30 maart was het zover, mijn reis naar Nepal begon! Niet wetend wat me te wachten stond ging ik voor vier maanden alleen op reis, met een mooi doel voor ogen: vrijwilligerswerk voor kansarme kindertjes in Nepal doen. De eerste twee dagen heb ik met Chandra, een gids via Julia, sightseeing op de motor in Kathmandu gehad. Ik deed gelijk vele indrukken op en kon het allemaal niet zo goed bevatten. We zijn naar de Monkey Temple, Kathmandu Durbar Square en Boudhanath geweest. Ik ben nog nooit eerder in een Aziatisch land geweest en keek mijn ogen uit mijn hoofd, wat een verschil met Nederland zeg! Vooral die drukte en viezigheid vergeet je niet snel. Op de tweede dag ben ik naar Bhaktapur, een minitempel en naar Pasupatinath (crematieplaats) geweest. Dit was ook erg indrukwekkend om te zien.

Hierna ging ik op weg naar Pokhara, ik had het ergste van de busreis verwacht, maar het viel 100% mee. De uitzichten over de rijstvelden en berglandschappen waren echt geweldig. Aangekomen in het Giri Guesthouse, ontmoette ik al snel Julia. Ze heeft me Lakeside laten zien en meegenomen naar Pratima en Laxmi. Het verstaan van het Engels van de Nepalezen was in het begin niet altijd even gemakkelijk. In het begin heeft Julia vaak binnen, maar ook buiten school voor me vertaald. Terwijl wanneer mijn ouders en de nieuwe vrijwilligers hier waren zij de Nepalezen ook weer slecht verstonden en ik voor hen ging vertalen. Gelukkig kan je dus wel aan het Nepalese Engels wennen.

Annapurna Circuit! 

De school bleef nog even dicht in verband met de vakantie en besloot ik een trekking te gaan maken, het Annapurna Circuit. Ik heb er in totaal 13 dagen over gedaan, wat kennelijk snel is. Bijna elke dag ben ik rond 7/8 uur vertrokken, voor een wandeltocht van gemiddeld 8 uur. Ik heb veel geklommen (en natuurlijk ook gedaald), maar ook erg mooie uitzichten gezien. Het is ongelofelijk dat je zoveel bergen om je heen ziet met aan de onderzijde rijstvelden of tropische planten. Ook heb ik door half woestijnachtige gebieden gelopen, het was echt prachtig. 

het prachtige landschap van het Annapurna gebergte en bepakte ezels

Naar school! 

Toen, na 2,5 week in Nepal, kwam hét spannende moment: voor het eerst naar school! Hier had ik al lang naar uitgekeken en was dan ook erg benieuwd. Op weg naar school liepen er al wat kinderen met ons mee en na wat verlegenheid wilden ze toch mijn hand vasthouden. Op school stelde Julia me voor aan Savitri, het schoolhoofd, en aan de andere docenten. In de ochtend assembly stelde ik mezelf aan de kinderen voor, wat een schatjes! De kinderen waren in het begin nog verlegen, maar na wat lesjes te hebben bijgewoond/gegeven was het al een beetje over. De school heeft 7 klassen met ongeveer 110 kinderen van 5 t/m zelfs 16 jaar (2 kinderen zijn 15/16, de rest wel jonger van de hoogste klas). Een klas zegt echter niet zoveel over de leeftijd, want kinderen van 11 kunnen nog best in de kleuterklas instromen, omdat ze nooit eerder naar school zijn gegaan.

