DE 'NAMASTE PRIMARY SCHOOL' IS OFFICIEEL GESLOTEN OP 13 APRIL 2012! 

Zoals velen waarschijnlijk al wisten, had ik al een behoorlijk moeilijk jaar achter de rug met het overlijden van ons hondje en daarna het overlijden van mijn vader. Ook het afgelopen schooljaar van de ‘Namaste Primary School’ is niet verlopen zoals wij dat graag gezien zouden willen hebben. Mijn afwezigheid van 12 maanden was te lang om nu nog hier en daar in te kunnen grijpen. Het contact met de staf en de leerkrachten was het afgelopen jaar miniem. Ze hadden bij mijn vertrek vorig jaar duidelijk laten weten het contact te verbeteren. Maar helaas! Ze hebben allen dagelijks toegang tot het internet, weten allemaal hoe Skype en Facebook werkt en hebben allemaal ook een geavanceerd mobieltje met camera. Ja, stroomuitval is er zeker een aantal uren per dag, maar dan hebben ze nog steeds internet op hun  mobiel! Maar vooral met het geven van een hogere positie aan Laxmi als ‘baas’ naast Savitri, het schoolhoofd, had ik zeker enige verbetering willen zien. In plaats van samen te werken, hebben ze elkaar het hele jaar het leven zuur gemaakt. Veel mooie beloftes toen ik vorig jaar de school verliet en had ik stille hoop op een goede terugkomst. Maar niets van dat!

Mijn aankomst in Kathmandu met 50 kilo extra bagage voor de kinderen, begon al niet zo goed. De volgende dag zou er een staking in het onderwijs zijn in Pokhara (al 11 keer dit jaar) en zou de hoofdweg er naar toe halverwege afgesloten worden. Ben diezelfde avond nog met een huurauto vertrokken en kwam ik om 02.30 uur aan in het nieuwe Hotel van Shekhar. De volgende dag was de school dus gesloten en had ik mooi de tijd overal even bij te kletsen en polshoogte te nemen.

Eenmaal op school was er wel een uitbundige begroeting door de kinderen, maar de docenten waren afstandelijk en totaal niet blij me te zien. Ik besloot een aantal dagen te observeren, voor zover dat mogelijk was, want elke dag was er wel weer een leerkracht afwezig voor het een of ander waardoor ik de klas over moest nemen. Redenen voor afwezigheid in het afgelopen jaar: te lage bloeddruk, insectenbeet, flauwvallen, overlijden van familielid, herdenking van een overleden familielid, trouwpartij van één of ander familielid (een paar dagen), zelf trouwen (6 dagen), eigen schoolexamens en inschrijvingen, want sommige leraren gaan nog naar college s’-morgens van 6.00 tot 9.00, naar de bank, check-up in het ziekenhuis, dochter/zoon ziek, ouders ziek, man ophalen in Kathmandu want hij werkt in het buitenland en dan een aantal dagen daar blijven, etc…   en dan natuurlijk nog de eeuwige stakingen en de vele vrije dagen voor zo vele festivals die een Nepalese schoolkalender rood doen kleuren.

Na een aantal dagen had ik al door dat er heel veel niet in orde was op school. De leraren hadden de kinderen niet onder controle, het schoolhoofd Savitri de leraren en kinderen niet en Laxmi de kinderen, de leraren en Savitri niet! Onderling boterde het al helemaal niet! Het ging vaak om de kleinste dingetjes. Het leek wel of ze zelf de regeltjes afgeschaft hadden die voor discipline en rust moesten zorgen op school. Het uitvoeren van het vak Practical Hour leek al helemaal nergens meer op en hebben ze er denk ik een eigen versie van gemaakt. Van de bibliotheek werd haast geen gebruik meer gemaakt. Er was te weinig keren gekookt en de laatste 6 weken was er al geen fruit meer gegeven!!! Als je dan Laxmi vroeg waarom er geen fruit gegeven was, zei ze dat het niet haar verantwoording was. Elke leerkracht heeft een eigen extra verantwoordelijke taak, maar Laxmi zou er zijn om die te controleren en zorgen dat deze uitgevoerd werden. Leerkrachten met gaten en scheuren in de kleding. Volgens Laxmi heeft ze er steeds iets van gezegd, maar luisteren ze niet naar haar, maar mij daar over inlichten via de mail ho maar. Leraren in de pauze letten niet op de kinderen, maar zijn heel druk met hun mobieltjes! Laxmi doet er niets aan! De manier van lesgeven is erg achteruit gegaan en deden ze weer veel klassikaal en opdreunen. Er werden zo nu en dan ook behoorlijke meppen uitgedeeld aan de kinderen zonder dat er een duidelijke aanleiding voor was vond ik. Vergadert werd er ook al haast niet meer, terwijl dat elke 14 dagen zou gebeuren. Ook de huisbezoekjes werden niet meer gedaan, omdat ze alle kinderen al bezocht hadden zeiden ze. Veel boeken waren in slechte staat, ongekaft, kapot en sommige kinderen hadden zelfs geen boek van een bepaald vak! Een leraar had de taak dit te controleren!

Tijdens de assembly in de ochtend stonden de leraren al kauwgom kauwend voor de kinderen en waren er ook veel kauwgom kauwende kinderen. Er werd niets van gezegd. Ben ik weer  even de rijtjes langs gegaan en heb de kauwgom verzameld en vroeg aan Laxmi en Savitri wat dit voor een schandalige vertoning was. Dan gaan altijd de hoofdjes van iedereen naar beneden en zwijgen ze in alle toonaarden. Het uurtje co-ordination games van peuterklas tot klas 3 sloeg ook nergens op. Van stoelendans tot touwtje springen tot in het gras zitten en niets doen. Elk jaar heb ik daar zoveel tijd aan besteed en elke keer na mijn uitleg zeiden ze dat ze het begrepen hadden. Er was in klas 3 een keer voorlezen, maar hetzelfde verhaaltje en 6 kinderen verder werd er nog steeds niet door de leraar ingegrepen bij de spraakfouten die ze maakten. Bleek later dat deze leraar het zelf ook zo deed! Bij het maken van de examenvragen moest ik helemaal ingrijpen en besloot ik de vragen van het Practical Hour maar zelf te doen voor klas 4 en 5. De leraren hadden een paar dagen van tevoren al een aantal vragen op het bord geschreven die ze moesten oefenen, want die kwamen hoogstwaarschijnlijk wel op het examen. Het mondeling examen van alle klassen was een aanfluiting.

