Namaste,

In  november 2009 ben ik naar Nepal vertrokken om daar bijna twee maanden aan de slag te gaan op de Namaste Primary School in Pokhara. Na een lange reis vol vertragingen (Arkefly) kwam ik dan eindelijk in Kathmandu aan. Na een dagje bijkomen in Kathmandu ben ik met de toeristenbus naar Pokhara gegaan. Eenmaal in Pokhara werd ik opgevangen door Jaimy, de vrijwilligster die ik zou opvolgen. Ik was erg benieuwd naar de school en daarom ben ik de volgende dag gelijk met Jaimy er naar toe gegaan. Hoewel ik de school al op foto’s had gezien was ik toch verrast hoe de school er uit zag. Het is een mooi wit geverfd gebouw met oranje accenten. Zowel de school als het toiletgebouw zien er op deze manier allemaal heel vrolijk uit.Veel kinderen kwamen me de eerste dag al tegemoet. Ze wilden allemaal weten hoe ik heet, hoe oud ik ben en waar ik vandaan kom. Ondertussen wilden alle kinderen mijn hand vasthouden (maar ja, ik heb er maar twee) en aan mijn krullen zitten (want die vinden ze toch zo raar). De eerste dagen heeft Jaimy mij zo veel mogelijk verteld over de school en heb ik  gekeken hoe alles er aan toe gaat. Ik heb elke dag in één klas doorgebracht om te kijken wat ze allemaal leren en wat het niveau van de verschillende klassen is.

In de weken die volgen heb ik me vooral bezig gehouden met de ‘Practical Hours’. Ik heb bijvoorbeeld met de hogere klassen woordspelletjes gedaan en heb geprobeerd de kinderen een opstel te laten schrijven over een bepaald onderwerp. Daarnaast heb ik ook de nodige balspellen met de kinderen gedaan.
Met de leerlingen uit de hogere klassen heb ik onder andere geoefend voor de proefwerkweek in December. In klas 5 krijgen ze dit keer een mondelinge toets over een zelf gekozen land. Ik heb geoefend door zo veel mogelijk vragen over het land te stellen. Waar ligt het land, wat zijn de buurlanden, welke mensen wonen er, welke munteenheid hebben ze, hoeveel mensen wonen er, etc. Ik weet intussen echt alles van Pakistan, Mexico en Nepal. Ook leerzaam voor mij dus. Bij het overhoren heb ik ook gelet op de grammatica en de uitspraak. Want tijdens de proefwerkweek werd daar ook op gelet.
Veel van mijn tijd op school heb ik doorgebracht in de Nursery. Ik heb bijvoorbeeld de kinderen laten lezen zonder eerst klassikaal te spellen (wat op Nepalese scholen wel gebruikelijk is) en verder heb ik de kinderen eenvoudige Engelse zinnen geleerd. De kinderen uit de Nursery zijn nog erg jong en spreken weinig Engels, wat logisch is. Het was dus best een lastige klus om duidelijk te maken wat de bedoeling was. Maar met wat creativiteit en de hulp van de lerares uit de Nursery is het toch redelijk gelukt.

Tijdens het observeren van de klassen was het me opgevallen dat er een kindje uit de Nursery moeite had met lezen en schrijven. Ik heb geprobeerd haar te helpen en haar elke dag een uurtje apart genomen om met haar te oefenen. Na een paar dagen werden de andere kinderen een beetje jaloers. Zij wilden ook wel apart met mij oefenen. Want dat is toch leuker dan met zijn allen in de klas zitten! Ik heb daarom daarna elke dag een groepje leerlingen genomen apart om te oefenen. Ik heb met de kinderen gelezen en geschreven maar ook heb ik spelletjes gedaan. Vooral de spelletjes waarbij ze spelenderwijs leren tellen en lezen vinden waren erg populair. Het was leuk voor mij om te merken dat al het oefenen zijn vruchten heeft afgeworpen want aan het einde van mijn verblijf konden ze al wat meer woordjes lezen en schrijven.

