Net als de meeste andere reizigers in Nepal hebben wij ook een trekking gedaan, het Annapurna-Circuit. Bij terugkomst in Pokhara na deze fantastische tocht hebben we een motor gehuurd en hebben twee dagen door Pokhara en omgeving gereden. We hadden beide geen motorrijbewijs maar dat is als je toerist bent in Nepal geen probleem. Wel moesten we even het apparaat onder de knie krijgen, links rijden en rustig van de bochtige bergweggetjes afrijden.

Halverwege de middag van onze eerste motordag reden we langs de school, het grote bord dat langs de weg staat was niet te missen. In Nederland had ik al contact gehad met Julia en Brigitte en was dus erg benieuwd naar de school. We hebben onze motor op het veld voor de school gezet en zijn naar binnen gewandeld. Agni, de directeur kwam op hetzelfde moment binnen lopen en heeft ons de hele school laten zien. Hij heeft ons verteld over de kinderen (die inmiddels al weer naar huis waren), over hun achtergrond, over de leraren, over Nepal en over de stichting. Tijdens de rondleiding kregen we schriftjes van de kinderen te zien waarin zij in heel goed engels een stukje over zichzelf hadden geschreven. Schrijnend om te lezen. Maar mede daardoor ook heel goed om te zien wat deze school betekent voor deze kinderen. Ook kregen we de absentielijsten van de verschillende klassen te zien waarvan heel goed af te lezen is dat er toch een behoorlijk verval is van leerlingen gedurende het schooljaar. Kinderen die niet meer naar school komen omdat ze thuis nodig zijn of omdat ze van huis uit niet gemotiveerd worden om naar school te gaan. Nog pijnlijker de keuzes die Agni aan het begin van elk schooljaar moet maken. Er zijn veel meer aanmeldingen dan plaatsen.

Agni stelde voor dat wij de volgende dag om 9 uur weer naar de school zouden komen, dan konden we de kinderen spreken en zien hoe de schooldag begon. Dit leek ons erg leuk. En zo stonden wij de volgende ochtend op het veld voor de school en kwamen de meisjes en jongens uit klas 5 naar ons toe gerend. Ze vroegen naar Julia en Brigitte en wilden weten of we Janneke kenden. Hand in hand met de oudste kinderen en met een grote groep kinderen uit lagere klassen achter ons aan liepen we de school binnen. Alles wat we de middag ervoor in alle rust hadden gezien kregen we nu weer te zien temidden van een heleboel opgewonden kinderen. Ze waren zichtbaar trots op hun school en wilden graag dat wij les zouden komen geven vandaag. Na de ochtendceremonie waarbij alle kinderen in rijen op het veld voor de school bewegingsoefeningen doen hebben we les gegeven aan de kinderen van klas vijf. Ze hadden die ochtend engelse les. We hebben ons voor een deel gehouden aan het lesprogramma wat Agni ons voorschotelde. Klassikaal hardop een hoofdstuk uit een engels schoolboek lezen, en vervolgens klassikaal hardop de vragen lezen en beantwoorden. Ongelooflijk hoe soepel dat gaat. Daar is heel wat oefening aan vooraf gegaan. We vroegen ons wel af hoe effectief deze methode van engels leren is, maar het niveau van de kinderen was zo goed dat het wel effectief moet zijn. Het tweede deel van de les hebben we zelf ingevuld. We hebben aan de hand van een mooi boek over Nederland wat op school lag van alles over ons land verteld. De Elfstedentocht, Skûtsjesilen, windmolens, Amsterdam, polders, leven onder zeeniveau. Tot slot hebben we galgje gespeeld met makkelijke en moeilijke engelse  woorden. In plaats van een mannetje aan een galg hebben we een grote zeilboot op het bord getekend met daarop alle kinderen van de klas. Bij elke foute letter viel één van de kinderen in het water. Die mochten dan niet meer meeraden. Spannend was het als er nog maar één kind op de boot stond, zou hij het redden???

Na onze les zijn we zachtjes door het schoolgebouw geslopen en hebben we gekeken hoe de lagere klassen les kregen. Onvoorstelbaar zoveel kinderen in een klein lokaal en toch allemaal blij dat ze naar school mogen. 

 

Groetjes Annabelle en Michiel

p.s. Helaas is één CD-rom waarop de foto's van onze reis en de school kwijtgeraakt.