Afgestudeerd als psycholoog en dan?…“Dan ga ik naar Nepal!” dacht ik. Het land van de prachtige Himalaya, Boeddhisme/ Hinduïsme en helaas ook veel armoede. Een tas vol skippyballen, goede bedoelingen heb ik meegenomen en grote verwachtingen heb ik thuis gelaten. Voor mij de eerste reiservaring buiten Europa en 1 om nooit meer te vergeten!
Via internet vond ik Stichting Namaste Nepal en na een gesprek met Julia besloten we tot een samenwerking op de Namaste Primary School. Het zou het eerste van de vele gesprekken zijn…
De eerste week van mijn verblijf heb ik de toerist uitgehangen en in Kathmandu de prachtige boeddhistische stupa’s en Hindi tempels bezocht. Ik ben ook bij een paar basisscholen naar binnen gelopen om een beeld te krijgen van het onderwijs in Nepal. De hoofdstad was overweldigend! Alle mensen die je aandacht willen, stoffige straten, kleurige kurta’s, geuren van vreemde gerechten zoals samosa’s en momo’s, koeien op straat en toeterende auto’s/ brommers/ etc.

Pokhara is een zee van rust. Naast het Fewa meer met bootjes en bergen op de achtergrond is het heerlijk wegdromen.

Laxmi en Shekhar waren er om me te verwelkomen. Een aantal andere vrijwilligers waren er ook, ook best wel fijn om weer Nederlands te praten. In het Giri-Guesthouse ben ik heerlijk bijgekomen van Kathmandu en van de reis.
De werkzaamheden op school had ik niet vooraf vast gelegd. Ik heb gekeken waar er op dat moment behoefte aan was en waar ik bij kon aansluiten. Geen directe, korte termijn resultaten, maar mee roeien met de dagelijkse gang van zaken en organisatie. Uiteraard liet ik me hierbij wel horen als ik het idee dat er dingen misschien praktischer of anders opgelost konden worden.
Laxmi is gezellig gezelschap en gaat overal mee naar toe. Devi`s fall / Gurendra`s cave, Mahendrapul, Sarankot,Tibetan village en kinderen van de school. Erg leuk om met haar te kletsen en te horen hoe ze over Nepalese gewoontes en situaties denkt! Ze is aan de ene kant erg religieus (Hindu), ik krijg om de dag een tika op ons voorhoofd gedrukt, maar ik vind haar soms ook wel ‘open minded’ en ze heeft leuke humor. 

Aangezien een paar dagen na mijn aankomst de rapporten uitgedeeld zouden worden (result day) en het schooljaar afgesloten werd en bepaalt moest worden of er een klas 5 gestart zou kunnen worden, kon ik gelijk aan de slag. Ik heb een test in elkaar gezet op basis van de schoolboeken van klas 4. De manier van afnemen was behoorlijk anders dan in Nederland; de leerkrachten, Laxmi en ik zaten allemaal in de klas tegenover het kind… Veel van de kinderen klapten dicht en voelden zich gespannen. De resultaten van de test waren dus niet bepalend en ik wilde van de leerkrachten weten wat voor beeld ze van de kinderen hadden. Zij hebben de kinderen tenslotte langer gezien dan ik en kennen hun prestaties door het jaar heen. Dat beviel ze wel! Daarna besloten we dat er een nieuwe klas, klas 5, gevormd kon worden. De rapporten werden die week uitgedeeld, resultday, en (heel Nepalees) de besten van de klas kregen een beloning.

Daarnaast ben ik die week op huisbezoek geweest bij verschillende kinderen. Schrijnende leefomstandigheden! Gezinnen die op een paar vierkante meter samenleven. Hutjes in elkaar gezet van planken en rijstzakken. Het zijn vaak maar kamers met 1 bed en minimale voorzieningen. Er is nog best wel wat verschil tussen de voorzieningen die de kinderen thuis tot hun beschikking hebben. Sommige huisjes hebben een kookstel + meubels + ramen, maar in de meeste huisjes staat alleen maar een bed.
In Lake Side, waar alle hotels en Guesthouses in Pokhara staan, zie je weinig van de armoede. Maar die is er absoluut wel! Regelmatig ben ik toeristen tegen gekomen die vonden dat het in India zo veel erger was met de armoede. Niet zo gek; zij verblijven daar waar de rijke Nepalezen verblijven en zien de schaduwzijde niet.

