Namaste, vanuit Nepal!!!

Ik was dit keer zo gelukkig om 5 maanden naar Nepal te kunnen gaan, met 2 maanden vakantie en 4 maanden onbetaald verlof had ik een half jaar vakantie (dank je wel, baas!). Van deze 5 maanden zou ik er 3 gaan besteden aan vrijwilligerswerk in de Namaste Primary School. Uit eerdere verslagen van mij op deze site kun je al gemerkt hebben, dat ik een echte Nepalfan ben. Ik zeg altijd: de ene helft van mijn hart is in Nederland, de andere helft in Nepal, en dat is echt waar. Op 11 oktober 2009 arriveerde is dus in mijn geliefde Nepal. De eerste tijd heb ik besteed aan het vieren van Tihar met mijn Nepalese ‘familie’ en een maand wandelen in de waanzinnig mooie Himalaya. De Gokyo (linker vallei naast Everest) is mijn favoriet, en ik heb een volle maand de tijd genomen om daar te genieten. Als je ooit wilt gaan wandelen in Nepal, deze tocht is waanzinnig mooi om te doen.  

Daarna kwam ik op 27 november 2009 aan in Pokhara. Mijn intrek genomen in Karma Guest House. Een hele mooi kamer, die ik al gauw heb ingericht met wat leuke dingen om er een thuis van te maken. Thanka, poster, katta’s, een aantal kaarten van thuis aan de muur. En een aardige huisbaas, Chandra, met vrouw Jyoti en kinderen Prabin en Pratiksha (een schatje van 8 jaar die echt mijn lievelingetje werd). Jaimy en Ada (zie hun verslagen) waren nog in Pokhara en namen mij zondag voor het eerst mee naar school. Niet mijn eerste keer natuurlijk, maar de eerste dag van mijn offciele vrijwilligerswerk. Helaas, Nepal zou Nepal niet zijn zonder een staking of, dit keer, een feestdag, dus na een uurtje ging de school dicht en wij weer naar huis. Dus maandag in de herkansing. Jaimy moest nog een gesprek voeren met een aantal leraressen, waardoor Ada en ik ineens samen voor de nursery stonden, wat ontaarde in chaos! Die kleintjes speken namelijk geen Engels, dus luisteren ook niet naar ons. En ik zou nog wel gaan observeren.  

Al met al, de eerste weken waren erg rommelig. Er kwamen nog meer stakingen, ik zou nog een week terug naar Kathmandu gaan om de bruiloft van een van mijn Nepalese ‘ broers’ bij te wonen etc. Sinterklaas kwam en ging met verrassende kadootjes voor de deur, Jaimy’s afscheid kwam en daarna hadden Ada en ik binnen no time de volgende routine. Rond 8.30 uur aan de wandel, even Internetten onderweg, en dan halverwege het gevecht van de naar school komende kinderen wie wiens hand mocht vasthouden. Ik vind dat zelf erg schattig en fijn, die lieve kleintjes links en rechts naast me. Zodra ze wisten dat ik een beetje Nepalees sprak (ik had me de eerste dag tijdens de assembly in het Engels en Nepalees voorgesteld) vuurden ze allerlei vragen op me af, en moest ik vaak zeggen: maile bujina, dat begrijp ik niet! Ik zou beginnen met in elke klas een dag observeren maar door afwezigheid van een lerares kon het zo maar gebeuren dat ik toch ineens voor de klas stond. Jaimy had me goed rondgeleid en verteld hoe en wat maar ik zag toch nog wel wat op tegen het samen met de docenten de Practical Hours te doen, want dat was de bedoeling. Ook waren Ada en ik er nog tijdens de tentamenweken. We hebben toezicht gehouden, rondgelopen en ik heb de mondelinge tentamens van klas 5 mede afgenomen. Vooral veel vragen gesteld buiten de vaste tekst om, en dat ging best goed. Uiteindelijk, nadat ook Ada vertrok op 4 januari, ben ik het gewoon gaan doen!!! 