Ik weet niet hoeveel ik nog op moet schrijven om duidelijk te maken dat er goed met de pet naar werd gegooid. NIET in hun ogen hoor! Zij deden het goed, alleen ons systeem was te moeilijk vonden ze en dus niet nodig, want op andere scholen doen ze het ook niet zo! Dit is wel Nepal en niet Holland, wordt er door hun hard geroepen en jullie willen onze cultuur veranderen …..! Met de technologie wel vooruit willen, maar verbetering van het onderwijssysteem zit er niet in! Op de kalender heb ik 8 maart, internationale vrouwendag, als vrije dag geschrapt en er een speciale schooldag van gemaakt om deze dag te oefenen in de onderwerpen waar de kinderen zwak in zijn. In Nepal is het een landelijke vrije dag, maar wat het inhoud weet niemand. Ook 1^e Kerstdag heb ik geschrapt als vrije dag en vaak in de wintervakantie ingepland. Helaas kwamen er het afgelopen jaar weer 2 nieuwe landelijke vrije dagen bij voor diverse moslimfestivals. Ik vraag we af wat ze eigenlijk bedoelen in het nieuwe Nepalse volkslied met de tekst ‘Nepal, land of knowledge and land of peace’. Ik heb ze de vraag gesteld waarom we deze school hebben laten bouwen en waarom specifiek voor deze doelgroep. De antwoorden zaten een eind in de goede richting. Dus als ze het niet eens zouden zijn met onze leermethoden, dan weten we ook niet waarom ze dan ooit bij ons zijn komen werken. We hebben ze van te voren alle reglementen en nieuwe leermethoden van de school laten lezen en laten tekenen dat ze ermee akkoord gingen. Ze wisten waar ze aan begonnen en vonden ze het allemaal een eer om met deze groep kinderen te mogen werken. Maar hun eigen studie stond wel op de eerste plaats en dan onze kinderen!

Ik weet niet waar het fout gegaan is, maar zo had ik er allemaal geen zin meer in. Waar is mijn school gebleven waar ik zo trots op was? Ik ergerde me aan alles. Hier doe ik het niet voor. Het systeem werkte wel, alleen de leraren en staf hebben er met de pet naar gegooid het afgelopen jaar. Totaal verkeerd beleid. Diep teleurgesteld in Laxmi en Savitri die de school gewoon niet kunnen draaien. De leraren die teruggevallen zijn in hun oude systeem van lesgeven. Alles gaat aan je knagen en je gedachten slaan op hol. Kan dit volgend jaar nog goed komen? Hoe dan en wat te doen? De tijd dringt en in 5 weken begint het Nieuwjaar en dus ook een nieuw schooljaar. De huidige omstandigheden zijn in mijn ogen al heel slecht en de toekomstige omstandigheden zien er al helemaal niet rooskleurig uit. De stakingen in het onderwijs kwamen frequent voor en dat kwam niet ten gunste van het komende examen. Ze hielden stakingen omdat ze betere en nog meer faciliteiten willen en vooral meer salaris. Hoe moet ik volgend jaar met deze staf en leraren door die geen respect voor mij hebben, meer salaris willen en ons leersysteem niets vinden? In een vergadering heb ik ze een opsomming gegeven van hun vrije dagen van het afgelopen jaar: 56 dagen voor vakanties en nepalese festivals, 31 halve dagen, 13 dagen staking (politieke en onderwijs) en gemiddeld 15 ziektedagen/verlofdagen per leerkracht. Komen we op 100 dagen : 6 werkdagen is bijna 17 weken, is dus ruim 4 maanden dat er een leerkracht afwezig was. Te gek voor woorden! Het viel me op dat er bijna dagelijks een stukje in de krant stond over ‘het slechte onderwijssysteem in Nepal’. Niet voor niets. En dan willen we ook nog voldoen aan de millennium doeleinden van 2015 dat we willen bereiken dat alle kinderen in de hele wereld naar school kunnen gaan!

Wij wilden helpen! We hebben 6 jaar een school voor arme kinderen gesponsord, daarna hebben we een prachtige school gebouwd en nog eens 5 jaar lang vele kinderen op weg geholpen te leren lezen en schrijven. Voor die kinderen willen en kunnen we nog lang, heel lang doorgaan, maar voor al het andere niet! We hebben alles geprobeerd, overal voor gevochten en heel veel bereikt, maar nu moeten we er echt een punt achter zetten. Over deze moeilijke beslissing heb ik regelmatig aan de telefoon gezeten met Brigitte in Nederland. Verdriet, heel veel verdriet en heel veel kwaadheid, maar ik denk een hele wijze beslissing. Ik ben er nu en nu kan ik nog proberen er een ‘mooi’ eind van te maken. De school moet na het examen dicht, want volgend jaar zo doorgaan heeft geen zin. Met die nog onwerkelijke gedachten ben ik aan de slag gegaan.

Ik heb nog  heel veel scenario’s de revue laten passeren, maar bij alles wat ik maar bedacht, had ik weer mensen nodig die het voor ons gingen runnen. Maar één ding wist ik zeker, als we iets anders gingen doen, was het wel zonder Laxmi of de oude leerkrachten. Uiteindelijk zat er maar één ding op en dat was het land met de school te verkopen. Nadat we deze beslissing genomen hadden moest ik als eerste met Laxmi en Shekhar om de tafel gaan zitten, want tenslotte staat alles op hun naam en kan ik alleen maar hopen dat ze ermee instemmen. Er gaan natuurlijk heel veel verhalen de ronde hier in Nepal over dit soort situaties en komen degene die het geld geïnvesteerd  hebben er meestal slecht vanaf! Ook hoor ik van veel problemen bij andere Nederlandse organisaties.

Even over naar de andere dingen die ook gewoon door bleven gaan op school ….

Ondanks alle nare omstandigheden heb ik geprobeerd er maar het beste van te maken en de tijd die mij restte om nog iets leuks met de kinderen te doen, goed te besteden. Ik had toch weer wat nieuwe dingen meegebracht uit Nederland en daar hebben we veel lol mee gehad. Voor de lagere klassen had ik een groot plastic rolding meegenomen en dat was een enorm succes. Ik heb wel een ochtendje nodig gehad om het met m’n mond op te blazen, want met het pompje ging het niet. Ze waren er helemaal gek van en om beurten moest er even in gerold worden. De plastic loopklosjes vonden ze ook heel erg leuk. Juf Geeta was wel altijd begaan met de kinderen en heel behulpzaam. Het waren leuke uurtjes en deed het me goed die kinderen zo te zien genieten.

Op een zaterdagmiddag had ik de oudleerlingen van klas 5 van vorig jaar laten optrommelen. Op Pradeep na waren ze er allemaal. We hebben gezellig even bijgekletst. De broertjes Rajkumar en Deepak hebben hun studie niet vervolgd en zijn aan het werk gegaan bij een schildersbedrijf. Laxmi is als enige naar een overheidsschool gegaan en de anderen zijn door familieleden gesponsord en gaan naar een boardingschool. Van hun niets dan lof over onze manier van lesgeven en over onze faciliteiten op school, want zij konden mij vertellen dat het bij hun op school er heel anders aan toe gaat. Ze missen ‘hun’ school heel erg hadden ze gezegd, maar zijn heel dankbaar voor wat wij voor hun gedaan hebben de afgelopen jaren. Ik heb ze na afloop van de gezellige middag de dvd en de cd met foto’s van Chitwan gegeven. Ja, de meeste families hebben tegenwoordig al een kleuren televisie en een dvd speler in huis. Een mobieltje is ook in deze gezinnen niet meer weg te denken! Vreemd soms hoor. Niet genoeg geld om je kind naar een goede school te sturen, maar wel luxe dingen kunnen aanschaffen ….. heel dubbel!

