De eerste 10 dagen.......

Op 11 augustus vertrok ik met Qatar Airways naar Nepal om mij weer, voor een week of 5, in te zetten op ons project in Pokhara. Dit keer ging het zelfs met de extra bagage goed. Helaas werd ik direct al na de 1^e warme maaltijd, onderweg van Londen naar Doha, erg ziek. Het is dan ook een zeer onplezierige vlucht geworden. Na ruim 5 uur ellende ben ik dan toch maar in Doha bij de medische post langs gegaan. Er werd een acute voedselvergiftiging geconstateerd. Ik moest een of ander sapje opdrinken en een aantal pillen slikken tegen acute diaree. Dat allemaal zou dan wel helpen voor de komende uren wachten én op de vlucht naar Kathmandu. Nou, dus niet! In het vliegtuig hadden ze opgemerkt dat het niet best met me ging en heb ik nog meer pillen te slikken gekregen. Toen ben ik helemaal beroerd geworden. ik had het nog nooit zo koud gehad en m’n hartslag was al helemaal op hol geslagen. Het was echt foute boel. Gelukkig heeft iemand me op het vliegveld met mijn bagage geholpen en stond bij de uitgang Chandra me al op te wachten. Met de taxi zo snel mogelijk naar het guesthouse gereden en gauw m’n bed ingedoken. Chandra is bij me gebleven totdat Jaimy, de nieuwe vrijwilligster, er was. De avond door heb ik een paar liter zoutoplossing opgedronken tegen uitdroging en beetje bij beetje kwam ik weer bij. De volgende ochtend om 6.00 uur vertrokken Jaimy en ik met een taxi naar Pokhara. Vandaag was het een nationale feestdag en was het dus lekker rustig op de weg. Niemand wist wanneer ik precies zou komen.  Om 11.30 kwamen we aan in Pokhara. De taxi hadden we op de hoek van de straat laten stoppen en alvast 100 mtr. verderop naar het Giri Guesthouse gestuurd. Toen we door het straatje liepen, werden we al snel door Laxmi opgemerkt. Eerst even de bagage wegzetten, Shekhar gedag zeggen en dan lekker bijkletsen met Laxmi onder het genot van een heerlijk glas ‘lemon tea’. Goed om terug te zijn!

Toen ik aankwam in Nepal, 12 augustus, was het een feestdag voor onze stichting. We bestaan dan al weer 10 jaar. We hopen dat er nog vele jaren zullen volgen. Het beloofde feestje dit jaar laat helaas nog even op zich wachten.

De dag erna zijn we gelijk naar school gegaan. Onderweg kwamen we al wat kinderen tegen die gelijk gezellig met ons opliepen. Het weer is onaangenaam te noemen. Het is nog steeds de regentijd en daarmee is het ook gelijk heel erg heet. Ik was nog nooit in deze periode geweest en ben bang dat het ook gelijk de laatste keer was. De school lag er prachtig bij tussen die hele mooie groene rijstvelden. Iedereen was blij me te zien ook al waren ze verrast. De 'assembly' is in deze tijd van het jaar aan de voorkant van de school, omdat het speelveld achter vaak door de regen blank staat en modderig is. De kanaaltjes aan de zijkanten houden het regenwater wel tegen die van de rijstvelden komen, maar het water dat met bakken van bovenaf komt, blijft heel vaak liggen. Wordt volgend jaar een oplossing voor gezocht. Jaimy heeft zich tijdens de ‘assembly’ kunnen voorstellen en verteld dat ze een paar maanden zal komen helpen als vrijwilligster. Nu heb ik ook een paar weken de tijd om haar rustig in te werken. Nou ja, rustig, we moesten gelijk aan de slag met de voorbereidingen voor de 1^e proefwerkweek. Ik heb weer met grote ogen staan kijken hoe schoon de school eruit zag. Complimenten aan Devi, onze inwonende huishoudster. De 1^e week heb ik ook geobserveerd hoe het allemaal ging. Aan de hand daarvan is een lerarenvergadering gehouden om alles te bespreken en de puntjes weer op de 'goede' i te zetten.

Voor de proefwerkweek was de school 2 dagen gesloten i.v.m. het TEEJ festival. Teej is een vrouwenfestival waar veel bij wordt gedanst en gezongen. Wat de vrouwen niet direct ‘durven c.q. mogen’  zeggen tegen hun man of bv. de regering mag tijdens deze dagen wel door ze gezongen worden. Het gaat dan bv. over mannen die niet voor de kinderen willen zorgen, niet meehelpen in het huishouden, overal hun kleren laten slingeren, dat alles in Nepal als maar duurder wordt en de overheid voor het vergaderen betaalt krijgt en dat ze daarom zo vaak vergaderen en uiteindelijk niets doen, etc…..Er werd ook een competitie gehouden tussen diverse hotels en guesthouses. Het goede bericht : het damesgroepje van ons guesthouse had gewonnen.

Van enkele vrijwilligers had ik vernomen dat de proefwerkweken nogal slordig en chaotisch verliepen. (afkijken, leerkrachten die door de klassen lopen, praten en giechelen, voorzeggen, etc…). Dat is natuurlijk niet de bedoeling! Eigenlijk draait alles hier om voorbereiding en organisatie. De leerkrachten hier kennen dit systeem niet en moeten dit nog een beetje meekrijgen van ons westerlingen die natuurlijk alles zo geordend mogelijk willen doen. Jaimy en ik hebben ons hierin verdiept en getracht dit op orde te krijgen. Na een tijdje met de leerkrachten over deze probleempjes gesproken te hebben, konden we aan de slag. Ze zouden hun best gaan doen. De dag begonnen we altijd met de indeling van welke leerkrachten er in welke klassen gingen opletten. Ze moeten voortaan ook stil zijn en geen proefwerken na gaan zitten kijken van degene die op een gegeven moment al klaar zijn. Alle klassen van kleuterklas t/m klas 5 zijn gemixt zodat ze niet kunnen spieken bij elkaar. Alle 30 kinderen van de peuterklas zaten wel bij elkaar, maar die hebben we over 2 klassen verdeeld daar er nog een lokaal vrij was. Rustiger en beter voor de controle. De eerste lichting, peuterklas, gemixt kleuterklas, 1 en 2, begon altijd om 10.00 uur. De tweede lichting, gemixte klassen 3, 4 en 5, begon om 13.00 uur. Voorheen waren alle kinderen tegelijk op school tussen 10.00 uur en 13.00 uur en dat was dus een chaos en geen controle.
Voorheen was het ook erg onrustig in de lagere klassen doordat de kinderen zelf elke keer naar voren liepen om hun potlood te slijpen of om een kleurpotlood te pakken. Nu is het gewoon vinger opsteken en de desbetreffende leerkracht regelt in stilte dat wat gedaan moet worden. Soms hielp de leerkracht met een opgave door het voor te zeggen, maar dat mag ook niet meer. Dan laten ze de opgave maar blanco. Er zijn nog wel een aantal dingen te noemen die er dus zo veranderd zijn om de proefwerkweek beter te laten verlopen. De leerkrachten vinden het op deze manier ook prettiger en voor de kinderen is het beter voor de concentratie.

