Toen we kwamen bleken ze al op ons te zitten wachten (het duurde voor hun lang voordat we kwamen, ze wisten onze reisroute namelijk niet alleen wanneer we aankwamen in Nepal en weer vertrokken). De shock die Natasja had bij aankomst in Kathmandu, het gevoel heel ver terug te gaan in de tijd, had ik (Renate) dit bij het eerste bezoek aan de school. Zelf werkzaam in het onderwijs in Nederland was dit wel een grote overgang. We spraken af met Agni eerst een trekking te gaan doen en bij terugkomst voor de kinderen te gaan koken. Diezelfde middag kregen we een uitgebreide rondleiding, uitleg over het ontstaan van de school en kennismaking met de kinderen. Namaste !!

Ook is er dankzij deze stichting een nieuwe klas bijgekomen, klas 3. Deze kinderen konden al behoorlijk wat Engels. Sommigen durfden het niet te spreken, aangezien hun accent ze in de weg zit. Have is geen have, maar ha Be, zodat het bijna Nederlands klinkt (heb). Ze dit duidelijk maken en proberen uit te laten spreken was een heel karwei!
Hoewel dit bord ................ons vooral eerst schokte, begrijpen we nu dat het noodzaak is. Het trekt de mensen in het toeristische Pokhara naar het schooltje toe, dat niet direct aan de weg zit. Hoewel het opdreunen van de dingen die op het schoolbord staan wel op de weg te horen zijn, kun je van de buitenkant niet zien dat dit een particulier initiatief is, dat door de Nepalese regering niet wordt gesteund. (NGO) 

Hier was het dan zover, wij hadden onze trekking gedaan, nog een dagje ervan bijgekomen en zouden vroeg bij de school zijn. Ik, Renate, was ziek van het eten van de vorige dag, dus was wat later. Wel nog net op tijd om het begin van de dag mee te maken. Per klas in rijen, bidden en het groeten van de leerkrachten. Daarna gaan de kinderen heel gedisciplineerd naar binnen.
Agni koos een aantal kinderen uit om met ons mee boodschappen te gaan doen voor het eten. Een hele happening met al die kinderen. Grote hoeveelheden werden aangekocht en moesten worden terug gesjouwd naar de school. Helaas verstaan we nauwelijks Nepalees, anders hadden we wel wat onderhandelingstechnieken kunnen leren van Agni!
In het keukentje, annex magazijn en directiekamer sneden en wasten we de groenten. Dat wij dit niet echt gewend zijn (onze moeder zou hard moeten lachen als ze ons zo zag stuntelen) was te merken aan ons tempo. Het gevolg van voorverpakte gesneden groenten in Nederland ..  Daarna werden alle bakken en schalen naar het nieuwe "kookhok", naast de toiletten buiten, gebracht waar op welgeteld 1 pit voor 120 kinderen het eten werd bereid.

Wonder boven wonder was er genoeg voor iedereen en was het genieten van de smullende kinderen die normaal alleen maar rijst met linzen eten. Volgens een heel systeem dat Agni had bedacht brachten mijn zus en ik de kinderen zo snel mogelijk al het eten, die niet konden wachten om dit lekkers naar binnen te werken.
Terwijl Agni een brief naar Julia en Brigitte dichtplakt, maakte ik nog snel een kiekje van de boeken. Voordat wij kwamen waren Julia en Brigitte net weg en hadden deze boeken besteld. Allemaal netjes gekaft zijn ze nu klaar voor gebruik om de kinderen alles te leren wat ze moeten weten om op een betere manier dan hun ouders te overleven in Nepal.

Een aanrader voor iedereen, die in welk ontwikkelingsland dan ook, dit te doen. Het geeft iets extra's aan je vakantie door niet alleen zelf te genieten maar ook anderen te laten genieten van jouw inspanningen. Het kost welgeteld 1 dag en ongeveer € 25,-. om 120 kinderen en hun begeleiders een onvergetelijke dag te bezorgen. DOEN!!!!

Renate Giesbers