de kleintjes uit de peuterklas lekker aan het spelen met het nieuwe plastic rad

Gewoon even met de kleintjes

In de peuterklas kan je je zorgen weer even opzij zetten en genieten. Samen met juf Geeta gingen we een aantal dingen herhalen voor het komende examen. Met de weegschaal en de meetlat gingen we ‘Practical Hour’ wegen en meten doen. In deze klas vonden we het al belangrijk hier mee te beginnen. Op jonge leeftijd worden ze namelijk al geleerd het eten klaar te maken, omdat pa of ma vaak aan het werk zijn en ze zo dus snel zelfstandig moeten worden. Eerst het grove werk met de personenweegschaal. Om beurten mochten ze er op gaan staan om te kijken hoeveel ze wogen. In het begin van het jaar had Geeta ze ook al gewogen en gemeten en konden we zo dus zien hoeveel ze waren aangekomen en gegroeid. We leren ze al kilogrammen te verdelen in decigrammen, centigrammen en milligrammen. In het begin van het schooljaar leggen we al uit waar woorden zoals Millenium, Decade en Century vandaan komen. Dat maakt het in de hogere klassen alleen maar makkelijker. Dat was de uitschieter. Daarna gingen er weer om beurten een paar opstaan en moesten ze uitrekenen hoeveel dat bij elkaar was. Dat was nog wel een beetje moeilijk voor ze. Toen tegen de meetlat aan de muur. Ook hier weer leren ze een meter te verdelen in decimeters, centimeters en millimeters. En natuurlijk kwamen hier ook weer de optelsommetjes. In deze klas was er een meisje in 1 jaar 7 cm gegroeid en 3 kilo zwaarder geworden. Andere dagen deden we de maanden van de kalender leren, poppenkast, kleuren leren of voor de ontspanning een keer gezellige liedjes zingen of rijmpjes opzeggen. Het blijven kleine gezellige boefjes die ik heel erg zal missen!     

De Ficus die we 6 jaar geleden van Edith en Maarten gesponsord gekregen hadden, is uitgegroeid tot een hele grote prachtige boom. Vaak zitten de kinderen er in de pauze onder in de schaduw of nuttigen ze er de 2-wekelijkse maaltijd. De keren dat ik het mooie Annapurna gebergte heb kunnen zien in deze weken was op één hand te tellen. Het blijft een spectaculair gezicht vanaf de school. Toen ik het dak op ging om van het uitzicht te genieten, liet ik alle mooie schooljaren de revue passeren en moest ik wel even een traantje wegpinken. Ik weet nog goed dat ik hier voor het eerst kwam. Ik zag alleen maar een groot groen rijstveld. Maar na 10 maanden stond er een prachtige school met een groot speelveld. Het is nu allemaal zo onwerkelijk. Zes jaar geleden waren we nog zo’n beetje het enige gebouw hier in de buurt, maar nu is dat toch heel anders en komt de wijk Birauta wel heel erg dichtbij. Er zijn kleine lokale winkeltjes en er rijdt al een bus richting Lake-Side. Het is in een rap tempo vol gebouwd. Naast onze school staat nu een woonhuisje en even verderop een kippenboerderij.
Ik had van een paar mensen geld meegekregen om de kinderen een extra maaltijd te geven. Ik heb sowieso een aantal keren extra laten koken, omdat ik had gemerkt dat Laxmi het afgelopen jaar zo’n 5 keer te weinig gekookt had. Ze gaf er geen reden voor. Dus zaten we regelmatig lekker te smikkelen van zo’n heerlijke gevarieerde maaltijd. Er was ook nog 10 kilo noodles over en besloten we daar speciale maaltijden van te maken. Voor de groenten te kopen hoefden we dit keer niet steeds helemaal naar de groentemarkt. Er stonden heel veel kleine kraampjes langs de weg als we naar school liepen en de prijzen waren bijna hetzelfde. Dat scheelde heel wat tijd! Al met al zijn de maaltijden, het fruit en de yoghurt altijd een groot succes geweest en heeft het zeker bijgedragen aan de goede gezondheid en de groei van de kinderen.

Het overgangsexamen

Tijdens de eerste vergadering met de leerkrachten waarin ik meldde dat we de school gingen sluiten, hadden we afgesproken nog niets tegen de kinderen te vertellen. Ik dacht dat als we het bekend gingen maken de kinderen zich niet meer serieus op het examen zouden concentreren en dat het voor veel verwarring zou zorgen. Ik had nog niet eens de tijd en gelegenheid gehad in de dagen voor het examen de kinderen het per klas netjes uit te leggen. Wat ik zeker wel van plan was geweest. Maar helaas, het liep gewoon helemaal anders dan gepland.  En tijdens het examen doe je het ook niet. Maar het leed was al geschied. Sommige wisten het al. Ik merkte aan de houding van de kinderen naar mij toe dat er daardoor toch een klein spanningsveld ontstaan was. Ze zeiden en vroegen niets. En ja, ik wist niet wat de leerkrachten ondertussen in mijn afwezigheid verteld hadden over de sluiting. Ik liet die gedachten maar los en deed wat ik moest doen. Het zou allemaal wel loslopen dacht ik en dat ik later bij het uitreiken van de diploma’s in het bijzijn van de ouders daar wel de kans voor zou krijgen.

We hadden ook afgesproken het aantal examendagen in te korten van 9 dagen naar 7 dagen. Ik zou daardoor iets meer tijd over hebben om alle spullen er uit te halen en het gebouw netjes en leeg op te leveren. Ondertussen was ik al wel via Pratima in aanraking gekomen met mensen van een project voor gehandicapte kinderen die heel erg graag wilde komen kijken of ze iets van onze spullen konden gebruiken. Maar eerst wilde ik dat project zelf zien. Dit later in het verhaal.
Op woensdag 21 maart maart begon het examen met voor elke klas Practical Hour opgaven. Ik had al het hele jaar lopen roepen dat als ze een onvoldoende zouden halen voor PH dat ze dan sowieso gezakt zouden zijn voor het hele examen. Maar de leraren hadden hun kont in de krib gegooid en gezegd dat dit niet kon, want dit vak hebben ze op andere scholen niet en kan het ook niet meetellen voor het overgangsexamen. Ja ach …. bekvechten hierover had toch geen zin meer! We besloten er dan maar het beste van te maken. Vooraf hebben we met elkaar de vragen doorgenomen. Voor de hogere klassen heb ik het wel wat moeilijker gemaakt om te kijken wie er het afgelopen jaar het beste heeft opgelet, want de onderwerpen komen niet uit de leerboeken. Klas 5 heb ik apart in een lokaal gezet en ben ik er zelf 3 uurtjes bij gebleven zodat ze niet bij elkaar konden spieken of dat ze een leraar iets konden vragen, want dat gebeurt hier namelijk nogal vaak en van mij horen ze niets. Wat je niet weet, sla je maar over! Het Engels dictee voor klas 3, 4 en 5 heb ik ook zelf afgenomen. De kinderen vertelden erna dat ze het heel erg prettig vonden dat ik het zo duidelijk voorgelezen had en bedankten me er dan ook voor. Die paar woorden doen je dan toch weer heel veel en weet je gewoon dat ze niet boos op je zijn. Ze begrijpen de situatie gewoon niet.
De andere examendagen zijn ook heel rustig voorbij gegaan. De laatste dag heb ik aan alle kinderen een mooi leesboek uit de bibliotheek mee naar huis gegeven als aandenken aan onze school. Waarom zou ik alles weggeven aan anderen als ik het ook onze kinderen kan geven! Op zaterdag 7 april worden de rapporten uitgedeeld en dan zie ik ze allemaal nog een keer. Hopelijk komen dan ook de ouders mee.

Op de vrije middagen in deze examenweek, ben ik op zoek gegaan naar scholen die eventueel in aanmerking zouden kunnen komen voor de overname van een deel van de inboedel.

