11 december
2008: Maandenlang heb ik hier naartoe geleefd …. eindelijk kan mijn reis
naar Nepal beginnen! Zenuwachtig maar opgewonden en blij stap ik op het
vliegtuig.
Op donderdag 12 december verwelkomt Nepal mij met haar prachtige
Himalaya-gebergte ... ik krijg er een brok van in mijn keel..
In Kathmandu schrik ik toch even als ik merk dat er op het hele
vliegveld niet 1 computer te bekennen is. Gelukkig gaat het regelen van
een visum soepel en gelukkig is mijn koffer ook veilig aangekomen. Als
ik uit het vliegveld stap word ik belaagd door tientallen
taxichauffeurs. Zelfverzekerd vertel ik dat ik door het hotel wordt
opgehaald en hoop ze zo van me af te schudden. Ze lachen me uit! Na drie
kwartier wachten kan ik niets anders dan toch maar toegeven en een taxi
instappen. Even vergeten dat er in Nepal niets gaat zoals je verwacht …
het hotel was me duidelijk vergeten. Als de taxi op een gegeven moment
van de grote weg afwijkt en de sloppenwijken doorrijdt begin ik toch wat
onzeker te worden. Hier zit ik dan, met twee mannen (de een
onderhandelaar, de ander chauffeur) in een taxi, mijlenver van huis. Ik
besluit maar te vertrouwen op het boedhabeeldje, de bijbel en alle
andere beschermheiligen die ik heb meegenomen en mij vanuit mijn rugtas
moeten beschermen. We hobbelen rustig verder.. ‘vooral blijven lachen’
neem ik me voor.
Wonder boven wonder komen we aan bij het hotel. Ook hier gaat van alles
mis. Zo hebben ze het vliegticket naar Pokhara niet dat Julia, een van
de oprichtsters van de Namaste Primary School, daar voor me had achter
gelaten. Er zit niets anders op dan een nieuw ticket te boeken bij het
hotel, maar dan wel een stuk duurder! Wanneer ik eindelijk op mijn
hotelkamer aankom blijkt een warme, welverdiende (vond ik zelf) douche
er niet in te zitten, zelfs geen koude! Ook het licht werkt niet, ik
moet het doen met een kaarsje. Wanneer ik mijn koffer open maak blijkt
dat zowel mijn tube wasmiddel als mijn appelstroop (die ik had
meegenomen uit angst dat ik het zou missen) waren geknapt. Alles
eronder! Geen zin om me zorgen te maken, dus doe ik de koffer snel weer
dicht en duik in bed met mijn kleren nog aan vanwege de verrekte kou.
Ach, best romantisch zo bij kaarslicht en met het concert van een
Nepalese metalband op de achtergrond die net die avond hadden besloten
om pal naast het hotel een concert te geven. Welkom in Nepal!
De volgende dag spring ik om 9 uur ‘s ochtends in het vliegtuig naar
Pokhara, blij dat ik Kathmandu achter me kan laten, want wat een drukke,
chaotische stad is dat. Aangekomen in Pokhara schijnt de zon volop en
wat een relaxte vakantiesfeer hangt hier! Shekhar, de manager van het
Giri Guesthouse zou me hier op komen halen, maar doordat ik een ander
ticket had geboekt lopen we elkaar op het vliegveld mis. Dan maar een
taxi. Bij het guesthouse aangekomen word ik alsnog warm onthaald door
Shekhar met een witte sjaal (katta) als teken van welkom. Even later
ontmoet ik Julia die gelijk enthousiast begint te vertellen over de
school. In mijn kamer spring ik meteen onder een hete douche en ga
daarna heerlijk relaxed met mijn boekje in de gezellige tuin van het
guesthouse zitten waar Santi, de dochter van Shekhar me voorziet van een
heerlijk kopje Nepalese thee... |