Eén keer in de veertien dagen krijgen de kinderen een warme maaltijd op school. Op de dag dat er gekookt werd ben ik, samen met Jaimy en Marijke (een andere vrijwilligster) met Laxmi meegegaan naar de markt om inkopen te doen en hebben we geholpen met koken. Het was een prachtig gezicht om die glunderende gezichtjes van de kinderen te zien toen ze in de lunchpauze van de maaltijd genoten.

We hebben ook Sinterklaas op school gevierd. Marijke en ik hebben in alle slippertjes wat snoepjes gedaan (die staan tijdens de les op de gang) en hebben vervolgens hard op de deur geklopt. Daarna hebben we wat snoepgoed in de klas gestrooid. Van internet hadden we een foto van Sinterklaas gehaald. Na het strooien hebben we in de klassen uitgelegd welk feest in Nederland werd gevierd. De kinderen zijn vervolgens snel naar de gang gegaan om te kijken of Sinterklaas ook iets in hun slippertje had gedaan. En ja, alle kinderen hebben iets lekkers gekregen.  

Helaas is mijn tijd in Nepal behoorlijk overschaduwd door stakingen. Er waren nogal wat dagen die uitvielen doordat er nationale stakingen waren afgekondigd. Er is niets aan te doen maar het is toch jammer dat ik daardoor veel minder heb kunnen doen dan ik van te voren had verwacht.  

Vlak voor de kerst heb ik nog een paar dagen een trekking gedaan om toch nog een beetje vakantie te vieren. De uitzichten op de toppen van de Himalaya waren prachtig en het was heerlijk om in de bergen te lopen. De normale drukke trekkingroute was in het laagseizoen echt heel rustig. In de dagen van de trekking zijn we maar een handjevol toeristen tegengekomen. De avonden waren behoorlijk koud en konden we ons warmen aan de hete stenen onder de tafel.

Op oudejaarsdag was mijn laatste dag op school. Het was een abrupt afscheid omdat de planning was om op 1 januari afscheid te nemen. Maar omdat er op die dag een staking was afgekondigd, was oudejaarsdag plotseling mijn laatste dag. Onder leiding van Marijke hebben de kinderen  van alles in elkaar geknutseld en tijdens de lunchpauze hebben de kinderen afscheid van me genomen. Ik heb prachtige bloemen gekregen en mooie tekeningen. En van de leraressen een tika en katta’s.  Toen ik wegliep van school stonden de kinderen met hun neus tegen de ramen gedrukt en riepen ‘Goodbye Ada’. Heel ontroerend!

De eigenaar van het Giri guesthouse (het guesthouse waar ik verbleef) had beloofd op oudejaarsavond een feestje te organiseren. Er zouden Nederlanders worden uitgenodigd en er zou vuur in de tuin worden gemaakt. Om het geheel een Nederlands tintje te geven hebben Marijke en ik een poging gedaan om oliebollen te bakken. Tijdens het maken van het deeg en het bakken van de oliebollen hadden we de hele Nepalese familie van het Giri-Guesthouse als toeschouwers. Ze vonden het maar wat spannend. Het werd tijdens het bakken zelfs een vrolijke boel met dans en muziek in de keuken. En ondanks het gebrek aan een weegschaal waren de oliebollen toch heel goed gelukt. En zo hebben we dan toch een beetje een Nederlands Oud-en-Nieuw gevierd in Nepal.

Begin januari ben ik helaas weer naar Nederland vertrokken. Veel te snel naar mijn zin. Terugkijkend op mijn verblijf kan ik alleen maar zeggen dat het in alle opzichten een zeer geslaagde periode was. Natuurlijk had ik achteraf meer dingen willen doen.

Het was in elk geval een ervaring om nooit meer te vergeten. Niet in de laatste plaats door alle lieve mensen en kinderen die ik heb leren kennen. Ik denk nog dagelijks aan ze terug.

Er zit niets anders op: nog een keertje terugkomen!!   

Ada