Tussen de examens door hebben we alle spullen die we nog over hadden om weg te geven op de laatste verdieping verzameld. Het was nog ontzettend veel. Dit keer wilden we prijsjes uitdelen aan de kinderen die het afgelopen jaar het meest aanwezig zijn geweest in plaats van aan de kinderen met de beste prestaties. We zochten van elke klas 3 jongens en 3 meisjes uit. Na het examen konden ze dan in groepjes naar boven komen en de prijzen in ontvangst nemen. Ze vonden het geweldig, want er vielen mooie dingen weg te geven. Skippyballen, bekers, regenpakken, voetballen, kleurboeken, beddengoed, etc,. Wat er daarna nog overbleef aan kleding, pluche beesten, rugzakjes en kleine speeltjes, hadden we op een paar stapels gelegd. Toen alle kinderen uiteindelijk boven waren, was het wachten op mijn fluitsignaal en mocht iedereen erop, erin en ertussen duiken om iets uit te zoeken. Na 10 minuten was er zelfs bijna geen stofje meer te vinden op de vloer en ging iedereen met een tas vol spulletjes naar huis. De mooie handdoeken, die we ook gekregen hadden, zijn een paar dagen later weer uitgedeeld.

Op woensdag 28 maart was de laatste examendag. Ik besloot die middag  nog even met staf en leerkrachten bij elkaar te komen om wat dingen op te helderen. Uit het mailcontact van het afgelopen jaar had ik begrepen dat er veel onderlinge problemen waren. Wat is er dan beter om ze even met deze mails te confronteren, het ze uit te laten ‘vechten’ en aan het eind van de rit ze als vrienden uit elkaar te zien gaan! Ik had hiermee de beste bedoelingen. Maar het werd één groot drama. Het zat er niet in dat ze één voor één hun verhaal konden. Er werd druk geschreeuwd naar elkaar en het ene na het andere verwijt, werd naar deze of gene geslingerd en moest ik vaak ingrijpen om het kippenhok stil te krijgen. Ik besloot het dan ook maar gauw af te ronden, want dit had geen zin. Toen ik over het laatste salaris begon, werd het eindelijk stil. Op een rustige toon en heel duidelijk, legde ik ze uit dat ze het laatste salaris niet direct van mij zouden krijgen. Eerder in dit verslag had ik al geschreven dat we, Laxmi en Shekhar, bij een bank een deposit moesten geven om de school te kunnen openen. Ik vertelde dat dit geld meer dan genoeg was om de salarissen uit te betalen. Ze moesten er alleen even op wachten. Dit geld komt vrij als alle papieren bij de ‘Education Office’ binnen zijn. Waarom zou ik nu weer ons geld geven als het er eigenlijk al is, want ik moet maar afwachten of het lukt bij die bank voordat ik uit Nepal weg ben over een dag of tien! En wie geeft het me dan? De leraren waren het hier wel mee eens. Ik zei, dat ze een brief op moesten stellen aan de ‘Education Office’, waarin staat dat ze het salaris NIET ontvangen hebben over de laatste maand. Deze brief tezamen met de brieven van de scholen waar ik de schoolspullen aan over heb gedaan, zou ervoor zorgen dat het geld vrij zou komen van die bank. Al wijzend naar Laxmi, zei ik, dat ze dus bij haar moesten wezen voor het laatste salaris en dat mijn taak er vanaf nu op zit! Terwijl ik opstond om mijn rugzakje in te pakken, zei Laxmi nog iets tegen de leraren wat ik niet verstond en voordat ik besefte wat er gebeurde, renden alle leraren al schreeuwend het kantoor uit. Ik keek Laxmi verbaasd aan en vroeg wat ze gezegd had. Ze had gezegd dat ze die betaling pas over een paar maanden zou gaan verrichten …… Ja, dan is er heibel op komst! Toen ik ging kijken waar ze gebleven waren, was het te laat! Ze waren allemaal naar buiten gerend en Devi, de huishoudster, gecommandeerd alle hekken op slot te doen.

Opgesloten in school

Daar stond ik dan met m’n handen aan de spijlen, naar de toiletten buiten kijkend. Gevangen in de school! Waar sloeg dit nou weer op? Wat heb ik er nou mee te maken? Ik begreep er geen snars van. Buiten stonden de leraren tegen iedereen die maar langs kwam te schreeuwen en te vertellen wat er gebeurd was. Ja, zo gaat dat hier. In no-time stonden er heel wat mensen voor de school. Laxmi vond het doodeng en vroeg me om Shekhar te bellen. Tenslotte is het ook zijn probleem. Ik ben maar even rustig in het kantoor gaan zitten om m’n kwaadheid te laten zakken en te wachten totdat Shekhar kwam. Wat een toestand! Dit kunnen ze toch niet maken? Is dit de beloning na 13 jaar hard werken voor de kinderen in dit land? Schandalig! Toen Shekhar er aan kwam liep ik naar het hek en riep iedereen om even dichterbij te komen. Ik zei dat ze maar een paar minuten de tijd hadden om het hek weer open te doen daar ik anders de politie zou bellen. Ik zei heel nadrukkelijk dat wat er hier nu gebeurde hele grote consequenties voor hun zou kunnen hebben. Ik zei, dat ze een toerist tegen haar wil in gevangen hielden. Shekhar beaamde dat ook nog heel ernstig. Dat sloeg aan en werd het slot eraf gehaald. Ik verzocht ze vriendelijk weer in het kantoor te komen en de situatie te bespreken. Het werd na een tijdje duidelijk dat ze mij NIET wilden 'opsluiten', maar Laxmi. Dit ter voorkoming dat zij onder haar plicht uit zou komen de salarissen te betalen. Van iedereen kreeg ik duizend maal excuus ……. Maar voorlopig stond het wel op m’n netvlies! Ik stelde voor dat Shekhar en Laxmi met de leraren tot een oplossing van dit probleem moesten komen. De leraren ging nu niet meer akkoord met een brief voor niet-ontvangen salaris aan de ‘Education Office’, maar ze wilden nu direct geld zien. Ik mengde me niet  meer in deze discussie. Ik was er wel klaar mee. Na lang onderhandelen hebben uiteindelijk de leraren zelf een brief opgesteld waarin staat dat Shekhar en Laxmi akkoord zijn gegaan morgen de salarissen uit te betalen aan iedereen. Ze zouden dan beide de helft van het bedrag aan salarissen meebrengen. Zij kunnen het dan weer t.z.t. verrekenen met het bedrag dat terugkomt van de bank. Goed plan! De dag erna werd er afgerekend en was ook dit probleem de wereld uit. Ik heb wel gevraagd of de leraren me de volgende dag nog even een uurtje wilde helpen met alle meubels naar de begane grond te brengen. Dat was geen probleem. Daarna zouden we elkaar weer een week later zien als de rapporten uitgedeeld zouden worden.

Het was hét dieptepunt van vele jaren hulp aan ons schoolproject, maar achteraf ook een hilarisch hoogtepunt!