Op mijn tweede dag heb ik echt een leuke dag op school gehad. Omdat de boeken nog steeds gekaft moesten worden, gingen Julia en ik een spel met alle kinderen doen. We hadden een estafette bedacht. Ze moesten over een hindernis een bakje water van de ene kant naar de andere brengen. Degene die de emmer als eerste vol had was de winnaar. Vooral aan het eind begonnen ze natuurlijk elkaar lekker op te jutten. Ook viel het me op dat de kinderen elkaar goed helpen, binnen de groep tegen elkaar zeggen als ze een onderdeel vergeten of aangeven bij welke pion een lintje neergelegd moest worden, heel leuk om te zien, want alle klassen waren door elkaar gemengd. Door het spel was het ijs wel gebroken. Daarna was er een uurtje vrij spelen en al snel stonden er heel wat kinderen om me heen, echt grappig. Ze vroegen me m’n hemd van m’n lijf: hoe oud ik ben, of ik een vriend of man had. Wat voor werk mijn vriend, Marco, doet, welke kleur ik mooi vind, welk spel ik leuk vind, welk eten ik lekker vind, hoeveel water ik drink, etc. Ook zijn de moedervlekken op mijn armen erg interessant. Elke dag komen er weer kinderen vragen wat het zijn en de hele tijd aan mijn armen zitten/voelen/hangen. Ook zagen ze nog mijn lenzen in mijn ogen, dat vonden ze allemaal maar raar en eng. Dus ik heb een beetje uitgelegd wat het is, maar natuurlijk wilden ze ook weten hoeveel het kost en of je ermee kan slapen of niet. Nieuwsgierig zijn ze hier wel hoor. Het was wel grappig dat vooral de oudere kinderen om me heen stonden. Ze spraken allemaal lekker vlot Engels - ook al versta ik het niet altijd - terwijl ze in de klas niks tegen me durven te zeggen, dan gaan de hoofdjes omlaag als je ze iets vraagt. Dat is echt merkwaardig.  

In de tweede week zijn Julia, Savitri en ik met een groep kinderen mee naar huis gelopen. We hebben ongeveer acht hutjes gezien. De meeste gezinnen hebben één kamer om te wonen. Hier wordt dus in geslapen met het hele gezin, maar ook gekookt. Soms is er niet genoeg ruimte in een bed en wordt er op de grond geslapen. Deze mensen hebben echt maar het minimale, op een mobiele telefoon en een televisie na dan. Dit is raar om te zien, maar kennelijk hechten ze hier veel waarde aan. Die week heb ik nog meer lessen bijgewoond om te kijken hoe het gaat, maar ik heb ook al veel zelf gedaan. Een dag was een docente er niet en heb ik wat (Engelse) lesjes overgenomen. Dat was erg leuk om te doen! Ook heb ik veel lessen coördinatie spellen samen met de docenten gegeven en  wat kindertjes van de laagste klassen apart genomen om Engelse uitspraak, kleuren, plaatjes, memory en dergelijke te oefenen. Het is moeilijk om aan de kleinsten uit te leggen wat de bedoeling is, want Engels verstaan ze nog niet zo goed. Maar gelukkig is het toch gelukt.

Chitwan National Park 

Na twee weken school ben ik voor een paar dagen naar Chitwan, een nationaal park, gegaan. Helaas was het deze keer wel een vervelende bustocht.  Na aankomst en het vinden van een slaapplek heb ik een krakkemikkig fietsje gehuurd en ben ik op weggegaan naar een olifant broed centrum. Onderweg begon het echter echt hard te regenen en stormen waardoor ik in een hutje ging schuilen. De lokale bevolking was goed gestemd, want ze hadden al een paar weken geen regen meer gehad. Het olifant broed centrum had ik na de storm toch nog gezien. Het zag er maar triest uit. Het waren ongeveer 15 olifanten, allemaal met hun poot aan een paal vastgebonden en ze zagen er niet gelukkig uit. De volgende dag had ik een leuk programma. In de ochtend had ik met een gids en junior gids een boottochtje en daarna een jungle walk: op zoek naar een neushoorn. Deze hadden we echter niet gezien, maar wel apen, herten, wilde zwijnen en wat vogeltjes.

Daarna ging ik naar de rivier om een olifant te wassen. Eerst mocht ik erop gaan zitten en de olifant sproeide me onder met water en gooide me een paar keer van zijn rug af. Het is echt een groot log beest. Ik had elke keer wel wat schrik wanneer ik in de rivier belandde met de gedachte: als die olifant maar niet op mijn voeten gaat staan. Daarna ging ik dan met een steen de olifant scrubben terwijl de olifant op zijn zijkant lag. Als laatste ging ik dan nog via de slurf naar het hoofd van de olifant en op de rug terug. Eng maar leuk!
In de middag had ik dan nog een jeep safari. En weliswaar heb ik twee neushoorns gezien! Eentje behoorlijk ver weg, de ander op ongeveer 20 meter afstand. Deze leek in eerste instantie slapende, maar deed plots zijn bek open richting ons. Dat was wel even schrikken! De jeep reed meteen 20 meter door en toen was de neushoorn weer rustig. Tijdens de jeep safari waren we ook naar een krokodil broed centrum gegaan. Daar waren wel ongeveer 300-400 krokodillen. Allemaal in stinkende zwembadjes en dat jarenlang. Het was, net als bij de olifanten, erg zielig om te zien.

