Bezoek Julia   - november / december  2008 -  

 
Wat een toestand ...

Het vertrek vanaf Schiphol was dit keer waardeloos en teleurstellend. Maanden van te voren had ik al mijn ticket geboekt bij Qatar Airways, waar ik ook mijn Frequent Flyerpas van heb. Bij het boeken direct gevraagd of ik extra bagage mee mocht nemen i.v.m. de school. Dit werd me vele malen mondeling toegezegd en hoefde ik me dus nergens druk om te maken. Zo, vertrok ik dus op 6 november met een (on)gerust hart naar Schiphol. Toch wat vroeger weg gegaan, want je weet maar nooit!!!!! Bij het inchecken bij British Airways ging het dus al gelijk mis, want er stond slechts 20 kilo op mijn ticket en ik had er 32. Wat er zich in de daarop volgende 2 ½ uur heeft afgespeeld bespaar ik jullie en heb braaf de 360 euro (12 kilo) aan overgewicht betaald, omdat ik gewoonweg de extra bagage op school nodig had. Met de kwaadheid in mijn lijf en zonder fatsoenlijk afscheid te nemen van Brigitte, die helaas dit keer niet mee kon, heb ik nog net het vliegtuig kunnen halen naar Londen.
Nu 3 maanden later en vele e-mails en telefoontjes naar de desbetreffende personen is er een officiële klacht uitgegaan naar British Airways, die mij onterecht de extra bagage heeft laten betalen voor de hele reis naar Kathmandu, terwijl het alleen had gemoeten van Amsterdam naar Londen. En dan nog was dit laatste onterecht daar het mij was toegezegd. Maar zoals British Airways stug volhoud “wij hebben niets te maken met Qatar Airways, omdat wij deze vlucht uitvoeren”. Nou ja, misschien klinkt dit verhaal voor sommige bekend in de oren, maar ik wilde het wel even kwijt.

Zondag 9 nov. kwam ik aan in Pokhara. Heerlijk om ‘thuis’ te komen en iedereen weer te zien. Voor deze periode van 6 weken had ik mezelf een bepaalde missie gegeven. Met heel veel informatie van vrijwilligers over het reilen en zeilen op school van de afgelopen maanden en met de diverse verhalen van de leerkrachten over dezelfde periode, ben ik gelijk aan de slag gegaan. Tijdens de opening in april 2007 en vorig jaar met het organiseren van het feest hebben we niet genoeg tijd gehad om op bepaalde dingen te letten. Gelukkig ook dankzij de vrijwilligers zijn we hiervan op de hoogte gebracht.
 
het schitterende rustieke Pokhara en de prachtig gelegen Namaste Primary School
 
De eerste 14 dagen op de 'Namaste Primary School'...

Allereerst heb ik kennis gemaakt met Sita, Chandra en Indira die er als nieuwe leerkrachten het afgelopen jaar bij zijn gekomen. Het zijn hele vlotte en gezellige dames die er echt zin in hebben. Ze waren erg nerveus om ‘hun baas uit Nederland’ te ontmoeten! Gelukkig heb ik hun nervositeit snel kunnen wegnemen en konden we lekker met een ‘open mind’ aan de slag gaan. 

De familie


Ik moest ook eerst even persoonlijk opnieuw kennis maken met de nieuwe inwonende familie van school. Vorig jaar is Sangita met haar familie weggegaan omdat haar man ineens werk kreeg in een heel ander deel van Nepal. De vrouw, Devi, met 3 kinderen en man was me al bekend, omdat zij 2 kinderen op school bij ons had van het vorige project. Een goedlachse dame en een harde werkster. Ik was heel blij bij aankomst de eerste dag dat ik zag dat de school zo ontzettend schoon en netjes was. Petje af voor haar. Ik heb haar een mobieltje cadeau gedaan, want op school hebben we geen vaste telefoon en als er iets is moet ze Laxmi of iemand anders toch kunnen bereiken en andersom ook natuurlijk. Ze zorgt ook heel goed voor Bonnie, de schoolhond.


Bonnie


Van Petra had ik al begrepen dat het niet zo goed ging met Bonnie. Ze was heel erg mager en had veel kale plekken en een grote rode wond op haar achterkant. Petra had al gezorgd voor extra voeding en medicijnen. Ik schrok heel erg toen ik Bonnie dus in levende lijve zag. Wat was er met haar gebeurd? De school is natuurlijk dicht geweest 14 dagen eind september (Dasain vakantie) en volgens Devi kwam ze in die periode maar af en toe op school. Ik heb echt getwijfeld de eerste week of ik haar eigenlijk moest laten inslapen, want dit zag er niet uit. Waarschijnlijk vlooienbeten en heeft ze het helemaal kapot gebeten van de jeuk. Bij een hele grote moderne winkel (Binayek) in de oude binnenstad heb ik blikken hondenvoer en diner gekocht en ging zo toch nog een poging wagen. De wonden heb ik ingesmeerd met Betadine en een beetje Tea Tree Oil. Stinkt lekker en blijft het ongedierte op afstand. Met Laxmi geregeld dat er 1x in de week een wit brood voor haar gebracht wordt. Devi geeft haar nu 2x per dag eten om aan te sterken (rijst, brood en diner met blikvoer). En dan bracht ik iedere dag ook nog wat lekkers mee. Ondertussen heeft ze ook een wormenkuur gehad en een injectie tegen hondsdolheid, parvo, etc. Na zo’n 3 weken ging het er beter uitzien en hebben Devi en ik haar lekker onder de douche gezet en met shampoo gewassen. Daarna is ze lekker opgeknapt en is ze nu vaak te vinden in de klaslokalen of lekker in het zonnetje op het speelveld. 

De eerste 14 dagen heb ik op school van s’-morgens 9.30 uur tot s’-middags 16.00 uur alleen geobserveerd en aantekeningen gemaakt. Het werd me al gauw duidelijk waar de struikelblokken lagen. Tussendoor ben ik op diverse privé scholen en publieke scholen geweest om te kijken hoe het daar allemaal in zijn werk ging en hoe de salarissen lagen van de leerkrachten. Ik ben blij dat ik deze bezoekjes heb afgelegd en des te trotser ben geworden op onze school met al onze faciliteiten voor zowel leerkrachten als voor de kinderen. Na deze 14 dagen hebben we met alle leerkrachten en bestuursleden vergaderd en van beide kanten de ‘problemen’ besproken. We besloten de handen in één te slaan en in oplossingen te gaan denken. Het was duidelijk dat we bij het begin moesten gaan beginnen om eerst orde en rust op school te krijgen, waardoor het ook voor de leerkrachten/vrijwilligers minder vermoeiend, leuker en interessanter zal worden om aan de kinderen les te geven.

 
kennis maken kistjes gemaakt Devi en familie Devi en Bonnie
 
De assembly

De onrust begon eigenlijk al bij het te laat komen van de kinderen en soms ook leerkrachten, tijdens de ‘assembly’ om 9.45 uur. Dan was het gebed niet te verstaan en het geleerde ’Head, shoulder, knee and toes’ was ook al een aanfluiting. De afsluiting van de assembly met een nepalees ‘volksgedicht’ was ook niet te verstaan en veel te snel en dan de vitaminepil erachteraan totaal ongecontroleerd en te weinig schenkkannen met water om het al gekauwde (jakkes) pilletje weg te spoelen. Daarna liepen de kinderen chaotisch naar binnen al hollend naar hun klassen en de leraren volgden een tijd later, want die moesten de spullen nog pakken voor dat uur en zo begonnen meestal de lessen 10 minuten later.

