Nepal en de Namaste Primary School

11 december 2008: Maandenlang heb ik hier naartoe geleefd …. eindelijk kan mijn reis naar Nepal beginnen! Zenuwachtig maar opgewonden en blij stap ik op het vliegtuig.
Op donderdag 12 december verwelkomt Nepal mij met haar prachtige Himalaya-gebergte ... ik krijg er een brok van in mijn keel..
 
In Kathmandu schrik ik toch even als ik merk dat er op het hele vliegveld niet 1 computer te bekennen is. Gelukkig gaat het regelen van een visum soepel en gelukkig is mijn koffer ook veilig aangekomen. Als ik uit het vliegveld stap word ik belaagd door tientallen taxichauffeurs. Zelfverzekerd vertel ik dat ik door het hotel wordt opgehaald en hoop ze zo van me af te schudden. Ze lachen me uit! Na drie kwartier wachten kan ik niets anders dan toch maar toegeven en een taxi instappen. Even vergeten dat er in Nepal niets gaat zoals je verwacht … het hotel was me duidelijk vergeten. Als de taxi op een gegeven moment van de grote weg afwijkt en de sloppenwijken doorrijdt begin ik toch wat onzeker te worden. Hier zit ik dan, met twee mannen (de een onderhandelaar, de ander chauffeur) in een taxi, mijlenver van huis. Ik besluit maar te vertrouwen op het boedhabeeldje, de bijbel en alle andere beschermheiligen die ik heb meegenomen en mij vanuit mijn rugtas moeten beschermen. We hobbelen rustig verder.. ‘vooral blijven lachen’ neem ik me voor.

Wonder boven wonder komen we aan bij het hotel. Ook hier gaat van alles mis. Zo hebben ze het vliegticket naar Pokhara niet dat Julia, een van de oprichtsters van de Namaste Primary School, daar voor me had achter gelaten. Er zit niets anders op dan een nieuw ticket te boeken bij het hotel, maar dan wel een stuk duurder! Wanneer ik eindelijk op mijn hotelkamer aankom blijkt een warme, welverdiende (vond ik zelf) douche er niet in te zitten, zelfs geen koude! Ook het licht werkt niet, ik moet het doen met een kaarsje. Wanneer ik mijn koffer open maak blijkt dat zowel mijn tube wasmiddel als mijn appelstroop (die ik had meegenomen uit angst dat ik het zou missen) waren geknapt. Alles eronder! Geen zin om me zorgen te maken, dus doe ik de koffer snel weer dicht en duik in bed met mijn kleren nog aan vanwege de verrekte kou. Ach, best romantisch zo bij kaarslicht en met het concert van een Nepalese metalband op de achtergrond die net die avond hadden besloten om pal naast het hotel een concert te geven. Welkom in Nepal! 

De volgende dag spring ik om 9 uur ‘s ochtends in het vliegtuig naar Pokhara, blij dat ik Kathmandu achter me kan laten, want wat een drukke, chaotische stad is dat. Aangekomen in Pokhara schijnt de zon volop en wat een relaxte vakantiesfeer hangt hier! Shekhar, de manager van het Giri Guesthouse zou me hier op komen halen, maar doordat ik een ander ticket had geboekt lopen we elkaar op het vliegveld mis. Dan maar een taxi. Bij het guesthouse aangekomen word ik alsnog warm onthaald door Shekhar met een witte sjaal (katta) als teken van welkom. Even later ontmoet ik Julia die gelijk enthousiast begint te vertellen over de school. In mijn kamer spring ik meteen onder een hete douche en ga daarna heerlijk relaxed met mijn boekje in de gezellige tuin van het guesthouse zitten waar Santi, de dochter van Shekhar me voorziet van een heerlijk kopje Nepalese thee...

Twee dagen later neemt Julia mij voor het eerst mee naar de Namaste Primary School. De school is gelegen tussen de bergen en de rijstvelden … adembenemend mooi.

De ochtend begint hier met het een heel ritueel van het zingen van het nationale volkslied tot het opzeggen van een gebed (die de rest van de dag in mijn hoofd blijft hangen: oh all mighty God, make us good children, give us power, bless us with knowledge, te help eachother, to read and to write, if we did anything wrong, please, forgive us, oh all mighty God). Alle kinderen doen mee, een prachtig gezicht. De rest van de dag loop ik met Julia mee om te kijken hoe het eraan toe gaat op de school. Op deze manier kunnen ook de kinderen aan mij wennen. Het plan is dat ik straks ga helpen bij het voorbereiden en afnemen van de mondelinge Engelse examens voor de hoogste twee klassen. Dit vind ik hartstikke leuk om te doen, maar ook spannend aangezien Julia straks weer terug gaat naar Nederland en ik dan als enige Nederlandse vrijwilliger deel uit maak van het schoolteam. 