Weekje stakingen..

Ik had op zich nog wel een dagje langer in Chitwan willen blijven, maar ik wist dat er stakingen van de Maoïsten op komst waren. Gelukkig was ik deze dag teruggegaan met de bus anders zat ik er een week vast. Ongeveer alles was gesloten, behalve van 18u tot 20u en aan het eind van de week van 18u tot 22u. Dit betekent dat de school dus ook gedwongen gesloten is, er geen bussen en taxi’s rijden enzovoort. Ook zijn er op veel plaatsen geen groenten meer verkrijgbaar en de prijzen voor de bewoners en restaurants rijzen de pan uit. Zo was een kilo aardappels eerst nog 30 roepies en nu 130. Hoe langer de staking duurt, hoe schaarser alles wordt (voedsel, gas en water). Leveringen zijn namelijk niet goed mogelijk en ook de wegen voor import worden geblokkeerd. Tijdens de stakingen heb ik me met Julia rondom Pokhara vermaakt, we zijn naar het zwembad geweest, wat rondgelopen rond Pokhara, een ontmoeting met de docenten, en veel op terras gezeten (de terrasjes achteraf waren gelukkig wel open). Helaas was het weer de laatste drie dagen ook slecht dus werd het steeds moeilijker om iets te bedenken om te gaan doen.

Vertrek Julia 

Na een weekje stakingen was het gelukkig voorbij, we konden weer naar school! De eerste schooldag was echter ook meteen Julia’s laatste dag op school. Voor de kinderen was dit lastig te begrijpen. Aan het eind van de dag werden de kinderen uitgezwaaid en werd er een estafette met de docenten gedaan. Dat hadden ze niet verwacht, maar ze waren toch wel fanatiek met het gevolg dat ze nog een week lang over spierpijn klaagden. Daarna kreeg Julia vele rode tikka’s en gingen we terug. S’avonds aten we Dal Bhat bij Laxmi, om Julia’s verblijf in Nepal af te sluiten. Vanaf nu stond ik er alleen voor op school, en was er sprake van:  

Handjes tekort! 

Elke dag had ik vele handjes aan mijn handen wanneer ik heen en terug naar school liep. Drie kindertjes aan een hand kan prima hier in Nepal. Sommigen renden naar me toe wanneer ze me zagen, dat is echt heel leuk! En dan kom ik de school in en geven een of meerdere kindjes een geplukt bosje bloemetjes aan me, een geweldig ontvangst toch? Het zijn arme kinderen met een krakkemikkig huisje en amper kleding. De kinderen herken ik vaak niet alleen door de koppies, maar ook aan de kleding die ze dragen. Dat is ongeveer elke dag elke week hetzelfde, ze zien er vaak lekker vies uit. Maar dat viel me op een gegeven moment niet meer zo op. Dat kinderen in deze armoedige omstandigheden zo lekker vrolijk en speels zijn en vaak gelukkig dat ze naar school kunnen is echt geweldig om te zien. Ik heb er dan ook nog geen moment spijt van gehad dat ik vrijwilligerswerk op deze school deed!

Mijn dagen op school zijn altijd lekker druk, ik ben veel bezig met de practical hours en met het lezen van de jongste kinderen. Als ik de klas binnenkom om er twee mee te nemen naar de bieb staan er velen te springen om uitgekozen te worden. Dat is volgens mij toch wel anders in Nederland. Sommige dagen was er een docente niet en heb ik de lessen overgenomen. Dat ging over het algemeen goed. Voor de kleinsten wist ik inmiddels wat ik kon doen, zonder al te veel (moeilijk) Engels te gebruiken. Alleen klas 2 was erg frustrerend voor me. Deze kreeg ik niet onder controle, terwijl de drie klassen eronder en de drie klassen erboven wel lukten. Maar in de pauze kwam juist deze klas naar me toe rennen om memory te spelen. Dan zijn het allemaal rustige schatjes!