Ruim 10 dagen heeft het gekost om dit deel van de dag op orde te krijgen. De kinderen het nut van het op tijd komen uitgelegd en dat voortaan het schoolhek dicht gaat om 10.00 en dat ze ‘strafwerk’ krijgen het 1e uur bij te laat komen. In elke klas de assembly geoefend in een duidelijk, langzaam en verstaanbaar tempo. En voor de vitaminen verdeling heb ik voor elke leerkracht een kannetje gekocht zodat ze niet op elkaar hoeven te wachten met de kinderen te voorzien van water. Ook gaan de leerlingen nu gesplitst naar binnen met een leraar voorop en hollen is er niet meer bij. Met de leraren afgesproken dat ze bij het op school komen direct hun spullen klaarleggen en dat er zo geen oponthoud is van de les. Ook heb ik voor elke leraar een kistje laten maken waar ze al hun benodigde spullen voor die dag in doen, zodat ze niet steeds voor een pen, potlood of schrift of wat de kinderen dan ook nodig hebben steeds naar het voorraadhok moeten en daardoor hun klas moeten verlaten, waardoor de kinderen weer onrustig worden etc……….! Dit alles was al erg leuk om te doen en was er van alle kanten begrip voor de situatie. Op dit stukje wat ik bereikt heb ben ik al trots. Een klein beetje orde is helemaal niet erg. Het blijft natuurlijk een groep kinderen die thuis helemaal geen orde kent en dus des te moeilijker om aan te leren. De leerkrachten treft ook geen blaam, want die weten niet beter dan dat het hun ook zo geleerd is vroeger.


Nieuwe lesmethodes


We zijn ook gaan werken aan de manier van lesgeven. Het is een feit dat het Nepalese onderwijs van vele kanten niet deugt en verschrikkelijk saai is. Er wordt veel opgedreund en nagezegd. We hebben hierover nog een aparte lerarenvergadering gehouden en vele punten besproken:

- het lesmateriaal ook meer visueel over te brengen op de kinderen met meer
  voorbeelden dan alleen uit het leerboek
- ze meer individueel benaderen met vragen en opdrachten
- meer voorlezen van Engelse leesboeken uit de bibliotheek voor alle klassen
  tijdens ‘practical hour’
- voor de klassen 3,4 en 5 spreekbeurten Engels invoeren
- het leren gebruiken van de woordenboeken
- voor de peuter- en kleuterklas Engels/Nepalees voorleesuurtje en tevens voor deze
  kinderen meer laten leren dan alleen het ene leerboekje dat ze hebben
- meer gebruik maken van de spellen uit de speelklas voor alle klassen die heel
  leerzaam te gebruiken zijn

Maar natuurlijk ook nog heel veel andere punten. 

Ook gaan we proberen de kinderen te leren hun hand op te steken als ze iets willen vragen of antwoorden, want ze schreeuwden nog behoorlijk door elkaar zo af en toe. Voor al deze punten hebben we echt de tijd genomen om ze uit te voeren, want voor de leerkrachten is er veel nieuw en dat verdiend goede aandacht.
Ik heb ze zoveel mogelijk begeleid waar nodig was en alles zoveel mogelijk uitgelegd over de verschillende manieren van lesgeven. Het resultaat was na een goede week al zichtbaar en hadden zowel de leerkrachten als de kinderen lol in het vernieuwde systeem. Nu volhouden!

 

line up

ochtend gebed

nepali anthem

head, shoulder, knee, toe

vitaminenpil
 
Nursery - groep 1 -

Voordat we echt gingen starten met het nieuwe lesprogramma heb ik nog in alle klaslokalen, bibliotheek, keuken en kantoortje, gordijnen laten ophangen. Ze houden de kou en de zon tegen en klinkt het hierdoor minder hol in de lokalen en staat het ook nog eens gewoon gezellig.

Lerares Sabitri, die helemaal idolaat is van de laagste klassen, heeft haar draai gevonden met het voorleesprogramma. In het eerste uur geeft zij ‘Practical Hour’ en leest zij graag voor, in het Engels en Nepali, uit de vele leuke leesboekjes van o.a. Tommy Tuk Tuk en Jungle Stories. Het is heel prettig om te zien dat zij tijdens deze les de kinderen heel goed onder controle heeft door het verhaaltje zo spannend mogelijk te vertellen. Ze gaat met het boek door de klas om de plaatjes aan de kinderen te laten zien en stelt soms dan ook een paar vragen over wat ze net verteld heeft. Het hele lesuur hangen ze aan haar lippen. Fantastisch. Normaal gesproken gaan deze kinderen wel 1 of 2 keer in dit uur naar de w.c. en is er soms geen orde te houden. Dit geeft aan dat de kinderen juist de behoefte hebben op een leuke manier les te krijgen, waardoor ze dan dus niet uit verveling naar de w.c. gaan of zitten klieren. Het werkt bij deze les …. op naar de volgende! 

In de speelklas staan heel veel leuke en leerzame spellen die voor vele doeleinden gebruikt kunnen worden. Vooral Memory, Lotto en Domino slaan erg aan. Voor de leraren van de lagere klassen is het vaak moeilijk om hiervan gebruik te maken, omdat deze spellen in kleine groepjes gespeeld moeten worden om er de aandacht bij te houden. Als vrijwilliger kan je zeker hier af en toe gaan zitten met een groepje van 4 kinderen uit nursery en een leerzaam spel met ze te doen. Ik vond het heerlijk om memory met ze te spelen van 12 houten plaatjes. Met handen en voeten kan je het uitleggen en binnen de kortste keren leren ze jouw de woordjes in het Nepali en jij hun de woordjes in het Engels. Er valt heel veel aan te wijzen op die plaatjes o.a. kleuren en aantallen. Winnen is bijzaak hier.

Voor de hogere klassen tijdens ‘Practical Hour’, nam ik een spel mee naar de bibliotheek en verdeelde de klas in 2 tot 4 groepjes en gaf ze ieder ook een spel en de mogelijkheden wat er mee te doen, als het maar in het Engels gaat en leerzaam is. Het omdraaien van een b.v. het plaatje van een tomaat bij Memory eindigde in een verhaal over tomatensoep. Het is ook de bedoeling dat na het spelen de spellen gecontroleerd worden en weer netjes op zijn plaats teruggezet worden waar ze vandaan kwamen. Dit zijn ook punten die in de vergadering zijn besproken.
 