Boarding school

Ik heb toch een tijdje met het idee rondgelopen om zo’n 30 of 40 kinderen naar een Boarding School te sturen. Nog tijdens de dagen dat de school gewoon open was, had ik met Savitri een lijst gemaakt voor de eventueel daarvoor in aanmerking komende kinderen. Ik had met de Boarding School, die tegenover onze school stond, al contact gelegd hier eens over te praten. Hij zou een lijst maken met prijzen van kosten van inschrijving, examengeld, jaarlijkse bijdrage, maandelijkse bijdrage en boekengeld. Nu er tijd was besloot ik het hoofd van de school op te zoeken en eens te kijken of we tot een deal konden komen. Ik hoopte dat hij direct met een superlijst en een superaanbod zou komen, want hij kende mijn achtergrond waar ik mee bezig was geweest in Pokhara de laatste 13 jaar. Dus ik verwachtte eigenlijk positief nieuws, zodat ik misschien wel alle kinderen erheen kon sturen. Na een beetje over en weer gepraat over ditjes en datjes overhandigde hij me een dubbel gevouwen papiertje. Werd ik toch weer zenuwachtig van, want stilletjes hoop je echt een keer dat ze het goed met je menen en ook eens iets voor deze groep kinderen willen doen. Ik vouwde het open en werd er inderdaad stil van ……. ! Dat is niet helpen! Het waren prijzen die ze hanteren op elke Boarding School. Geen korting, gewoon keihard dezelfde prijs als anders. Terwijl het normaal is als je 2 of meer kinderen aanmeld, de 3^e gratis naar school mag. Daar slaat je hart toch weer van op hol. Van een aantal oud-leerlingen, die nu naar deze scholen gaan, hadden we ook al gehoord wat zij betaalden. Maar die ouders hebben hun kind dan zelf aangemeld en dat scheelt! Een blank gezicht, een hoge prijs!
De boekenlijst had hij nog niet, maar daarvan kon hij melden dat je gewoon kon rekenen op ongeveer 2.000 roepies (ong. 20 euro) per set en dat het niet uitmaakte welke klas hij of zij ging. Die boeken zouden hun dan ook wel even regelen, dan was het voor ons geen gedoe! Een weetje: klas 2 is ongeveer 700 roepies en klas 6 is ongeveer 1600 roepies. Toen ik nog eens expliciet vroeg of dit zijn beste aanbod was, zei hij dat er altijd nog over te praten viel als ik eerst maar die 30/40 kinderen zou inschrijven én betalen. Met een brede greins op m’n gezicht bedankte ik deze man zeer vriendelijk voor zijn tijd en alle vertrouwelijke informatie en zou ik hem zo snel mogelijk bellen als ik akkoord zou gaan. Dat was dus weer een zware tegenvaller. Op andere Boarding scholen was het niet anders. Ze wisten gewoon dat ik omhoog zat met de kinderen. Ik ben ook vele malen gebeld door andere scholen die vroegen of ik de kinderen bij hun wilde plaatsen, maar ook dat liep steeds uit op een teleurstelling. Het draait echt alleen om geld, geld en nog eens geld! BAH! Ik besloot, na overleg met Brigitte, ook dit plan NIET door te laten gaan.

Jan – Stichting Nepal Pariwar –

Ondertussen had ik op een avond bij Pratima ook Jan ontmoet. Net zoals ik, een gedreven persoon met alle liefde voor hulp aan Nepal. Hij was zo druk als een klein baasje en moest van hier naar daar en dit doen en dat doen. Ik vertelde hem in het kort over mijn ‘toestand’ met de school en dat ik bezig was te proberen de spullen kwijt te raken. Hij haakte daar direct op in. Hij vertelde dat er in Ulleri (een klein dorpje in het Annapurna gebied) een klein schooltje in slechte staat was met een kleine bibliotheek eraan, waar ze dringend behoefte hebben aan materialen die ik zojuist had opgenoemd. Hij vertelde verder dat er in het volgende dorpje, Tirkhedunga, ook een overheidsschool was die net nieuwe banken en tafels wilde gaan kopen. Nou, daar hoefde ik niet lang over na te denken. Hij ging bellen met zijn Nepalese contactpersoon om dit geweldige nieuws te vertellen. We maakten gelijk voor de volgende dag een afspraak op school om de spullen te komen bekijken. Ze mochten van mij ieder geval de helft van alle tafels en banken hebben. Dat waren 22 sets. Voor de bibliotheek en het kleine schooltje wilden ze graag een paar stukken tapijt, speelmateriaal, leesboeken, 10 kleine krukjes en 3 tafeltjes. De principal van de grote school was zeer geïnteresseerd in de ‘teacherboxes’. Want hij vertelde dat de leraren bij hem op school ook steeds door het kantoor moeten om dan weer een pen, potlood, gummetje, schriftje of wat dan ook te pakken. Alles wat ze die dag nodig hebben gaat in de ochtend in de box en na schooltijd weer bijvullen voor de volgende dag. Was ik toch blij dat mijn uitvinding op een andere school gebruikt zou worden! Ook wilden ze graag uit het kantoor het boekenrek en het prikbord en van de  keukenspullen een aantal bekers en borden, bestek en een grote kookpan. We hadden afgesproken dat ze de 22 sets tafels en banken zouden krijgen en dat ze voor de overige dingen een kleine  vergoeding moesten geven. Al deze spullen kwamen ze een paar dagen later met een tractor ophalen. Het was geen leuk gezicht toen dit gebeurde. Terwijl de mensen de tafels en banken naar buiten droegen, deed het me denken aan de dagen dat we 5 jaar geleden alles juist naar binnen droegen. Vreselijk vond ik dit. Ben even naar het toilet gegaan om m’n tranen de vrije loop te laten. Gelukkig hield ik me op de been met de gedachte dat we er ook weer andere kinderen blij mee konden maken. Uiteindelijk toen ze bijna klaar waren met inladen, vroeg het hoofd van die school of ze ook de gordijnen mee mochten nemen. Dat mocht van mij best, maar wel tegen een extra vergoeding. Hij wilde dat niet en zei dat ik best een klein gebaar kon maken naar hun. Verbaasd over wat hij zei, knikte ik met mijn hoofd richting de overvol geladen traktor en zei … ‘is dit niet genoeg’? 

Ook op deze ochtend had ik hulp gekregen van een aantal mensen die de grote metalen uithangborden van de muren naar beneden gingen halen. Met grof geweld werd er gehakt en viel het bord met ‘Namaste Primary School’ in luttele minuten naar beneden. Weer een jankbui verder ….. het hield niet op die dag!

Uitdelen van de rapporten

Zaterdag 7 april was het de dag dat de rapporten uitgedeeld zouden worden. Rond half 10 kwamen de leraren om de handtekeningen onder elk rapport te zetten en werden er wat banken naar buiten gedragen waar de ouders op konden zitten. Ik had de overgebleven helft van de banken en tafels express voor deze dag nog even bewaard. Voordat de leraren van start gingen met de uitreiking, wilde ik heel graag tegenover de ouders mijn verhaal doen waarom we besloten hadden de school te sluiten. Ik vroeg Geeta en Amrit of ze me wilden helpen met het vertalen in het Nepalees voor de ouders. Mijn verhaal begon met het probleem Kalpana. Zij was een oud lerares bij ons vorige project en wilde graag het hoofd van ons nieuwe schoolproject worden. Ondanks vele e-mails en telefoontjes heen en weer dat ze er nog steeds voor ging, zat ze 1 week voor de opening ineens in Japan! Toen hebben we Dhana, ook een oud lerares, als hoofd aangesteld, maar die vertrok na een jaar naar Amerika. Daarna is het Arjun geworden, maar door zijn grote mond hebben we die moeten ontslaan. De laatste 3 jaar is Savitri het hoofd van de school geweest. Ik heb vertelde ze over het feit dat er zo’n slechte communicatie was tussen mij, de staf en leraren. Dat ze mij niet op de hoogte hielden van wat er speelde op school en dat ze maar hun eigen ding deden. Dat ze buiten mijn weten om zelf een picknick gingen organiseren en de kinderen er dik voor lieten betalen. Dat er veel meer geslagen werd en dat ze de kinderen tegen mij opzette. Dat ze met de kinderen sportdagen hielden, maar mij daar niets van vertelde. En daarboven op dat ze tegen de kinderen zeiden het niet tegen mij te zeggen. En ga zo maar door.

