Voedingsproject op de ‘Namaste Primary School’ 

Een verslag van twee voedingsstudenten die met het grootste plezier een fantastisch voedingsproject hebben opgezet als opdracht voor hun opleiding voeding en diëtiek aan de Hogeschool van Amsterdam.

Zoals misschien enkele al weten zijn we in de herfst van vorig jaar op een brakke oude tandem van Amsterdam naar Parijs gefietst waardoor we uiteindelijk een enorm bedrag hebben opgehaald om ons project op te zetten en voort te zetten.
Verslag en foto's>>>.
Met steun van familie, vrienden en zelfs Youp van het Hek kregen we een onvoorstelbaar bedrag bijeen wat ons project in ene een andere wending gaf. We konden in lange termijnen praten. Het verhaal werd helemaal compleet nadat we een week voor ons vertrek te horen kregen dat het bekende merk Davitamon ons 150.000 vitaminepillen wilde sponsoren!! Het waren 1500 potjes gevuld met kleurrijke tabletjes speciaal voor kinderen in de leeftijd van 3 tot 15 jaar. Precies de leeftijden die op de school zitten! De pillen hebben we een dag voor vertrek op gehaald bij de fabriek en zaten we alleen nog met het probleem van transport naar Nepal. Hoe krijg je in vredesnaam 11 dozen met een gewicht van 100 kg naar Nepal?? Dit was een probleemstelling waar we ons in Nepal mee bezig moesten houden. 

28 januari was het zover. Na ruim een jaar voorbereiding vertrokken we naar Nepal om de ruim 160 kinderen op de Namaste Primary School te helpen aan een ietwat gezondere voeding. In Nederland zijn we o.a. hard bezig geweest met het verzinnen van het voedingsprogramma en met name hoe we dit na vertrek uit Nepal duurzaam voort konden zetten. 

In Nepal aangekomen was het de ene cultuurshock na de andere en waren we alleen maar aan het bijkomen van de hectiek in Kathmandu. Gelukkig gingen we na een kleine week al naar het veel rustigere Pokhara om te acclimatiseren.

Al vrij snel zijn we met Rajesh naar de school gelopen om te zien waarvoor we nou eigenlijk gekomen waren. Een prachtig gebouw dat eigenlijk meer deed herinneren aan onze eigen basisschool dan een Nepalese basisschool. Ook onze eerste ontmoeting met de kindjes was een moment om nooit te vergeten, twee grote witte gasten die kwamen kijken op hun school. Even een paar dagen meelopen om te zien hoe het eraan toeging tijdens de lessen.

Maar omdat we van aanpakken hielden zijn we al snel begonnen met ons eerste project, de aanleg van een eigen schooltuin met overdekking tegen rooflustige apen. Met Laxmi overlegt wat onze wensen waren en wat er allemaal mogelijk was in Nepal en hoe we het dan aan moesten pakken. Al snel hadden we schetsen gemaakt hoe het eruit moest komen te zien en voor je het wist stond er een man naast ons, een man die zich voorstelde als de ‘Ironman’. Hij zou de kooi over de tuin gaan maken en met een goed prijsje komen (onderhandelen was wel een must want zo mooi was het prijsje niet). Wij zijn vrij snel begonnen met het omploegen van het stuk grond dat eigenlijk niet gebruikt werd en er verlaten bij lag. De grond zat echt helemaal vol met allerlei maten gesteente wat het ploegen een zware en frustrerende klus maakte. Achteraf hadden we misschien werklui moeten inschakelen om dit voor ons te doen maar ja. Er waren zoveel dingen waar rekening mee gehouden moest worden: een geul graven om de muur onderaan te bepleisteren om de tuin te beschermen tegen water uit de rijstvelden is hier een voorbeeld van. De graafwerkzaamheden namen veel tijd in beslag vanwege de eerder genoemde stenen maar ook omdat het Nepalese tuinder materiaal niet echt je van het is, maar wij vonden dat we moesten roeien met de riemen die we hadden.

Door dat de tuin met een constructie overdekt moest worden ontstond er echt een soort tuinkas waar een muurtje voor gebouwd moest worden waar vervolgens een heuse deur in zou komen. Dit muurtje moest ook gemaakt worden en hiervoor werd de ‘Cementman’ ingeschakeld die het klusje klaarde in de tijd dat er in Nederland een heel flatgebouw wordt gerealiseerd, niet te snel dus. Toch kon er na de bouw van de muur begonnen worden met het overdekken van de tuin met een stalen constructie waarover vervolgens gaas gespannen zou worden. Echt fantastisch om te zien hoe dat gedaan wordt! Met een lange ijzeren draad die in de stoppenkast werd geplugd konden ze met een vooroorlogs lasapparaat de ijzeren palen aan elkaar verbinden, echt ongelofelijk dat er geen ongelukken met de werkers gebeurde. De draden moesten ze wel echt verbergen voor de kinderen omdat we het niet op ons geweten wilde hebben dat er een gewonde zou vallen door de aanleg van de tuin.

