Diny -  10 en 11 Oktober  2010  -

NAMASTE
 

Van 8  tot 24 oktober 2010 ben ik, na 36 jaar, weer terug geweest naar Nepal. Het land en de mensen hadden in 1974 zo´n overweldigende indruk op mij gemaakt dat ik het vanaf dat moment in mijn hart heb gesloten en altijd de wens gekoesterd heb er ooit nog eens terug te gaan.

Door een droom waarin ik de datum 10-10-10 zag en een beeld van de Annapurna Range besloot ik dit echt te gaan doen. Ik wilde ook iets doen als ik daar was, niet alleen maar goede herinneringen herbeleven en hopelijk nieuwe meenemen, maar ook iets geven. Daar had ik geld voor gespaard, maar wat te doen...... Op de site van de Nepalese ambassade keek ik naar een lijst met organisaties die in Nepal actief zijn. Meteen viel mijn oog op ‘Stichting Namaste Nepal’. Namaste... ik groet het Goddelijke in U....,dat teken van verbondenheid, ja, de naam was de aanleiding om aan te klikken! Nou wil het toeval - maar toeval bestaat in mijn beleving niet - dat deze stichting zich bezig houdt met een school in Pokhara, precies waar ik wil zijn. Ik heb de hele site grondig doorgelezen en toen wist ik het zeker. Kleinschalig, hands-on en betrokken. Dat is precies wat ik wil! Dus een mailtje geschreven, direct een leuke mail terug gehad en een uitnodiging om te komen praten. Heel gastvrij en enthousiast ontvangen, mijn plannen uitgelegd. Julia en Brigitte vonden het wel wat. We waren meteen aan het brainstormen hoe we mijn droom invulling konden geven. Een gedeelte van het geld zou voor de hele school zijn, met een ander deel wilde ik zelf iets doen op 10-10-10. Helaas was de school in deze periode gesloten wegens een groot landelijk festival. Ik zou echter wel een kijkje kunnen nemen en de kinderen bezoeken.

Helemaal enthousiast geworden besloot ik te proberen nog wat meer geld bij elkaar te krijgen. Ik werk in restaurant ‘De Mollige Meeuw’ in Hoek van Holland. Een bord met foto's van de school, het feit dat een kind voor € 6,00 in de maand naar school kan, dat je voor € 25,00 de hele school eten kunt geven en dat kleding uitgedeeld wordt, leverde nog eens € 300,00 op en 5 zakken kleding! De mensen vonden het geweldig dat ik er zelf naar toeging. Een veelgehoord commentaar was, dat men weinig vertrouwen meer heeft in grote organisaties en projecten. Maar naar dit kleinschalige project hadden ze gelukkig wel oren.
Op 8 oktober vertrok ik met 22kg bagage -waarvan 8kg van mezelf- naar Kathmandu. De volgende ochtend gelijk doorgevlogen naar Pokhara. Julia had ervoor gezorgd dat de vlucht naar Pokhara, het ophalen van het vliegveld en de accommodatie geregeld was. Toch wel even relaxed als je voor het eerst weer alleen reist.
 
Rest. De Mollige Meeuw collage van het goede doel op naar Kathmandu Fewa Lake Pokhara straatbeeld van Lake Side
         

