Bezoek Julia - november / december 2008 -
Wat een toestand ... Het vertrek vanaf Schiphol was dit keer waardeloos en teleurstellend. Maanden van te voren had ik al mijn ticket geboekt bij Qatar Airways, waar ik ook mijn Frequent Flyerpas van heb. Bij het boeken direct gevraagd of ik extra bagage mee mocht nemen i.v.m. de school. Dit werd me vele malen mondeling toegezegd en hoefde ik me dus nergens druk om te maken. Zo, vertrok ik dus op 6 november met een (on)gerust hart naar Schiphol. Toch wat vroeger weg gegaan, want je weet maar nooit!!!!! Bij het inchecken bij British Airways ging het dus al gelijk mis, want er stond slechts 20 kilo op mijn ticket en ik had er 32. Wat er zich in de daarop volgende 2 ½ uur heeft afgespeeld bespaar ik jullie en heb braaf de 360 euro (12 kilo) aan overgewicht betaald, omdat ik gewoonweg de extra bagage op school nodig had. Met de kwaadheid in mijn lijf en zonder fatsoenlijk afscheid te nemen van Brigitte, die helaas dit keer niet mee kon, heb ik nog net het vliegtuig kunnen halen naar Londen. Nu 3 maanden later en vele e-mails en telefoontjes naar de desbetreffende personen is er een officiële klacht uitgegaan naar British Airways, die mij onterecht de extra bagage heeft laten betalen voor de hele reis naar Kathmandu, terwijl het alleen had gemoeten van Amsterdam naar Londen. En dan nog was dit laatste onterecht daar het mij was toegezegd. Maar zoals British Airways stug volhoud “wij hebben niets te maken met Qatar Airways, omdat wij deze vlucht uitvoeren”. Nou ja, misschien klinkt dit verhaal voor sommige bekend in de oren, maar ik wilde het wel even kwijt. Zondag 9 nov. kwam ik aan in Pokhara. Heerlijk om ‘thuis’ te komen en iedereen weer te zien. Voor deze periode van 6 weken had ik mezelf een bepaalde missie gegeven. Met heel veel informatie van vrijwilligers over het reilen en zeilen op school van de afgelopen maanden en met de diverse verhalen van de leerkrachten over dezelfde periode, ben ik gelijk aan de slag gegaan. Tijdens de opening in april 2007 en vorig jaar met het organiseren van het feest hebben we niet genoeg tijd gehad om op bepaalde dingen te letten. Gelukkig ook dankzij de vrijwilligers zijn we hiervan op de hoogte gebracht. |
het schitterende rustieke Pokhara en de prachtig gelegen Namaste Primary School | |||
De eerste 14 dagen op de
'Namaste Primary School'... Allereerst heb ik kennis gemaakt met Sita, Chandra en Indira die er als nieuwe leerkrachten het afgelopen jaar bij zijn gekomen. Het zijn hele vlotte en gezellige dames die er echt zin in hebben. Ze waren erg nerveus om ‘hun baas uit Nederland’ te ontmoeten! Gelukkig heb ik hun nervositeit snel kunnen wegnemen en konden we lekker met een ‘open mind’ aan de slag gaan. De familie Ik moest ook eerst even persoonlijk opnieuw kennis maken met de nieuwe inwonende familie van school. Vorig jaar is Sangita met haar familie weggegaan omdat haar man ineens werk kreeg in een heel ander deel van Nepal. De vrouw, Devi, met 3 kinderen en man was me al bekend, omdat zij 2 kinderen op school bij ons had van het vorige project. Een goedlachse dame en een harde werkster. Ik was heel blij bij aankomst de eerste dag dat ik zag dat de school zo ontzettend schoon en netjes was. Petje af voor haar. Ik heb haar een mobieltje cadeau gedaan, want op school hebben we geen vaste telefoon en als er iets is moet ze Laxmi of iemand anders toch kunnen bereiken en andersom ook natuurlijk. Ze zorgt ook heel goed voor Bonnie, de schoolhond. Bonnie Van Petra had ik al begrepen dat het niet zo goed ging met Bonnie. Ze was heel erg mager en had veel kale plekken en een grote rode wond op haar achterkant. Petra had al gezorgd voor extra voeding en medicijnen. Ik schrok heel erg toen ik Bonnie dus in levende lijve zag. Wat was er met haar gebeurd? De school is natuurlijk dicht geweest 14 dagen eind september (Dasain vakantie) en volgens Devi kwam ze in die periode maar af en toe op school. Ik heb echt getwijfeld de eerste week of ik haar eigenlijk moest laten inslapen, want dit zag er niet uit. Waarschijnlijk vlooienbeten en heeft ze het helemaal kapot gebeten van de jeuk. Bij een hele grote moderne winkel (Binayek) in de oude binnenstad heb ik blikken hondenvoer en diner gekocht en ging zo toch nog een poging wagen. De wonden heb ik ingesmeerd met Betadine en een beetje Tea Tree Oil. Stinkt lekker en blijft het ongedierte op afstand. Met Laxmi geregeld dat er 1x in de week een wit brood voor haar gebracht wordt. Devi geeft haar nu 2x per dag eten om aan te sterken (rijst, brood en diner met blikvoer). En dan bracht ik iedere dag ook nog wat lekkers mee. Ondertussen heeft ze ook een wormenkuur gehad en een injectie tegen hondsdolheid, parvo, etc. Na zo’n 3 