Anke - 30 maart / 6 augustus 2010 -
Namaste |
30 maart was het
zover, mijn reis naar Nepal begon! Niet wetend wat me te wachten stond
ging ik voor vier maanden alleen op reis, met een mooi doel voor ogen:
vrijwilligerswerk voor kansarme kindertjes in Nepal doen. De eerste twee
dagen heb ik met Chandra, een gids via Julia, sightseeing op de motor in
Kathmandu gehad. Ik deed gelijk vele indrukken op en kon het allemaal
niet zo goed bevatten. We zijn naar de Monkey Temple, Kathmandu Durbar
Square en Boudhanath geweest. Ik ben nog nooit eerder in een Aziatisch
land geweest en keek mijn ogen uit mijn hoofd, wat een verschil met
Nederland zeg! Vooral die drukte en viezigheid vergeet je niet snel. Op
de tweede dag ben ik naar Bhaktapur, een minitempel en naar Pasupatinath
(crematieplaats) geweest. Dit was ook erg indrukwekkend om te zien. Annapurna Circuit! De school bleef nog even dicht in verband met de vakantie en besloot ik een trekking te gaan maken, het Annapurna Circuit. Ik heb er in totaal 13 dagen over gedaan, wat kennelijk snel is. Bijna elke dag ben ik rond 7/8 uur vertrokken, voor een wandeltocht van gemiddeld 8 uur. Ik heb veel geklommen (en natuurlijk ook gedaald), maar ook erg mooie uitzichten gezien. Het is ongelofelijk dat je zoveel bergen om je heen ziet met aan de onderzijde rijstvelden of tropische planten. Ook heb ik door half woestijnachtige gebieden gelopen, het was echt prachtig. Verder werd de trekking gekenmerkt door veel bepakte ezels, veel loslopende andere dieren en dragers die helaas vaak te veel bagage meekregen. Tijdens mijn rondtrek heb ik voor het merendeel echt in hutjes geslapen, op hele dunne matrasjes (lees: tuinkussens voor Nederlandse begrippen), nihile platen als tussenmuur, rondlopende muizen en het was echt niet overal even fris. Ook had ik ongeveer 10 dagen alleen een Aziatisch toilet en soms een paar dagen geen of een koude douche. Echt fris voelde ik me niet meer na de tocht, maar de wandelingen waren echt geweldig. |
het prachtige landschap van het Annapurna gebergte en bepakte ezels |
Naar school! In de tweede week zijn Julia, Savitri en ik met een groep kinderen mee naar huis gelopen. We hebben ongeveer acht hutjes gezien. De meeste gezinnen hebben één kamer om te wonen. Hier wordt dus in geslapen met het hele gezin, maar ook gekookt. Soms is er niet genoeg ruimte in een bed en wordt er op de grond geslapen. Deze mensen hebben echt maar het minimale, op een mobiele telefoon en een televisie na dan. Dit is raar om te zien, maar kennelijk hechten ze hier veel waarde aan. Die week heb ik nog meer lessen bijgewoond om te kijken hoe het gaat, maar ik heb ook al veel zelf gedaan. Een dag was een docente er niet en heb ik wat (Engelse) lesjes overgenomen. Dat was erg leuk om te doen! Ook heb ik veel lessen coördinatie spellen samen met de docenten gegeven en wat kindertjes van de laagste klassen apart genomen om Engelse uitspraak, kleuren, plaatjes, memory en dergelijke te oefenen. Het is moeilijk om aan de kleinsten uit te leggen wat de bedoeling is, want Engels verstaan ze nog niet zo goed. Maar gelukkig is het toch gelukt. |
een stuk frisse komkommer en een lekker bakje met curd |
Chitwan National Park |
lekker badderen met een olifant |
Weekje stakingen.. |
staking | Fewa Lake | vissers | toerist uithangen | cocktail met Pratima/Julia |
