Mijn Namaste .....

Daar ga je dan, je wilt naar Nepal, hebt contact gekregen met mensen die daar een goed doel hebben en je hebt voor dat goede doel ook nog geld ingezameld. Maar waar begin je als je alleen een ticket hebt. Dat is gelukkig allemaal goed gekomen. Dus een festival in Kathmandu en een mooie trektocht van 10 dagen verder, kom ik aan in Pokhara. Wat een oase van rust als je eerst Kathmandu gezien hebt.
Na wat moeite kom ik eindelijk in contact met Julia en Brigitte, 2 vrouwen die recht op hun doel af gaan, weten wat ze willen en tegen een stootje kunnen. En een stootje heb je nodig, als dingen op zijn Nepalees gedaan zijn als je even bij je schooltje weg bent geweest!
Ik zou de dag daarna naar de school gaan kijken met 2 andere Nederlandse jonge dames (Angelique en Maya) die ook voor het project kwamen. Dus weer vroeg uit de veren (iets wat ik ondertussen gewend was) en wij al hobbelend in de bus richting het punt, waarvandaan we verder zouden lopen. (ik was erg blij met mij goede sandalen). Na een tijdje lopen door de rijstvelden, zagen we de school dan liggen. Ik was meteen onder de indruk en stond versteld van het wit met oranje gebouw wat daar in de verte lag. Zelfs van ver af kon je zien, dat er alles aan gedaan was om het een veilige haven voor de leerlingen te geven.

Uiteindelijk was de school bij aankomst nog gesloten en konden we even rondkijken voor de kinderen er waren. Wel even opletten dat je, je hoofd niet stoot bij het hek, want die was op Nepalese hoogte afgesteld. Ik wist eenmaal door de poort, dat ik er goed aan had gedaan om ‘Stichting Namaste Nepal’ te steunen, wat een pracht werk hadden ze verricht. Van de toiletjes, met de leuke gekleurde deuren, voor de kleintjes een mini speeltuin. Een groot speelterrein om de school heen en goed afgebakend voor de wereld buiten. Ook binnen was aan alles gedacht, van de leuke kinderlijke muurtekeningen, de tafels en stoelen en vooral in de jongste klas het speellokaal. Een lokaal waar de kinderen leren hoe ze met spelletjes moeten omgaan en hoe ze daar op reageren.

En toen kwamen de kinderen, één voor één allemaal even enthousiast. Als je die lachjes op die gezichten zag en de nieuwsgierigheid, ik was gelijk verkocht. ( zo erg dat ik mezelf stiekem wat egoïstisch vond dat ik maar zo’n korte tijd daar was.) De kinderen hadden Brigitte en Julia al een tijdje  niet gezien, maar ze herkende ze gelijk. Geweldig. Ook de dagen dat wij daar waren, wisten zij wie wij waren. We zijn ook een dagje mee geweest naar een wijk waar de kinderen wonen, dan zie je ook echt waarom dit alles nodig is en dat de kinderen gewoon anders geen kans hebben. Een huisje zo groot als mijn schuur voor een heel gezin, dan leer je echt waarderen wat je thuis hebt!

De laatste dag hebben we nog voor de kinderen gekookt met de kookmoeders van de school. Ook weer een hele ervaring om mee te gaan naar de markt en daarna op het speelterrein een maaltijd te bereiden voor zoveel kinderen. Ik heb veel foto's gemaakt, want de kinderen zijn helemaal verliefd op fototoestellen en het idee dat ze zichzelf terug kunnen zien op het schermpje. Ik vond het geweldig om te mogen ervaren wat het een kind doet, als hij of zij naar school mag. In Nederland kunnen de kinderen hier nog wat van leren.

Ik hoop zo snel mogelijk weer een keer terug te kunnen gaan.
Dit was mijn Namaste…….in één woord  “doorgaan” 

Irmgard Ooms