10-10-2010 op zoek naar de kinderen

‘s Morgens de omgeving verkennen en ‘s middags met Laxmi in de taxi met de tas kleding naar de school. De school ziet er geweldig uit, schoon en functioneel. De tas wordt opgeborgen in een ruimte waar nog meer tassen staan te wachten totdat er genoeg is voor iedereen. Met gepaste trots worden mij alle lokalen getoond. De invulling van mijn droom; op 10-10-10 voor 10 van de armste kinderen van de school iets kunnen betekenen. Laxmi is een beetje bezorgd over de praktische uitvoering van mijn plan. Ik leg uit dat we op deze dag proberen zoveel mogelijk kinderen proberen te bezoeken. De dag erna op stap om het plan uit te voeren. Devi (caretaker van de school) gaat mee. We gaan op zoek naar 2 meisjes die met hun moeder en kleine zusje aan het werk zijn. Uit de gebaren- en lichaamstaal van Devi begrijp ik dat pa dronken is en dat hij de enige is die thuis is. Waar de meisjes zijn is niet helemaal duidelijk. Om het “huisje” te bereiken moeten we door een rijstveld over een richel van beton lopen en ja hoor, op de diepe stap naar beneden verlies ik mijn evenwicht en val langzaam achterover. Toch niet zo’n goed idee, die teenslippers! Hilariteit alom.
 Het huisje is kleiner dan een garage voor 1 auto, er wordt gekookt op een open vuurtje binnen. Alles ruikt naar de rook en de muren zijn zwart geblakerd. Er staan twee bedden, één voor pa en ma en de baby, de andere voor de meisjes. Pa is inderdaad dronken, maar begrijpt dat ik de meisjes wil helpen en ik krijg een ontroerende Namaste. Op zoek naar ma en de dochters vinden we het eerste meisje. We hadden ondertussen afgesproken dat we zouden vragen wat ze het liefst wilde hebben. Haar gezicht straalt als de vraag gesteld wordt. Als ma komt met de andere dochter zegt zij dat ze potten nodig heeft maar Laxmi is heel resoluut: daar moet haar man voor zorgen, dit is voor de meisjes! Monisha en Nisa zijn gevonden; dat = 2. Toch gaat dit niet helemaal goed, voordat ma erbij kwam kwamen er allerlei vrouwen en kinderen mee luisteren. Ik voel me een beetje schuldig maar a/: we kunnen niet iedereen helpen en b/: misschien gaan de andere kinderen dan ook wel naar school. Later hoor ik van Laxmi dat sommige van die kinderen al naar een boarding school gaan en in haar ogen “alles hebben”. Het gesprek vond in eerste instantie plaats voor een soort winkeltje langs de kant van de weg waar een boel mannen om een geit heen stonden die op de grond lag en duidelijk klaargemaakt werd voor de slacht.  Wachtend op ma waren we een stukje doorgelopen, maar toen het gesprek over was moesten we weer langs het winkeltje. Ik hield mijn ogen zoveel mogelijk op de grond, maar toen ik even opkeek zag ik het afgehakte hoofd van de geit. Nou ja, het was in elk geval snel en pijnloos gebeurd wat ik had niets gehoord. We lopen door. Ik zie een rijtje “garages” langs de kant van een riviertje, het vormt nog een straatje ook! Als de kinderen Laxmi herkennen volgt er een beleefd “Namaste Madame”. Regina is ons derde kind. Ze laat haar huisje zien. Het plan wordt uitgelegd, ze kijkt alsof ze het niet kan geloven. Twee jongetjes die daar ook wonen worden afgewezen door Laxmi. Ze ziet heel wat staan in de woning (o.a. een TV) en er zijn kinderen die helemaal niets hebben zegt ze, soms ook geen ouders. Na wat zoeken vinden we de andere twee  Safalta en Safal. Na heel veel lopen, op slechte wegen vinden we een jongetje dat pas op school zit. Zijn ouders hebben geen huis, werken in de bouw en wonen in een stuk huis dat “af” is. Op een ongelofelijke plek vinden we Bishal. Je moet een “trap” af, betonnen blokken, open aan beide kanten, heel steil en eng, van de ene slop naar de andere. Ik heb zoiets wel eens gezien op Spoorloos, maar nu in het echt is het slikken. Oma zorgt voor hem, pa is dood. De moeder wordt snel opgetrommeld om haar toestemming te geven. Oma nodigt me uit om op een krukje voor het huisje te gaan zitten. Ik weiger beleefd en met een grote glimlach wijs ik naar mijn heupen, dat gaat het krukje echt niet redden. De toekijkende dames delen mijn mening en lachen het uit. Met vele Namastes, how are you? - what is your name? - where are you from? verlaten we dit wijkje. De teller staat ondertussen op 7. We hebben nog ongeveer 40 minuten voordat het donker wordt. Morgen de andere kinderen? Ik geef aan liever door te gaan naar de 10, dan is het goed. Als je denkt dat het niet erger kan worden gebeurd het toch. Het schemert als we Sokina, Priya en Bishow vinden. Bij het laatste huisje is echt helemaal niets. Daarbij is pa ook nog eens halfzijdig verlamd en moet moeder de kost verdienen. Het is pikkedonker in het huisje. Ik heb zo’n knijplamp bij me, leg uit hoe het werkt en geef het aan ze. We worden binnen gevraagd. De naam van het laatste jongetje is me even ontgaan!
 