Savitri is een gedreven lerares en idolaat van haar kindertjes die ze graag voorleest.   Julia in de speelnursery aan de Memory 

 
KG - groep 2 -

Groep 2 is ook een grote klas met zo’n 30 kinderen. Mijn constatering hier was dat de dames van onze school beter zijn dan de heren in het rustig krijgen van de kinderen en orde houden. Sita is een gezellige, vlotte, jonge en bijdehante dame die laat weten wat ze graag zou willen. Zo vroeg zij mij om raad wat te doen bij het ‘Practical Hour’ sport. Ja, sport een groot begrip, maar ik bedoel hiermee alles behalve dan het normale sporten zoals voetbal, badminton en cricket wat we hier vaak doen tijdens de grote pauze. Voor alle leerkrachten is dit ook een heel moeilijk item, maar met uitleg en veel geduld is alles te leren, want ze zijn wel nieuwsgierig wat er dan wel allemaal kan en mag.
Sita en ik maakte 4 groepjes van 6 die tegenover elkaar op het speelveld moesten gaan staan. We speelden Nepal tegen Holland en ook hier was het de bedoeling dat het niet ging om het winnen, maar om de speltechnieken en de coördinatie. Een rijtje van 6 aan de ene kant en een  andere rijtje van 6 aan de andere kant werden voorzien van diverse speelattributen. Elk rijtje kreeg: een skippybal, 2x springtouwen, een autoband, een kannetje water en een voetbal.  De bedoeling was deze attributen één voor één zo snel mogelijk, maar met een goede beheersing, naar de groep aan de andere kant te brengen. Per attribuut eerst uitgelegd hoe je het moest gebruiken om aan de overkant te komen. Als je dan aan de overkant was gekomen moest je je hand opsteken waardoor de ander kon beginnen. We gaven juist de voetbal aan een meisje en het springtouw aan een jongen, waardoor er al gauw onderling gebrabbeld werd dat ze wilden ruilen. En dat mocht juist niet en moesten ze er het beste van maken en zoals we al zeiden …. alles is te leren als je maar wilt!
Het werd een hilarisch tafereel en ik ben echt blij dat ik hiervan ook nog eens video opnames heb. De skippybal was voor vele onbekend terrein en dat zorgde voor lachwekkende situaties zowel voor de jongens als voor de meisjes. Er zaten jongens bij die niet wisten hoe ze touwtje moesten springen. Het springtouw werd eerst over het hoofd heen geslagen en eenmaal op de grond werd er dan overheen gestapt. Geweldig. Ze deden allemaal heel enthousiast mee en werd er heel wat afgelachen. Met de autoband die al rollend naar de andere kant moest ging het ook goed.  Een meisje had op een gegeven moment zoveel vaart achter die band gezet dat we blij waren dat er een muur om het speelveld stond anders was deze op zeker in de kloof beland! Het was een fantastisch teamwork. Natuurlijk ging het niet helemaal geordend en volgens plan, maar toch m’n petje af voor deze kleine kids met heel veel wilskracht. En wie er gewonnen heeft …. volgens mij waren beide groepen even snel en even goed!!

Daarna deden we nog een echt wedstrijdje. De autobanden werden in het midden van het speelveld op de grond vastgehouden door Sita en een leerling en de kinderen, nu verdeeld in 2 groepen van 12, moesten weer tegenover elkaar gaan staan. De groep die er het eerst doorheen was had gewonnen. Het feit wilde dat we meer jongens hadden dan meisjes en moest een groep waar de meeste meisjes inzaten natuurlijk een beetje geholpen worden toen ik zag dat ze ver achter liepen. Ik nam de taak over van het vasthouden van de autoband van de winnende groep. Op het moment dat er een jongen doorheen kroop trok ik de autoband omhoog en liet hem een tijdje bungelen. De kinderen kwamen niet meer bij van het lachen toen ik dat deed. De andere groep maande ik om op te schieten en toen ze allebei zover waren liet ik de autoband met jongen weer zakken en waren beide groepen weer even snel geëindigd!!! We hebben enorm veel gelachen en ontzettend genoten van dit uurtje ‘sport’. Sita heeft nu ook andere ideeën opgedaan en vind het heel leuk dat ze een beetje de vrije hand heeft dit ‘sport’ uur op deze manier zo leerzaam op te vullen.

 
klas KG met Chandra practical hour met Sita nog even wachten... op de skippybal
rennen met de autoband jongens tegen meisjes he, ik zit vast! ze lagen in een deuk
 
Klas 1 - groep 3 -

Klas 1 heeft 28 kinderen en is het soms hier ook moeilijk de rust en orde te handhaven. Maar ondanks dit is het dé klas met de best behaalde resultaten van de hele school. Favoriete docenten zijn hier Rajesh en Sita. In deze klas heb ik een aantal keren de vakken ‘Social Study’ en ‘Practical Hour’ bijgewoond. Bij Social Study waren ze bij het hoofdstuk dat ging over dieren in de natuur in het algemeen en een onderwerp over het fruit in Nepal. De vraag uit het boek was uiteindelijk: ‘noem 8 wilde dieren en 8 soorten fruit’. Het antwoord was  dan ook niets anders dan de 8 wilde dieren uit het leerboek en idem voor het fruit. Ik wilde graag een toegevoegde waarde aan dit hoofdstuk en besloot een aantal boeken uit de bibliotheek te halen over deze 2 onderwerpen. We hebben er zo nog een aantal wilde dieren aan toegevoegd met een leuk verhaal erbij uit welk land ze komen, wat voor geluiden ze maken en wat ze eten. Voor het fruit had ik een leesboek van Science en daar stonden ook allemaal andere soorten fruit in. Hoe ze groeien, hoe lang het duurt en uit welke landen ze komen. De leraar was zelf ook enthousiast geworden om op deze manier de les interessanter te maken en meer te weten te komen dan alleen wat er in het leerboekje staat. Na de les waren er een aantal kinderen zo nieuwsgierig geworden dat ze in de grote pauze naar de bieb snelden om nog meer hierover te weten te komen. Ook hier was de missie geslaagd.