Vertrek Julia Handjes tekort! Elke dag had ik vele handjes aan mijn handen wanneer ik heen en terug naar school liep. Drie kindertjes aan een hand kan prima hier in Nepal. Sommigen renden naar me toe wanneer ze me zagen, dat is echt heel leuk! En dan kom ik de school in en geven een of meerdere kindjes een geplukt bosje bloemetjes aan me, een geweldig ontvangst toch? Het zijn arme kinderen met een krakkemikkig huisje en amper kleding. De kinderen herken ik vaak niet alleen door de koppies, maar ook aan de kleding die ze dragen. Dat is ongeveer elke dag elke week hetzelfde, ze zien er vaak lekker vies uit. Maar dat viel me op een gegeven moment niet meer zo op. Dat kinderen in deze armoedige omstandigheden zo lekker vrolijk en speels zijn en vaak gelukkig dat ze naar school kunnen is echt geweldig om te zien. Ik heb er dan ook nog geen moment spijt van gehad dat ik vrijwilligerswerk op deze school deed! Mijn dagen op school zijn altijd lekker druk, ik ben veel bezig met de practical hours en met het lezen van de jongste kinderen. Als ik de klas binnenkom om er twee mee te nemen naar de bieb staan er velen te springen om uitgekozen te worden. Dat is volgens mij toch wel anders in Nederland. Sommige dagen was er een docente niet en heb ik de lessen overgenomen. Dat ging over het algemeen goed. Voor de kleinsten wist ik inmiddels wat ik kon doen, zonder al te veel (moeilijk) Engels te gebruiken. Alleen klas 2 was erg frustrerend voor me. Deze kreeg ik niet onder controle, terwijl de drie klassen eronder en de drie klassen erboven wel lukten. Maar in de pauze kwam juist deze klas naar me toe rennen om memory te spelen. Dan zijn het allemaal rustige schatjes! |
ook de docenten moesten een keer het parcours afleggen | |||
touwtje springen | water/tennisbal | skippy ballen | uitgeteld en spierpijn |
Trekking 2: Annapurna Basecamp |
7 dagen wandelen heen en terug naar het Annapurna Basecamp |
Weer naar school.. Ik heb veel tijd gestoken in het lezen met de kinderen van klas KG en 1 en dit was goed te merken wanneer ik de leestest de tweede keer toepaste. Het is erg leuk om de vooruitgang en het enthousiasme bij de kids te zien. In de laagste klas, nursery, leren de kindjes schrijven in het Nepalees en Engels. De een pikt het snel op, de ander, met name de allerkleinsten, hebben erg veel moeite met het leren schrijven. Af en toe hielp ik mee in de klas wanneer ze leren om Engelse letters te schrijven. Dit is erg leuk om te doen. Met het Nepalees kan ik natuurlijk niet meehelpen, maar soms wanneer ik de klas inliep en de kinderen waren bezig het met het leren Nepalees te schrijven, vroegen de kinderen ook aan me of ik het goed wou keuren.. maar dat gaat natuurlijk niet. Met een "no nepali" begrijpen ze het gelukkig wel. Klas 3 was altijd lekker fanatiek. Ze proberen allemaal leuk Engels met me te praten en proberen me wat Nepalees te leren. Helaas werkte mijn geheugen niet helemaal mee en kon ik niet alles onthouden. De meiden zijn dol op mijn roze jurkje en vroegen zelfs verschillende keren of ik het de volgende dag zou willen dragen. Ook mijn haren invlechten doen ze graag en ik krijg continu te horen dat ik heel mooi ben, mijn ogen zo geweldig mooi zijn, etc. |
assembly | begin regentijd | nose/mouth/ear... | memory | lekker spelen |
boefjes | blijven lachen... | in de bieb | met klas 3 | sushmita en rashmila |
Op pad met oud-student Amar Erg arme gezinnen… Amar vertelde me dat hij nog veel kinderen in zijn woongebied wist die naar school willen, maar het niet kunnen betalen. De week erna had ik samen met hem, Savitri en docente Chanda, drie arme gezinnetjes bezocht. Het is echt het vreselijkste wat ik heb gezien. In één gezinnetje had de vader maar één been. Hij heeft niks om zichzelf voort te bewegen, alleen een houten plankje waarmee hij zichzelf stukje bij beetje kan verschuiven. Het gezinnetje heeft geen bed om op te slapen en ze hebben nog eens niet genoeg inkomen (120 ct per dag) om voldoende te kunnen eten. De kinderen, een meisje van 9 en jongetje van 7, gaan niet naar school, want dat kunnen ze niet betalen. Dit betekent dan ook een slechte toekomst voor hen. De tranen stonden in mijn ogen. Een ander gezin met kinderen Priya (12) en Biswa (10) wordt echt door de baas uitgebuit. Ze krijgen een laag