We hadden ook opgemerkt dat de kinderen van de hogere klassen vaak al ruim binnen de vastgestelde 3 uur klaar waren. De vragen waren op matig nivo en er waren gewoon te weinig vragen. Na de proefwerkweek hebben we ook hierover vergaderd. De volgende keer meer vragen en opdrachten uit de gewone leerboeken en ook vragen en opdrachten die gebaseerd zijn op de ‘Practical Hours’ en hun spreekbeurten.

De laatste 2 dagen waren voor het mondeling. De laagste klassen moesten hun naam, het ABC, 1 t/m 100 en div. kleuren en dieren op kunnen zeggen. Voortaan moet hierbij ook gelet worden op een goede uitspraak. De hogere klassen hadden een spreekbeurt voorbereid, maar die ging bij de meeste nog niet zo goed. Het werd letterlijk opgedreund en begrepen eigenlijk niet wat ze hadden opgedreund. Daar gaan we de komende tijd ook aan werken. Hier moet ook eerst aan de leraar uitgelegd worden hoe wij het graag zouden willen zien en dan kan hij het leren aan de kinderen. De meeste leerkrachten hadden hier nog nooit van gehoord, maar ze zijn er wel heel erg in geïnteresseerd. Ook moest er uit verschillende Engelse boeken voorgelezen worden door de kinderen van klas 2, 3, 4 en 5. Er zaten echt een paar geweldige kinderen bij met een hele mooie uitspraak. Het waren 8 zware dagen, zowel voor ons als voor al die ijverige kinderen, maar we hebben er zeker allemaal iets van opgestoken.

Na een week werden buiten in het bijzijn van vele ouders de rapporten uitgedeeld. De foto’s heb ik hiervan helaas niet, want m’n batterij was leeg……………altijd op cruciale momenten en dan ligt de reserve batterij natuurlijk ook nog eens in het guesthouse! Ppppfffff…..
Het was de bedoeling dat de ouders met de kinderen er allemaal om 11.00 zouden zijn, maar dat werd later en dus ook rommeliger. Helaas. We zijn toen maar gewoon begonnen en hadden voor alle klassen prijsjes voor de 3 besten met een tika van Laxmi. De ouders konden het rapport bij de desbetreffende leerkracht ondertekenen. De één zette een handtekening de ander die niet kon schrijven zette een duimafdruk met inkt. Helaas heeft de vorige principal, Arjun, deze ceremonie een beetje ontkracht door de ouders op deze dag te laten komen vanaf 11.00 uur. Het resultaat was dat er om 14.00 uur nog steeds ouders met kids kwamen om het rapport op te halen. Het is juist leuker als iedereen er is op dezelfde tijd zodat de kinderen voor elkaar kunnen juichen en klappen bij de prijsuitreiking. Of elkaar even oppeppen nadat ze te horen kregen dat ze geen goed rapport hadden. ALLEMAAL MET ELKAAR voor de teamspirit! Savitri, de nieuwe principal sinds 6 september j.l., zal ervoor zorgen dat het in December beter gaat. Marijke en Ada, de vrijwilligsters die er dan ook zijn, zullen haar er zeker wel bij helpen.

Natuurlijk ging ik ook weer regelmatig op een vrije zaterdag bij sommige kinderen op bezoek. Ik probeerde dat dan wel in de vroege ochtend te doen, want anders was het echt veel te heet en vaak ook te modderig. De ouders van Saraswati (klas KG) en Sabina (klas nursery) werken vaak op zaterdag op het land zodat Saraswati de taak heeft voor haar 2 jongere zusjes te zorgen. Gelukkig heeft de plaats waar ze wonen een lokale waterkraan zodat ze zich redelijk kunnen wassen. Met het hele gezin wonen ze in een klein kamertje met 1 bed waar ook de kerosinebrander staat voor het koken. Op school zijn het twee voorbeeldige goedlachse meisjes die bijna nooit afwezig of ziek zijn.

Bij de broertjes Roshan en Ranju kwamen Laxmi en ik voor schooltijd op bezoek. Ze wonen in Dam-side vlak aan het meer in een piepklein kamertje. Voordat we kwamen waren ze nog even gaan ‘zwemmen’ in het meer. We hebben ze wel gewaarschuwd dat het bij de dam erg gevaarlijk is vanwege de stroming. In de regentijd staat het water van het meer erg hoog en laten ze vaak het overtollige water via de dam wegspoelen de rivier in. Een tijdje geleden zijn daar namelijk al een paar kinderen verdronken. Ze zaten nu lekker aan hun dhal bhat met een beker water erbij. Na hun ontbijt liepen we gezellig met ze mee naar school. De jongens zijn altijd op tijd en goede leerlingen. Soms zijn ze ook wel heel erg ondeugend. Ze zitten allebei in klas 1. De vader werkt in de bouw en de moeder is werkloos.

In de wijk Titipani bezochten we Saphal (KG) en Saphalta (nursery). Zij behoren wel tot één van de armste kinderen die we op school hebben. Vorig jaar zag het hutje er nog wel goed uit, maar de hele heftige regens van deze moesson heeft het helemaal blank doen staan en was er niet veel meer te redden. Ze hebben tijdelijk onderdak in een soort bouwkeet, maar dat is niet veel soeps. De kleding en andere kleine spulletjes hebben ze buiten gedroogd. Het bed kon gelukkig nog worden hersteld en hopen ze over enige weken weer terug te kunnen in hun hut. Ik heb een zak extra kleding voor ze achtergelaten. Deze kinderen zijn geen sterren op school en krijgen ook totaal geen goede opvoeding van de ouders. Saphalta is heel erg ondeugend, maar wint vaak het hart van vele vrijwilligers en Saphal is heel stil en teruggetrokken. Op school proberen we dan ook extra aandacht aan ze te geven zodat ze geen grote achterstand krijgen. De vader werkt op het land en de moeder werkt niet omdat ze een geestelijke handicap heeft.