Trekking 2: Annapurna Basecamp  

Na weer wat weekjes school, was ik wel toe aan een trekking, vooral nu het nog kon, in verband met het regenseizoen op komst. Na 7 dagen lopen, meer dan 3000 meter klimmen (de top is op 4130 meter) en dalen, 10 blaren, 2 bloedzuigers en vele mooie uitzichten was ik weer terug in Pokhara. De tocht was echt geweldig. Ik heb in veel verschillende landschappen gelopen welke echt mooi waren; in de jungle, tussen de rijstvelden, recht tussen twee bergen door, langs riviertjes af, over enge wankele bruggetjes heen en tussen de witte toppen door. Deze lijken dan echt heel dichtbij, terwijl ze nog steeds 2000/3000 meter hoger liggen dan waar je zelf bent.

Weer naar school.. 

Na een tijdje deden de nieuwe en meest verlegen kindertjes voortaan allemaal leuk mee in de ochtend assembly en kwamen ook zij naar me toe om mijn hand vast te houden, een knuffel te geven of om, net als vele andere kindertjes, om een "rolling" te vragen. Een rolling, hoe kan ik dit uitleggen? Ze pakken mijn handen vast, lopen tegen mijn benen omhoog en draaien vervolgens rond en sommigen ook terug. Het is erg populair, zo gauw ik me buiten begaf voor school of in de pauze stond er zo een hele rij, ook de grotere kinderen. Zo gauw mijn rug er genoeg van had ging ik weer snel naar binnen. Maar "helaas" als ik tijdens de lesuren in de klaslokalen kom vragen de kids er ook om. Dan kan het natuurlijk niet. En vragen ze niet om een "rolling", dan is het wel om de bibliotheek. Ze staan hier echt te springen om met mij mee naar de bibliotheek te mogen en daar in het Engels een boekje te lezen. Om de voortgang in de gaten te kunnen houden en het lezen nuttiger te maken, heb ik een leestest gemaakt aan de hand van boekjes waar ik mee las met de kinderen. Uit de test blijkt dat er best grote verschillen zijn, maar volgens mij is dat niet heel anders in Nederland.

Ik heb veel tijd gestoken in het lezen met de kinderen van klas KG en 1 en dit was goed te merken wanneer ik de leestest de tweede keer toepaste. Het is erg leuk om de vooruitgang en het enthousiasme bij de kids te zien. In de laagste klas, nursery, leren de kindjes schrijven in het Nepalees en Engels. De een pikt het snel op, de ander, met name de allerkleinsten, hebben erg veel moeite met het leren schrijven. Af en toe hielp ik mee in de klas wanneer ze leren om Engelse letters te schrijven. Dit is erg leuk om te doen. Met het Nepalees kan ik natuurlijk niet meehelpen, maar soms wanneer ik de klas inliep en de kinderen waren bezig het met het leren Nepalees te schrijven, vroegen de kinderen ook aan me of ik het goed wou keuren.. maar dat gaat natuurlijk niet. Met een "no nepali" begrijpen ze het gelukkig wel. Klas 3 was altijd lekker fanatiek. Ze proberen allemaal leuk Engels met me te praten en proberen me wat Nepalees te leren. Helaas werkte mijn geheugen niet helemaal mee en kon ik niet alles onthouden. De meiden zijn dol op mijn roze jurkje en vroegen zelfs verschillende keren of ik het de volgende dag zou willen dragen. Ook mijn haren invlechten doen ze graag en ik krijg continu te horen dat ik heel mooi ben, mijn ogen zo geweldig mooi zijn, etc.

Op pad met oud-student Amar

Een oud student van school, Amar, bezoekt de school nog wel eens. Twee keer ben ik een dagje met hem weggeweest. Beide keren ben ik eerst naar zijn huis gegaan. De eerste keer kwamen al snel kinderen van school naar zijn huis. Ik heb hun huisjes toen ook meteen even bezocht. Dat was weer indrukwekkend. Ik raak er wel al aan gewend, maar als ik dan denk aan de huizen in Nederland en vergelijk met de huizen welke sommige Nepalezen hebben, zijn de verschillen echt immens groot. Een gezinnetje bood me wat te drinken aan en de moeder vertelde me (via Amar) dat ze erg dankbaar is dat haar kinderen naar school kunnen. Dat was echt heel fijn om te horen. Met Amar ben ik naar grotten geweest om vleermuizen te spotten. Soms moesten we als een slang door de grotten heen kruipen, het was een hele ervaring. De tweede keer hebben we een boeddhistisch klooster bezocht, welke ook erg mooi was.  

