Coco    - augustus 2008 –

Mijn plannen waren om een fotoreportage te gaan maken op de ‘Namaste Primary School’ in Pokhara/Nepal. Vanaf het eerste moment dat ik met de kinderen in contact ben gekomen hebben ze me niet meer losgelaten. Mijn fotocamera schoof naar de achtergrond, mijn vakantie zette ik opzij en ik wilde niets liever dan helpen.

De dagen waren erg intensief. Ik was nog niet op school of de kinderen hingen letterlijk al aan mijn armen. Met een optimistische instelling ging ik met veel plezier iedere dag weer naar de school om de kinderen te helpen. De kinderen vonden mijn camera natuurlijk erg interessant en riepen ook continu “Coco foto, Coco foto”.
Tijdens de lessen ben ik eerst gaan observeren. Maar wat me gelijk opviel is dat mijn hulp het beste tot zijn recht zou komen bij de peuterklas. Mijn hartje is daar ook echt blijven liggen. In die klas moet echt nog veel gewerkt worden aan structuur en persoonlijke aandacht. Na een dag observeren in die klas ben ik zelf, na overleg, met ze aan de slag gegaan.

 
balspelletje in nursery tellen Coco met kids in de bieb gezellig puzzelen haar hart gestolen
 
Ik heb de bibliotheek tot mijn beschikking gehad en haalde steeds 5 willekeurige kinderen uit de nursery om ze daar mee naartoe te nemen voor persoonlijke aandacht en begeleiding. Ik speel simpele kleur/woord/puzzel spelletjes met ze om te kijken hoe ze denken en of ze verbanden kunnen leggen etc etc. Ze zijn dan heel rustig en geconcentreerd. Je kunt dan gelijk zien wie de zwakkere zijn en de betere. De een had bv. ontzettend veel moeite met een puzzel die bestaat uit 4 stukken. De ander maakte een puzzel van 24 stukken zonder probleem. Al met al heb ik gemerkt dat het ontzettend belangrijk is dat ze zoiets voortzetten. Door persoonlijke begeleiding krijgen ze ook meer vertrouwen in zichzelf en ook in de leraren.

Met de hoogste klas ben ik een handbal/voetbal competitie gaan spelen. Ze kenden het allemaal niet. Ik eigenlijk ook niet maar ter plekke had mijn creatieve geest een leuk sportief spel in gedachte. Een uur lang intensief spelen. De jongens tegen de meisjes incl. Coco. Allemaal zwetende en lachende gezichten. De leraar kwam later naar me toe zo van: wauw... wat een leuk spel, dit moeten we vaker doen. En nu maar hopen dat de leraren zulke initiatieven onthouden!
 
klas 2 ff giechelen zweten na de wedstrijd klas 5 proefwerkweek
 
Ik wilde de kinderen ook op een leuke manier gewoon even lekker verwennen. Wat wil je als kind nou niets liever?! Snoepzakjes dacht ik bij mezelf. Ik vroeg aan een vriend van me om mij te helpen en binnen no-time hadden we 150 snoepzakjes gemaakt. Over in no-time gesproken…. de kinderen hadden de snoepjes ook in een klein ogenblik al op. Maar aan de gezichtjes gezien te hebben hadden ze er flink van genoten. De energie zat er ook weer goed in;)

Mijn plan was eigenlijk om maar een paar dagen op school te blijven. Die paar dagen zijn meer dan 2 weken geworden. Het is omdat ik niet meer tijd had dat ik weg moest. Maar anders waren er genoeg uitdagingen voor me geweest. Je leert de kinderen wat, maar de kinderen hebben mij ook doen leren.
 
kiekeboe nieuwsgierig lekkere snottebel hapje eten dorstig meisje
zakjes snoep maken bij de kapsters frisse 'look' afscheid nemen is moeilijk
 

 “eigenlijk spreekt de leegte meer dan 1000 woorden…”

Namaste,
Coco

 

                                                                                terug naar boven