weken ging het er beter uitzien en hebben Devi en ik haar lekker onder de douche gezet en met shampoo gewassen. Daarna is ze lekker opgeknapt en is ze nu vaak te vinden in de klaslokalen of lekker in het zonnetje op het speelveld. De eerste 14 dagen heb ik op school van s’-morgens 9.30 uur tot s’-middags 16.00 uur alleen geobserveerd en aantekeningen gemaakt. Het werd me al gauw duidelijk waar de struikelblokken lagen. Tussendoor ben ik op diverse privé scholen en publieke scholen geweest om te kijken hoe het daar allemaal in zijn werk ging en hoe de salarissen lagen van de leerkrachten. Ik ben blij dat ik deze bezoekjes heb afgelegd en des te trotser ben geworden op onze school met al onze faciliteiten voor zowel leerkrachten als voor de kinderen. Na deze 14 dagen hebben we met alle leerkrachten en bestuursleden vergaderd en van beide kanten de ‘problemen’ besproken. We besloten de handen in één te slaan en in oplossingen te gaan denken. Het was duidelijk dat we bij het begin moesten gaan beginnen om eerst orde en rust op school te krijgen, waardoor het ook voor de leerkrachten/vrijwilligers minder vermoeiend, leuker en interessanter zal worden om aan de kinderen les te geven. |
kennis maken | kistjes gemaakt | Devi en familie | Devi en Bonnie |
De assembly De onrust begon eigenlijk al bij het te laat komen van de kinderen en soms ook leerkrachten, tijdens de ‘assembly’ om 9.45 uur. Dan was het gebed niet te verstaan en het geleerde ’Head, shoulder, knee and toes’ was ook al een aanfluiting. De afsluiting van de assembly met een nepalees ‘volksgedicht’ was ook niet te verstaan en veel te snel en dan de vitaminepil erachteraan totaal ongecontroleerd en te weinig schenkkannen met water om het al gekauwde (jakkes) pilletje weg te spoelen. Daarna liepen de kinderen chaotisch naar binnen al hollend naar hun klassen en de leraren volgden een tijd later, want die moesten de spullen nog pakken voor dat uur en zo begonnen meestal de lessen 10 minuten later. Ruim 10 dagen heeft het gekost om dit deel van de dag op orde te krijgen. De kinderen het nut van het op tijd komen uitgelegd en dat voortaan het schoolhek dicht gaat om 10.00 en dat ze ‘strafwerk’ krijgen het 1e uur bij te laat komen. In elke klas de assembly geoefend in een duidelijk, langzaam en verstaanbaar tempo. En voor de vitaminen verdeling heb ik voor elke leerkracht een kannetje gekocht zodat ze niet op elkaar hoeven te wachten met de kinderen te voorzien van water. Ook gaan de leerlingen nu gesplitst naar binnen met een leraar voorop en hollen is er niet meer bij. Met de leraren afgesproken dat ze bij het op school komen direct hun spullen klaarleggen en dat er zo geen oponthoud is van de les. Ook heb ik voor elke leraar een kistje laten maken waar ze al hun benodigde spullen voor die dag in doen, zodat ze niet steeds voor een pen, potlood of schrift of wat de kinderen dan ook nodig hebben steeds naar het voorraadhok moeten en daardoor hun klas moeten verlaten, waardoor de kinderen weer onrustig worden etc……….! Dit alles was al erg leuk om te doen en was er van alle kanten begrip voor de situatie. Op dit stukje wat ik bereikt heb ben ik al trots. Een klein beetje orde is helemaal niet erg. Het blijft natuurlijk een groep kinderen die thuis helemaal geen orde kent en dus des te moeilijker om aan te leren. De leerkrachten treft ook geen blaam, want die weten niet beter dan dat het hun ook zo geleerd is vroeger. Nieuwe lesmethodes We zijn ook gaan werken aan de manier van lesgeven. Het is een feit dat het Nepalese onderwijs van vele kanten niet deugt en verschrikkelijk saai is. Er wordt veel opgedreund en nagezegd. We hebben hierover nog een aparte lerarenvergadering gehouden en vele punten besproken: - het lesmateriaal ook meer visueel over te brengen op de kinderen met meer voorbeelden dan alleen uit het leerboek - ze meer individueel benaderen met vragen en opdrachten - meer voorlezen van Engelse leesboeken uit de bibliotheek voor alle klassen tijdens ‘practical hour’ - voor de klassen 3,4 en 5 spreekbeurten Engels invoeren - het leren gebruiken van de woordenboeken - voor de peuter- en kleuterklas Engels/Nepalees voorleesuurtje en tevens voor deze kinderen meer laten leren dan alleen het ene leerboekje dat ze hebben - meer gebruik maken van de spellen uit de speelklas voor alle klassen die heel leerzaam te gebruiken zijn Maar natuurlijk ook nog heel veel andere punten.
Ook gaan we proberen de kinderen te
leren hun hand op te steken als ze iets willen vragen of antwoorden,
want ze schreeuwden nog behoorlijk door elkaar zo af en toe. Voor al
deze punten hebben we echt de tijd genomen om ze uit te voeren, want
voor de leerkrachten is er veel nieuw en dat verdiend goede aandacht.