We houden nog regelmatig contact met oud-leerlingen van ons vorige sponsorproject het ‘Education Center for Poor Children. Vlak bij de school woont Ganga met haar familie. Ganga is nu 16  jaar en was één van de beste leerlingen van klas 5 in 2006. Het was een meisje dat heel goed kon leren en ontzettend goed was in de Engelse taal. Ze heeft een Nederlandse sponsor gevonden en zit ze daardoor nu alweer 3 jaar op een Boarding School. Het gaat dus heel goed met haar. Op school krijgt ze ook computerles en heeft ze zelfs een computer gekregen van haar sponsors. Het is moeilijk die te gebruiken, omdat er zo vaak stroomproblemen zijn in dit gebied. Toch is ze er hartstikke blij mee. Wij zijn echt trots op haar. Ze heeft aangegeven later dokter te willen worden, omdat ze vind dat er teveel zieke mensen zijn in Nepal. We hebben nog een hele tijd gezellig zitten kletsen met een beker thee erbij. Het is goed om te zien dat de meeste kinderen die wij hebben geholpen zo goed terecht zijn gekomen. Op hun beurt zeggen ze dat ze trots en heel dankbaar zijn, omdat ze anders niet zo ver waren gekomen als wij ze niet geholpen hadden! Daar schiet je dan wel even van vol als je dat hoort en weet je waar je het voor doet.

Van alles te doen in de bibliotheek

Ook dit jaar kregen we van Stichting Biblionef weer een doos vol met prachtige Engelstalige leesboeken. We hebben ze weer op categorie in de boekenkast geplaatst. Voor de hele kleintjes zaten er dit keer zelfs voelboekjes bij. Ze vonden het geweldig om de haren van een aap of een tijger te voelen in een boekje. Helemaal gaaf vonden ze een boek met grote bewegende ogen. Er zijn ook nieuwe boeken van landen en dieren. We hebben nu een hele uitgebreide bibliotheek en daar kunnen we dan ook wat mee.

Tijdens een les ‘Practical Hour’ kan de leerkracht een boek meenemen naar de klas om daar uit voor te lezen. Daarna kan er een dictee van gegeven worden of moeten de kinderen met behulp van het woordenboek een aantal moeilijke woorden opzoeken. Het is dan ook weer de bedoeling dat kinderen van klas 3, 4 en 5 deze moeilijke woorden noteren in een speciaal daarvoor bestemd schrift. Per maand moeten er minimaal 12 nieuwe woorden bijgeschreven staan, die ze dan ook voor de proefwerkweek moeten leren. Ook tijdens een les van Practical Hour is het de bedoeling dat een klas naar de bibliotheek gaat om daar een boek te zoeken met een geschikt onderwerp voor een spreekbeurt. De leerkracht kan deze kinderen dan begeleiden tijdens dit uur.  We zijn ook gaan oefenen met voorlezen met punt, komma, uitroepteken, vraagteken, etc…..,want de kinderen en leerkrachten zijn nogal gewend om gewoon door te lezen alsof er geen leestekens bestaan. Dat klinkt echt niet en is bovendien verschrikkelijk saai.

In Pokhara en Kathmandu heb ik leesboeken gekocht met daarin verhalen met een moraal. Uitstekend voor alle klassen en heel erg leerzaam. Bij de lagere klassen kunnen ze voorgelezen, vertaald en uitgelegd worden. De kinderen van de hogere klassen kunnen om beurten voorlezen en dan in hun eigen woorden navertellen of ze het verhaal begrepen hebben. Voor de lagere klassen heb ik leesboeken gekocht die zowel in het Nepalees als in het Engels zijn. Zo kan de leerkracht het verhaal in beide talen voorlezen en kunnen de kleintjes op deze manier alvast kennis maken met de Engelse taal. Als ik een lesje deed op school vond ik het leuk om zo’n verhaaltje in de lagere klassen voor te doen met het juiste gebruik van leestekens en lichaamstaal erbij, zodat de leerkracht het in het nepalees na kon doen. In de grote pauze van een half uur mogen er ook zo’n 15 kinderen gebruik maken van de bieb onder begeleiding van een leerkracht. De bibliotheek wordt ook gebruikt om in kleine groepjes leerzame spelletjes te doen. Te denken valt hier aan memory, lotto, loco of puzzelen.

Om 13.00 uur is het grote pauze en haasten veel kinderen zich naar de plaats waar de speelmaterialen uitgedeeld gaan worden. De leerkracht die als extra taak heeft het beheren van de sport-en spelartikelen, deelt deze ook uit. We hebben de kinderen geleerd buiten te wachten zodat de leerkracht de spullen ‘rustig’ aan deze en gene kan uitdelen. Toen ik net op school was ging dit ritueel helemaal mis en was het een gevecht van jewelste in het hok beneden en ging iedereen maar zelf pakken. De leraar had het namelijk opgegeven, omdat hij de kinderen niet onder controle had en ze ook niet naar hem luisterde. Soms moet je ook hier kinderachtig optreden. Niet luisteren, geen speelmateriaal! Een tijdje daarna ging het redelijk goed en hebben we de speelmaterialen op een redelijk normale manier kunnen uitdelen. Op het speelveld achter kon in deze periode niet zo vaak gespeeld worden, omdat er vaak veel te veel water lag. Dit probleem zullen we op korte termijn gaan aanpakken. De kanaaltjes rond om het veld vangen al heel veel water op, maar het regenwater dat met bakken uit de hemel komt zorgt ook voor veel overlast. Het water loopt namelijk niet snel weg omdat het hele veld eigenlijk een grote kuil is. De meeste activiteiten, tussen de buien door, deden ze daarom dan aan de voorkant of in groepjes op de 2^e verdieping onder begeleiding van een leerkracht. Sommige kinderen vonden het juist geweldig al dat water in die kanaaltjes en raakten niet uitgespeeld met een drijvend plastic zakje.

