In april 2007 hebben wij geholpen op de Namaste Primary School. Op dat moment waren we al meer dan 1,5 jaar aan het reizen (www.langevakantie.nl) en wilden we ons graag weer eens nuttig maken. Door middel van onze 'Geef Sjaak een Taak' actie hadden we geld beschikbaar, wat we wilden besteden aan van die kleine, maar o zo goede doelen. Dit omdat bij de grotere organisaties vaak veel geld besteed wordt aan 'organisatiekosten'. En dat vonden we zonde! Vooraf hadden we het een en ander opgezocht op Internet. Voor veel 'vrijwilligersprojecten' moet je betalen om te mogen werken, dus die sloegen we direct al over: dat geld konden we veel beter zelf besteden aan een project.
We kwamen terecht bij de Namaste Primary School en zochten contact met Julia en Brigitte. Het bleek al snel dat zij het hart op de goede plek hadden: al het geld wat binnen kwam werd besteed aan de school en de kinderen. Kijk, op die manier wilden wij het ook!  

Toen wij arriveerden werden de laatste werkzaamheden aan de school verricht, er werd op dat moment nog geen les gegeven. Julia was er om de boel te coördineren en te kijken of alle afspraken nagekomen werden (en oh, wat had ze daar veel werk aan!!) en er was nog een andere vrijwilliger aan het werk, Femke van der Poel. Zij was er al een aantal weken dus kon ons vertellen hoe het allemaal gevorderd was. We wilden de handen uit de mouwen steken en konden ons daar flink uitleven. Muren schilderen, banken en stoelen schoonmaken, klaslokalen inrichten, verfspetters van de ramen pulken en grind voor het schoolplein verplaatsen (storten in een rijstzak en dat met 2 man wegtillen). Soms zwaar werk, maar we zagen wel dat het allemaal mooi werd.
En dat moest ook wel, want de opening van de school stond een week later gepland.
Ondertussen kwamen al veel nieuwsgierige kinderen en hun ouders kijken hoe het er aan toe ging. We spraken geen Nepalees, maar met handen en voeten 'vertelden' de kinderen trots, en met een enorme lach op hun gezicht dat ook zij daar op school zouden komen. Honderden boeken hebben we met zijn allen gekaft. En soms overnieuw gekaft, omdat sommige leraren niet begrepen dat je het plakband op de KAFT moet vastzetten, en niet op bladzijde 11....

De inschrijving van nieuwe leerlingen werd een complete chaos. Zoveel ouders die hun kinderen op wilden geven, omdat ze simpelweg geen andere mogelijkheid zagen om hun kind onderwijs te laten volgen. Ze hebben geen of erg weinig geld en op de Namaste Primary School hoefden er geen boeken, uniformen of schrijfgerei aangeschaft te worden. Er werd voorgedrongen, geduwd en gescholden, maar op een gegeven moment was de inschrijving dan klaar. De leraren slaakten een zucht van verlichting...   

Van het geld van Sjaak hebben we een speeltuin bekostigd. Een schommel, wip, klimrek en glijbaan... want wat is nu het leukste aan naar school gaan? Spelen! :-D. Julia had deze al besteld voordat wij kwamen, en na een paar dagen werd hij bezorgd. De mannen van de fabriek begonnen met het graven van gaten van zo'n 25 cm diep, en plaatsten daar de toestellen in. Daarna wilden ze de gaten weer dicht gooien, maar daar hebben we een stokje voor gestoken: je kunt een glijbaan, waar misschien wel 10 kinderen tegelijk op spelen, toch niet in 25 cm zand 'vastzetten'? Dat was vragen om ongelukken! We hebben met behulp van Sangita cement leren maken en daar de gaten mee volgegooid.   

Omdat de speeltuin er maar saai uit zag, hebben we het allemaal in vrolijke kleuren geschilderd. Het was erg moeilijk voor de kinderen om nog niet op de speeltoestellen te klimmen, maar met behulp van de leraren hebben we ze duidelijk kunnen maken dat de verf en het beton eerst goed moest drogen, omdat het anders stuk ging en er helemaal niets meer viel te spelen. En ze hebben zich er aan gehouden!  

Na een paar dagen was het dan zover: de speeltuin mocht open! Wat een pret!!! Het was dringen op de glijbaan, er pasten opeens 8 kinderen op de wip, na 5x schommelen mocht de volgende alweer, en van het klimrek kon je ook heel stoer afspringen! Ze genoten enorm maar helaas, de pauze was na een half uur afgelopen...  

Op een gegeven moment hebben we klas 2 apart genomen en daar Oudhollandsche Spelletjes mee gespeeld. Iets simpels als zaklopen (in een cementzak) zorgde voor veel hilariteit. En als dan de juf en die gekke Nederlanders zelf ook nog mee gaan doen... Iedereen wilde wel een ballon die we op gingen blazen, maar we hadden ze nodig voor het volgende spel: een parcours afleggen met een ballon tussen 2 kinderen. En als 'ie viel.. tja, dan moest je weer overnieuw. Het maakte niet uit wie er 'won', het ging om het plezier. Een enorm succes was het 'snoephappen'. Aan een touwtje hadden we verpakte snoepjes gehangen. Een blinddoek om, flink ronddraaien en happen maar! Sommige kinderen werden een flink stuk van het touw neergezet en de rest gierde van de lach als ze meteen al met hun mond open liepen te happen, terwijl ze nog helemaal niet in de buurt waren. Joelend werden ze naar de juiste plek geleid en dan was er voor hen ook een snoepje.. iets wat ze misschien heel lang niet hadden gehad. Sommigen aten hem meteen op, anderen stopten het als een waardevol kado in hun zak. Zouden ze er 's avonds naar staren en zodoende het plezier van het eten nog even uitstellen? Na afloop kregen ze allemaal een pakje drinken en werden we bedankt voor de leuke ochtend.  

Het is erg leuk om de kinderen zo blij te zien. Niet verwend door een X-box of de nieuwste gympen, maar dikke pret hebben met een lege cementzak waar je in kunt hupsen, of springentouwen met je vriendinnen. Genieten van de aandacht die ze krijgen van de vrijwilligers, tikkertje spelen tot je er bij neervalt en giebelend 'what is your name' vragen, wat je net in de Engelse les hebt geleerd...

Met een verdrietig gevoel hebben we de kinderen en leraren gedag moeten zeggen: onze tijd zat er op! Maar niet voor lang... Petra gaat in september terug om een maand intensief te gaan helpen! 

Aan iedereen die nog twijfelt om sponsor te worden: doe het gewoon!

We hebben met eigen ogen kunnen zien dat het geld van sponsors volledig wordt besteed aan de kinderen. Julia en Brigitte proberen zoveel mogelijk uit een euro te halen, zonder daarbij de lokale bevolking een vel over de neus te halen. Ze gunnen iedereen een goed inkomen, maar laten zich niet belazeren. Je geld wordt echt goed besteed!

Petra, Charles en Sjaak-van-de-Taak