Tijdens ‘Practical Hour’ wist Arjun vaak niet wat hij met de kids in het sport en spel uur moest doen wat leerzaam moest zijn. We gingen naar de bovenste verdieping en verdeelden daar de klas in 5 groepjes. Voor een groepje van 4 had ik een groot boter-kaas-en-eieren-spel neergelegd. Dit spel was hun wel bekend, maar ik heb er bijgezegd dat ze het goed doordacht moesten spelen. De volgende groep van 4 had het mens-erger-je-niet-spel. Dit groepje moest proberen het helemaal met Engelse woorden te spelen, zowel tellen als de kleuren benoemen en ook hier gewoon concentratie en niet afraffelen. Een grote groep hadden we in een kring gezet en ging het hier om een coördinatie spel met bal en ring, waar Arjun zelf ook aan mee wilde doen. De bal moest rechtsom gegeven worden en de ring linksom. ze moesten dus echt de concentratie op de bal en ring houden en zeker niet laten vallen. Daarna gingen we nog met deze groep snel overgooien en de naam er bij roepen naar wie je de bal gooit. En zo nog vele variaties. Dan was er een groepje die het ring-werp-spel had. Er werd netjes een lijn gemaakt waar achter je moest staan. Proberen de groene ring om het groene houtje te gooien, de rode ring om het rode houtje, enz…, maar wel in het Engels. Het laatste groepje zette ik aan het kleuren en later als de kleurplaat af was konden ze deze nog uitprikken. Dit groepje had wel het hele lesuur nodig, de andere groepjes konden onderling nog een keer wisselen. Ook dit was weer erg leuk om te doen zowel voor leraar als voor de kinderen.
 
klas 1 met Sita Social study welk dier is het snelst? welk dier bewaakt je huis?
boter, kaas en eieren mens-erger-je-niet bal/ring spel ringwerpen kleuren en uitprikken
 
Klas 2 - groep 4 - de bibliotheek

Als eerste wil ik even vermelden dat we dit jaar weer een hele mooie partij Engelstalige leesboeken hebben gekregen van Stichting Biblionef. We zijn er ontzettend blij mee. Het is een hele grote bijdrage aan het leerproces van onze kinderen.

Met juf Indira en de 20 kinderen van klas 2 ging ik tijdens het ‘Practical Hour’ Engels naar de bibliotheek. Indira wilde graag een beetje hulp met wat ze zoal kon doen in dit lesuur. Ook in deze klas zijn we bij het begin begonnen. Hoe de bibliotheek te gebruiken. Uit welke categorie je het boek ook haalt, het moet weer op dezelfde plaats en met de ‘kont’ van het boek naar voren, teruggeplaatst worden. Op een aantal scholen heb ik gezien dat ze de boeken dus met die ‘kont’ naar de achterkant plaatsen. Tevens leggen we nu heel goed uit waarom we het zo willen hebben en houden. Als voorbeeld gaf ik, dat ze van hun huis naar school lopen en op de terugweg van school niet naar een ander huis gaan waar ze niet wonen, omdat hun ouders ze dan moeten gaan zoeken waar ze dan wel zijn. Deze uitleg was simpel en duidelijk en moesten ze er lekker om lachen. Daarna mochten ze allemaal een leesboek uit de boekenkast halen en lieten we ze er één voor één een stukje uit voorlezen. We hebben hier te maken met kinderen vanaf ongeveer 8 jaar, die net Engels leren en waarvan we dus niet verwachten dat ze vloeiend Engels lezen. Fouten maken is helemaal niet erg als er maar uitleg gegeven wordt over wat ze lezen, waar het overgaat en hoe het uitgesproken moet worden. Hoe meer ze gaan lezen des te meer woordkennis ze gaan opbouwen.
Indira ging daarna een stukje voorlezen uit een boek (ook vertaald in het Nepali) waarna we sommige kinderen vroegen iets over het verhaaltje te vertellen. Ik heb Indira de raad gegeven iets meer enthousiast voor te lezen, zodat de kinderen het spannend blijven vinden en daardoor de concentratie niet verliezen op het luisteren. We hebben ook nog een aantal varianten besproken om te doen tijdens dit uur. Indira vind het erg leuk op school. Ze vindt dat er zoveel extra faciliteiten zijn om de kinderen meer te leren en staat ze daarom zelf ook open om iets extra’s te leren.

 
klas 2 met Indira boeken van Biblionef gezellig lezen soms voorlezen ze vinden het interessant
 
Klas 3 - groep 5 - excursie naar de melkfabriek

Een paar vrijwilligers met de kinderen van andere klassen zijn me al voorgegaan met een excursie naar de lokale melkfabriek. Het is de bedoeling dat er om beurten ook tijdens ‘Practical Hour’ - Learning new Things – excursies gemaakt kunnen worden. Dit kan inderdaad zijn: de melkfabriek, de steenfabriek, het Mountainmuseum, een wandeling naar de World Peace Pagode, een boottochtje op het meer en nog vele andere leerzame uitjes. Vaak zal dit niet in het lesuur van 50 minuten lukken en moet er ruimschoots van te voren met dit plannetje rekening worden gehouden. Voor de melkfabriek moet schriftelijk een aanvraag worden ingediend op officieel briefpapier van de school voorzien van stempel en een handtekening van de leidinggevende.

Klas 3 telt 15 kinderen, 9 jongens en 6 meisjes. Een leuk groepje om mee op pad te gaan. Ze hadden allemaal hun schrift en pen bij zich, want er moesten wel aantekeningen gemaakt worden om later een verslag hierover te kunnen schrijven. Om 11.00 uur werden we verwacht en kon de rondleiding beginnen. We hadden mazzel want de ‘Powercut’ was net opgeheven. De meeste producten die hier gemaakt worden zoals melk, boter en yoghurt, zijn een mix van koe –en buffelmelk. De jongeman die ons rondleidde vertelde in het Nepali en juf Sita vertaalde het in het Engels. Er werd driftig geschreven door de kinderen en vonden ze het bij elke machine erg spannend, vooral omdat ze in bedrijf gezet werden. De ene machine zorgde ervoor dat de melk er in literpakken uitkwam, in een andere machine werd de boter gemaakt en in weer een andere de yoghurt. Stiekem heb ik even een kijkje achter de muur genomen van waaruit de machines aangestuurd worden. Een paar draadjes in een stopcontact, een hele oude kerosinemotor, een heel oud, roestig koelsysteem en nog een aantal dingen die ik niet kan beschrijven wat het is!!! Als laatste namen we nog een kijkje in de vrieskast waar het allemaal ‘netjes’ en ‘hygiënisch’ opgeslagen zou moeten liggen. Ach, het is maar goed dat ze hier geen warenwet hebben ……..! Was het in Nederland 50 jaar geleden ook niet zo? De kinderen vonden het ieder geval heel erg interessant. Thuis moeten ze proberen hierover in het Engels een verslagje te maken, die dan op school de volgende dag weer tijdens ‘Practical Hour’ besproken zal worden. 

 
klas 3 met Rajesh op excursie het logo v.d. melkfabriek hoeveel liter??? de vulmachine
opletten en...... .....goed luisteren zo wordt boter gemaakt schoonspoelen de vriezer
 
De extra taak van Chandra is het 1x per week bestellen van de yoghurt na dat ze het aantal kinderen heeft geteld dat die dag aanwezig is. Deze dag is elke week anders, omdat het verleden ons geleerd heeft dat sommige kinderen anders alleen op die dag komen als ze van te voren weten wanneer er yoghurt, fruit of eten wordt verstrekt. Wij willen dat de kinderen gewoon elke dag komen of er nou iets bijzonders is of niet. Tenslotte gaat het bij ons om het onderwijs en is het andere een bijzaak.
Als de yoghurt is aangekomen begint de taak van Devi. Eerst wast ze alle zakjes en dan maakt ze deze met een schaar zorgvuldig open en giet de inhoud in de daarvoor bestemde blauwe emmers. Het plastic zakje knijpt ze uit tot er geen druppel meer uitkomt. Goed werk! In de grote pauze gaan de emmers en de aluminium bakjes naar buiten. De kinderen stellen zich netjes op in rijtjes en wordt de yoghurt door 2 leerkrachten met een grote soeplepel opgeschept en aan de kinderen verstrekt. Een heel spektakel om te zien. Sommigen vinden de yoghurt zo lekker dat het na het opdrinken bijna tot achter hun oren zit en ze erna ook nog even lekker met de vingers door het bakje gaan om hun werk echt af te maken. De leerkrachten, Devi, Laxmi, de hond Bonnie en ik zijn daarna aan de beurt en ik moet zeggen …. het smaakt echt heel lekker!
 