De staalbouwers hadden een stevig tempo en al snel stond er een echte overdekte tuin waar geen aap in kon komen. Wij zorgden zelf voor de nodige afwerking waar de werklui beschadigingen hadden aangericht en natuurlijk konden we na het platstampen van de grond weer opnieuw beginnen met het omploegen van de grond. De grond moest natuurlijk wel vruchtbaar gemaakt worden en dit werd gedaan doormiddel van 50 aangeschafte zakken met gefermenteerde buffelpoep. Met de hand strooide we het over de grond en vervolgens, hoe kan het ook anders, weer omploegen zodat de mest overal kwam te zitten. Echt een ongelofelijke klus waar wij ons echt op verkeken hadden, vooral het algehele ploegwerk was superzwaar.

Tussen al deze werkzaamheden in werden we ook door Laxmi meegenomen naar een aantal huizen van de schoolkinderen zodat we een idee kregen van de leefsituatie. Dit was voor ons echt heel confronterend, omdat je gewoon zag hoe verschrikkelijk arm de mensen waren. Op 7 vierkante meter leven met 7 mensen is in Nederland iets dat nooit voorkomt maar daar is het aan de orde van de dag. Hoe sommige mensen in deze erbarmelijke omstandigheden konden leven was voor ons echt een raadsel maar tevens ook een steun in de rug om van ons project een succes te maken zodat we de situatie enigszins konden verbeteren. Er waren ook echt grote verschillen te zien tussen mensen die een beetje grond hadden en zelfvoorzienender waren en de mensen die niets hadden en echt alles moest kopen. Voor iedereen die nog naar Nepal wil, als je de kans krijgt om een kijkje te nemen bij mensen thuis dat moet je dit echt doen! Je ziet dan echt de verschillenden tussen arm, armer armst!

met Laxmi bezochten we een aantal families in de buurt

Ondertussen liep ook nog het pillenverhaal, die stonden nog in Nederland en moesten koste wat kost naar Nepal komen. Via mijn moeder (Guus) hadden we het emailadres gekregen van een neef van haar die misschien wel iets kon betekenen. Wij hadden gelijk contact gezocht en wat bleek: hij wilde de verzending geheel verzorgen en zou ook de bijkomende kosten volledig voor zijn rekening nemen, supermooi!!! Toen is het allemaal heel snel gegaan en hadden we binnen de kortste keren alle formulieren ontvangen en kregen we het verlossende mailtje dat de pillen in het vliegtuig zaten onderweg naar Nepal. Wij moesten speciaal voor de pillen naar Kathmandu om ze bij de douane te innen, hier zijn de zorgen en problemen pas echt begonnen. Bij de douane aangekomen werd gelijk al aangegeven dat het moeilijk zou worden, omdat de zending op naam van ons guesthouse stond (verblijfplaats moest opgegeven worden) en niet specifiek op onze naam. En inderdaad bij de douaneklaring werd gelijk gezegd dat we een verklaring moesten hebben van de eigenaar van het guesthouse om de pillen mee te mogen nemen. Op een gegeven moment zei de baas van de douane zelfs dat we ze helemaal nooit mee mochten nemen, omdat hij vond dat het medicijnen waren. We zouden eerst een officieel document moeten hebben van het Ministerie van Volksgezondheid voordat we überhaupt al verder wilden praten met de baas. Nou we zijn achter het document aan gegaan en het heeft ons een week gekost, met 30 taxiritten naar meerdere ministeries, om uiteindelijk het papiertje te bemachtigen. Om de pillen te krijgen hebben we de eigenaar van het guesthouse naar KTM laten vliegen om zijn naam bij het officiële document te zetten. Ze deden zo moeilijk omdat volgens de Nepalese wet er geen combinatie van mineralen en vitamines in 1 pilletje mag zitten. Nou om een lang verhaal kort te maken, we hadden de pillen en moesten alleen nog wat officiële papieren nodig van de Nederlandse overheid (een eitje vergeleken met de Nepalese verschrikking). De eigenaar van ons guesthouse hebben we met de taxi naar Pokhara laten gaan en hij nam gelijk de pillen mee, echt ongelofelijk dat het gelukt was.