|
line up |
ochtend gebed |
nepali anthem |
head, shoulder, knee, toe |
vitaminenpil |
Nursery - groep 1 - Voordat we echt gingen starten met het nieuwe lesprogramma heb ik nog in alle klaslokalen, bibliotheek, keuken en kantoortje, gordijnen laten ophangen. Ze houden de kou en de zon tegen en klinkt het hierdoor minder hol in de lokalen en staat het ook nog eens gewoon gezellig. Lerares Sabitri, die helemaal idolaat is van de laagste klassen, heeft haar draai gevonden met het voorleesprogramma. In het eerste uur geeft zij ‘Practical Hour’ en leest zij graag voor, in het Engels en Nepali, uit de vele leuke leesboekjes van o.a. Tommy Tuk Tuk en Jungle Stories. Het is heel prettig om te zien dat zij tijdens deze les de kinderen heel goed onder controle heeft door het verhaaltje zo spannend mogelijk te vertellen. Ze gaat met het boek door de klas om de plaatjes aan de kinderen te laten zien en stelt soms dan ook een paar vragen over wat ze net verteld heeft. Het hele lesuur hangen ze aan haar lippen. Fantastisch. Normaal gesproken gaan deze kinderen wel 1 of 2 keer in dit uur naar de w.c. en is er soms geen orde te houden. Dit geeft aan dat de kinderen juist de behoefte hebben op een leuke manier les te krijgen, waardoor ze dan dus niet uit verveling naar de w.c. gaan of zitten klieren. Het werkt bij deze les …. op naar de volgende! In de speelklas staan heel veel leuke en leerzame spellen die voor vele doeleinden gebruikt kunnen worden. Vooral Memory, Lotto en Domino slaan erg aan. Voor de leraren van de lagere klassen is het vaak moeilijk om hiervan gebruik te maken, omdat deze spellen in kleine groepjes gespeeld moeten worden om er de aandacht bij te houden. Als vrijwilliger kan je zeker hier af en toe gaan zitten met een groepje van 4 kinderen uit nursery en een leerzaam spel met ze te doen. Ik vond het heerlijk om memory met ze te spelen van 12 houten plaatjes. Met handen en voeten kan je het uitleggen en binnen de kortste keren leren ze jouw de woordjes in het Nepali en jij hun de woordjes in het Engels. Er valt heel veel aan te wijzen op die plaatjes o.a. kleuren en aantallen. Winnen is bijzaak hier. Voor de hogere klassen tijdens ‘Practical Hour’, nam ik een spel mee naar de bibliotheek en verdeelde de klas in 2 tot 4 groepjes en gaf ze ieder ook een spel en de mogelijkheden wat er mee te doen, als het maar in het Engels gaat en leerzaam is. Het omdraaien van een b.v. het plaatje van een tomaat bij Memory eindigde in een verhaal over tomatensoep. Het is ook de bedoeling dat na het spelen de spellen gecontroleerd worden en weer netjes op zijn plaats teruggezet worden waar ze vandaan kwamen. Dit zijn ook punten die in de vergadering zijn besproken. |
Savitri is een gedreven lerares en idolaat van haar kindertjes die ze graag voorleest. Julia in de speelnursery aan de Memory |
|||
Klas 1 - groep 3 - Klas 1 heeft 28 kinderen en is het soms hier ook moeilijk de rust en orde te handhaven. Maar ondanks dit is het dé klas met de best behaalde resultaten van de hele school. Favoriete docenten zijn hier Rajesh en Sita. In deze klas heb ik een aantal keren de vakken ‘Social Study’ en ‘Practical Hour’ bijgewoond. Bij Social Study waren ze bij het hoofdstuk dat ging over dieren in de natuur in het algemeen en een onderwerp over het fruit in Nepal. De vraag uit het boek was uiteindelijk: ‘noem 8 wilde dieren en 8 soorten fruit’. Het antwoord was dan ook niets anders dan de 8 wilde dieren uit het leerboek en idem voor het fruit. Ik wilde graag een toegevoegde waarde aan dit hoofdstuk en besloot een aantal boeken uit de bibliotheek te halen over deze 2 onderwerpen. We hebben er zo nog een aantal wilde dieren aan toegevoegd met een leuk verhaal erbij uit welk land ze komen, wat voor geluiden ze maken en wat ze eten. Voor het fruit had ik een leesboek van Science en daar stonden ook allemaal andere soorten fruit in. Hoe ze groeien, hoe lang het duurt en uit welke landen ze komen. De leraar was zelf ook enthousiast geworden om op deze manier de les interessanter te maken en meer te weten te komen dan alleen wat er in het leerboekje staat. Na de les waren er een aantal kinderen zo nieuwsgierig geworden dat ze in de grote pauze naar de bieb snelden om nog meer hierover te weten te komen. Ook hier was de missie geslaagd. Tijdens ‘Practical Hour’ wist Arjun vaak niet wat hij met de kids in het sport en spel uur moest doen wat leerzaam moest zijn. We gingen naar de bovenste verdieping en verdeelden daar de klas in 5 groepjes. Voor een groepje van 4 had ik een groot boter-kaas-en-eieren-spel neergelegd. Dit spel was hun wel bekend, maar ik heb er bijgezegd dat ze het goed doordacht moesten spelen. De volgende groep van 4 had het mens-erger-je-niet-spel. Dit groepje moest proberen het helemaal met Engelse woorden te spelen, zowel tellen als de kleuren benoemen en ook hier gewoon concentratie en niet afraffelen. Een grote groep hadden we in een kring gezet en ging het hier om een coördinatie spel met bal en ring, waar Arjun zelf ook aan mee wilde doen. De bal moest rechtsom gegeven worden en de ring linksom. ze moesten dus echt de concentratie op de bal en ring houden en zeker niet laten vallen. Daarna gingen we nog met deze groep snel overgooien en de naam er bij roepen naar wie je de bal gooit. En zo nog vele variaties. Dan was er een groepje die het ring-werp-spel had. Er werd netjes een lijn gemaakt waar achter je moest staan. Proberen de groene ring om het groene houtje te gooien, de rode ring om het rode houtje, enz…, maar wel in het Engels. Het laatste groepje zette ik aan het kleuren en later als de kleurplaat af was konden ze deze nog uitprikken. Dit groepje had wel het hele lesuur nodig, de andere groepjes konden onderling nog een keer wisselen. Ook dit was weer erg leuk om te doen zowel voor leraar als voor de kinderen. |
klas 1 met Sita | Social study | welk dier is het snelst? | welk dier bewaakt je huis? |
boter, kaas en eieren | mens-erger-je-niet | bal/ring spel | ringwerpen | kleuren en uitprikken |
Klas 2 - groep 4 - de
bibliotheek Als eerste
wil ik even vermelden dat we dit jaar weer een hele mooie partij
Engelstalige leesboeken hebben gekregen van Stichting Biblionef.