Devi knipt en giet Chandra en Sita delen uit lekker opdrinken en.... ....een beetje mee spelen uitlikken
 
De grote pauze

Van 13.00 uur tot 13.30 is het voor iedereen tijd voor ontspanning. De kist met speelmateriaal stond eerst in het voorraadhok. Als de bel voor de pauze was gegaan was het uit met de rust en dromden de kinderen zich voor het kantoortje al gillend wat ze wilde hebben. Dat werkte zo niet! Allereerst hebben we de kinderen verzocht zich buiten op te stellen en dat het voortaan verboden is binnenin de school te blijven tijdens de pauze. Het werd dus dringen voor de ingang, maar dat geeft niet. De kist werd nu onderaan het trappenhuis gezet. Één voor één worden nu de speelmaterialen aangegeven of, zoals met een voetbal of skippybal, de massa ingeworpen door de verantwoordelijke leerkracht. Het blijft een spektakel. Als je de kinderen zelf laat pakken zijn het altijd dezelfde die er b.v. met het caramboard vandoor gaan. Er is echt van alles: badmintonrackets, voetballen, frisbees, springtouwen, rubberen werpringen, cricket, houten bats met balletjes, elastieken, hinkelkleed, een groot mens-erger-je-niet-spel, skippyballen, houten stelten, enz. De kleintjes natuurlijk lekker de, opnieuw geverfde, speeltuin in en zijn er 2 leuke wip-wappen waar ook gretig gebruikt van wordt gemaakt. Ik geniet er altijd van om met iedereen even een spelletje mee te doen of met de jongens een balletje te trappen. En dan staan ze raar te kijken dat je nog kan voetballen ook hahaha

De voorraad speelmateriaal staat achter slot en grendel en wordt alleen door Laxmi beheert. Als er iets stuk is meldt de verantwoordelijke leerkracht dat aan Laxmi en zal zij een nieuwe verstrekken. Het kapotte speelmateriaal wordt genoteerd in een schrift en bewaard in het voorraadhok. Zo is het ieder geval voor ons aantoonbaar wat er aan het eind van een schooljaar kapot gegaan is.
Alleen als we het eetprogramma hebben is de pauze 15 minuten langer.

 

skippyballen en hinkelen op de wipwappen iets te smikkelen in de speeltuin op de stelten
 
Klas 4 en 5 - groep 6 en 7 -

In klas 4 zitten 15 leerlingen. Juf Chandra is de favoriet met wiskunde voor alle hogere klassen. Zij is gedreven, verstaat haar vak goed en is heel liergierig. Ze geeft de kinderen veel individuele opdrachten, ook buiten het boek om. Lal geeft in alle klassen Nepalese grammatica. Het is voor de meeste kinderen het moeilijkste vak. We hebben daarom besloten dit vak volgend schooljaar al in klas 1 te gaan geven. De afgelopen maanden hebben de vrijwilligers klas 4 en 5 al een beetje voorbereid op het mondeling examen Engels met het geven van spreekbeurten. In het begin vonden ze dit best wel eng. Er staan interessante boeken in de bibliotheek over allerlei weetjes (o.a. science boek), waar we voor iedere leerling van deze 2 klassen een verhaaltje uit hebben gekopieerd. Kleine verhaaltjes over bv.: hoe groeit een pinda, hoe wordt beton gemaakt, waar komt de Kerstman vandaan, hoe ontstaat regen, hoe wordt thee/koffie gemaakt en waar komt het vandaan, over de zwaartekracht, enz. Samen met Arjun heb ik met alle kinderen de opdrachten in het kort besproken en verteld dat deze spreekbeurt van minimaal 2 minuten mee gaat tellen voor het overgangsexamen in maart. Het hoeft helemaal niet perfect. Het enige wat ik hier mee wil bereiken is hun mondelings Engels verbeteren en direct op spelenderwijs hun kennis vergroten. Voor het ‘Practical Hour’ –Engels- zal er vaker worden gelezen, dictees worden gegeven, moeilijke woorden geoefend worden uit de woordenboeken, enz. De spreekbeurten zullen voor de klas voorgedragen worden. Ook niet even gemakkelijk voor iedereen!!! Ze probeerden het wel en daar ben ik hartstikke trots op. Brenda, de nieuwe vrijwilligster die mij kwam aflossen, heeft zich hier een aantal dagen volledig op gestort en samen met de leraren de spreekbeurten afgenomen voor de proefwerkweek in december. 

Klas 5 heeft slechts 11 leerlingen, waarvan 1 een echte uitblinkster, Purnima. Ze gaan de laatste 3 maanden in van het schooljaar en moeten zich nu echt gaan concentreren op hun lesprogramma, want ze zijn matige leerlingen. Ze vinden het heel leuk om op de nieuwe manier les te krijgen. Zeker het lezen en de spreekbeurten. Ze hebben beloofd heel erg hun best te gaan doen. We zijn ontzettend benieuwd wie van deze leerlingen, in Baisakh 2066/ april 2009, de school zullen gaan verlaten! Kon ik er maar bij zijn, want het is voor deze school de eerste groep die er dan afgaat. Spannend hoor!
Klas 4 en 5 krijgen om beurten een les in de groentetuin met ‘Practical Hour’. Er wordt ze geleerd hoe te zaaien, te mesten, het onkruid weg te halen en natuurlijk hoe te oogsten en wanneer. De opbrengst hiervan wordt gebruikt voor het eetprogramma. Helaas is het niet mogelijk om tijdens de regentijd gebruik te maken van de tuin, want die staat dan helemaal onder water. Volgende keer zullen we gaan bekijken hoe we dit eenvoudig op kunnen lossen.

 
klas 4 met Arjun Chandra geeft wiskunde Bir rekent... Kusum rekent... Lal geeft  'nepali grammar'
klas 5 met Lal de tuin begieten..... ....met water en soms met.... ....insecticide
 
Op bezoek bij.....