Terwijl Geeta en Amrit vertaalde, werden de ouders steeds rumoeriger en gingen ze er doorheen zitten schreeuwen. Het hele verhaal kon ze niets schelen en dat ik er maar voor moest zorgen dat hun kinderen allemaal naar een andere school konden. Dat was de druppel voor mij! Ik maakte m’n verhaal ook niet verder af en besloot dat de leraren maar moesten starten met het uitdelen van de rapporten. Ook dat is dus chaotisch verlopen. Het werd zowat een rel. voor de rest heb ik het laatste uurtje gezwegen en alles alleen nog maar geobserveerd. Wat een ondankbare mensen zeg! De meeste hebben nog niet eens gedag gezegd. Nog geen bloemetje of een bedankje van de kinderen. Wat was ik teleurgesteld. Nadat iedereen was vertrokken, hebben we alles weer opgeruimd en heb ik het nog wel met de leraren over deze schaamteloze vertoning gehad.

Maar daarna was het ook tijd om van hun afscheid te nemen. Ik heb nog nooit zo’n stel koele kikkers bij elkaar gezien. Ach ja, het salaris was toch al binnen en dat was voor hun het belangrijkste denk ik. Deze allerlaatste keer bij het afscheid van hun ook geen tika en sjaaltje, maar een gewoon namaste en we bellen nog voor je weggaat. Wat niet gebeurd is hoor. Jammer dat we zo uit elkaar gegaan zijn. Zelfs van de verantwoordelijke personen, Laxmi en Savitri, NIETS! Gewoon over en uit. Dat was het dan. Onbegrijpelijk. Waarom op deze manier? Ik heb me er maar gauw proberen over heen te zetten en ben me maar weer met andere dingen gaan bezighouden. De rest van de spullen moest ook nog weg.

Shree Lila Lower Secondary School

In de buurt van de wijk Chorepatan, waar ook een aantal van onze kinderen woonden, had ik een verpaupert overheidschooltje gevonden. De week ervoor waren ze al bij ons komen kijken en hebben ze uitgezocht wat ze graag wilden hebben. Deze mensen kwamen zondag 8 april in de ochtend ook met een tractor en hebben die, zoals die anderen, ook in een mum van tijd lekker volgeladen. Een paar rollen tapijt, 22 sets tafels en banken, veel speelgoed en knuffels, een aantal schoolborden, een paar gros schriften en pennen en een flink aantal Engelstalige en Nepalese leesboeken. Het hoofd van deze school vond het geweldig dat we ze zoveel wilden geven. Op de traktor ben ik meegereden naar de school in de wijk Pumdi Bhumdi, een dik half uur rijden. Mijn bips zat de volgende dag aardig onder de blauwe plekken.

Er zitten slechts 90 kinderen op dit schooltje. Het ziet er heel slecht uit. Voor de ramen zit geen glas en ligt er overal vogelpoep binnen. Het ruikt er ook niet zo fris. De meubeltjes zijn bijna weggerot en de tafels en banken zijn van vele,vele jaren geleden. De op de muur geverfde zwarte schoolborden lijken nergens meer op en de vorige schoolborden liggen als oud schroot achter in de klassen. Er is een bibliotheekje, maar die staat ook vol met puin en op de muren is, zo te zien aan de Hollandse vlag, ook iets geschilderd door een Nederlandse stichting. Ik heb wel tegen het hoofd van de school gezegd, dat ik graag zou willen dat ze de school een keer netjes opruimen en dat ik dan best een volgende keer als ik weer in Pokhara ben, wil komen helpen de boel te verven. Dat vond hij een goed plan. De school zou 15 april weer open gaan en was ik uitgenodigd voor deze ‘parentsday’. Maar helaas, dan zat ik alweer in Nederland. Daarna hebben ze me met de traktor weer afgezet in Dam-Side.

Gelukkig waren er ook leuke gebeurtenissen. In de eerste weken vertelde Pratima mij over een gehandicapte project in Pokhara waar een vriendin van haar de coördinatie doet en dat ze dringend op zoek waren naar een andere locatie. Mijn interesse was snel gewekt, wilde het niet dat de dame in kwestie het erg druk had in Kathmandu en we dus niet op korte termijn een afspraak konden maken om hierover te praten met elkaar. Ik zat met de verkoop van de school toen al op een behoorlijke dead-line en kon dus niet te lang meer wachten. Door de telefoon had zij wel te kennen gegeven heel erg geïnteresseerd te zijn in onze school met land. Ik zou het namelijk heel erg leuk hebben gevonden als deze gehandicapte kinderen een mooie toekomst zouden krijgen op onze locatie. Ik had het zo bijna gratis aan ze willen overdragen, maar daar zouden Laxmi en Shekhar helaas nooit mee ingestemd hebben. Het zou voor ons en voor hun de perfecte oplossing kunnen zijn. Maar helaas, het mocht niet meer baten, want we konden echt geen afspraak regelen op korte termijn. Zij balen, ik balen! Echt jammer. Maar goed, ik ben op een gegeven moment uitgenodigd door Lajali, de coördinatrice, om een kijkje te komen nemen op het project.

De organisatie richt zich speciaal op spastische kinderen (Cerebral Palsy). Het is een dagopvang met ongeveer 35 kinderen. De ouders zijn er heel direct bij betrokken. In de ochtend worden ze met een busje opgehaald en om 16.00 uur is het programma afgelopen. De meeste begeleiders die er werken, hebben een half jaar in India een goede opleiding gevolgd als fysiotherapeut. Het gebouw heeft verschillende afdelingen waar diverse soorten therapie wordt gegeven. Overal waar ik kwam werd ik door de kinderen liefdevol begroet met een namaste en kreeg ik zelfs een omhelzing van ze. Sommige konden al heel snel mijn naam  uitspreken, wat erg aandoenlijk was. Ze oefenen echt heel veel met deze kinderen en krijgen zelfs Nepalese- en Engelse les. Ze willen heel graag dat deze kinderen later naar een normale school kunnen. Er wordt ook met ze gezongen, gedanst en gesport. Een paar keer per jaar wordt er tevens een picknick georganiseerd met de ouders er bij. De organisatie hiervan vergt heel veel tijd. Na mijn rondleiding heb ik heel lang met Lajali zitten praten. Ze heeft het hart op de goede plaats en zet zich 100% in voor deze kinderen. Ze is op zoek naar sponsors die haar kunnen helpen met donaties voor een stuk land en een nieuw gebouw. De locatie waar ze nu zitten is veel te duur vanwege de hoge huur die ze elke maand moeten betalen. Aan het eind van deze bijzondere dag heb ik haar gevraagd om met een paar mensen van haar project een keer bij mij op school te komen en te kijken of er dingen waren die ze misschien bij hun konden gebruiken.