We zijn er ontzettend blij mee. Het is een hele grote bijdrage aan het
leerproces van onze kinderen. |
klas 2 met Indira | boeken van Biblionef | gezellig lezen | soms voorlezen | ze vinden het interessant |
Klas 3 - groep 5 - excursie naar de
melkfabriek Een paar
vrijwilligers met de kinderen van andere klassen zijn me al voorgegaan
met een excursie naar de lokale melkfabriek. Het is de bedoeling dat er
om beurten ook tijdens ‘Practical Hour’ - Learning new Things –
excursies gemaakt kunnen worden. Dit kan inderdaad zijn: de melkfabriek,
de steenfabriek, het Mountainmuseum, een wandeling naar de World Peace
Pagode, een boottochtje op het meer en nog vele andere leerzame uitjes.
Vaak zal dit niet in het lesuur van 50 minuten lukken en moet er
ruimschoots van te voren met dit plannetje rekening worden gehouden.
Voor de melkfabriek moet schriftelijk een aanvraag worden ingediend op
officieel briefpapier van de school voorzien van stempel en een
handtekening van de leidinggevende. |
klas 3 met Rajesh | op excursie | het logo v.d. melkfabriek | hoeveel liter??? | de vulmachine |
opletten en...... | .....goed luisteren | zo wordt boter gemaakt | schoonspoelen | de vriezer |
De grote pauze
Van 13.00 uur tot 13.30 is het voor
iedereen tijd voor ontspanning. De kist met speelmateriaal stond eerst
in het voorraadhok. Als de bel voor de pauze was gegaan was het uit met
de rust en dromden de kinderen zich voor het kantoortje al gillend wat
ze wilde hebben. Dat werkte zo niet! Allereerst hebben we de kinderen
verzocht zich buiten op te stellen en dat het voortaan verboden is
binnenin de school te blijven tijdens de pauze. Het werd dus dringen
voor de ingang, maar dat geeft niet. De kist werd nu onderaan het
trappenhuis gezet. Één voor één worden nu de speelmaterialen aangegeven
of, zoals met een voetbal of skippybal, de massa ingeworpen door de
verantwoordelijke leerkracht. Het blijft een spektakel. Als je de
kinderen zelf laat pakken zijn het altijd dezelfde die er b.v. met het
caramboard vandoor gaan. Er is echt van alles: badmintonrackets,
voetballen, frisbees, springtouwen, rubberen werpringen, cricket, houten
bats met balletjes, elastieken, hinkelkleed, een groot
mens-erger-je-niet-spel, skippyballen, houten stelten, enz. De kleintjes natuurlijk lekker de,
opnieuw geverfde, speeltuin in en zijn
er 2 leuke wip-wappen waar ook gretig gebruikt van wordt gemaakt. Ik
geniet er altijd van om met iedereen even een spelletje mee te doen of
met de jongens een balletje te trappen. En dan staan ze raar te kijken
dat je nog kan voetballen ook hahaha |
|
skippyballen en hinkelen | op de wipwappen | iets te smikkelen | in de speeltuin | op de stelten |
Klas 4 en 5 - groep 6 en 7 - In klas 4 zitten 15 leerlingen. Juf Chandra is de favoriet met wiskunde voor alle hogere klassen. Zij is gedreven, verstaat haar vak goed en is heel liergierig. Ze geeft de kinderen veel individuele opdrachten, ook buiten het boek om. Lal geeft in alle klassen Nepalese grammatica. Het is voor de meeste kinderen het moeilijkste vak. We hebben daarom besloten dit vak volgend schooljaar al in klas 1 te gaan geven. De afgelopen maanden hebben de vrijwilligers klas 4 en 5 al een beetje voorbereid op het mondeling examen Engels met het geven van spreekbeurten. In het begin vonden ze dit best wel eng. Er staan interessante boeken in de bibliotheek over allerlei weetjes (o.a. science boek), waar we voor iedere leerling van deze 2 klassen een verhaaltje uit hebben gekopieerd. Kleine verhaaltjes over bv.: hoe groeit een pinda, hoe wordt beton gemaakt, waar komt de Kerstman vandaan, hoe ontstaat regen, hoe wordt thee/koffie gemaakt en waar komt het vandaan, over de zwaartekracht, enz. Samen met Arjun heb ik met alle kinderen de opdrachten in het kort besproken en verteld dat deze spreekbeurt van minimaal 2 minuten mee gaat tellen voor het overgangsexamen in maart. Het hoeft helemaal niet perfect. Het enige wat ik hier mee wil bereiken is hun mondelings Engels verbeteren en direct op spelenderwijs hun kennis vergroten. Voor het ‘Practical Hour’ –Engels- zal er vaker worden gelezen, dictees worden gegeven, moeilijke woorden geoefend worden uit de woordenboeken, enz. De spreekbeurten zullen voor de klas voorgedragen worden. Ook niet even gemakkelijk voor iedereen!!! Ze probeerden het wel en daar ben ik hartstikke trots op. Brenda, de nieuwe vrijwilligster die mij kwam aflossen, heeft zich hier een aantal dagen volledig op gestort en samen met de leraren de spreekbeurten afgenomen voor de proefwerkweek in december.
Klas 5 heeft
slechts 11 leerlingen, waarvan 1 een echte uitblinkster, Purnima. Ze
gaan de laatste 3 maanden in van het schooljaar en moeten zich nu echt
gaan concentreren op hun lesprogramma, want ze zijn matige leerlingen.