De avond ervoor zat ik driftig te spitten in de mapjes van school, de spellenboeken en andere tips die achtergebleven zijn van ervaren lesgevers. En weet je wat, het lukte en was leuk!!!

Vooral het sportuur resulteert meestal in volleybal of voetbal. Met de jongste groepen ben ik een balspel gaan doen. In de kring staan, de naam van een kindje noemen en de bal naar dat kind rollen. Daarna een bal zo snel mogelijk doorgeven, daarna twee, en waar de twee ballen samenkwamen, waren die kinderen af, en moesten de kring uit. Dat vonden ze erg leuk om te doen. Ook het muziekspelletje vonden ze leuk: dansen en als de muziek stopt: doodstil blijven staan. 

Een sportuur met klas 2 resulteerde in sabotage: de (nog nieuwe lerares) had niet zo veel orde, en de jongens begonnen gewoon uit de rij weg te lopen. Na wat pogingen ben ik na 15 minuten ‘ boos’ weggelopen en heb gezegd dat ik ze alleen iets nieuws wil leren, maar dat het zo niet leuk was. Later kwamen ze in kleine groepjes excuses aanbieden, dat dan gelukkig wel, en de week erop zijn we in de herkansing gegaan met het emmerspel.  

Ik had 15 vragen gemaakt met 3 antwoorden en 3 gekleurde emmers op het veld gezet. Alle kinderen hadden een polsbandje gekregen (in de voorraadkast!). Ik stelde dan een vraag, bijvoorbeeld is de hoofdstad van Nederland: groene emmer: Amsterdam, blauwe emmer London, of rode emmer Parijs. Na mijn fluitsignaal vlogen de kids alle kanten op. Degenen met het juiste antwoord kregen met vilstift een stip op hun polsbandje. Dit spel heb ik later ook met klas 3, 4 en 5 gespeeld. Erg leuk om te doen, al waren mijn vragen duidelijk wat te eenvoudig.  

In klas 1 heb ik bingo gespeeld. Iedereen een vel papier in 4 vakken laten verdelen. En in het eerste vak 10 willekeurige cijfers onder de 20 laten opschrijven. Het spel uitgelegd, en tot mijn lol sprong het eerste kind al na 3 getallen overeind, heel hard BINGO roepend! Maar een leuk en eenvoudig spel. Van te voren had ik zelf al de volgorde van de getallen op papier gezet trouwens. 

In de nursery zat Rasmilla, een meisje dat nergens aan meedeed en nooit antwoord gaf. Maar ze leek ons zeker slim, ze kende bijvoorbeeld wel alle liedjes en spelletjes. Ada had haar een aantal keer apart genomen, met nog 2 of 3 andere kids. Ze kregen dan spelenderwijs extra aandacht voor spellen, tellen en kleuren. Ik ben daarmee verder gegaan, en ze waren super enthousiast in hun eigen uurtje. Het resultaat, Rasmilla doet nu mee, geeft antwoord, staat voor het bord zoals andere kinderen, en gaat hopelijk over naar KG! Een klein resultaat, maar wel heel fijn dat wij dat bereikt hebben.

Zo kun je van alles verzinnen en doen. De leraressen moet je wel betrekken. Hun eerste impuls is, oh, jij komt nu de practical hours doen, en dus verzinnen ze zelf niets en bereiden ook niets voor. Normaal kijken ze pas tijdens het betreffende uur wat ze verondersteld worden te gaan doen, op een enkeling na. Voor Ada’s afscheid had ik papieren bloemen geknutseld, en daar zijn ze later zelf wel mee verder gegaan, met de knutseldingen. Ik had de store dan ook heel netjes gereorganiseerd, zodat alle materiaal weer duidelijk bij elkaar zat. Ook af en toe op weg naar school een leuke kleurplaat gekopieerd voor de nursery of KG.  