Mijn eerste indruk van de school was erg goed: een prachtig gebouw, mooie speeltuin, keuken, groentetuin en een gedegen schoolbezetting. Deze school bestaat echt, er gebeurd wat en het heeft nog inhoud ook! Helaas besloten twee leerkrachten niet lang na mijn aankomst op te stappen… De volgende taak kwam naar voren: sollicitatiebrieven uitzoeken en gesprekken voeren. Er zaten een aantal goede kandidaten tussen! De kandidate die haar zus als tolk had meegenomen, hoefde natuurlijk niet terug te komen… In de klassen heb ik gekeken of de lesvaardigheden van de leerkrachten voldoende waren. Samen met Laxmi en Shekhar hebben we een aantal nieuwe, enthousiaste dames aangenomen.

Een andere bezigheid aan het begin van het nieuwe schooljaar is het checken van de bestaande leerboeken en het bijbestellen van nieuwe boeken. De nieuwe boeken moesten allemaal voorzien worden van een kaft. De kinderen nemen de boeken mee naar huis om hun huiswerk te maken en het is de bedoeling dat deze langer dan een jaar mee gaan.

Tussendoor ben ik langs geweest bij SOS Children Village om te kijken of er een kennisuitwisseling kan plaatsvinden tussen hun school en Namaste Primary School. De school was alleen nog niet open en ik zou er na mijn trekking langs gaan. Ik ben niet meer terug gegaan, maar ze stonden wel open voor een samenwerking.

Een schoolkalender in westerse letters stond ook op het programma. Samen met een Nepalese professionele kalendermaker, Shekhar en aanwijzingen van Julia –via de telefoon- heb ik aan de kalender gewerkt en alle data op de juiste plek gezet. En natuurlijk leuke foto’s van de kinderen en de school! Wat een hoop feestdagen zijn er in Nepal! Als ze ergens een beetje feest om kunnen vieren, wordt het gebombardeerd tot nationale feestdag. Na een aantal discussies tussen de werknemers van het kalenderbedrijfje ( à la wordt dat nou wel in Pokhara gevierd of alleen in Kathmandu en hoe schrijf je de naam precies?) werd de kalender voltooid op een prachtige Apple-computer.

In mei ben ik op trekking geweest voor 21 dagen. Het Annapurna circuit is een veelbelopen bergtocht, met als hoogtepunt de Thorung La pas van 5410 m. In eerste instantie wilde ik graag alleen gaan. Uiteindelijk heb ik me toch bedacht, alleen is ook maar alleen, en ben ik met 4 Duitse jongens en meiden op pad gegaan. Onderweg kwam ik Dan ( man van Laxmi) regelmatig tegen. Hij is een trekkingguide en had een gezelschap dat hij begeleidde. Een prachtige ervaring en absoluut aan te bevelen voor sportievelingen die van bergenwandelingen houden. De tocht loopt langs een aantal reuzen van bergen van 7 à 8 km hoogte. Het landschap veranderd van dag tot dag; van groene rijstvelden in de zon, tot kale, winderige rivierbeddingen, van ijzige sneeuwtoppen tot warme, vochtige junglepaden. Aangezien we in het laagseizoen liepen – het regenseizoen stond voor de deur-, was het redelijk rustig op de route en de bewoners die we onderweg tegenkwamen waren gastvrij en vriendelijk. Prachtige ouderen en kinderen, het harde boerenleven van dichtbij, stupa’s, gompa’s, ezels en mani-muren (gebedsmuren). Geweldig! 

