Ik ben, nu al voor de 3^e keer, naar de school van Stichting Namaste Nepal geweest. Voorheen het ‘Education for poor children’ en nu de ‘Namaste Primary School’. De bezoeken zijn altijd erg leuk; ik kijk mijn ogen uit, de kinderen zijn erg spontaan, er is genoeg te doen (lees: werk én plezier) en iedereen is er altijd welkom. Dit keer was ik er eerst voor mijn tocht naar Annapurna Basecamp en daarna weer voor en tijdens de opening. Lees en geniet mee van de gebeurtenissen (uit mijn reisverslag) en de foto’s: 

1 april 2007:
Gisteren dus de hele dag in de bus gezeten van Kathmandu naar Pokhara. Prima plek achter de bestuurder. Toen ik hier aankwam stond Shekhar (van het ‘Giri Guesthouse’) al te wachten. Ik heb snel mijn spullen neergezet en toen heeft hij me naar de school gebracht. Ik schoot helemaal vol tranen toen ik het zag. Wat een pracht gebouw! Echt heel fantastisch! Charles, Petra, Femke en Julia waren al druk aan het werk, want er moest nog veel gebeuren.

13 april 2007:
Vandaag is de grote dag! Koken met/voor de kinderen, spelen, muziek en Clowntje Rico. Ben benieuwd hoe het dit keer gaat. En of het niet véél te warm is.

14 april 2007:
Gisteren was een vermoeiende maar erg leuke dag! Ik heb bij Laxmi een fiets gehuurd en was om 9.30 uur bij de school. Er zaten al heel wat ouders en kinderen buiten het hek. Charles en Petra waren er ook al. We zijn begonnen met ballonnen opblazen en hebben op een gegeven moment het speelgoed naar buiten gedaan om de kids een beetje bezig te houden. Julia kwam pas om 11.00 uur met alle groenten. Bleek, op zijn Nepalees dus, niet klaar te staan terwijl ze de dag ervoor alles juist speciaal telefonisch hadden besteld. De ouders zaten in de schaduw, de kids hebben wat gespeeld (touwtje springen, elastieken, frisbee gooien, voetballen), er werd gekookt door wat moeders en kinderen en de leerkrachten zaten met zijn allen bij de ingang nieuwe leerlingen in te schrijven. Het was warm, heet en benauwd en in het begin dreigde het te gaan regenen. Rond 12.00 uur ben ik me gaan omkleden in mijn clownsoutfit en heb ik me geschminkt. Zo’n 3 kwartier later was ik klaar om naar buiten te gaan. Het optreden was wel leuk, maar anders dan de vorige keer. Toen stonden/zaten alle kids in rijen, nu dromden ze om me heen, duwden elkaar weg, luisterden niet en bleken niet alle kinderen er te zijn. Later hoorde ik dat ze bij de voordeur stonden voor de inschrijving. Dat was wel jammer.

Omdat ik een beetje Nepalees spreek (en Clowntje Rico dus ook!) heb ik een taallesje gedaan. Het Nepalees onderwijs is gebaseerd op nazeggen, dus riep ik eerst een zin in het Nepalees, en daarna de vertaling in het Nederlands. En dus riepen alle kinderen dat netjes na! Met de bijbehorende gebaren natuurlijk! Ik had uit de speelgoedvoorraad ook nog een sprekende vogel te pakken en heb die mee laten spelen. Na afloop waren daar lekkere snoepjes om uit te delen. Clowntje Rico is nog nooit zo populair geweest, hij werd bijna omver geduwd door alle enthousiaste kinderen!!! Daarna heb ik nog met Petra limonade gemaakt en uitgedeeld die errug zoet was….. tja, de communicatie gaat niet altijd even goed en dan kan het zo maar gebeuren dat je in plaats van 1 kilo suiker zo’n 5 kilo door de limonade kiepert! Denkend dat Nepalezen erg van zoet houden, dus dat het wel goed zal zijn….

Al met al was het een leuke dag met veel blije gezichtjes, veel muziek, een lekker bordje eten en veel plezier. Ik ga in 2009 weer en kan iedereen alleen maar aanbevelen om een bezoek te brengen aan deze mooie school voor kansarme kinderen.

 Groetjes, Marijke