Af en toe kwamen er Nederlandse bezoekers langs, en heb ik ze uitgebreid rondgeleid, ze waren allemaal even enthousiast, en terecht: de Namaste Primary School is een school om heel erg trots op te zijn!! Een mooi gebouw, een team onderwijzeressen, dat ondanks nogal wat wisselingen, goed met elkaar overweg kan, een fijne principal Savitri, met een eeuwig vriendelijke lach. Het kopje thee tussen de middag van Devi, degene die de school schoonhoudt en beheert. En al die lieve kids. Ik ben er flink wat van naam gaan kennen en heb leuk contact met ze gehad. Ontzettend veel foto’s gemaakt, want ze willen de hele dag wel op de foto, en dan even zien hoe die geworden is natuurlijk.  

De wintervakantie van 15/24 januari kwam door alle stakingen te vervallen maar ik had al met Ellis, een vriendin hier in Nepal, afgesproken om nog een week te gaan wandelen. Een heerlijke week, waar ik helaas ziek van terug kwam. Met een flinke longinfectie of bronchitis ben ik daarna een volle maand behoorlijk ziek geweest en niet meer op school. Dat vond ik heel erg, ik had zo veel meer willen bereiken, meer een regelmaat in de practical hours willen brengen, meer de leraren willen begeleiden, maar helaas is het daar niet van gekomen. Mijn hoop is dus gevestigd op de volgende vrijwilliger, om op te pakken waar ik gestopt ben.

Mijn reis stond trouwens in het teken van geld ophalen voor Stichting Namaste Nepal en Stichting Veldwerk (een stichting van een andere vriend). Op mijn website www.marika.webklik.nl had ik de actie: Laat Koen wat doen! Vrienden konden opdrachten verzinnen en als Koen die had uitgevoerd en ik als bewijs de foto had gestuurd verdienden we daar geld mee. Ik heb dus steeds ook opdrachten moeten uitvoeren. Wat opdrachten: laat 2 meisjes Koen tegelijkertijd een kusje geven; laat een kindje en Koen een handstand maken, laat de kinderen tijdens de assembly het Nepalese volkslied in het Engels opzeggen; leer de kinderen wat Nederlandse woorden zoals Jan Peter Balkenende, Elfstedentocht etc. Het was erg leuk om deze gekke dingen te doen.

Mijn laatste dagen waren nog wel heel leuk. In 2007 heb ik al clowntje Rico gespeeld op school, en een aantal kinderen wist dat nog en noemde mij standaard Marika-joker! Ik had een optreden beloofd en dat de laatste week gedaan, ziek of niet. Het was een complete verrassing toen de joker ineens een paar minuten te laat tijdens de assembly kwam aanhollen. Ik heb veel grapjes gemaakt en ben daarna nog in elke klas even langs geweest voor wat onrust en rariteiten. Er hangt een collage met foto’s op school in de hal. Het was voor mij en voor de kinderen en zeker ook voor de leraressen erg genieten!

De laatste ochtend kreeg ik uiteraard van alle kinderen een bloemetje, en een tikka en katha van de leraressen. Ze stonden bij het hek te zwaaien tot ik de hoek om was en vanuit de klassen klonk zo hard mogelijk: bye, bye, Marika, bye, bye, see you, please come back! Al met al, heb ik een super tijd gehad, enorm genoten, ben ik toch een band gaan kijgen met de leraressen, die me eerst toch wel een beetje vreemd vonden (Chandra noemde me bij het afscheid interesting!) hebben veel kids mijn hart gestolen en mis ik ze nu al!!!! He, ik zou nog terug kunnen, ik zit immers nog in Kathmandu terwijl ik dit type!

Ik zou nog uren door kunnen gaan, maar hou het hierbij. Julia en Brigitte, bedankt voor deze kans en deze geweldige periode op jullie geweldige school!!! Ik ben apetrots op hetgeen jullie doen en bereiken!!!  

Lieve groet, Marijke.