Bij mijn terugkeer in Pokhara viel de warmte als een deken over me heen… pfff. Het duurde even voor ik weer was aangepast aan de ‘drukte’ van de stad. Op school heb ik een groot mens-erger-je-niet-spel geverfd. De plastic pionnen waren ervan stuk en Tom en Guus hebben nieuwe laten maken van hout. Birgitte was gearriveerd om een paar weken mee te helpen op school. Erg leuk! Samen zijn we rond de tafel gaan zitten en hebben we bedacht wat we in deze tijd konden gaan plannen. We wilden een aantal excursies regelen voor de kinderen, aangezien ze veelal binnen les krijgen.

Uiteindelijk hebben we twee excursies gemaakt naar de melkfabriek ( Dairy Factory) in de buurt met klas 1 en klas 2. Netjes in de rij naar de fabriek en Arjun vertelde waar alles voor diende en welke processen er plaats vonden in de fabriek. De kinderen keken hun ogen uit!
Daarnaast hebben we knutselmateriaal aangeschaft en een schommeldier/ wipwap laten maken bij een houtbewerkingsbedrijfje.   

De schoolhond is tussendoor weer geopereerd aan ,waarschijnlijk,kanker. Dat ging totaal anders dan in Nederland: op een zeiltje op de keukentafel in de tuin. Ik mocht de zak vloeistof vasthouden, maar vond het halverwege toch geen prettig gezicht en ben even gaan zitten.   

Een week later kwamen Jorien en Alex langs die op wereldreis waren. Samen hebben we een sportdag op poten gezet. Alle kinderen en leerkrachten deden enthousiast mee. We hebben gebrainstormd over de spelletjes, geïnventariseerd wat er op school aanwezig was en hebben daarna inkopen gedaan in Mahendrapul. Op de dag zelf hebben we de kinderen verdeeld in 10 groepen, gemixt qua leeftijd en jongens/meisjes. Ze kregen allemaal een naam van een Nepalese stad. De spelletjes hadden we verdeeld in de tuin en op de bovenste verdieping op school. Elke leerkracht stond bij 1 spel en de huisdidi sloeg om de 20 min. op de gong om te wisselen. De onderdelen die we bedacht hadden: Stoelen(krukjes)-dans, koekjeshappen, ballen gooien, skippy-bal met emmer water parcours, springtouwen, rijstzaklopen, kruiwagen lopen, snoephapppen en lopen met een lepel + knikker. Ik heb een tijd lang bij het stoelendansen gezeten, erg grappig om te zien natuurlijk! `s Middags hebben we ze allemaal lychees, bananen en limonade gegeven. Aan het eind van de dag kregen ze allemaal een pakje koekjes, limonade en het overgebleven fruit. De groep Pokhara won! (hoe kon het ook anders :-) ). De eerste drie groepen kregen stuiterballen, vogeltjes en fluitjes. Alle kinderen hebben we aan het eind van de dag knikkers gegeven.

Een aantal vrienden van Jorien uit Kathmandu en Raj hebben ons ook geholpen met de spelletjes en de begeleiding. Het was een leuke dag! Ik vond het erg fijn dat ze er een week waren om mee te denken en te helpen! De kinderen waren erg enthousiast en dankbaar.

Mirjam van JOHO, een vrijwilligersorganisatie, is op school langs gekomen om rond te kijken. Ze wil een platform oprichten voor vrijwilligers, een soort informatiepunt, waarbij vrijwilligers kunnen uitzoeken welk project hen aanspreekt. Het was erg gezellig met haar. We hebben `s avonds samen gegeten, gekletst over vrijwilligerswerk etc. en film gekeken. 