Devi en Laxmi klas van de zon en maan Monisha en Nisa Regina
hutje van Regina Safal en Safalta naam ontschoten! Bishal met ma en oma
       

Oké, de 10 kinderen zijn gevonden, dat was de invulling van mijn droom. Maar dit heb ik nu ook gezien en ik voel mij geroepen hier ook iets te doen. Als we het de ouders vertellen denken ze dat het of/of is en nee, ze willen dat er iets voor de kinderen gedaan wordt. Als we vertellen dat het en/en is weten ze gewoon niet wat ze kunnen vragen. Ik vertel Laxmi dat we morgen druk zijn met de kinderen, dan hebben ze een dag de tijd om er rustig over na te denken. Een oud-leerling van de school loopt een stukje mee en vertelt trots over de school en dat hij nu naar college gaat. Ook verteld hij regelmatig met ouders van kinderen in zijn wijk te spreken en ze over te halen hun kinderen ook naar school te sturen. Laxmi is duidelijk heel moe. We hebben ook veel gelopen en met mijn uitstapje van de ochtend heb ik er ook veel km op zitten. Ik overlaad haar met complimentjes, door haar heeft mijn droom immers een invulling gekregen. Moe en voldaan keren we terug naar het winkeltje.

11-10-2010 de uitvoering

08.30 afgesproken. Met Laxmi in één taxi 5 kinderen opgehaald, in 2e taxi overgestapt en de volgende 5 opgehaald, bij de groothandel aangekomen kan het feest beginnen. Laxmi zet de kinderen netjes in een rij. Tot mijn verbazing kiezen ze allemaal jeans, ook de meisjes, trouwens het is een 50/50 verdeling geworden jongens/meisjes. In een uurtje zijn we klaar iedereen heeft een shirt en jeans naar zijn/haar zin. De rekening wordt netjes gespecificeerd, nog een beetje onderhandelen en uiteindelijk komen we op een gemiddelde van € 8.40 per kind. Op naar de slippers. Het was me al opgevallen dat sommigen helemaal afgescheurd waren. € 1.50 per kind, klus geklaard. 20 minuten laten weer buiten, even iets eten en drinken.
 

met 10 kinderen kleding kopen en is er voor ieder wat wils
spijkerbroeken, leuke shirts en als laatste nog slippers er bij.   wat zijn ze verwend!
         

Ik had gisteren een ingeving wat te doen met het speelgoed dat ik meegekregen had. Ik houd een kleine toespraak over ontvangen en geven. Ze hebben veel gekregen vandaag, ik vond het geweldig om te geven. Zij mogen dit speelgoed nu aan iemand doorgeven, dat vinden ze wel wat. Maar nu? Hoe terug? Dan maar met z’n allen in een busje, grote hilariteit, maar het werkt wel. 140 rupees (€1.40) met z’n 12-en. Laxmi vindt het teveel en heeft een verhit gesprek met de bij-rijder. Gaat blijkbaar over hoeveel plaatsen er ingenomen worden. Uiteindelijk betalen we 120 rupees. Aan het eind van de busrit gaat de helft één kant op en wij nemen een taxi de andere kant op en zetten de kinderen één voor één af. Wat een heerlijk gevoel en wat een prachtige dag!!
 
het speelgoed lekker hapje eten cola en ander frisje aandoenlijke Safal Laxmi met kooktoestel
         
De laatste twee kinderen zijn van de verlamde vader. Hij zegt graag een gaskookstel te willen hebben. (twee pits blik geval met een butaanfles) Koken op de grond gaat hem moeilijk af. Hij laat zien hoeveel moeite het hem kost om een vuurtje aan te krijgen, stukjes hout onder een soort primus. Binnen no-time rook van binnen. Ondertussen zijn de kids trots hun kleding aan het showen. Ik check dat hij het wel kan betalen om de gasfles opnieuw te laten vullen en of hij geen problemen krijgt met de buren. Ik krijg het benauwd van de rook, snel eruit en die cooker kopen! Dan kunnen de kinderen tenminste eten krijgen ‘s morgens voordat ze naar school gaan. We gaan flink onderhandelen, weg bij de één, gekocht bij de ander, gaskookstel en gasfles mee in de taxi... morgen een tafeltje waar het op kan staan. Als die de volgende dag gekocht is brengen we het naar het kamp. Pa is er niet zoals we wel afgesproken hadden. Dus Laxmi legt aan Priya uit hoe de aansluiting werkt. Uiteraard komen de buren kijken.
 
hier en daar nog wat .. ....hutjes van de kinderen tika poeder voor Dassain NAMASTE!
       

Dat waren mijn dagen met en voor de kinderen van de Namaste Primary School. Een bezoek, een beetje fondsenwerving en het besef dat je als één mens wel degelijk een verschil kan maken. Ik heb in Nepal een aantal spullen gekocht die ik ga veilen tijdens het charity dinner in het restaurant. Alles bij elkaar hoop ik € 1000 bij elkaar te kunnen doneren.
 Waar een droom al niet goed voor is........

Diny

                                                                                    terug naar boven