Woorden schieten tekort .........

Alles is van voorbijgaande aard... Zo ook het "Namaste Primary School tijdperk". Een tijd die een blijvend plekje in mijn hart heeft gekregen en die eigenlijk niet in woorden beschreven zou "mogen"  worden, omdat die simpelweg tekort schieten...

Toch een poging wagend... Dan nadenkend over waar te moeten beginnen.
Mijn voornaamste doel was om in mijn drieënhalve maand durende verblijf aandacht te besteden aan (zoals we dat in westerse begrippen beschrijven) "remedial teaching" bij kleine groepen kinderen met leerachterstanden. Ik heb deze groepen kinderen apart genomen met de bedoeling hun kennen en kunnen meer samen te laten smelten met de gemiddelde leerling. Bovendien ben ik met een "open mind" de manier van lesgeven binnen de school gaan verkennen om hier indien nodig een helpende hand te bieden. Maar goed... Hier komt het gezegde "alles loopt toch altijd anders dan verwacht" om de hoek kijken. Maarrr... Geen paniek! Het zijn niet de eindpunten die ertoe doen, maar voornamelijk de wegen hiernaartoe, het proces om dit alles tot stand te brengen. Wanneer je in acht houdt dat dit proces in kleine stapjes verloopt krijg je hier een hoop voor terug. Die kleine stapjes hebben mij doen inzien dat mijn bezoek niet voor niets is geweest. Het zijn namelijk mooie "instapmomenten" voor het verdere groeiproces van de Namaste Primary School.

Terugkomend op het "remedial teaching"... De vakken waar ik mij met name op heb gericht zijn Engels, rekenen en practical hour. Bij de nursery lag de focus op het tellen en het alfabet en bij de hogere klassen was Engels van groot belang. Denk hierbij aan het geven van dictees, de kinderen hardop laten voorlezen uit een Engels boek, het schrijven van Engelse verslagen na aanleiding van een gebeurtenis of na aanleiding van het lezen van een verhaal/boek en het geven van een mondeling. Dit alles ook met betrekking tot de voorbereidingen van de examens die op komst waren. Kortom: er was genoeg te doen!

Omdat ik daadwerkelijk vooruitgang bij de kinderen wilde zien ben ik dan ook vaak met dezelfde groepen kinderen apart gaan zitten. Hierbij geldt namelijk: herhaling, herhaling en nog eens herhaling. Vol enthousiasme gingen de kinderen met mij mee en ik moet zeggen dat zij allen (tot op een enkeling na) zeer gemotiveerd en leergierig waren. In één woord geweldig omdat deze pijlers de basis zijn om ook daadwerkelijk nieuwe kennis op te nemen. Stuk voor stuk hadden ze er erg veel plezier in en bedankten ze me keer op keer met een grote glimlach. Wat ze de keer ervoor nog totaal onbekend in de oren klonk zou de keer daarop misschien wel met een duwtje in de rug kunnen worden bereikt en de keer daarop misschien wel helemaal zelfstandig. En ja.. kort omschreven was dat ook vaak het geval!

Met betrekking tot het Nepalese onderwijssysteem heb ik in kaart gebracht wat mij per leerkracht opviel en heb ik op de lesmomenten die ertoe deden ingehaakt door feedback te geven. Hierbij heb ik voortdurend aandacht geschonken aan het feit dat ik er was om hen te helpen en het opbouwende kritiek was. De manier van lesgeven is voor de meeste leerkrachten vanzelfsprekend, omdat zij in hun eigen schooltijd op dezelfde manier onderwijs genoten. Daarom heb ik hen er ook van proberen bewust te maken dat er verschillende manieren van lesgeven zijn en er niet zozeer een goede en foute manier van lesgeven bestaat. Andere lesmethoden kunnen mogelijkerwijs leiden tot een (voor de kinderen, maar ook voor de leerkrachten) meer gedifferentieerde manier van lesgeven. Om dit over te brengen heb ik zelf verschillende keren als voorbeeld gediend door voor de klas te staan, een boek voor de klas voor te lezen of een dictee te geven. Niet altijd verliep dit alles even soepel, maar dat bracht mij ertoe weer nieuwe uitdagingen aan te gaan. Bovendien heb ik hierdoor ook kinderen zien opbloeien. Wanneer zij eerst nog alles klassikaal opdreunden, kregen zij nu ineens een krijtje in hun hand gedrukt om het antwoord op het schoolbord te schrijven, werd er gevraagd naar hun mening of werd hen gevraagd voorbeelden op te noemen van lastige definities. Kortgezegd: de kinderen kregen meer inspraak in de klas wat ook daadwerkelijk aan hun lachende gezichtjes en aan de glimlach op de gezichten van de leerkrachten was af te lezen. Op zulke momenten werd er niet alleen een sprongetje voorwaarts gemaakt in het onderwijssysteem, maar werd er ook letterlijk een sprongetje in mijn hart gemaakt.

Het gezegde "alles loop toch altijd anders zoals verwacht" kun je je maar beter onmiddellijk eigen maken wanneer je Nepal binnenstapt, omdat ik haar vele malen ben tegengekomen. Het gaat toch om de bewustwording van het moment en het "op je af laten komen" van alles om je heen en daar op dat moment op in te spelen. Zo had ik totaal niet voorspeld dat Bonnie de schoolhond eerst nog kwispelend op me af kwam lopen in de hoop een aai te krijgen en Coco en ik enkele weken later met een schop en een pikhouweel in de keiharde grond zwoegden om een gat, dienend als graf, voor Bonnie te graven. Ze werd op een dag zwaargewond gevonden. Waarschijnlijk door een dier aangevallen! Doordat ze een grote open wond had die later heeft geleid tot een werkelijke "hap" uit haar gezicht hebben wij toendertijd  in overleg met Julia de moeilijke beslissing genomen haar in te laten slapen. Ze had namelijk al te lang geleden en zou nog een lange lijdensweg ondergaan gedurende haar hele leven wanneer wij dit besluit niet hadden genomen. Met veel tranen hebben wij, de leerkrachten en de kinderen afscheid genomen van lieve Bonnie en is ze toch nog altijd een beetje bij ons door haar op het speelveldje onder de beschildering van de vliegers te hebben begraven (met als bedoeling samen met de vliegers te zweven naar de reikende hemel).

Natuurlijk zijn er altijd dingen die anders kunnen en hadden kunnen verlopen, maar vallen en opstaan is naar mijn mening van groot belang om te komen tot waar je nu bent en te komen tot momenten waar je in de toekomst wordt gebracht.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik bij lange na niet alles heb verteld wat ik zou kunnen vertellen, maar hier weer: "woorden schieten simpelweg tekort". Ook schieten er gedachteflodders als "ik had ook nog wel dit kunnen doen...of dat..." door mijn hoofd wanneer ik terugkijk op dit alles, maar graag wil ik afsluiten met het feit dat ik erg blij ben met de kleine stapjes vooruit. Zij zijn het begin van de grotere stappen die nog komen gaan...

Namaste,

Sanne