De vrije zaterdagen besteedde ik aan bezoekjes afleggen bij de verschillende families uit de omgeving. Als eerste gingen Laxmi en ik op bezoek bij Sarita uit klas 2. Het is een gehandicapt, maar goedlachs en intelligent meisje van 11 jaar oud. Haar rechterarm is verbrand toen ze heel klein was en moest worden geamputeerd. Ze woont een uur lopen van school op een terrein met nog een aantal gehandicapten. We werden warm onthaald. Sarita glunderde van oor tot oor, want ze was hartstikke trots dat we bij haar op bezoek kwamen. Ze heeft geen ouders meer, maar vind het geweldig om in deze groep met medelotgenoten te wonen. Ze heeft een eigen kamertje en twee keer per dag wordt er in de gemeenschappelijke ruimte gegeten. Iedereen heeft er ook een eigen taak. Het is erg triest dat er voor deze groep mensen nog heel weinig hulp is in Pokhara. Het complex wordt gerund door een man die zelf met krukken loopt. Hij heeft 18 jaar geleden een auto ongeluk gehad en is bijna verlamd aan beide benen. Ze halen door collectes geld op om van te leven. Zo af en toe komen er toeristen die ook een handje helpen. Sarita krijgt van ons altijd extra kleding en heb ik voor de rest ook een extraatje achtergelaten.

Dan ga ik ook graag naar Sita , de kookmoeder, en haar 5 kinderen. Deze familie kennen we al heel erg lang. Asis, de jongste zoon en ondeugendste telgje van 6 uit de peuterklas, was net 10 dagen oud toen wij deze familie leerden kennen. Dan hebben we dochter Anjali van 8 uit klas 1, dan dochter Kusum van 11 uit klas 4, dan dochter Sangita van 13 uit klas 5 en dan dochter Sharmila van 15. Zij zit als enige op een publieke school, maar heeft wel een aantal jaren op ons vorige project gezeten en spreekt redelijk Engels. Hun vader is taxichauffeur, maar heeft vaak niet genoeg geld om alles voor het gezin te bekostigen. Zij zijn ook allemaal in hun element als ik er ben. Er wordt gezongen en gedanst terwijl Sita dan lekker bezig is met Dhal Bhat Tarkari klaarmaken. Ik zorg altijd voor wat extra’s aan fruit en groenten.

Laxmi en ik waren op een avond uitgenodigd bij Maya, de andere kookmoeder, en haar 4 kinderen. Haar man is schilder, maar heeft niet vaak werk. Ook deze familie kennen we al een hele tijd. Alle kinderen zitten bij ons op school en zijn voorbeeldige leerlingen. Suman , de jongste zoon van 6 zit in de peuterklas, dochter Durga van 9 uit klas 2, zonen Rajkumar van 12 en Deepak van 14 uit klas 3. Met de kinderen ben ik lekker buiten gaan ravotten en voetballen. Maya kookt iedere dag in een piepkleine ruimte die al gauw blauw staat van de kerosinedamp. Hoe ongezond. Ook de ruimte waar ze wonen is te triest voor woorden. De schimmel staat op alle muren en het ruikt er echt bizar vies. De huiseigenaar weigert de ruimte op te knappen, want ze zijn maar ‘low cast’. Binnenkort hopen ze te verhuizen. Maya is een gezellige hardwerkende vrouw met veel liefde en aandacht voor haar kinderen. Laxmi en ik hebben met deze familie een hele gezellige avond gehad in het vertrouwde kaarslicht en de Dhal Bhat Tarkari smaakte weer overheerlijk.

 
Sarita, witte blouse achter Sita met  haar 5 kids Maya aan het koken met haar 4 kinderen dhal bhat tarkari eten
 
Op bezoek bij.....

Op een zaterdagochtend om 8.30 uur gingen Laxmi, Arjun en ik op weg naar de wijk Ambat. Hier wonen slechts 3 kinderen van school. Het is een heel eind. We lopen de school voorbij, slaan ergens bij een rijstveld rechtsaf en dalen af de kloof in. Veel apen te zien. Daarna over een fantastische hangbrug en dan weer een steile weg omhoog. Een prachtige omgeving. Als ik omkijk zie ik als een speldenprikje de school nog net liggen. Wat een uitzicht! We vervolgen de weg nog een kwartiertje en komen dan als eerste aan bij het huisje van Sisam uit klas 2 en haar zusje Anjali uit KG. De vader is overleden en wonen ze met hun moeder bij hun grootouders. Om het huisje heen is van alles. Zo zijn er fruitbomen (papaya en manderijnen), hebben ze een buffel en is er grond beschikbaar voor het verbouwen van groenten. Niet helemaal arm zou je denken, maar van dat beetje wat ze bij de verkoop verdienen lukt het niet om schoolgeld voor een publieke school te betalen. De moeder heeft geen baan, want die werkt hier bij het huis en helpt met oogsten. Opa en oma helpen altijd graag mee. In de buurt is ook helemaal geen school te bekennen en vind ik het enorm dapper dat ze elke dag door weer en wind ruim een uur naar school komen lopen. We zijn ontzettend verwend met thee, lekkere verse papaya en een aantal heerlijke mandarijntjes, die ze hier trouwens sinaasappelen noemen!!!

We nemen na een uurtje afscheid en lopen door naar het hutje van Sabita ook uit klas 2. Helaas zijn haar ouders niet aanwezig, die werken op het land om de kost te verdienen. Zo ook vandaag. Haar opa en oma zijn er wel en verwelkomen ons hartelijk met thee en mandarijntjes. Het is tenslotte het mandarijnen seizoen en laten het ons dus lekker smaken. Van al die thee moest ik wel een keer naar de wc en zoals het hier in deze afgelegen gebieden gaat kan ik dus mooi ‘het gat’ op en is er geen water……….!! Sabita is een beetje verlegen, maar als ik met de leuke oma in het Nederlands ga kletsen, ligt ze helemaal in een deuk. Oma is een kanjer en zegt bijna zonder dialect of wat dan ook de woorden na die ik in het Nederlands tegen haar zeg. Gekke bekken trekken dat kan ze hoor! Wat een wijfie. We hebben een leuk uurtje gehad met deze mensen die zo gastvrij en gezellig waren. We nemen afscheid en houden het vandaag voor gezien want we moeten nog een heel eind terug naar Lake Side.

 
         
opweg naar Ambat met grootouders Sisam en Anjali ...met grootouders leuke oma
 
Op bezoek bij....

Weer een zaterdag verder. Laxmi had een bruiloft en besloot ik alleen met Arjun op pad te gaan. Op naar de volgende 3 studentjes in Phedi Patan. Het eerste stuk was dezelfde weg als naar Ambat. Lekker wiebelen over de hangbrug en i.p.v. rechtsaf omhoog gingen we linksaf omhoog. De omgeving was weer betoverend. Na een goed uur kwamen we bij een paar hutjes en dacht ik dat we er al waren, maar ‘keep on dreaming girl’! Nog slechts een half uurtje en toen zagen we in de verte Sunil al uit klas 1. Hij heeft ook een kleiner broertje die nog net iets te jong is voor school. De vader en moeder verbouwen rijst en groente om in hun levensonderhoud te kunnen voorzien. Maar ook hier hebben ze niet genoeg geld om hun kind naar een gewone school te sturen. Sunil is op school een stille jongen, maar wel dé uitblinker in zijn klas. Hij neemt ons mee naar het keukentje en laat zien hoe ze met behulp van een draaiende steen de rijst pletten om meel te maken. De moeder komt er ook snel aan en zet voor ons op een houtvuurtje een lekkere beker thee. Met de DUMRI (een blaaspijpje) wakkert ze het vuurtje goed aan. Arjun bepraat nog het een en ander met de moeder en daarna gaan we weer verder.