In de Practical Hours, die bestemd zijn voor de extra lessen die NIET uit het leerboek komen, is er ook een uur dat heet sport- en coördinatie spelletjes. De meeste leerkrachten hebben hier nog wel enige moeite mee, omdat ze niet weten wat ze nu eigenlijk moeten doen en hoe het werkt. Ze laten in dit uur meestal de kinderen gewoon spelen of gaan een balletje schoppen. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ik heb nu ruim de tijd genomen om aan de meeste leerkrachten uit te leggen hoe het werkt. Het gaat hier in eerste instantie niet om het winnen, maar om controle en concentratie over het spel en komt winnen op de 2^e plaats.  Vaak gaf ik ze allerlei attributen zoals een voetbal, skippybal, springtouw, emmertje water en stelten en zette ik ze in groepjes tegenover elkaar. De groep die zijn attributen het netste afgeleverd had aan de overkant was dan de beste. Ook leuk was over elkaar heen springen. De voorste moet naar de laatste plaats en daar gaan hurken en zo de hele rij af. Steeds zorgen dat er genoeg ruimte over was om te springen en niet ‘de bok’ aanraken met de voeten anders moest je overnieuw beginnen. Als de laatste was geweest moest die de naam van de eerste roepen. Dan moesten ze met z’n allen netjes achter elkaar in een rij gaan staan met de rechterhand omhoog en voeten tegen elkaar. Dan pas was er een winnaar. Ze vonden het geweldig. Ook maakten we twee lange rijen achter elkaar en gaven dan een bal van voor naar achter over het hoofd door. Of de bal doorgeven tussen de benen door naar achteren. Ook hier concentratie. Laten vallen, opnieuw beginnen. Op deze manier hebben de kinderen spel en ontspanning in één, want er wordt ook wat afgelachen in zo’n uurtje hoor.

Dan is het weer tijd voor de serieuze lessen. Ik vond het heerlijk om af en toe mee te kunnen kijken en helpen in diverse klassen. In de peuterklas zijn we, als extra, alvast begonnen met het leren van de maanden en dagen van de westerse kalender. Ook doen we nu meer individueler lesgeven in deze klas in verband met de uitspraak. We gaan dan voor het kind staan op gezichtshoogte dat het kan zien hoe het woord wordt uitgesproken, daarna moet het woord door het kind herhaald worden.  Dan op naar de volgende en zo de klas door. Een woord vergt veel tijd, maar ze hebben er de  rest van het schooljaar baat bij. Gewoon één keer goed leren dan vele keren half goed! Ook bij de andere lagere klassen werken we alvast een beetje vooruit. Zo ook bij rekenen. We geven soms sommen die al veel moeilijker zijn en die ze eigenlijk pas in de klas daarna krijgen. Voor het bord staan ze dan wel even te zweten, maar zijn ze daarna trots op zichzelf als de som, met een beetje hulp, dan uiteindelijk toch goed is. Bij de hogere klassen letten we er op dat ze het onderwerp wat ze in de klas behandelen ook begrijpen. Het gaat namelijk allemaal in het Engels en niet iedereen is daar even goed in. We laten de leerkrachten het soms ook in het Nepalees vertalen.

Een paar keer per jaar hebben we ook een bestuursvergadering. Dit keer hadden wel als locatie de Rice Bowl in Lake Side uitgezocht om bij elkaar  te komen.
Laxmi      -  voorzitter
Shekhar   -  vice voorzitter
Savitri     -   penningmeester
Nirmala   -   secretaris
Buddhi, Pratima en Sabitha bestuursleden.
En ik ben er bij als voorzitter van Stichting Namaste Nepal, sponsor van de Namaste primary School.

Onder het genot van een hapje en drankje werden veel onderwerpen over school besproken. Als eerste hebben we Buddhi en Pratima  verwelkomd als nieuwe bestuursleden. De vorige twee bestuursleden hebben hun functie neergelegd omdat ze zijn gaan  verhuizen naar Kathmandu. Daarna hebben we uitgebreid de jaarbalans besproken, want deze moet in de maand augustus ingeleverd worden bij de boekhouder. Na het bespreken van de vele andere puntjes was er één heel dringend punt op de agenda. Het onlangs door mij gegeven ‘ontslag op staande voet’ van Arjun, het hoofd van de school.

Hoe het gebeurde
Arjun was als leerkracht anderhalf jaar geleden begonnen en had toen als 21 jarige best wel pretenties en sprak redelijk goed Engels. Hij deed aan alle kanten z’n best om te laten zien dat ie meer in z’n mars had dan alleen leraar zijn. Hij wilde Dhana, de toenmalige principal, graag met alles helpen en maakten hem, op aanraden van overige leerkrachten, vice-principal. In het begin ging het best goed en stuurde hij me met regelmaat goede e-mails over ditjes en datjes van de school. Een korte tijd erna melde Dhana dat ze naar Amerika vertrok en wilde Arjun wel verder als principal. Daar had ik nog best wel moeite mee gezien de ervaring die we hadden met Agni, het hoofd van het vorige project. Dat was ook een man van hoge kaste die in het begin heel erg zijn best deed en daarna veranderde. In principe had ik Savitri het hoofd van de school willen maken, omdat zij al 7 jaren voor ons werkt, vrouw is, het meest betrouwbaar is en het haar ook ontzettend gun om te bewijzen dat ze het gewoon kan. Maar goed tot april dit jaar moest Arjun het nog uitzingen als vice-principal. In mijn vorige bezoek had ik vele malen met Arjun gepraat wat hem allemaal te doen stond en gevraagd of hij dat ook allemaal wel aan zou kunnen. Niets was een probleem en hij zou me van alles echt op de hoogte houden en geen beslissingen te nemen ZONDER mijn goedkeuring. In april, bij het begin van het nieuwe schooljaar ging de kogel door de kerk en vond toch iedereen en zelfs ook een aantal vrijwilligers, dat Arjun het hoofd van de school moest worden, want Savitri vonden ze niet echt geschikt omdat ze te weinig Engels spreekt.