Dat werd ook direct na het examen. Ze keken hun ogen uit en baalden toen nog meer dat ze niet eerder in Pokhara konden zijn om plannen te maken voor overname. Het had een hele geschikte locatie geweest had ze gezegd. Daar was ik me ook echt wel van bewust. Maar gedane zaken nemen geen keer en wilde ik het daar niet meer over hebben. Ik liet ze alles zien en vroeg ik ze aan te wijzen waar ze interesse in hadden. Kookgerei en een grote gasbrander, heel veel knutselmateriaal, de kist met handpoppen, puzzeltjes en diverse andere spelletjes, het grote plastic rolding, skippyballen, 10 kleine stoeltjes uit de speelklas met 2 tafeltjes en de grote bibliotheekkast met heel veel leesboekjes. Ze waren helemaal enthousiast. Ik had gezegd dat ze na een dag of 10 de spullen konden komen ophalen. Een paar dagen erna werd ik op het project uitgenodigd om een speciale ceremonie bij te wonen. Dat leek me natuurlijk heel erg leuk. Nog leuker werd het toen ik doorhad dat ze die voor mij gepland hadden. De beneden zaal zat vol met kinderen en begeleiders en moest ik vooraan op een klein bank je komen zitten. Ik kreeg uit handen van een kindje een papieren hart met al hun namen erop en met lieve dankwoordjes voor de gegeven spulletjes. Het was zo hartverwarmend dat ik er een brok in m’n keel van kreeg. Om beurten gaven ze me bloemetjes en tika’s. Als laatste onderdeel werd er toen door iedereen nog gedanst. Het was een geweldige middag. Ik kom hier zeker terug en wie weet wat wij nog voor deze kinderen kunnen gaan betekenen. Tenslotte zijn we een stichting ter ondersteuning van hulpbehoevende kinderen in Nepal!!

De laatste loodjes wegen inderdaad het zwaarst! Ik had nog een paar dagen over om een aantal kleine klusjes in de school af te maken voor ik weer terugging naar Kathmandu. Zo stonden er in de speeltuin een klimrek, schommel en glijbaan waar ik nog een bestemming voor moest vinden. Nu wist ik dat er een grote lege plek was in de wijk Titipani waar ook een aantal van onze kinderen wonen. Een hele geschikte plaats voor deze speeltoestellen vond ik. Op een ochtend ben ik naar deze wijk gegaan en heb ik contact kunnen leggen met de persoon die over dit stukje grond ging. Hier staat ook een kleine dagopvang voor peutertjes. In een half uurtje hadden we alles doorgepraat en vond zij het een waanzinnig leuk idee om de speeltoestellen hier te plaatsen. Geweldig. De volgende dag om 9.30 uur zouden ze het met een tractor op komen halen. Die ochtend ben ik ook nog even bij een aantal kindertjes langs gegaan.

Zo gezegd, zo gedaan. Half 10 zouden ze er zijn, maar ik dacht, ach, dat loopt niet zo’n vaart, want ze zijn 99 van de 100 keer dat je iets afspreekt toch te laat. Het was even 9.45 uur toen ik de school naderde en tot mijn grote verbazing stond de tractor al voor het hek. Het kan dus toch! Ze vroegen of ik materialen had om die speeltoestellen uit de grond te halen. Ik liep de school binnen om deze spullen te pakken, maar ik greep mis. Waar ze lagen was een lege plek! Ik riep Devi en haar zoon er bij om te vragen of ze wisten waar ze gebleven waren. Ze vertelde dat Laxmi die gisteren allemaal had meegenomen. Daar was mij niets van bekend. Verdikkie! Het ging om een grote schop, 2 pikhouwelen en 3 kleine tuinschepjes. Ik belde Laxmi op om te vragen waarom ze deze spullen had meegenomen. Ze dacht dat ik ze niet meer nodig had ….. Toen ik zei dat ze dat dan eerst even had kunnen vragen, werd ze boos en zei dat ik haar uitmaakte voor dief. Ze kan soms best wel heetgebakerd zijn, maar dat is ook zo weer over. Ik vroeg of ze deze spullen direct weer terug wilde brengen, want de mensen stonden te wachten. De verbinding werd verbroken en wist dus niet of ze het wel of niet zou doen. We wachtte nog heel even, maar de werklui werden onrustig en zeiden dat ze gingen eten en na 13.00 uur wel weer terug zouden komen. Jakkes, daar gaat m’n dag weer. Zijn ze een keer op tijd, gebeurt er wel weer wat. Na een uurtje kwam Laxmi eraan en smeet kwaad de spullen voor de voeten van Devi en verdween weer met haar zoon op de motor. Ik heb daarna tot 14.00 uur gewacht en ben maar weggegaan. Ik heb Devi gevraagd om de boel in de gaten te houden als ze terug zouden komen zodat zij de spullen kon aangeven. Een paar uur later belde ze me op en vertelde dat die mensen later op de avond in de stromende regen de speeltoestellen hebben opgehaald. Is maar goed dat ik niet ben blijven wachten.

Woensdag 11 april ging ik op de scooter met Pratima voor het laatst naar de school. Ik had 2 Nederlandse jongens opgetrommeld, die bij mij in het hotel zaten, om me te helpen alle muurschilderingen/logo’s in het hele schoolgebouw te verwijderen. Ik had nog enkele restanten verf gevonden die we daar mooi voor konden gebruiken. Met verfrollers en kwasten zijn we lekker te keer gegaan. Als laatste deden we het schoollogo buiten op de muur en ons stichtinglogo binnen op de muur. In twee uurtjes was ook deze klus geklaard.

Ik ben daarna nog even langs gegaan bij Monisha en gevraagd of ze naar de school wilde komen met haar ouders. Ze wonen 5 minuten hier vandaan in een heel klein hutje en hebben haast niets. Ik had besloten hun de laatste spulletjes te geven. Zo was er de grote metalen kantoorkast die ze konden gebruiken als kledingkast, 2 stukken tapijt en alle tuingereedschappen. Die konden ze zeker goed gebruiken, want ze hebben een heel klein stukje grond om hun hutje. De grote kast werd eerst weggebracht en daarna de rest. Ze waren er hartstikke blij mee.

Daarna heb ik met Devi nog een rondje door de school gelopen en gekeken of ik niets over het hoofd had gezien. Toen ben ik nog heel even boven op het dak gaan staan, gekeken naar mijn handafdruk in het beton, om me heen gekeken, diep gezucht, weer snel naar beneden gerend, Devi een dikke knuffel gegeven en toen Pratima te kennen te geven zo snel mogelijk weg te rijden. Ik heb niet meer omgekeken. Alleen nog even naar de familie van Monisha gezwaaid, die nog met een aantal spullen van de school liepen te sjouwen.