Ze vinden het heel leuk om op de nieuwe manier les te krijgen. Zeker het
lezen en de spreekbeurten. Ze hebben beloofd heel erg hun best te gaan
doen. We zijn ontzettend benieuwd wie van deze leerlingen, in Baisakh
2066/ april 2009, de school zullen gaan verlaten! Kon ik er maar bij
zijn, want het is voor deze school de eerste groep die er dan afgaat.
Spannend hoor! |
klas 4 met Arjun | Chandra geeft wiskunde | Bir rekent... | Kusum rekent... | Lal geeft 'nepali grammar' |
klas 5 met Lal | de tuin begieten..... | ....met water | en soms met.... | ....insecticide |
Op bezoek bij.....
De vrije zaterdagen besteedde ik aan
bezoekjes afleggen bij de verschillende families uit de omgeving. Als
eerste gingen Laxmi en ik op bezoek bij Sarita uit klas 2. Het is
een gehandicapt, maar goedlachs en intelligent meisje van 11 jaar oud.
Haar rechterarm is verbrand toen ze heel klein was en moest worden
geamputeerd. Ze woont een uur lopen van school op een terrein met nog
een aantal gehandicapten. We werden warm onthaald. Sarita glunderde van
oor tot oor, want ze was hartstikke trots dat we bij haar op bezoek
kwamen. Ze heeft geen ouders meer, maar vind het geweldig om in deze
groep met medelotgenoten te wonen. Ze heeft een eigen kamertje en twee
keer per dag wordt er in de gemeenschappelijke ruimte gegeten. Iedereen
heeft er ook een eigen taak. Het is erg triest dat er voor deze groep
mensen nog heel weinig hulp is in Pokhara. Het complex wordt gerund door
een man die zelf met krukken loopt. Hij heeft 18 jaar geleden een auto
ongeluk gehad en is bijna verlamd aan beide benen. Ze halen door
collectes geld op om van te leven. Zo af en toe komen er toeristen die
ook een handje helpen. Sarita krijgt van ons altijd extra kleding en heb
ik voor de rest ook een extraatje achtergelaten. |
Sarita, witte blouse achter | Sita met haar 5 kids | Maya aan het koken | met haar 4 kinderen | dhal bhat tarkari eten |
Op bezoek bij..... Op een zaterdagochtend om 8.30 uur gingen Laxmi, Arjun en ik op weg naar de wijk Ambat. Hier wonen slechts 3 kinderen van school. Het is een heel eind. We lopen de school voorbij, slaan ergens bij een rijstveld rechtsaf en dalen af de kloof in. Veel apen te zien. Daarna over een fantastische hangbrug en dan weer een steile weg omhoog. Een prachtige omgeving. Als ik omkijk zie ik als een speldenprikje de school nog net liggen. Wat een uitzicht! We vervolgen de weg nog een kwartiertje en komen dan als eerste aan bij het huisje van Sisam uit klas 2 en haar zusje Anjali uit KG. De vader is overleden en wonen ze met hun moeder bij hun grootouders. Om het huisje heen is van alles. Zo zijn er fruitbomen (papaya en manderijnen), hebben ze een buffel en is er grond beschikbaar voor het verbouwen van groenten. Niet helemaal arm zou je denken, maar van dat beetje wat ze bij de verkoop verdienen lukt het niet om schoolgeld voor een publieke school te betalen. De moeder heeft geen baan, want die werkt hier bij het huis en helpt met oogsten. Opa en oma helpen altijd graag mee. In de buurt is ook helemaal geen school te bekennen en vind ik het enorm dapper dat ze elke dag door weer en wind ruim een uur naar school komen lopen. We zijn ontzettend verwend met thee, lekkere verse papaya en een aantal heerlijke mandarijntjes, die ze hier trouwens sinaasappelen noemen!!! We nemen na een uurtje afscheid en lopen door naar het hutje van Sabita ook uit klas 2. Helaas zijn haar ouders niet aanwezig, die werken op het land om de kost te verdienen. Zo ook vandaag. Haar opa en oma zijn er wel en verwelkomen ons hartelijk met thee en mandarijntjes. Het is tenslotte het mandarijnen seizoen en laten het ons dus lekker smaken. Van al die thee moest ik wel een keer naar de wc en zoals het hier in deze afgelegen gebieden gaat kan ik dus mooi ‘het gat’ op en is er geen water……….!! Sabita is een beetje verlegen, maar als ik met de leuke oma in het Nederlands ga kletsen, ligt ze helemaal in een deuk. Oma is een kanjer en zegt bijna zonder dialect of wat dan ook de woorden na die ik in het Nederlands tegen haar zeg. Gekke bekken trekken dat kan ze hoor! Wat een wijfie. We hebben een leuk uurtje gehad met deze mensen die zo gastvrij en gezellig waren. We nemen afscheid en houden het vandaag voor gezien want we moeten nog een heel eind terug naar Lake Side. |
opweg naar Ambat | met grootouders | Sisam en Anjali | ...met grootouders | leuke oma |
Op bezoek bij.... Weer een zaterdag verder. Laxmi had een bruiloft en besloot ik alleen met Arjun op pad te gaan. Op naar de volgende 3 studentjes in Phedi Patan. Het eerste stuk was dezelfde weg als naar Ambat. Lekker wiebelen over de hangbrug en i.p.v. rechtsaf omhoog gingen we linksaf omhoog. De omgeving was weer betoverend. Na een goed uur kwamen we bij een paar hutjes en dacht ik dat we er al waren, maar ‘keep on dreaming girl’! Nog slechts een half uurtje en toen zagen we in de verte Sunil al uit klas 1. Hij heeft ook een kleiner broertje die nog net iets te jong is voor school. De vader en moeder verbouwen rijst en groente om in hun levensonderhoud te kunnen voorzien. Maar ook hier hebben ze niet genoeg geld om hun kind naar een gewone school te sturen. Sunil is op school een stille jongen, maar wel dé uitblinker in zijn klas. Hij neemt ons mee naar het keukentje