Feest op de ‘Namaste Primary School’ 

Eind november 2007 ging ik voor het eerst naar het nieuwe schooltje in Pokhara. Nou ja, schooltje, zeg maar school. Wat een groot en prachtig gebouw! Dit is wel even wat anders dan de eerdere school aan Dam-Side. Hier is werkelijk aan alles gedacht. Wat een ongelofelijke prestatie dat ze dit voor elkaar hebben gekregen in een land waar elke actie een hoop onderhandelen en geduld met zich mee brengt. En vooral heel veel doorzettingsvermogen.

Vanuit Nederland had ik kinderkleding meegenomen en hebben deze uitgedeeld aan de kinderen die het op dit moment het hardste nodig hadden. Daarna ben ik met Julia, Brigitte en Laxmi nog bij deze kinderen thuis wezen kijken. Dat is soms echt even slikken als je ziet in welke omstandigheden de kinderen moeten leven. Het is dan extra goed om te weten dat dankzij deze school de kinderen een kans krijgen op een betere toekomst.

Ik ben naar Pokhara gekomen om de officiële opening van de school op 1 december mee te maken. Voor die tijd heb ik nog een klein beetje geholpen met schilderen en alles op z’n plek zetten en heel veel ballonnen opgeblazen. Toen was er de dag van de opening. De dag begon rond 7.30 met een Puja. Dat is een heel ritueel waar ik nog steeds niet zoveel van begrijp. Er komt een Pujari, een geestelijke, van alles doen. Eerst tekent hij een vierkant op de grond met daarop allerlei afbeeldingen en op de hoeken komen bloemenvaasjes en wordt later van alles geofferd aan Ganesh en alle andere denkbare goden. Boven de deur van de school werd met koeienstront iets tegen de muur geplakt en daar werden dan weer bloemen overheen geplakt met nog meer koeienstront. Verder werden er in allemaal verschillende bakjes rijst, bloemen, poeder en geld gelegd. Daar gaat dan weer water overheen, er worden vuurtjes gemaakt en uiteindelijk krijgt iedereen allemaal poeder en rijstekorrels en nog meer poeder op zijn voorhoofd als zegening. Het was allemaal erg bijzonder en mooi om mee te maken. Daarna was het Nederlandse ritueel waarbij Brigitte, Julia en Laxmi een oranje lint aan het toegangshek doorknipten.

Daarna de 249 !! ballonnen opgehangen en rond 10.30 kwamen de kinderen met hun moeders.
Het hoofd van de school had zelf een openingslied geschreven met muziek dat door de kinderen werd opgedragen. Het was geweldig. Julia en Brie genoten er zichtbaar van. Vooral toen er enkele oud-leerlingen een toespraak hielden waarin ze aangaven hoeveel ze aan deze school gehad hadden. Allemaal in het Engels en ze vertaalden het dan zelf weer naar het Nepali. De dames waren hierdoor tot tranen toe geroerd.
De kinderen deden zowel Engelse als Nepalese liedjes, dansjes en toneelstukjes dus het was echt een multi-culti feest. 's Middags een heerlijke lunch voor alle kinderen, ouders en leerkrachten. Het was geweldig.
Het eind vond ik het leukste toen Julia en Brigitte onder luid gejuich van de kinderen op het podium YMCA van de Village People gingen doen en iedereen fanatiek mee ging doen. En daarna was het ook onze beurt om te laten zien of we de Nepalese dansjes al onder de knie hadden. Het was echt een topdag. (voor meer foto's)

De laatste dagen ben ik bij een aantal besprekingen en onderhandelingen geweest en heb diep respect gekregen (nog meer) voor wat Julia en Brigitte hier voor elkaar hebben gekregen. Deze kinderen krijgen dankzij hun tomeloze inzet een kans op onderwijs die ze anders nooit gehad zouden hebben.  

En natuurlijk is het na afloop altijd even gezellig vertoeven bij het winkeltje van Laxmi.

Namaste,
Meriam
Bezoek ook eens de website van Meriam    www.make-sense.eu