaf half 10 zijn ze welkom en maken ze dankbaar gebruik van de schommel, wipwap en glijbaan totdat het tijd is de dag te gaan openen.
Het schoollied ontbreekt ook niet en de ‘assembly’ wordt altijd afgesloten met een Davitamon multi-vitamine pil. Dit is een erg goede aanvulling op het voedingspatroon van de kinderen, die praktisch elke dag een rijst met linzen maaltijd krijgen en thuis niet altijd vers fruit eten.

In de maand dat ik les heb gegeven hebben bijna alle kinderen de "Fli fla song" geleerd (onthoud die; een knaller!). Elke dag dat Charlotte en ik aan kwamen fietsen, werden we verwelkomt met dit liedje, in een niet bestaande taal.

Als (leerkracht) vrijwilligster heb ik mij verdiept in het kleuteronderwijs, de nursery. De kleintjes spreken uiteraard amper Engels en brabbelen tegen mij in het Nepalees. In mijn eentje gaan lesgeven aan de hele groep van ruim 30 kids, is daarom voor mij, die alleen de stopwoordjes Nepalees kent, eigenlijk niet te doen. Dat komt eigenlijk prima uit, want omdat de lessen altijd klassikaal zijn, kun je als vrijwilliger veel extra aandacht aan de individuele kinderen geven, door met ze een van de talloze spelletjes en puzzels te doen in de prachtige speelruimte of de bibliotheek. De kinderen staan letterlijk te springen om mee te gaan en kunnen de uitleg amper afwachten. Als de juf even weg is komt de rest dan ook om het hoekje koekeloeren wat we aan het doen zijn. Concentratie; tja, dat is voor veel kinderen in de onderbouw een struikelblok.

In Nederland worden kinderen eigenlijk geanimeerd met uitdagende en prikkelende speelmaterialen en lesmethodes. In Nepal gaat dat wel anders, daar wordt veel aangeboden dat herhaald moet worden en herhaald en herhaald, maar begrepen wat er ingestampt wordt...dat is iets waar je als vrijwilliger met een Nepalese leerkracht over kunt filosoferen en ook discussiëren. Daar ben ik wel achter gekomen in de maand dat ik hier gewerkt heb. We hebben veel gepraat; hun visie, onze visie.

Samen met groepjes kinderen heb ik geknutseld. De kinderen waren vrij in het versieren van de vlinders en daar genoten ze van. In de bovenbouw hebben Charlotte en ik ons intensief bezig gehouden met de spreekbeurten. In Nederland een gevleugeld begrip en menigeen denkt er met een gemend gevoel aan terug, want het was toch wel eng om voor de hele groep iets over een bepaald onderwerp te vertellen! Nou, dat vinden de kinderen van de Namaste Primary School ook. Klas 4 en 5 hebben het spits afgebeten. De eerste weken hebben ze een onderwerp uit hun scienceboek voorbereid en voorgedragen, daarna kwamen de "orals", de mondeling Engels examens. De een ging het natuurlijk wat beter af dan de ander en dat had eigenlijk te maken met de voorbereiding. Een enkeling stond met de mond vol tanden; vergeten te oefenen...

De voortzetting van veel mondelinge activiteiten in het Engels is een goede zaak. Ben je vaardig in het Engels, creeer je meer kansen voor de toekomst. Ook voor het zelfvertrouwen van de kinderen is het goed. Ze zijn zo gewend om de, uit het hoofd geleerde, feiten op te dreunen, dat een verhaaltje vertellen over bijvoorbeeld zichzelf iets totaal nieuws was. Tussendoor ook ontspanning; De Nepalese kappersleerlingen hebben alle kinderen een nieuwe coupe aangemeten. Voor de meiden heb ik knipjes, haarbanden en elastiekjes gekocht en de jongens kregen een flinke klodder gel in hun haar.

Omdat de kinderen een keer per week fruit krijgen, hebben Charlotte en ik gezorgd voor extra fruit. Daarnaast hebben we ook meegeholpen in het bereiden van de twee wekelijkse maaltijd. Dat was erg gezellig, samen met de kookmoeders en Laxmi, de president van de school. Zij zet zich in voor onder andere een soepel verloop van de organisatorische kant en maakt de vrijwilligers wegwijs op school.

Er is als vrijwilliger op de Namaste Primary School nog zoveel te doen en te beleven; in de tijd dat Charlotte en ik er waren hebben we Engels gegeven, spelletjes gedaan, geknutseld, in de bieb gelezen met een aantal kinderen, geholpen met het eten koken, curd uitgedeeld, fruit geschild, gezongen, grapjes gemaakt, gekletst over de verschillen tussen Nepal en Nederland, de leerkrachten tips gegeven, de ehbo set nagekeken, geholpen bij de examens....... Op allerlei manieren kun je je steentje bijdragen, in daden en dingen. Er is zoveel te overleggen met Laxmi daar en Julia en Brigitte hier!

Ik heb er een prachtige ervaring opgedaan en gezien dat juist deze kinderen, de kwetsbare groep allerarmsten, les krijgen in dit prachtige gebouw, vrolijk en vrij zijn, met een goede basis voor de toekomst!

Stichting Namaste Nepal en speciaal Julia en Brigitte; een hele prestatie! 

Veel groetjes,
Madelon Nieuwmeijer

P.s. 25 september ga ik weer even naar Nepal terug,
maar dan voor een hele andere reden.......!! Klik hier >>>