en laat zien hoe ze met behulp van een draaiende steen de rijst pletten om meel te maken. De moeder komt er ook snel aan en zet voor ons op een houtvuurtje een lekkere beker thee. Met de DUMRI (een blaaspijpje) wakkert ze het vuurtje goed aan. Arjun bepraat nog het een en ander met de moeder en daarna gaan we weer verder. Het hutje van Durbar en Sita, allebei uit klas 2, ligt iets verderop, maar in hetzelfde dorpje. Bij het zien van dit huisje met buiten een aparte slaapplaats op palen voor de kinderen heb ik nog meer respect gekregen voor deze mensen die zo afgelegen wonen en ons toch zo een warm onthaal geven alsof ze koning te rijk zijn. De ouders zijn er ook en bieden ons een paar ..... jawel..... mandarijntjes aan. Met plezier krijgen we van de moeder een rondleiding over het stukje land waar verschillende soorten groenten groeien en fruitbomen staan. De vader verdient met de verkoop hiervan en de moeder verdient nog een beetje de kost met het maken van rieten matten. Durbar en Sita nemen me mee naar hun slaapplaats op palen. Ze klimmen naar boven en giechelen wat. Sita zei dat ze het wel koud vind ’s-nachts en een beetje eng. Haar vader is bezig binnen in de grote hut een aparte slaapkamer voor ze er bij te maken. Het uitzicht vanaf hier op de Himalaya is magnifiek. Sunil, Durbar en Sita lopen bijna elke dag 1 1/2 uur naar school. Petje af voor ze! |
opweg naar Phedi Patan | Sunil, broertje en moeder | rijst pletten | moeder maakt 'rato chia' |
truck lost stenen | ophogen van de weg | de kids helpen... | ...met het gelijk maken | speeltuin ophogen |
|
Poppenkast met de peuters
Al een hele tijd had ik het idee eens
een keer een poppenkast te gaan doen met de pluche hand’poppen’beesten
uit de speelpeuterklas. Het moest niet zomaar een poppenkast worden,
maar een leerzame poppenkast. Ik besloot hiermee te wachten tot de
laatste week van mijn verblijf in Nepal zodat Brenda, de nieuwe
vrijwilligster, er was om me te assisteren. De nieuwe leerlingen werden eerst voorgesteld aan de kinderen en klonk er een leuk klassikaal Namaste. De nieuwe leerlingen stelden zich voor en vertelde uit welke wijk ze kwamen. Ze kwamen uit Gari Patan, Chore Patan, Ambat en Dam-side. Sommige leerlingen gingen zitten giechelen en staken de vingers op om te zeggen dat zij daar ook vandaan kwamen. Hari de Hati moest als eerste het alfabet gaan opzeggen. Savitri madam en de kinderen vonden het niets. Veel te snel zeiden ze, want Julia had ons geleerd ‘bistarre’= langzaam en Hari zei voor de W, double OE en het is double YOU! Nou, Hari werd goed gecorrigeerd en ging hij het samen met de kinderen opnieuw doen. Balu de beer mocht proberen ‘Apple to Zebra’ op te zeggen en te spellen. Het leek wel het mini-macro busje op de Pritvi Highway van Kathmandu naar Pokhara terwijl het de lokale bus moest zijn!!! Ook Balu bakte er niets van. Weer veel te snel en mocht hij het ook samen met de kinderen opnieuw doen. Leo de Lion wilde tussendoor maar elke keer naar het toilet en werd hem door Savitri madam steeds gezegd even te wachten tot het uur voorbij was. Peter de Panda ging zijn potlood slijpen in de klas en toen viel het slijpsel gewoon op de grond. Direct werd hij door de kinderen op de vingers getikt, want punten slijpen doe je boven de prullenbak. Ook werd er even verwezen naar de DO NOT lijst die in het klaslokaal hing en waarvan elke leerling op de hoogte moet zijn. Op een gegeven moment gingen Peter en Hari zitten klieren in de klas en begon Peter te huilen, want Hari had hem geslagen. Savitri Madam moest hier heel even hard optreden en vertelde ze dat ze op moesten opletten en niet klieren, want dan leer je niets. Hari werd ook duidelijk gemaakt dat er onderling tussen de kinderen ook niet geslagen mag worden, want dan kan je van school worden gestuurd. Nou, dat was allemaal wel duidelijk en waren ze weer muisstil. Toen ging de bel en was het bye bye. De kinderen, Savitri en ik hebben ontzettend genoten van dit dierentheather met leerzame inhoud. Ik hoop dat er na mij nog eens iemand komt die dit ook eens wil gaan doen. Er zijn dieren en poppen genoeg in de speelkist! |
|
de kinderen in spanning | Julia met Balu en Hari | ze vonden het geweldig | ABC tot DO NOT lijst |
Kleding en pluche uit
Nederland Het is bijna standaard geworden om elk jaar als we er zijn kleding en pluche beesten uit te delen. Toch blijft het afhankelijk van het aantal mensen dat onze school bezoekt en of ze dan ook een tas met spullen mee willen en/of kunnen nemen. Het afgelopen jaar was heel goed en hadden we voldoende om aan alle kinderen wel iets van kleding en pluche uit te delen. We brachten de tassen uit het voorraadhok naar de bovenste verdieping, want daar is het meeste ruimte. Laxmi, Brenda en ik maakten van de kleding een paar grote stapels. Per klas mochten de kinderen naar boven komen. We begonnen bij de laagste klas, want daar zijn we altijd een tijd mee zoet. Er zaten heel veel winterjassen, truien en sweaters bij en dat was net goed gezien de tijd van het jaar. Als we ze voorzien hadden van een kledingstuk mochten ze zelf graaien naar een pluche beest op de grote hoop. Wat hadden ze weer een lol met die knuffels. Bij die kleintjes is de waardering nog altijd het grootst en wordt het kledingstuk bijna altijd gelijk aangetrokken om te laten zien hoe mooi ze het vinden. Bij de hogere klassen merk je al dat ze kieskeuriger worden op de kleding die ze krijgen en wordt het vaker onderling geruild. Een aantal kinderen hebben we extra kleding gegeven, omdat daarvan de ouders het heel erg moeilijk hebben. Nu maar weer gaan sparen voor de volgende keer. |