Vanaf die tijd kwamen er niet zo veel e-mails meer van Arjun, nam hij beslissingen op school waar ik niets vanaf wist en als er een mail kwam ging het over dat ie meer salaris wilde, want anders zou hij opstappen. Het werd een gebed zonder eind. Wat heb ik me hier op zitten vreten. Na regelmatig telefonisch contact met Laxmi over deze kwestie ben ik hem in een aantal dingen tegemoet gekomen en wenste van zijn kant een betere samenwerking met mij. En zo sleepte deze kwestie zich nog maanden voort. Het werd niets bijzonders en de irritaties bleven komen.
Eenmaal op school werden bij mij deze irritaties nog groter toen ik daadwerkelijk zag dat hij er niets van bakte. Hij had geen overwicht op de kinderen en zelfs de leerkrachten liepen over hem heen. Toen ik in december wegging was het allemaal zo op orde en was ik echt trots op mijn behaalde resultaat na ruim 5 weken ploeteren. Hij heeft het niet kunnen handhaven en daar was ik toen al een beetje bang voor. In de eerste week op school hebben we nog regelmatig gepraat, maar we botste regelmatig. De bom barste op een dag dat ik een advertentie geplaatst had voor een nieuwe leraar. Ik wilde graag een leraar er bij voor de peuterklas om Savitri een beetje het zware werk uit handen te nemen.
Die ochtend kwam ik met Laxmi het kantoor binnen en wilde net ‘Namaste, Good morning zeggen tegen Arjun toen er een hele schreeuw partij naar me hoofd werd geslingerd van hem. Hij was des duivels omdat ik hem niets had verteld over die advertentie. Hij raaskalde aan een stuk door. Alle leerkrachten en een aantal kinderen maakten dit spektakel mee. Ik zal de rest niet schrijven, maar ik was zo met stomheid geslagen dat ik het nu wel welletjes vond en hem op staande voet heb ontslagen. Daarna werd hij zo kwaad dat hij zijn Topi, Nepalees hoofddeksel, en zijn bos sleutels van de school voor me neergooide en weg was ie. Het enige wat er door me heen ging was ZO en nu SAVITRI én de school weer aan kant maken. Ik maande de leerkrachten om hun dagelijkse routine op te pakken en de rest aan mij over te laten.

Deze slepende kwestie heeft me best wel hard geraakt, maar ik heb me niet uit het veld laten slaan. Zo ging het niet langer. We hadden het samen kunnen doen, maar deze school hebben we met een rede opgezet en daar vecht ik voor.

Nu 2 dagen later hebben we dus bestuursvergadering en heb ik officieel kunnen vragen of Savitri hoofd wil worden van de school. Ze heeft er zin in en ze wil er voor gaan en alles proberen wat in haar macht ligt om een goede principal te zijn. TOPPIE ! Ik heb nu nog ruimde tijd om met haar de puntjes op de i te zetten en haar te begeleiden in haar taken. Als ik weg ga heeft Jaimy beloofd haar nog een paar maandjes te helpen. Het zal niet makkelijk zijn in het begin, maar ik heb er heel veel vertrouwen in. Ik hoop echt dat dit een succes gaat worden. We hebben de vergadering, na nog een aantal andere punten, met succes afgesloten en ben ik die avond met een tevreden gevoel gaan slapen. Morgen het grote nieuws op school vertellen!

Vol trots konden we Savitri, tijdens een ochtend assembly, voorstellen aan de kinderen en de leraren als het nieuwe hoofd van de school. De kinderen zullen met deze wisseling niet zoveel moeite hebben, omdat Savitri toch altijd al heel erg favoriet was bij ze.

In overleg met Savitri en Laxmi, heb ik besloten na deze frisse start ook eens te beginnen met schoolkleding voor de leerkrachten. Het is soms erg moeilijk de leerkrachten van de kinderen te onderscheiden qua lengte. Dit geldt zeker voor de kinderen van de hogere klassen die soms net zo groot zijn en dezelfde kleding dragen. In het begin vonden we het juist leuk en sportief staan als ze in gewone nette kleding op school kwamen en wilden we ze niet gelijk op kosten jagen. Op de meeste publieke- en privé scholen is het dragen van schoolkleding voor de leraren verplicht en moeten ze deze ook zelf bekostigen. Ze willen nu graag schoolkleding, omdat het ook meer respect afdwingt naar de kinderen toe. Mee eens!

Op een dag ben ik gezellig met Laxmi  naar Mahendrapool, het oude stadsdeel van Pokahara, gegaan op zoek naar passende stof voor de kleding. Winkels op dit gebied zijn er in overvloed en was het moeilijk om te beslissen. Voor de dames werd het een witte stof voor de broek (salwar) en voor de top (kurta) een oranje stof en daarbij nog stof voor een witte sjaal. Voor de heren een zwarte stof voor een broek en een geblokte oranje/witte stof voor een overhemd. Voor Laxmi zelf en Savitri kochten we meer passende kleding vanwege hun andere functie op school. We kochten ook nog twee sets extra dameskleding en twee sets extra herenkleding. Voor nog geen € 75,00 waren we klaar. Deze eerste keer krijgen alle leerkrachten de kleding van ons. Ze moeten dan wel zelf de stof naar een naaiwinkel brengen en het daar ieder voor zich op maat laten maken. Dat is binnen een week klaar en kost zo rond de € 3,00 euro. Het salaris van de leerkrachten ligt tussen de € 40,00 en € 60,00 euro per maand. Op den duur is het de bedoeling dat iedere leerkracht voor zijn eigen kleding gaat zorgen. Elk model is toegelaten als er maar oranje en wit in zit. Het was een leuk gezicht toen iedereen in hun nieuwe kleding op school kwam en konden we eindelijk nieuwe  foto's gaan maken.

Op de planning staat ook elk jaar weer de klassenfoto sessies. Denk hierbij even hoe het bij jezelf op school ging! Even allemaal lachen en ‘klaar is kees’, ja toch? In een uurtje 7 klasjes op de foto zetten dat moet toch wel lukken zou je dan denken. Nou, dit zijn dan allemaal Nepalese ‘keesjes’ en daarbij gaat het allemaal niet zo vlot! Op een of andere manier zodra je met de camera iets serieus wilt doen, zoals deze klassenfoto’s, verstijven ze ter plekke. Alsof elk klasje verandert in een nepalees legertje. De handen stijf naast het lichaam, de benen stijf tegen elkaar en vooral niet lachen. Zo willen we geen klassenfoto natuurlijk en was er veel werk aan de winkel. Van welke klas gaan we waar een foto maken en met welke leerkracht erbij? Het is de bedoeling om elk jaar weer andere foto’s op andere locaties te hebben. Leuk voor de kinderen, de schoolkalender en ook leuk voor de web-site! Anders wordt het zo’n stijve boel. Zodra ze weten dat er een groepje gevormd moet worden splitsen ze zich direct vanzelf op in jongens en meisjes. Moeten wij ze weer mixen en op lengte een plaats geven. Door het geven van attributen of door gekke bekken te trekken of andere gekke dingen te doen kon je ze uit die verstijfde houding halen en aan het lachen krijgen. Want alleen bij het vragen of ze hun tandjes wilde laten zien, bleven ze nog steeds, dan wel lachend, in die stijve houding staan. Uiteindelijk heb ik, met de superhulp van Jaimy, de soldaatjes weten te ontdooien in groepjes lachende kinderen, maar zeker niet in een uurtje. Laten we het houden op 2 klasjes per dag. Het zouden er 3 kunnen zijn, maar daar hadden we de fut niet voor. Veel te warm en echt veel te veel werk! We hebben best wel aardig wat capriolen uit moeten halen om tot een goed eindresultaat te komen. Het probleem was namelijk ook dat niet alle kinderen elke dag aanwezig waren. Dan moet je de knoop doorhakken en die dag dan maar de foto maken zonder dat ene kind erop. De eerste de beste vrijwilliger die na mij naar de school gaat zal de nieuwe klassenfoto’s dan in de desbetreffende klassen ophangen.