salaris van hun baas en betalen een hoge huur terug aan hun baas om in een onafgesloten woonruimte van de buitenlucht te wonen. De kinderen hebben een paar jaar terug even onderwijs gehad. Zij zijn in juni in klas nursery gestart en gelukkig lopen ze nu elke dag met een heerlijk vrolijk gezichtje rond. In het laatste gezinnetje zorgen een opa en oma voor twee kleinzoons en een meisje van maar twee jaar oud, waarvan de moeder is weggelopen toen ze maar 18 dagen oud was. Het gezin heeft amper iets te makken, maar wil toch voor dit kleine meisje zorgen. Een weeshuis zouden ze erg graag willen. Ik heb bij twee weeshuizen geïnformeerd maar deze zaten bomvol en er was al een lange wachtlijst. Het meisje zou ik graag een goede toekomst geven, maar hoe? |
arme gezinnen in kleine gammele hutjes |
Ouders op bezoek |
met ma voor de school | pa aan de memory | tussen de kids | bij Devi Falls | in Patan |
Pashupathinath | Boddnath | rijstvelden | op trekking |
Nieuwe vrijwilligers |
Hulpbehoevende kinderen |
lekker spelen in de speeltuin en poppetjes maken van wc rollen |
een dagje uit met klas 3 naar het mountain museum |
na het educatieve uitje was het tijd voor fanta en cola |
|
De
laatste dagen In de laatste week ben ik samen met klas 3, Rob en Moniek naar het Mountain Museum geweest. Dit was echt heel leuk. De kinderen waren super enthousiast en overal in geïnteresseerd. Naderhand hebben we nog getrakteerd op een flesje fris. Dan zie je helemaal stralende kinderen. Deze middag vroegen ook wat meiden aan me waarom ik terugga na naar Nederland, waarom ik niet langer blijf. En zeiden: "we are going to cry Friday". Het einde kwam inderdaad in zicht, waar ik echt tegenop zag. Sommigen smeekten me afgelopen week nog: "please do not go, please". Ik heb echt een geweldige tijd met de kids gehad en een hele leuke band met ze opgebouwd, maar dit maakt het afscheid ook wel des te lastiger. Vrijdag 30 juli was het dan zover. Toen we naar school liepen kwamen er alweer wat kinderen ons tegemoet gerend om handjes vast te houden. Velen hadden een bloemetje voor mij bij zich, echt heel lief. Ook toen ik op school aankwam stonden veel kinderen met een bloemetje in hun handen klaar, erg schattig. Sommigen gaven het meteen, anderen niet. Deze gingen de assembly doen met het bloemetje in hun handen, heel de assembly werd hierdoor verstoord. Klappen en hoofd, schouders, knieën, teen gaat natuurlijk niet meer zo gemakkelijk dan. Na de assembly kreeg ik van alle kinderen een bloemetje en de meesten zeiden ook nog iets als: please do not forget me, remember me, have a good journey, have a nice day. Dit was echt heel leuk, maar ook moeilijk voor mij om het droog te houden. De ochtend heb ik doorgebracht met wat spelletjes doen met de jongste kinderen. Na de pauze ging ik kettinkjes en snoepjes in elke klas uitdelen. Rob en Moniek hadden stiekem in elke klas getekend voor mij, wat een geweldige herinnering is. Bedankt Rob en Moniek! Dus van elke klas kreeg ik een boekje met een tekening en wat tekst van elk kind. Velen hebben mij getekend en wat (persoonlijks) erbij geschreven, dit is zeker een hele mooi herinnering aan deze lieve kinderen. Aan het eind van de dag heb ik nog bye bye tegen alle kinderen gezegd en kreeg ik een rode tikka en sjaaltjes voor een goede reis van de docenten. Aan het eind had ik helemaal een rood gezicht, dat was erg charmant en alle mensen op straat en in de bus keken me aan. |
na de assembly was het tijd om afscheid te nemen van de kinderen en kreeg ik veel bloemetjes | ||||
kettinkje uitdelen | peuterklas | kleuterklas | kado gekregen | bye bye |
toespraak en kadootje | een moeilijk afscheid | het zit er bijna op | klas 5 |
katta en tika | staf en docenten | terug in de bus | een bloemenzee |
Terug in Nederland |
dag Pokhara ........ dag Nepal |