Erg arme gezinnen… 

Amar vertelde me dat hij nog veel kinderen in zijn woongebied wist die naar school willen, maar het niet kunnen betalen. De week erna had ik samen met hem, Savitri en docente Chanda, drie arme gezinnetjes bezocht. Het is echt het vreselijkste wat ik heb gezien. In één gezinnetje had de vader maar één been. Hij heeft niks om zichzelf voort te bewegen, alleen een houten plankje waarmee hij zichzelf stukje bij beetje kan verschuiven. Het gezinnetje heeft geen bed om op te slapen en ze hebben nog eens niet genoeg inkomen (120 ct per dag) om voldoende te kunnen eten. De kinderen, een meisje van 9 en jongetje van 7, gaan niet naar school, want dat kunnen ze niet betalen. Dit betekent dan ook een slechte toekomst voor hen. De tranen stonden in mijn ogen. Een ander gezin met kinderen Priya (12) en Biswa (10) wordt echt door de baas uitgebuit. Ze krijgen een laag salaris van hun baas en betalen een hoge huur terug aan hun baas om in een onafgesloten woonruimte van de buitenlucht te wonen. De kinderen hebben een paar jaar terug even onderwijs gehad. Zij zijn in juni in klas nursery gestart en gelukkig lopen ze nu elke dag met een heerlijk vrolijk gezichtje rond. In het laatste gezinnetje zorgen een opa en oma voor twee kleinzoons en een meisje van maar twee jaar oud, waarvan de moeder is weggelopen toen ze maar 18 dagen oud was. Het gezin heeft amper iets te makken, maar wil toch voor dit kleine meisje zorgen. Een weeshuis zouden ze erg graag willen. Ik heb bij twee weeshuizen geïnformeerd maar deze zaten bomvol en er was al een lange wachtlijst. Het meisje zou ik graag een goede toekomst geven, maar hoe?

Ouders op bezoek 

Ik had nog maar een maand in Nepal te gaan en mijn ouders kwamen op bezoek. Ik keek er naar uit om ze weer te zien. Het wachten was erg spannend. De eerste dag hebben we een sightseeing gedaan in Kathmandu, we zijn naar Bhaktapur (een van de rijkdommen van Kathmandu), Pasupatinath en Boudhanath (grote tempel) geweest. De dag erna gingen we naar het rustige Pokhara. Hier konden we weer schone lucht inademen en hoefden we ons niet continue te concentreren op het rondrijdende verkeer om ons heen. Hierna was de grote dag, papa en mama gingen mee naar school! Op weg naar school zijn we even bij een huis waar drie gezinnetjes van school wonen gestopt. Mijn ouders konden even een kamertje (=huisje) bekijken en vervolgens gingen de kinderen mee naar school. We hadden alle drie twee kinderen in de hand, een leuk begin van de dag! De kinderen wilden al snel een running race houden. Dus op de heetste dag van het jaar gingen wij met de kinderen in de hand rennen. We arriveerden goed bezweet op school. Op school werden mijn ouders voorgesteld en zijn we wat klassen ingegaan, we hebben memory gespeeld, poppetjes geknutseld en mijn ouders hebben wat verteld over hun werk. Het was een geslaagde dag. Mijn ouders vinden het hele leuke, lieve, vrolijke en beleefde kindjes. Ik ben erg blij dat ze mee naar school zijn geweest!