Een paar dagen later neemt Julia, na 6 weken, afscheid van de school en van Nepal. De kinderen hebben ter afscheid allemaal kransen van bloemen meegenomen die om haar nek worden gehangen. Ik zie dat ze het er zichtbaar moeilijk mee heeft afscheid te nemen van haar school, haar project en haar kinderen.

De volgende ochtend sta ik er alleen voor. Maar gelukkig begin ik stukje bij beetje mijn draai te vinden in het Nepalese leven. Zo eet ik ‘s avonds meestal het traditionele Dal Bhat (maar ontbijt nog wel met mijn meegenomen roggebrood voor de nodige vezels), spring ik ‘s ochtends dapper onder een lauwe douche, onderhandel ik voor ik naar school ga druk met het fruitmannetje op de hoek en sta ik tegenwoordig met mijn kaarsje en aansteker gereed nog voordat de stroom uitvalt (normaal hier in Nepal; 10 uur per dag stroombeperking). Inmiddels heb ik ook mijn vaste hangplek bij het winkeltje van Laxmi, die in dezelfde straat staat als het hotel. Aan het winkeltje vast bevindt zich achterin nog een piepklein hutje waar ze met haar familie woont. Laxmi is ook de directrice van de Namaste Primary School. Haar jongere broer Rajesh is hier docent Engels en Maatschappijleer.

Om half 9 begint mijn dag op een stoel achter de toonbank van het winkeltje met een kopje lemon tea (voorheen Julia’s vaste hangplek, nu stoel ingepikt..). Hierna spring ik samen met Rajesh op de fiets of in de bus op weg naar school. Ook op school weet ik langzaam maar zeker een plekje te veroveren. De voorbereidingen op de Engels mondeling examens voor de hoogste klassen zijn begonnen. Ik vind het erg leuk om te doen, maar het is ook een uitdaging. De kinderen hier leren op een heel andere wijze dan dat we gewend zijn in Nederland. Voor het examen moeten zij allemaal een stukje tekst over een bepaald onderwerp voorbereiden. Van de eerste tot de laatste letter kunnen ze de tekst nu al helemaal opdreunen. Maar als ik ze vraag waar het over gaat hebben ze geen flauw idee. Mijn taak dus om ervoor te zorgen dat deze kinderen gaan begrijpen wat ze lezen., dus woordenboek erbij, andere boeken erbij, vragen maken etc.

In de proefwerkweek in augustus weet minstens de helft van de kinderen te slagen. Deze kinderen kunnen de vragen die de leraren en ik hebben opgesteld beantwoorden en weten dan ook nog iets over zichzelf te vertellen in het Engels. Dit vind ik geweldig, missie geslaagd! De overige kinderen lukt het dan jammer genoeg nog niet om te begrijpen wat ze hebben gelezen.

Na de examens las ik een vakantie in van een paar dagen. Ik wil nog iets meer van het land zien en daarom besluit ik naar het zuiden af te reizen. Na een reis van slechts +/_ 200 km, maar vele stakingen later (hobby van veel Nepalezen; staken en de weg versperren) kom ik aan in het tropische Chitwan. Hier maak ik een jungle tocht op een olifant, kano ik tussen de krokodillen door, eet ik mijn buik vol tijdens een barbecue aan de oever van een rivier en moet ik halsoverkop een hotelkamer delen met een vrouw uit Australië.

Weer terug in Pokhara is het einde van mijn reis alweer in zicht. Een van de laatste dagen breng ik bezoekjes aan de schoolkinderen in verschillende wijken en neem ik er een paar mee op een boottochtje op het Phewa lake. Ze vonden het heel erg leuk en ik ook.

Op mijn laatste schooldag doe ik een aantal gezellige activiteiten met een aantal klassen. We spelen de Hollandse stoelendans en doen een soort estafette wedstrijd.  Ik besef me langzaam dat ik deze kinderen heel waarschijnlijk nooit weer zal zien en dat valt me zwaar. De kinderen en de docenten hebben mij zo’n leuke tijd bezorgt dat ik diep in mijn hart eigenlijk helemaal niet weg wil. 

De volgende ochtend sta ik vroeg op om samen met Laxmi naar haar geboorteplaats Sarangkot te wandelen en daar de zonsopgang te bekijken. Dit dorp ligt in de bergen van Pokhara. Het is een aardige wandeling maar zeer de moeite waard.

Die avond eet ik voor het laatste Dal Bhat bij Laxmi. De ochtend daarop neem ik afscheid van de familie die me zo goed heeft opgevangen. Shekhar zet me af op het vliegveld en bindt weer een witte sjaal om mijn nek, dit keer een teken van afscheid.

Naar buiten kijkend vanuit het vliegtuig neem ik afscheid van het mooie Pokhara. Voor ik het weet biggelen de tranen over mijn wangen. De afgelopen weken waren zo bijzonder, de mensen uiterst vriendelijk en het land ontzettend mooi.

Ik hoop dat er een dag komt dat ik dit allemaal weer mag zien.  

NAMASTE,

Brenda