Nadat alles op stapels was gelegd, werd per klas de kleding uitgedeeld. Daarna konden ze nog even graaien naar een leuk knuffeltje |
||||
De Babita Story Babita is inmiddels 16 jaar oud en zit op een publieke school in klas 8. We kennen haar al heel lang en is altijd een van de betere studentjes geweest op school. Ze was, en is nog, heel ijverig en hielp ook heel vaak mee het eten klaar te maken voor de schoolmaaltijd. Ze zat in een klas met kinderen die altijd heel hecht met elkaar omgingen. Al deze kinderen belandden uiteindelijk in klas 5 van het Education Center for Poor Children en zijn allemaal in april 2006 als eerste groep van school gegaan. Goh, wat waren we trots op ze. Vorig jaar nog waren ze er ook allemaal toen we onze school officieel opende met een groot feest. Elke keer als we in Nepal zijn zoeken we deze groep kinderen op en hebben we een leuke middag met ze. De meeste hebben sponsors gevonden en zitten op een privé school of publieke school. Het is hartverwarmend om te zien dat ze het allemaal redelijk goed hebben en dat ze er echt iets van gemaakt hebben. Deze kinderen maken echt een hele goede kans om goed terecht te komen. Met Babita was het helaas anders. Buiten het feit dat ze een voorbeeldig student was en een heel lief meisje, ging het thuis niet zo goed met haar. Vanaf dat we haar kennen, kwam ze toch met enige regelmaat niet naar school en zei ze dat ze ziek was. Na een bezoek aan haar ouders bleek het een ander verhaal. Haar vader is een alcoholist en als hij dronken is slaat hij haar en haar broertje vaak in elkaar. In die tijd mochten we er ons van Babita liever niet mee bemoeien, want dat zou voor haar nog meer problemen geven. Dus hoe spijtig ook lieten we het voor wat het was. Afgelopen week kwam Babita me huilend opzoeken bij het winkeltje van Laxmi. Ze vertelde dat ze met ruzie weg is gelopen van haar werk. We hadden net een paar dagen ervoor nog gezellig met de hele club pizza gegeten en de oude dvd over school bekeken van 2002. Haar ouders konden het net veroorloven om Babita naar een publieke school te sturen. Nog 2 jaar en dan is ze met het voortgezetonderwijs klaar. Babita kon op zaterdag in Lake Side bij een klein Café gaan werken als afwashulpje en dan hoefde ze geen kost en inwoning te betalen. Zo was ze dus lekker weg van huis en kon haar vader haar niet meer lastig vallen. Er was haar beloofd dat ze gewoon naar school kon blijven gaan en haar huiswerk kon blijven doen. Maar helaas. Al gauw werd ze elke ochtend om 5 uur gewekt om het ontbijt voor te gaan bereiden voor de toeristen. Dan naar school en huiswerk maken na 16.00 zat er niet meer in, want ze moest tot 22.00 in de keuken schoonmaken. Ze werd uitgescholden en in haar kamertje mocht ze op de grond slapen zonder matras! Ze had er genoeg van en had de beslissing genomen dan maar terug te gaan naar haar ouders. Alleen is het dan zo dat haar vader haar direct zal gaan uithuwelijken! Dat kon ik niet laten gebeuren. Ik zei dat ze even een paar dagen geduld moest hebben, want ja, dit is niet niets. Zo een toffe en bijdehante meid het huwelijk in laten stappen…echt niet. Er ging een dag of 6 voorbij tot er een oplossing was. Ik had overal gevraagd of er een kamer te huur was ofzo iets, want ondertussen sliep ze overal, bij Laxmi, bij een vriendin en in een kamer in het Giri Guesthouse, maar dat kon niet zo door blijven gaan. Ten einde raad zocht ik contact met een vriend van ons die bij ons in het bestuur had gezeten en die kwam met het telefoonnummer van Sonja van het Rainbow Home. Een organisatie die kinderen herplaatsen die o.a. van straat af komen. Na een telefoontje met Sonja kwam alles in een stroomversnelling en kwam er ook al gauw een gesprek terplekke. Ze waren wild van Babita en hoopten ook dat ze van de Nederlandse directrice mocht blijven. Na 3 dagen kregen we groen ligt en mocht ze met haar spulletjes naar het Rainbow Home. Fantastisch hè? Ze heeft een kamer met een paar andere meisjes. Ze kan gewoon haar school afmaken, haar moeder en broertje mogen langskomen en het mooiste komt nog…..ze is zo goed in haar Engels dat ze van de leiding een cursus Radio Journalist mag gaan volgen. Babita wist niet hoe ze me moest bedanken en stonden we daar allebei even lekker te snotteren. Ik had besloten de rest van de kleding en de knuffels, die ik nog op school had, aan deze organisatie te schenken, want dat is wel het minste wat ik voor ze kon doen. Ik was ook helemaal in de wolken en kon zo met een gerust hart terug naar Nederland. Weer een studentje van ons die goed terecht komt later. Babita hoopt de cursus zo goed te gaan doen dat ze ons volgend jaar al kan interviewen over ons project in Nepal. Dat zou natuurlijk wel helemaal leuk zijn. |
Een maaltijd klaarmaken
Het is ook een vast ritueel geworden
een keer extra voor de kinderen te koken als je er bent. Vroeg in de
ochtend is Laxmi op pad gegaan naar de ‘Shree Market’ in Chipledunga.