Het hutje van Durbar en Sita, allebei uit klas 2, ligt iets verderop, maar in hetzelfde dorpje. Bij het zien van dit huisje met buiten een aparte slaapplaats op palen voor de kinderen heb ik nog meer respect gekregen voor deze mensen die zo afgelegen wonen en ons toch zo een warm onthaal geven alsof ze koning te rijk zijn. De ouders zijn er ook en bieden ons een paar ..... jawel..... mandarijntjes aan. Met plezier krijgen we van de moeder een rondleiding over het stukje land waar verschillende soorten groenten groeien en fruitbomen staan. De vader verdient met de verkoop hiervan en de moeder verdient nog een beetje de kost met het maken van rieten matten. Durbar en Sita nemen me mee naar hun slaapplaats op palen. Ze klimmen naar boven en giechelen wat. Sita zei dat ze het wel koud vind ’s-nachts en een beetje eng. Haar vader is bezig binnen in de grote hut een aparte slaapkamer voor ze er bij te maken. Het uitzicht vanaf hier op de Himalaya is magnifiek. Sunil, Durbar en Sita lopen bijna elke dag 1 1/2  uur naar school. Petje af voor ze!

 
opweg naar Phedi Patan Sunil, broertje en moeder rijst pletten moeder maakt  'rato chia'
Durbar, Sita en ouders bij hun slaaphut rieten matten vlechten
 
Een poging tot ...

Vorig jaar hebben we een afwatering gemaakt om het binnenstromende water van de omringende rijstvelden tegen te houden. Deze afwatering is een succes geworden en blijft het nu redelijk droog op het grote speelveld. Maar moesson blijft moesson en heeft iedereen wel eens te maken met een flinke plas water ergens.
Aan de voorkant van de school is het nog steeds een probleem en staat daar regelmatig de speeltuin blank. We wilden dus nu een poging wagen om ook dit probleem op te lossen. Helaas werden we aan alle kanten tegengewerkt door de eigenaren van de omringende rijstvelden. De wateroverlast komt door het kleine kanaaltje dat voor de school langs stroomt. Het plan was om het kanaaltje uit te graven, de wanden sterker te maken met stenen en cement en dan ook nog 20 cm. op te hogen. Iedereen vond het een goed plan. Binnen enkele dagen hadden we een werker gevonden die voor ons deze klus wilde klaren. Maar helaas, de pret was van korte duur. Na 1 dag werken moest de werker uitscheiden, omdat onze ‘rijstveldburen’ er het niet mee eens waren!!!! Het werd een heel gedoe en werden we zelfs bedreigd als we door zouden gaan met graven. Een Nepalees comité van boeren uit deze omgeving moest eerst hierover gaan vergaderen en na 5 dagen zouden we dan eventueel verder mogen gaan. Deze mensen waren boos over het feit dat we alleen het stukje kanaal voor onze school wilden verbeteren en niet gewoon het hele kanaaltje dat ook bij hun voor langs stroomt. Een aantal dagen later kregen we te horen dat het comité had besloten, omdat wij en het even verderop gelegen CWS project ‘genoeg geld hebben’, dat we het hele stuk moeten bekostigen plus een klein betonnen bruggetje. Zo niet, dan zouden ze de weg opbreken zodat onze kinderen moeite zouden krijgen de weg naar school te lopen. Schandalig hè? Laxmi was hier zo kwaad over dat ze die mensen van het comité nog even heeft aangesproken en verteld dat die rijstveldeigenaren niet zielig moeten doen omdat hun land ook heel veel geld waard is. Maar omdat ze bij deze 2 projecten de ‘buitenlandse vlag zien wapperen’, denken ze gelijk dat er geld te halen is.

Uiteindelijk hebben we iedereen en alles links laten liggen, nergens aan toe gegeven en ons plannetje gewoon anders aan gepakt. Met in ons achterhoofd dat ze misschien de weg wel op gingen breken, hebben we snel de daarop volgende dagen het stukje weg voor de school door 5 grote trucks vol laten storten met stenen. De trucks hebben we een aantal keren over de bergen stenen heen en weer laten rijden om het een beetje te egaliseren en de rest hebben we met z’n allen gedaan. Ook een aantal kinderen die deze dagen te laat op school waren en daarvoor toch al een soort ‘taakstrafje’ moeten doen, hebben een uurtje meegeholpen. Twee kleinere trucks kwamen nog zand brengen om de speeltuin op te hogen. In ieder geval is de weg nu ruim 20 cm hoger en hopen we de komende moesson droog door te komen.

 
truck lost stenen ophogen van de weg de kids helpen... ...met het gelijk maken speeltuin ophogen 

 

Poppenkast met de peuters

Al een hele tijd had ik het idee eens een keer een poppenkast te gaan doen met de pluche hand’poppen’beesten uit de speelpeuterklas. Het moest niet zomaar een poppenkast worden, maar een leerzame poppenkast. Ik besloot hiermee te wachten tot de laatste week van mijn verblijf in Nepal zodat Brenda, de nieuwe vrijwilligster, er was om me te assisteren.
Samen met Savitri heb ik eerst het hele beestenverhaal wat ik zou gaan doen doorgenomen. Zij zal alles gaan vertalen in het Nepali en natuurlijk speelt zij de lerares. De deuropening tussen de speelklas en de leerklas gebruikten we voor het dierentheather. De Nederlandse vlag gebruikte ik als scherm, want daar kon ik doorheen kijken. Het Caramboard diende als toneel om achter te zitten. De kinderen namen plaats op tafeltjes en krukjes in de speelklas en deden we gezellig de gordijnen dicht. Savitri vertelde de kinderen dat het dierentheather gaat over een aantal nieuwe ‘kinderen’ in de peuterklas, die naar school gekomen zijn om iets te leren. Ze weten nog niets van orde en regels en hopen dat de andere kinderen het ze zouden kunnen leren. Zo speelde ik o.a. Hari de Hati (olifant), Balu (beer) de beer, Mickey de muis, Baghera (bagh = tijger) de tijger, Peter de Panda en Leo de leeuw.