Het schooljaar in Nepal eindigt ongeveer eind maart en begint weer half april. Een paar dagen na het begin van hun nieuwjaar. In jaartelling lopen ze 57 jaar vooruit op onze jaartelling en is het daar nu 2066. Bv. 01 December (de 12^e maand) 2009 is in Nepal: 16 Mangsir (de 8^e maand) 2066.

Dankzij onze donateurs, sponsors en vele acties kwam er al vanaf 2000, nog op het vorige project, elk jaar een klasje bij en bleven we rustig in stijgende lijn gaan. In 2005, hadden we het voor elkaar dat er zelfs gestart kon worden met een klas 5, omdat de stichting er gewoon financieel goed voorstond en wij die belangrijke stap daarom ook durfde te maken. Want een klas meer betekent hogere maandlasten. In april 2006, was het voor het eerst dat er 10 kinderen van klas 5, na het behalen van hun eindexamen, de school verlieten en dus de volledige basisschool doorlopen hadden.  Deze kinderen kregen toen nog het rapport van het ‘Education Center for Poor Children’. Wat waren we toen trots op ze. Na onze breuk met dit project hebben we nog altijd contact met ze gehouden en zoeken we ze nog regelmatig op.

Helaas in het schooljaar 2007/2008, na de opening van de Namaste Primary School, hadden we nog geen schoolverlaters omdat we dat 1^e jaar niet gestart zijn met klas 5 (groep 7). We vonden dat het net te hoog gegrepen zou zijn. In april 2008 waren we er wel klaar en startte we klas 5 met 12 leerlingen. Eind maart 2009 verlieten de eerste 7 kinderen van klas 5 onze school na het behalen van hun eindexamen. We konden ze nu ook met trots een rapport geven met onze eigen schoolnaam erop. Uit naam van de principal kregen ze toen een door ons ontworpen trofee uitgereikt. Helaas waren er op dat moment geen vrijwilligers aanwezig om deze unieke gebeurtenis met deze kinderen te gaan vieren.
Deze taak nam ik graag op me nu ik er toch was. Ik ging na school een paar kinderen van deze groep opzoeken om een afspraak met ze te regelen voor over een week op een zaterdag, want op korte termijn kan je niet iedereen bereiken. Ze waren door het dolle heen toen ze me zagen. Dat was zeker ook wederzijds. Sommigen zijn behoorlijk gegroeid en zien er al heel volwassen uit. Degene die ik zag die middag zouden het doorvertellen aan de anderen in de hoop dat ze er dan alle 7 volgende week zouden zijn. Die bewuste zaterdag hadden we om 13.00 uur afgesproken bij de German Bakery in Dam-Side. Ze zijn bekend in deze buurt, omdat het vlak bij de oude school is. Er kwamen er 5 opdagen, waarvan 3 met de schooltrofee. De dames waren ze vergeten en er waren 2 zieken.

Bij de German Bakery is het goed eten/snacken of wat je ook wilt. Van croissants tot pizza’s of hamburgers. Ze mochten zich vandaag tegoed doen aan wat ze wilden. Hun feestje. Natuurlijk wilden ik ook weten wie nu waar op welke school zit en hoe het daar aan toe gaat. Tijdens het eten en drinken vertelde ze me één voor één hun verhaal.
Ze bestelde o.a. pizza’s, hamburgers en gebakken rijst. Het was trouwens voor het eerst dat ze dit soort eten bestelde en hadden ze er voor die tijd alleen van gehoord. Dus hoe het smaakte wisten ze nog niet. Toen het op de tafel stond waren hun oogjes zo groot als pannenkoeken, maar dat veranderde snel. De eerste happen waren ze nog vrolijk, maar even erna gaven ze toch toe dat ze het eigenlijk niet zo lekker vonden. Het pizzadeeg was lekker en het broodje van de hamburger ook, maar dan hielt het toch wel op. Was ik heel blij mee. Weer een les geleerd. Ik heb uitgelegd dat wij dit soort eten ook niet dagelijks eten en dat je beter gezond kan eten. Ze dachten dat duurder lekkerder was………..ja want Engels lezen kunnen ze en dan zien ze die waanzinnige prijzen staan en denken mmmmmmmm dat moet wel lekker zijn. (pizza omgerekend € 1,50) een lachertje voor ons natuurlijk. We bestelden een paar schaaltjes heerlijke nepalese momo’s om het een weer beetje goed te maken.

Van dit groepje heeft alleen Bisal (13) een sponsor gevonden en kan hij daardoor naar een Boarding School. Zijn zusje zit nog bij ons op school. De anderen gaan allemaal naar een publieke school gesponsord door een andere organisatie. Purnima (15) was als beste van de klas geslaagd. Op het eind van de middag heeft zij, uit naam van alle anderen, een prachtige woordje aan mij gericht. Ze vertelde dat ze nu pas beseffen, nu ze op een andere school zitten, wat ze bij ons op school hadden en wat wij voor ze gedaan hebben. Ze zei, “op de gewone school of privé school zijn er geen vrijwilligers die leuke dingen met je doen. Is er geen eten, fruit of yoghurt programma, is de directeur heel streng en wordt er door de leerkrachten vaak geslagen”. Het belangrijkste is, zei ze, dat ze nu al zo goed Engels spreken, omdat de sfeer zo goed was op school. Daarnaast bedankte ze vooral alle donateurs in Nederland en Brigitte en mij voor ons doorzettingsvermogen. Een paar rake woorden van Purnima die me nog lang bij zullen blijven. Het was een ontzettend leuke middag en hoop ze volgend jaar weer te ontmoeten.
Ben benieuwd  hoeveel kinderen van klas 5 er dit jaar (april 2010) over gaan.