Een uurtje later ga je daar weg met zo’n 30 kilo aan verse groenten voor
slechts 9 euro. Geweldig! |
Het maken van een gezonde maaltijd neemt altijd veel tijd in beslag. Maar dan is het daarna ook wel lekker smullen | ||||
De bezoekers in deze
periode Het was ook een hele drukke periode wat betreft het aantal belangstellenden dat de school graag wilde bezoeken. Ik nam er graag de tijd voor ze een goede rondleiding te geven. Ivica en Meike hadden we afgelopen zomer al ontmoet in Nederland en waren hun huwelijksreisplannen om door Nepal te gaan reizen bekend. Ze hadden voor hun huwelijk als cadeau geld gevraagd voor onze school. Wat is er dan mooier als je er dan toch bent de school ook even persoonlijk te bezoeken en te kijken wat we met de donatie kunnen gaan doen. Nadia, die ook in het Giri Guesthouse logeerde, wilde ook graag even een kijkje nemen en ging die dag ook gezellig mee. Ze zijn op hun gemak de klassen door gegaan en hebben hun ogen uitgekeken. We kregen een groot compliment van ze. Daarna zijn ze op trekking gegaan. In 23 dagen waren ze het Annapurna Circuit rond met het Annapurna Base Camp erbij. Dat getuigde van een goede conditie en heel veel mooi weer. Ze hebben genoten. Xing en Quan
uit China, echt een apart verhaal. Ze logeerden ook bij mij in het
guesthouse en hadden gevraagd of ze een keer mee mochten naar de school.
Ze gingen eerst op trekking. Shekhar heeft het Nederlandse
krantenknipsel over de school in zijn kantoortje hangen en zodoende
krijgen we dus regelmatig de vraag van toeristen of ze een keer mee
mogen de school te bezoeken. Ondertussen was ook Brenda, de nieuwe vrijwilligster, aangekomen in het guesthouse en betekende het voor mij dat het er bijna op zat. Een leuke spontane meid uit Groningen. Ze heeft zich, volgens de nieuwe richtlijnen, op een fantastische manier geïntroduceerd aan de kinderen en aan de leraren. We hebben samen het een en ander doorgenomen en is daarna lekker zelf aan de slag gegaan. Een paar dagen voor mijn vertrek kwamen ook Meriam en Bert. Meriam was er ook vorig jaar bij tijdens de officiële opening op 1 december. Nou ja, wanneer is ze er eigenlijk niet bij!!! Voor Bert was dit de eerste keer dat hij de school in levende lijve zag. Geweldige mensen. Dit keer waren ze echt op vakantie en bleven 14 dagen in Nepal. Dus was er lekker de tijd om op school te kijken, mee te helpen een maaltijd klaar te maken, een spel Memory te leren spelen aan klas 5 en de kinderen thuis te bezoeken. Daarna was het uitrusten en relaxen in Chitwan. En zo waren er
nog Regina (NDA), Sonja (Rainbow Home), en vele anderen,
die ik met plezier een rondleiding op school heb kunnen geven. |
twee leuke meiden ( Xing en Quan) uit China deelden op school appels uit |
Ivica en Meike | vrijwilligster Brenda | Meriam legt Memory uit |
18 december....afscheid
nemen......
Ja, en dan komt die ene dag dichterbij
waar je eigenlijk nog helemaal niet aan wilde denken en die er dan toch
sneller is dan je had gedacht! Zo ook dus 18 december. Mijn laatste dag
op school om weer afscheid te nemen van alle kinderen, leerkrachten, Devi en haar familie en Bonnie, die net zo mooi hersteld is. Het blijft
moeilijk. Vandaag was het
dan zover …. en de kinderen maakten het me al snel duidelijk met al die
bloemetjes die ze bij zich hadden, want die waren niet om op school in
een vaasje te zetten! Toen kreeg ik al een brok in m’n keel en moest de
ceremonie nog beginnen. Eerst nog even spelen en wachten tot iedereen
aanwezig was en toen kon de assembly beginnen die ze elke ochtend doen.
Ach, wat was het schattig. Alle kinderen hadden namelijk bloemetjes en
bloemenkransen meegenomen en die vlogen soms tijdens deze assembly door
de lucht. We besloten dan ook maar om het hier bij te laten en over te
gaan op mijn afscheid. |
Ik kan niet
anders zeggen dat ik weer een waanzinnige tijd heb gehad. Veel gedaan en
veel bereikt. Ik kan natuurlijk niet garanderen dat wat ze beloven ook
opgevolgd zal worden, maar hopen doe ik het zeker. Ze zeggen altijd
tegen me: ‘Julia, this is Nepal’ en dan zeg ik ‘So what’ I am Julia’. Ik
zal me zolang ik kan inzetten voor deze groep kinderen. Waar een wil is,
is een weg.(Helaas moet er in Nepal nog veel aan de wegen verandert
worden, want er gebeuren nog heel veel ongelukken!!!! Ze willen ze wel
verbeteren, maar weten misschien niet hoe!) Nepal verandert langzaam en
daar moeten we het nu even mee doen. We willen ook
iedereen bedanken die onze stichting het afgelopen jaar weer geholpen
heeft. Wist u, dat al voor 6,00 euro per maand een kind bij ons naar school kan? |
NAMASTE, |
terug naar boven |