Zo konden we dan toch echt beginnen met het verstrekken van de pillen!  Het waren zoveel pillen dat we ze zelfs 1 pil per dag konden gaan geven. Met een slok water werden de pillen iedere ochtend na de assembly gegeven en de kinderen waren na een weekje al helemaal gewend. We hebben ingevoerd dat ze met ons sponsergeld ook 4 keer per maand een bakje met Curd (Yoghurt) krijgen afkomstig van de dichtbij gelegen melkfabriek.

Omdat we wilden kijken wat ons aangeboden voedingsprogramma in combinatie met de voeding die al verstrekt werd, deed met de ontwikkelingen op fysiek en psychisch niveau deden we een zogeheten nulmeting en een eindmeting. De nulmeting hadden we gedaan voordat we naar KTM vertrokken en bestond uit het meten, wegen , een algehele uiterlijke check (kijken of door voedseltekort uiterlijke gebreken te zien waren) en een geheugen test. De tweede meting deden we 2 maanden nadat we de nulmeting gedaan hadden en was bedoeld als vergelijkingsmateriaal om te zien of er verschillen waren opgetreden na het verstrekken van de pillen en de Curd. De gegevens konden we dan in Nederland gaan analyseren om te zien wat de verschillen dan waren en of het significant was. En wat bleek nou: in de korte periode dat we de pillen en Curd gaven was al een groei te zien van gemiddeld 1,2 cm!!!!! Dit was 2 keer meer dan dat de kinderen gemiddeld in het jaar ervoor groeide per maand. Kortom een super succes al na 1,5 maand en wie weet wat er nog gaat gebeuren de komende jaren (wij voorspellen heel veel goeds in ieder geval).

Omdat we de tuin wilde testen of het geheel wel vruchtbaar genoeg was zijn we zelf aan de haal gegaan met zaadjes en stekjes. We wilden kijken of de tuin geschikt was qua ruimte om te gebruiken in de lessen. We hadden 9 verschillende groentes geplant en na een weekje begon alles al te groeien. Het weer, de regen en de mest deden de plantjes heel veel goeds omdat we vlak voor ons vertrek al de eerste groentes in de tweemaandelijkse maaltijd konden zien gaan. Er kwamen reusachtige komkommers, kolen en courgettes de grond uit en het was ook nog eens heerlijk (biologisch).

binnen een paar weken was het een gigantische oogst van courgettes, aubergines .......

Voor de kleinste op school hadden we een leuk klein speelkeukentje laten bouwen die we gevuld hadden met houten groentes en fruit. Laxmi ging heel schattig aan de Nursery laten zien hoe er mee gespeeld moest worden en dat ze hun fantasie moesten gebruiken, wat heel moeilijk werd gevonden bleek.

Omdat we in Nederland ook veel contact hebben gehad met Dokter Holt (de tandarts die op school de tandjes heeft gecheckt) wilden we ook graag iets doen met tandjes poetsen. Uiteindelijk hebben we voor alle kinderen een mooie tandenborstel gekocht met een eigen tandpasta tube. Per klas gingen we de kinderen poetsles geven, echt fantastisch!!!!

We kunnen wel uren en pagina’s voltikken maar het is misschien het beste als je je laat leiden door de foto’s. Het was echt een ongelofelijke tijd waar we echt zo onwijs veel geleerd en gezien hebben. Het verandert je leven als je er geweest bent en echt wat hebt kunnen betekenen voor de mensen daar. Het waren zulke lieve kindjes en we voelden ons echt betrokken bij een mooi project en we hopen echt dat we iets duurzaams hebben opgezet en dat Julia en Brigitte er echt blij mee zijn. Nepal zet aan tot inzet. Je wilt dingen doorzetten ook als het moeilijk is zodat je uiteindelijk terug kan kijken op iets waar anderen echt wat aan hebben.

Waar anderen misschien denken het lukt niet en we stoppen ermee hebben wij doorgezet en het tot een supersucces gemaakt. We denken ook dat Julia en Brigitte dit gevoel hebben want er staat een prachtige school met docenten en 160 kinderen waarvan je eigenlijk niet van gelooft dat het door twee Nederlanders is opgezet.

Guus en Tom

op deze dag wordt de Godin Saraswati, de godin van het onderwijs, geëerd

een 7-daagse trekking naar ruim 4100 mtr.