Lekker eten

Er wordt nog steeds om de 14 dagen een heerlijke gezonde maaltijd klaargemaakt door Laxmi, Devi, en om beurten kookmoeder Sita of Maya. Ook hier in Nepal zijn de prijzen behoorlijk gestegen en klaagt men steen en been. Vooral de prijs van groente, rijst, zout, suiker, gas en benzine zijn belachelijk hoog geworden en snap ik best dat sommige Nepalese families het nu nog moeilijker zullen krijgen. Voor ons is het maar op het gehele financiële plaatje een paar euro per maand en nog best te doen, maar voor de Nepalese is dit echt een doodsklap.
Gelukkig waren er ook dit keer weer een paar mensen die geld aan mij meegaven om op school een extra maaltijd te koken. De ene keer geven we rijst bij het eten de andere keer noodles. Laxmi houdt ook altijd rekening met het kopen van seizoensgroenten op de lokale markt en kunnen we zo lekker afwisselen voor een gezonde maaltijd. In deze tijd van het jaar zijn alle groenten normaal al hartstikke duur, omdat er heel veel aangeleverd wordt uit India. Maar het is nu extra prijzig, omdat ook de prijs van benzine zo gestegen is. De kinderen genieten er iedergeval altijd weer van en smikkelen binnen de kortste keren hun bordje leeg. Vanwege het regenseizoen hadden we de afgelopen maanden geen groenten uit eigen tuin. In november zal daar weer mee gestart worden. In deze tijd van het jaar is er de banaan als seizoensfruit en wordt deze 1x per week aan de kinderen uitgedeeld. Daarnaast verstrekken we dan ook nog 1x in de 14 dagen yoghurt. Voor het fruit -en yoghurt programma wordt altijd eerst in de ochtend het aantal kinderen geteld en daarna pas besteld.

Ivo

Ivo en Maaike waren in 2006 al bij ons op het project komen kijken toen het nog in aanbouw was. In Nederland hadden ze toen geld ingezameld om daarmee in Pokhara eens inkopen te gaan doen voor de nieuwe school.
Nu is Ivo alleen op wereldreis om nogmaals de projecten te bezoeken waaraan hij destijds geld geschonken had. Ik vond het heel leuk om hem  hier weer te treffen en de school in vol ornaat aan hem te kunnen laten zien. Hij wilde graag naar school om de kinderen te ontmoeten en foto’s te maken. Hij kon ook gelijk zien dat een aantal van zijn gekochte spullen nog steeds in gebruik waren. De kinderen vonden het prachtig dat hij daar was met zo’n grote toeter van een camera, want met dit soort dingen zijn het geen stijve soldaatjes en hangen ze graag om je nek of waar dan ook aan je. Ivo heeft het erg naar zijn zin gehad en heeft me een aantal foto’s toegestuurd. De laatste dag heeft hij me weer een enveloppe met geld overhandigd. Hij zei dat ie nog even wat had ingezameld. Waanzinnig! Een paar dagen erna heb ik er o.a. al een aantal leesboeken van gekocht.

Mijn favorieten

Vorig jaar was mijn favoriete klas ook al de peuterklas. Gewoon lekker ongecompliceerd. Je kan ze nog kneden en veel leren. Natuurlijk zijn het ook heerlijke donderstenen en moet je op z’n tijd weer eens een beetje hard optreden om ze tot bedaren te brengen. Als Savitri voor de klas staat gaat het bijzonder goed. Ze is hier echt een kei in en heeft deze klas met gemak onder de knie en luisteren ze goed naar haar. Ik vond het leuk om met een klein groepje in de speelklas ernaast woordspelletjes te doen, memory of kleuren leren in het Engels. In de klas zelf vond ik het interessant om ze te leren de woorden goed uit te spreken en daarbij goed te articuleren zodat ze bijna zien wat je zegt. Dan moest elk kind het één voor één nazeggen. Ik vind het echt ongelofelijk hoe snel deze kinderen alles oppikken. Juist deze klas heeft het individueel en visueel les geven nodig. Als we in deze klas veel hiermee gaan oefenen, zullen het geweldige en voorbeeldige studenten worden in de hogere klassen. Ze zijn om op te vreten…………….mijn favorieten!

Vorig jaar is er door de kinderen van Basisschool ‘De Telgenkamp’ in Hengelo meer dan € 3.000,00 opgehaald voor ons project. Juf Madelon heeft ook als vrijwilligster een aantal weken meegeholpen op school en is toen op het idee gekomen om op verschillende manieren geld in te zamelen. Het werd een flessenactie en een klussenactie. Er werd besloten dat een deel van het geld besteed zou worden aan voedselpakketten en slippers en de rest van het geld voor de continuering van de school.
We hadden gepland dit voedselpakket te geven voor het begin van hun grootste festivals Dassain en Tihar. De Dassain vakantie begint op 19 september en mijn laatste dag op school had ik staan op 16 september. Deze dag zouden we dan ook de pakketten uit gaan delen en kon ik ze daarna gelijk uitzwaaien.

Al ruim 10 dagen van te voren was ik met Laxmi naar de groothandel geweest om lekkere en bruikbare dingen te bestellen. De ouders zouden deze artikelen normaal gesproken niet zo snel kunnen kopen, omdat ze toch redelijk prijzig zijn. Elk pakket bestond uit : tandpasta, kg. zout, kg. suiker, ½ kg. gekleurde linzen, ½ kg. gekookte geplette rijst, masala kruiden, zakjes besar kruiden, wierooksticks tegen muggen, 2x kledingzeep en bodyzeep, waspoeder, 2x noodles, ½ ltr. bakolie, rol bisquit, zak melkpoeder, een doos thee en vitaminepilletjes.
De bestelling werd 2 dagen van te voren gebracht, want het moest natuurlijk allemaal nog klaar gemaakt worden. Ouders met 1 of 2 kinderen op school kregen 1 pakket en ouders met 3 of meer kinderen kregen 2 pakketten. We hadden berekend dat er in totaal 86 pakketten gemaakt moesten worden. Met de hulp van Jaimy, Laxmi en Devi zijn we een hele dag bezig geweest met het controleren van de bestelling, het uitpakken van de dozen en het klaarmaken van de luxe pakketten. Het was een heel werk.