De laatste periode heb ik samen met de kinderen een creatieve opdracht gedaan in groepjes van 6. Alle 163 kinderen hebben hun eigen hand van papier gemaakt. Ze mochten zelf de kleur papier kiezen, de stickertjes en de kleurpotloden (Kun color man parcha= welke kleur vind je mooi?). Ze keken hun ogen uit! Ze veranderden van voorzichtig en verlegen in actieve, vrolijke kinderen. De andere kinderen kwamen om een hoekje in de bibliotheek gluren om te kijken naar de andere handjes en of hun handje er nog lag. Na een hoop knip en plakwerk, waren alle handjes af. De handen heb ik op grote kartonnen vellen papier geplakt. Toen ik ze kwam ophangen in de klas, waren de kinderen door het dolle heen: “Mero hat, mero hat” (mijn hand, mijn hand), klonk het door de klas. De klassen zijn er een stuk meer aangekleed uit en voor diegenen die nog een handje gaan meehelpen in de toekomst; er is nog plek op een vel in de gang!

Ik heb een aantal keer meegeholpen met het bereiden van de schoolmaaltijden. Soms met kip en 1 keer heb ik alles betaald. De meeste groenten komen uit de tuin, maar aan het begin van het regenseizoen werd die wel wat leeg en moesten we ook naar de markt. Normaal krijgen de kinderen eens in de 14/15 dagen een warme maaltijd, maar omdat de school nu een maand dicht ging hebben we besloten om ze een extra maaltijd te geven. Alle kinderen hebben vitaminepillen mee naar huis gekregen, omdat ze deze normaal elke ochtend op school krijgen en ze anders een maand zonder zouden zitten. Daarnaast heb ik ze allemaal een choco-toffee gegeven als traktatie.

De laatste schooldag was ook mijn afscheidsdag. Ze beseften nog niet allemaal dat ik na de vakantie niet meer op hun school zou rondlopen. De kinderen hadden me allemaal een boeketje of een handje bloemen gegeven. Het resultaat: twee tassen vol met lekker geurende bloemen en 4 bloemenkransen om m`n nek. De kransen heb ik gedoneerd aan de hindu schoolgod, Saraswati, die in een lijstje op de gang hangt. Het deed me wel wat om alle kinderen in een rij te zien staan met al die bloemen en het idee dat ik ze lange tijd niet meer ga zien. Ik mis het “Goodmorning Leoni, Namaste!!!” nog elke dag…

met de leraren

De laatste dagen heb ik een aantal kinderen thuis opgezocht die mijn hart gestolen hadden. Nepal is zo gastvrij! Zelfs als mensen bijna niets hebben, wordt je uitgenodigd voor thee en gezelligheid. Voor je het weet heb je een maand oude baby in je armen. Met handen en voeten communiceren en lachen. Het land en de mensen hebben mijn hart gestolen. De samenleving kan hard zijn, maar de sociale structuur is ook erg verwarmend. Het is een land van uitersten: met enorme bergen en lage vlaktes, met rijke Brahmanen en arme Nepali’s (en andersom), everything is possible en arranged marriages. Ik wil nog een keer terug, maar zeg nog niet wanneer….

Tip 1: Als je een reëel beeld wilt krijgen van Nepal, zoek dan wijken op die niet in de Lonely Planet staan.  

Tip 2: Wees kritisch bij het uitzoeken van een werkplek en bij het schenken van giften! Wil je een tijdje meedraaien op een school of in een weeshuis, kijk vooraf goed rond en vraag andere vrijwilligers naar hun indruk. Een Zwitserse vriendin van mij heeft een maand in het Rainbow Children Orphanage gewerkt. Daar verdwijnt het speelgoed dat door vrijwilligers aangeschaft wordt (wordt verkocht) en eten de kinderen dahl bat zonder groenten of vlees. Het gaat hier om 17 (!) kinderen. Toen ik langs kwam hielpen er 4 vrijwilligers en hoorde ik dat een vrijwilligerster een enorm bedrag geschonken had. De vraag bij dit project is; waar blijft het?… Dit is niet het enige project dat zo werkt helaas. Het is fijn om geld te geven, maar bekijk goed waar het aan besteed wordt! Aan eten voor de kinderen of aan merkkleding/ brommer voor de zoon van de bazin?

Namaste,

Leoni