De vier dagen erna gingen we op trekking. We deden de Phedi-Chomrong-Ghorepani trek met 3100m als hoogste punt. Af en toe waren er mooie uitzichten, zelfs witte toppen, maar helaas hadden we ook veel regen en bewolking. Het regenseizoen is hier nu echt gestart. Door de vele regen was er ook erosie, een keer was het echt gevaarlijk, de erosie was vers en bestond uit makkelijk schuifbaar zand. Maar gelukkig hebben we het er allemaal goed vanaf gebracht. Vooral mama heeft wat angsten moeten doorstaan. Na de trekking hielden we een rustdagje, we zijn naar de Devi's Falls in Pokhara geweest, dit was echt overweldigend om te zien. Verder hebben we die dag wat geshopt, de trip naar Chitwan geregeld en had Shekar ons uitgenodigd om mee naar een bruiloft te gaan. De volgende drie dagen waren we in Chitwan. We zaten in een resort op een eiland. Het was echt fantastisch. We hadden een bungalowtje als slaapkamer en sliepen bijna naast de rivier. Olifantrijden hadden we maar liefst drie keer gedaan. De laatste keer zagen we eindelijk een neushoorn. We achtervolgden hem helemaal, zaten onder met de schrammen van takken, maar het was geweldig om dit beest te zien. De laatste dagen hebben we nog in Kathmandu doorgebracht. We hebben wat geshopt, en nog mooie bezienswaardigheden zoals Patan Durbar Square en de Monkey Temple bezichtigd.

Nieuwe vrijwilligers

Zodra ik weer terug in Pokhara was, heb ik Rob en Moniek ontmoet, twee nieuwe vrijwilligers. Gelukkig klikte dit meteen goed en hadden we een erg gezellige tijd samen. Ik vond het erg leuk om hen de school te laten zien;  waar welke klas zit, wat de regels en gewoonten zijn en niet te vergeten uitleggen wat er gedaan kan worden. Na twee dagen kon ik zelf ook weer goed aan de slag en ben ik weer verder gegaan met Engels lezen, memory spelen en het helpen van 'practical hours'. En natuurlijk nog even de laatste dingen doen die ik graag wilde doen, want ik had nog maar twee weekjes te gaan. Zo heb ik bijvoorbeeld nog vingerpoppetjes gemaakt met klas KG, dit was erg leuk.

Hulpbehoevende kinderen

Een jongetje van Nursery, Amrit, was erg hangerig en knuffelig naar mij toe. Tijdens een tekenles van Moniek (teken je familie), kwam ik erachter dat hij ook twee zusjes, Dikcha en Kopila, in klas Nursery heeft, welke ook beide hangerig zijn rondom mij. Na navraag bij Savitri, bleek dat de twee oudste kinderen een andere moeder hebben en nu een stiefmoeder voor hen zorgt. Helaas niet zo goed en behandelt hen slechter dan Kopila, haar eigen dochter. Zij krijgt wel een goede lunch mee en niet alleen maar droge rijst net als Dikcha en Amrit. Bij Amrit is dit helaas ook goed te zien. Ook mogen Dikcha en Amrit niet bij hen in huis slapen, maar in een ruimte daarbuiten. Ik ben hun huisje gaan bezoeken, de kinderen hingen weer aan me en de moeder vroeg toen uit haarzelf of ze altijd zo waren. Toen ik (via Savitri) vroeg of ze wist waarom, zei ze: "omdat ze van je houden". Ook zei de moeder dat Amrit en Dikcha niet van haar houden. Een andere moeder die vlak bij hen had gewoond vertelde me dat de kinderen ook wel eens met een zweep geslagen werden.
Alles bij elkaar heeft het veel indruk op me gemaakt, Rob en Moniek zeiden nog: ze zien jou als een moeder voor hen. Helaas is er in Nepal niks mogelijk voor deze kinderen, er zijn geen organisaties en de weeshuizen/opvangtehuizen zitten allemaal bommetje vol.

Terug in Nederland

In Nederland is het wel weer even wennen; ik heb nog moeite met het rechts lopen en rijden, maar ook met de materialistische instelling van veel mensen in Nederland. Het was erg confronterend om, net weer thuis, beziggehouden te worden met nieuwe auto’s en een eventueel nieuw huis terwijl mijn huidige slaapkamer groter is dan de huisjes van de arme Nepalese kids. 

Ik kijk terug op een erg mooie ervaring in Nepal. De kinderen mis ik nog vaak en ik ga zeker nog eens terug om te kijken hoe het met ze gaat. Ik raad iedereen om eens vrijwilligerswerk op deze school te gaan doen! Het is erg leuk en dankbaar werk, de kinderen brengen zoveel vrolijkheid en geluk met zich mee, dat ik het liefste niet terug naar Nederland zou zijn gegaan.

Groetjes,