Met Babita (zie vorige verslagen) en Devi had ik een keer in het restaurant bij Pratima afgesproken om pizza te eten en bij te kletsen. Babita  moet nog 2 jaar college volgen en dan is ze helemaal klaar met school. Ze heeft de afgelopen jaren in de opvang gezeten bij het Namaste Children Home, die ze de kans heeft gegeven haar school zover mogelijk af te maken. Afgelopen jaar was ze begonnen aan haar 1^e jaar college, die ook betaald werd door Namaste Children Home, maar door familie omstandigheden heeft zij daar mee moeten stoppen. Ze moest toen het project verlaten en is naar huis gestuurd. Momenteel volgt ze geen college omdat ze daar geen geld voor hebben. Deze organisatie had beloofd een extra ruimte aan hun huisje te maken zodat Babita een eigen kamer zou hebben. Dit stond ook in de nieuwsbrief die ik elke maand krijg van hun. Toen ik daar op visite kwam, zag ik inderdaad een aanbouw. Alleen was het verhaal anders. De organisatie had alleen de ruwe materialen geleverd en hebben ze zelf in 2 maanden de extra ruimte er aan moeten bouwen. In deze periode hebben haar ouders dus niet kunnen werken en dus ook niets zelf kunnen verdienen. O ja, er was niet genoeg voor een dak en ligt er een oude golfplaat op met gaten. Ze vonden het schandalig. Dat is niet helpen. We hebben nu besloten Babita voor de komende 2 jaar te sponsoren, zodat ze het college af kan maken. Dit is onze eerste nieuwe missie. Volgend jaar mogen ze ook van ons er een nieuw dak op laten zetten.

Devi had een paar jaar geleden in de peuterklas een plaatje aangewezen waarvan zij vond dat het er wel heel erg lekker uitzag, maar niet wist wat het was en dat graag een keer wilde eten. Pizza dus! Ik had het altijd onthouden en nu deed het geschikte moment zich voor om haar ermee te  verassen. Ze was ook voor het eerst in een restaurant en wist ze haast niet waar ze moest kijken. Het werden veel nieuwe indrukken voor haar. Maar eerst bestelde ik de overheerlijke chicken chilly …… lekker pyro (pikant). Daarna aan de pizza met kaas, salami, champignons, veel uien en knoflook. Ik heb het haar echt gegund. Ze heeft altijd met hart en ziel voor ons gewerkt en was er nooit iets op haar aan te merken. De school was altijd brandschoon en stond ze altijd voor me klaar met een kopje thee met wat lekkers erbij. Met pratima erbij als vertaler heeft ze nog een boekje open gedaan over de leerkrachten. Ik viel van de ene in de andere verbazing. Maar daar wil ik het nu niet meer over hebben. het is wel goed dat ik het als nog weet. We hebben verder een hele leuke avond gehad. Ik heb haar nog een pizza meegegeven voor haar man en kinderen!

Met een paar vriendinnen van Pratima ben ik nog een dagje uitgeweest naar de overkant van het meer. Ze hadden kleding gehuurd, want ze wilde zich wel eens in typisch Nepalese kledij steken. Dat werd een leuke foto shoot. We hebben lekker geluncht en veel gelachen. Dat heeft me goed gedaan. ’s-Avonds kwamen we ze weer tegen in lake-Side en hebben toen heerlijke Illy cappuccino gedronken in een nieuw koffietentje. Dat was klasse koffie! Ik zat vaak bij Pratima in het restaurant voor een babbeltje en om me hart te luchten. Ook haar zoon, Anish 17, is een gezellige jongen. Hij doet de hotelvakschool en is erg getalenteerd. Pratima heeft ook nog een leuk klein hondje van een jaar oud, Fairy. Als ze me aan zag komen sprong ze al zowat in m’n armen. Meestal ging ik even met haar wandelen of zat ik ‘s-avonds aan een tafeltje gewoon lekker met haar te kroelen. Daar werd ik rustig van. Pratima en ik namen haar op een gegeven moment overal mee naar toe en dat is voor Nepalese begrippen heel raar. We zaten een keer in een restaurant iets te eten en vroeg ik voor Fairy een bakje water. Nou, je had dat gezicht van die ober moeten zien …. alsof hij water zag branden! Fairy is een lekker verwend hondje. Ze heeft zelfs een echt mooi kunststof hondenhok en een prachtige eet- en drinkbak. In de winterperiode krijgt ze zelfs een rompertje aan. Uit Nederland had ik een grote zak kauwstaafjes meegebracht, die ze wel heel erg lekker vond.

En zo waren de weken voorbij en moest ik me gaan voorbereiden op de terugreis. In Kathmandu waren we uitgenodigd te komen eten bij Lajali. Haar moeder en goede vriendin Bahini waren er ook bij. Met overheerlijke momo’s, een fantastisch dhal bhat en een lekkere fles wijn werd het weer een hele gezellig avond en kon ik even alle ellende van de afgelopen weken van me afzetten. Vrijdag de 13^e was het Nieuwjaar 2069 in Nepal. Er was niet veel te doen. Pratima is naar haar ouders gegaan en ik ben lekker gaan winkelen. Morgen naar huis!

Het was een vreselijke en zeer verdrietige tijd geweest en moet ik er nog heel vaak aan terugdenken. De tijd zal de wonden moeten helen. Maar we gaan door, want het wil niet zeggen dat nu de school er niet meer is we niets meer gaan doen. We willen heel erg graag de kinderen van de families die we jaren geholpen hebben, blijven helpen. Volgend jaar zal ik/wij polshoogte gaan nemen bij welke scholen de kinderen terecht zijn gekomen. We weten ondertussen overal de weg in de wijken waar ze wonen en zullen alles in het werk stellen ze te vinden en daar waar hulp nodig is, hulp te gaan bieden! Wij denken dat 80% goed terecht gekomen is. De meeste zijn waarschijnlijk naar een overheidsschool gegaan, een deel naar privéscholen en een heel klein deeltje heeft misschien de kans niet gekregen naar een andere school te gaan. Van deze groepen zullen er ook een aantal zijn die via een andere organisatie op deze scholen terecht zijn gekomen. We zullen zien waar we weer de helpende hand kunnen gaan bieden. We laten ze niet in de steek. We zullen ons ook gaan toeleggen op het verbeteren van de leefomstandigheden bij de kinderen thuis.

Wij gaan ons NIET meer bezighouden met het inzamelen van geld en het werven van donateurs en sponsors. Dat betekent ook dat de jaarlijkse collecte in Delft in de maand oktober niet meer door zal gaan. In verband met persoonlijke omstandigheden kunnen jullie vanaf 2013 ons volgen op Facebook. De site zal dan waarschijnlijk niet meer worden bijgewerkt.

Als de financiën uiteindelijk niet meer toereikend zijn, zal ook de stichting opgeheven worden.

Wij willen iedereen bedanken die zich ooit, op welke manier dan ook, heeft ingezet voor ons project in Nepal en daarmee dus ook voor onze stichting, want zonder jullie hadden we nooit zoveel kunnen bereiken. We hebben eruit gehaald wat erin zat, we hebben ze alles proberen te geven. Al met al vinden wij dat het een geslaagd project was. We hebben heel veel kindertjes blij kunnen maken. Het was een prachtige ervaring zowel voor ons als voor de kinderen. Heel veel mooie herinneringen zullen ons altijd bijblijven. We hebben heel veel bereikt, want veel kinderen zijn al door gaan leren of gaan studeren en sommige hebben zelfs al een baantje. Honderden kinderen hebben er leren lezen en schrijven zowel in het Nepalees als in het Engels!We hebben in ieder geval toch een klein steentje bijgedragen aan het terugdringen van het analfabetisme in Nepal.
 
Het is waardeloos wat er gebeurt is, maar met opgeheven hoofd en vol trots zal ik/wij gewoon weer volgend jaar voet op Nepalese bodem zetten, naar Pokhara gaan en de kinderen weer gaan bezoeken. We gaan ervoor!

                                DHANYBAAD    --------   DANK JULLIE WEL

Namaste,
Julia en Brigitte