In de ochtend van de 16^e september moesten de kinderen nog gewoon de lessen volgen en zouden we om 13.00 uur gaan starten met het uitdelen van de pakketten. Met z’n allen hadden we alvast al die tassen naar buiten gedragen en voor de ingang gezet. Daarna konden de kinderen per klas naar buiten komen. We stelden ze op in rijtjes per gezin wat makkelijker was bij het uitdelen. Jaimy heeft ervoor gezorgd dat deze happening buiten ook op video en foto is vastgelegd als aandenken voor de school in Hengelo. De meeste ouders, die hun kinderen kwamen ophalen om de zware tas te dragen, stonden al nieuwsgierig bij het hek te kijken. Het uitdelen was de makkelijkste taak. Laxmi en Savitri riepen de kinderen naar voren, ik deed mijn praatje, gaf ze de tas, wenste ze een fijne vakantie en een gezellig Dassain met hun familie. Op hun beurt bedankten ze ons voor het pakket en wenste mij een behouden terugvlucht naar huis. Soms moest ik wel even slikken als de kinderen me gedag zeiden. De beloofde slippers krijgen ze de volgende keer, want anders werd het teveel van het goede. Wat in het vat zit verzuurt niet zullen we maar zeggen en hebben we voor de volgende keer heel wat te regelen bij de ‘slipperman’.

Toen de kinderen allemaal weg waren, kreeg ik als afscheid van alle leerkrachten, staf en Devi een tika en een chatta. Door Laxmi werd ik lekker ingesmeerd met tika poeder en maakten we er samen weer een gezellig zooitje van. Samen met Savitri is het op het eind altijd even snotteren. Daarna gingen we weg en liet ik de school weer achter me. Altijd een moeilijk moment!

Het waren 5 hele vermoeiende maar vruchtbare weken. Voor het klimaat in deze periode zou ik het echt niet meer doen, want dat is me heel erg tegengevallen. Door de hitte voelde ik me overdag regelmatig niet prettig en had soms zelfs geen zin om naar school te lopen met het idee dat je alweer helemaal kletsnat van het zweet op school aankwam. Ook m’n planning veel buiten activiteiten met Practical Hour te doen zodoende dit vak aan de leerkrachten uit  te leggen en voor te doen, viel vaak letterlijk in het water. Dus heb ik alles een beetje op een lager pitje gezet dan ik gewend was. Ik wil altijd graag m’n ‘doe-lijstje’ afwerken, maar ook dit keer is dat niet gelukt.

Volgende keer gaan we proberen er voor te zorgen dat het speelveld opgehoogd kan worden, zodat het water niet meer kan blijven liggen en de kinderen als het droog is gewoon buiten kunnen spelen. Voor de groentetuin zal ook een oplossing gevonden moeten worden, want daar blijft ook veel water in staan.

Ik vond het heel prettig om Jaimy als nieuwe vrijwilligster zelf in te werken op school en haar overal bij te betrekken. Ze zal er zeker nog zijn tot begin december. Daarna zal ze alle belangrijke informatie door geven aan de volgende vrijwilliger en deze ook introduceren, inwerken en wegwijs maken. Ze is in deze periode een hele grote steun voor mij geweest en heeft op school echt laten zien wat ze allemaal in haar mars heeft.

Met de kinderen, leerkrachten en staf gaat het veel beter nu Savitri het hoofd van de school geworden is. De regelmatige besprekingen gaan hun vruchten afwerpen en zijn er al heel veel dingen verbeterd (o.a. de organisatie van de proefwerkweek) Regelmatig heb ik ook contact met mensen van andere organisaties die hier ook een project hebben. We delen interesses en wisselen informatie uit. Bij die andere projecten gaat het ook niet altijd over rozen en hebben we soms met dezelfde problemen te maken. Het is niet makkelijk een project in het buitenland te hebben/runnen, want je moet behoorlijk stevig in je schoenen staan.

Heb net nieuwe gekocht voor de volgende 10 jaar..........

Al ruim 8 jaar verblijven wij tijdens ons bezoek in het Giri Guesthouse in Lake-Side. Het ligt op een redelijk rustige locatie aan de rand van het toeristisch centrum. Het Guesthouse heeft een aangename tuin waar je rustig kan zitten of eten en heeft vriendelijk en vlot personeel. De prijs voor een kamer is afhankelijk van het seizoen en ligt tussen de € 3,00 en € 10,00 per dag. Elke kamer heeft een eigen toilet en douche/bad. Vanaf het dak is er bij mooi weer een prachtig uitzicht op de bergen van het Annapurna gebied.

Een tijdje geleden heb ik voor in ‘mijn kamer’ een buro en een kledingkast gekocht, want dat zit er niet standaard in. Als je zo’n lange tijd blijft is het best wel lekker als je kleding en andere spulletjes in de kast kan opbergen. (bij mij slingert er vaak toch nog wel wat rond hoor, ondanks de kast.) Buiten op het balkonnetje wat aan de kamer grenst, heb ik dan nog een leuk zitje, waar het ‘s-morgens lekker vertoeven is en rustig m’n thee of koffie kan drinken voor ik naar school ga. Deze keer was het minder lekker, want om 7.00 uur was het vaak al bijna 25 graden. Voor in de douche heb ik dit keer een douchegordijn (Xenos in Nederland) gekocht, want na het douchen was de hele bende altijd helemaal nat gespetterd. Het ophangen ervan was een heel gedoe, maar goed voor de lachspieren. Al met al is het in ‘mijn kamertje’ altijd een beetje thuiskomen.

Omdat de school toch 15 dagen dicht was, ging Jaimy mee terug naar Kathmandu om van daaruit een trip naar Tibet te maken. We hebben even lekker geshopt en de toerist uitgehangen. ‘S-avonds gingen we met Chandra een hapje eten in een lokaal restaurantje. Daar bestelden we dan altijd eerst een paar ‘alu sticks’ als voorafje, want die waren zoooooo lekker. (Gefrituurde aardappelpartjes op een stokje met heerlijke kruiden erover.) Op 20 september vloog ik met Qatar en een heleboel souvenirs als extra bagage weer terug naar Nederland. Oeps....... een beetje teveel extra bagage, maar gelukkig knijpen ze hier wel een oogje dicht!

NAMASTE, 

JULIA

Het volgende bezoek is in april/mei 2010