Ik wilde graag iets betekenen voor de kinderen in een ander land. En dan natuurlijk de kinderen die het minder getroffen hebben. Niet geheel onbelangrijk was mijn eigen doel: een ervaring rijker worden! En dat is zeker gelukt.
Ik voelde me erg welkom door Laxmi en de kinderen en ben op de eerste dag voornamelijk voorgesteld aan iedereen op school. De school ziet er goed onderhouden uit en de klaslokalen zijn op orde. Er is aan alles gedacht. Ook heb ik gelijk vriendschap gesloten met Bonnie de schoolhond. Op mijn tweede dag hebben we een maaltijd bereid voor de kinderen. Het is best even een klus voor zoveel kinderen, maar uiteindelijk gaat het toch vrij soepel. De kinderen genieten écht van de maaltijd en het is leuk om zelf deel te nemen aan het bereiden.

De kinderen vinden het geweldig om bij je te zitten en je hand vast te houden en met je te praten. Ze zijn zo enthousiast, dat ze het liefst allemaal tegelijk bij je willen zijn. De eerste dagen heb ik voornamelijk in elke klas een aantal lesuren meegemaakt. Alleen al om zelf een idee te krijgen hoe het gaat in een ander land en om de kinderen een beetje te leren kennen. Met al die kinderen is dat toch best lastig. Het niveau van de stof waarin de oudere kinderen les krijgen is best hoog en ze zijn leergierig.

De kleintjes hebben veel indruk op me gemaakt doordat ze van ver moeten komen lopen en niets hebben. In het begin had ik daar best moeite mee als je ziet hoe ze er soms uit zien en soms zo moe zijn. Na een tijdje kijk je hier doorheen en maakt het niet meer uit dat ze al zo’n tijd hetzelfde shirtje aan hebben met al die gaten. Ik heb een aantal middagen met de kinderen uit de nursery en de kindergarten apart gezeten. In een groepje van 4, spelletjes doen. Op die leeftijd loop je echt nog tegen het taalprobleem aan, omdat ik geen Nepalees spreek. Maar met handen en voeten kom je ver.

Verder zijn er ook heel wat dagen geweest dat ik me samen met Leoni bezig heb gehouden met wat organisatorische bezigheden. De leerkrachten die meer salaris willen en daar dus ook meerdere gesprekken over gevoerd. We hebben een uitje naar de melkfabriek georganiseerd voor klas 1 en 2. Zo kunnen ze zien waar hun yoghurt vandaan komt die ze 1 maal per week krijgen. Het organiseren van zo’n dagje heeft nog heel wat voeten in de aarde, maar voor de kinderen was het een hele ervaring. Ze hebben met verbazing staan kijken naar de apparaten die nodig zijn in de melkfabriek. Later moesten ze er een verslagje over maken, dus ze schreven van alles op en stelden veel vragen.

Van het donatiegeld dat ik van familie en vrienden heb ontvangen, heb ik een wipwap laten maken bij een timmerfabriek. Voor mij was het een belevenis zoals de onderhandelingen verliepen voordat we het over het concept en de prijs eens waren, om van de bezichtigingen nog maar te spreken. Ook voor de kinderen was het een belevenis omdat ze nog nooit een wipwap hadden gezien. Het was een prima besteding van mijn donatiegeld. Ze waren zo enthousiast om het nieuwe “speeltoestel” uit te proberen. Het liefst waren ze er met z’n allen op gekropen. Ik hoop dat het toestel goed onderhouden wordt en wellicht komt er nog eens eentje bij.

Met een deel van het donatiegeld ben ik samen met Leoni, Laxmi en 2 leerkrachten naar de boekhandel “Koselee” geweest om daar wat spullen aan te schaffen voor  de kinderen om mee te knutselen. De kinderen hebben ook een uur waarin de leerkracht wat inventiever te werk kan gaan. Dus als ze dan met de kleintjes iets willen maken/knutselen, dan zijn daar nu wat meer spulletjes voor.

Ik ben een enorme dierenliefhebber en het deed me dan ook veel pijn om te zien dat Bonnie weer een gezwel had en dat ze er ook echt last van had. Samen met Leoni ben ik op zoek geweest naar een goede dierenarts die eens naar Bonnie kan kijken en misschien een goed advies kan geven. We hebben iemand gevonden en i.o.m. Julia en Brigitte in Nederland zal deze dierenarts Bonnie opereren. En dan maar hopen dat ze van dat gezwel afkomt. 

Uiteraard zijn er ook dagen geweest waarop ik in en rond Pokhara allerlei bezienswaardigheden heb bezocht. Pokhara is een relaxte prettige plaats waar je gerust weken kan doorbrengen. Ik heb tijdens deze reis toch nog veel gezien en gedaan en de tijd vloog voorbij. Op mijn laatste dag op school heb ik met het donatiegeld de kinderen van een maaltijd met kip en groente kunnen voorzien. Een gedeelte van de groente komt vers uit de tuin die Tom en Guus tijdens hun vrijwilligerswerk hier hebben aangeplant. Dus Leoni en ik hebben samen met Laxmi en de kookmoeders de maaltijd bereid en dit was een fijne afsluiting van “mijn schooltijd” in Pokhara. Daarna heb ik afscheid genomen van de kinderen. Die gezichtjes vergeet ik nooit. Ze zijn zo blij met bijna niets!

Ik ga zeker snel eens terug naar Nepal. Julia en Brigitte bedankt voor de mogelijkheid om mijn tijd bij de Namaste Primary School door te brengen. Ik heb er erg van genoten en ik ben er ook zeker van dat de kinderen blij zijn dat ze de mogelijkheid hebben om naar school te gaan.
Jullie enthousiasme en doorzettingsvermogen is bewonderenswaardig. 

voor een uitgebreid verslag en meer foto’s kan je op mijn weblog kijken:

Groetjes, 

Birgitte