De nieuwe leerlingen werden eerst voorgesteld aan de kinderen en klonk er een leuk klassikaal Namaste. De nieuwe leerlingen stelden zich voor en vertelde uit welke wijk ze kwamen. Ze kwamen uit Gari Patan, Chore Patan, Ambat en Dam-side. Sommige leerlingen gingen zitten giechelen en staken de vingers op om te zeggen dat zij daar ook vandaan kwamen. Hari de Hati moest als eerste het alfabet gaan opzeggen. Savitri madam en de kinderen vonden het niets. Veel te snel zeiden ze, want Julia had ons geleerd ‘bistarre’= langzaam en Hari zei voor de W, double OE en het is double YOU! Nou, Hari werd goed gecorrigeerd en ging hij het samen met de kinderen opnieuw doen. Balu de beer mocht proberen ‘Apple to Zebra’ op te zeggen en te spellen. Het leek wel het mini-macro busje op de Pritvi Highway van Kathmandu naar Pokhara terwijl het de lokale bus moest zijn!!! Ook Balu bakte er niets van. Weer veel te snel en mocht hij het ook samen met de kinderen opnieuw doen. Leo de Lion wilde tussendoor maar elke keer naar het toilet en werd hem door Savitri madam steeds gezegd even te wachten tot het uur voorbij was. Peter de Panda ging zijn potlood slijpen in de klas en toen viel het slijpsel gewoon op de grond. Direct werd hij door de kinderen op de vingers getikt, want punten slijpen doe je boven de prullenbak. Ook werd er even verwezen naar de DO NOT lijst die in het klaslokaal hing en waarvan elke leerling op de hoogte moet zijn. Op een gegeven moment gingen Peter en Hari zitten klieren in de klas en begon Peter te huilen, want Hari had hem geslagen. Savitri Madam moest hier heel even hard optreden en vertelde ze dat ze op moesten opletten en niet klieren, want dan leer je niets. Hari werd ook duidelijk gemaakt dat er onderling tussen de kinderen ook niet geslagen mag worden, want dan kan je van school worden gestuurd. Nou, dat was allemaal wel duidelijk en waren ze weer muisstil. Toen ging de bel en was het bye bye.

De kinderen, Savitri en ik hebben ontzettend genoten van dit dierentheather met leerzame inhoud. Ik hoop dat er na mij nog eens iemand komt die dit ook eens wil gaan doen. Er zijn dieren en poppen genoeg in de speelkist!

 

de kinderen in spanning Julia met  Balu en Hari ze vonden het geweldig ABC tot DO NOT lijst
 
Kleding en pluche uit Nederland

Het is bijna standaard geworden om elk jaar als we er zijn kleding en pluche beesten uit te delen. Toch blijft het afhankelijk van het aantal mensen dat onze school bezoekt en of ze dan ook een tas met spullen mee willen en/of kunnen nemen. Het afgelopen jaar was heel goed en hadden we voldoende om aan alle kinderen wel iets van kleding en pluche uit te delen.

We brachten de tassen uit het voorraadhok naar de bovenste verdieping, want daar is het meeste ruimte. Laxmi, Brenda en ik maakten van de kleding een paar grote stapels. Per klas mochten de kinderen naar boven komen. We begonnen bij de laagste klas, want daar zijn we altijd een tijd mee zoet. Er zaten heel veel winterjassen, truien en sweaters bij en dat was net goed gezien de tijd van het jaar. Als we ze voorzien hadden van een kledingstuk mochten ze zelf graaien naar een pluche beest op de grote hoop. Wat hadden ze weer een lol met die knuffels. Bij die kleintjes is de waardering nog altijd het grootst en wordt het kledingstuk bijna altijd gelijk aangetrokken om te laten zien hoe mooi ze het vinden. Bij de hogere klassen merk je al dat ze kieskeuriger worden op de kleding die ze krijgen en wordt het vaker onderling geruild. Een aantal kinderen hebben we extra kleding gegeven, omdat daarvan de ouders het heel erg moeilijk hebben. Nu maar weer gaan sparen voor de volgende keer.

 

Nadat alles op stapels was gelegd, werd per klas de kleding uitgedeeld.    Daarna konden ze nog even graaien naar een leuk knuffeltje

 
De Babita Story

Babita is inmiddels 16 jaar oud en zit op een publieke school in klas 8. We kennen haar al heel lang en is altijd een van de betere studentjes geweest op school. Ze was, en is nog, heel ijverig en hielp ook heel vaak mee het eten klaar te maken voor de schoolmaaltijd. Ze zat in een klas met kinderen die altijd  heel hecht met elkaar omgingen. Al deze kinderen belandden uiteindelijk in klas 5 van het Education Center for Poor Children en zijn allemaal in april 2006 als eerste groep van school gegaan. Goh, wat waren we trots op ze. Vorig jaar nog waren ze er ook allemaal toen we onze school officieel opende met een groot feest. Elke keer als we in Nepal zijn zoeken we deze groep kinderen op en hebben we een leuke middag met ze. De meeste hebben sponsors gevonden en zitten op een privé school of publieke school. Het is hartverwarmend om te zien dat ze het allemaal redelijk goed hebben en dat ze er echt iets van gemaakt hebben. Deze kinderen maken echt een hele goede kans om goed terecht te komen.

Met Babita was het helaas anders. Buiten het feit dat ze een voorbeeldig student was en een heel lief meisje, ging het thuis niet zo goed met haar. Vanaf dat we haar kennen, kwam ze toch met enige regelmaat niet naar school en zei ze dat ze ziek was. Na een bezoek aan haar ouders bleek het een ander verhaal. Haar vader is een alcoholist en als hij dronken is slaat hij haar en haar broertje vaak in elkaar. In die tijd mochten we er ons van Babita liever niet mee bemoeien, want dat zou voor haar nog meer problemen geven. Dus hoe spijtig ook lieten we het voor wat het was.

Afgelopen week kwam Babita me huilend opzoeken bij het winkeltje van Laxmi. Ze vertelde dat ze met ruzie weg is gelopen van haar werk. We hadden net een paar dagen ervoor nog gezellig met de hele club pizza gegeten en de oude dvd over school bekeken van 2002. Haar ouders konden het net veroorloven om Babita naar een publieke school te sturen. Nog 2 jaar en dan is ze met het voortgezetonderwijs klaar. Babita kon op zaterdag in Lake Side bij een klein Café gaan werken als afwashulpje en dan hoefde ze geen kost en inwoning te betalen. Zo was ze dus lekker weg van huis en kon haar vader haar niet meer lastig vallen. Er was haar beloofd dat ze gewoon naar school kon blijven gaan en haar huiswerk kon blijven doen. Maar helaas. Al gauw werd ze elke ochtend om 5 uur gewekt om het ontbijt voor te gaan bereiden voor de toeristen. Dan naar school en huiswerk maken na 16.00 zat er niet meer in, want ze moest tot 22.00 in de keuken schoonmaken. Ze werd uitgescholden en in haar kamertje mocht ze op de grond slapen zonder matras!

Ze had er genoeg van en had de beslissing genomen dan maar terug te gaan naar haar ouders. Alleen is het dan zo dat haar vader haar direct zal gaan uithuwelijken! Dat kon ik niet laten gebeuren. Ik zei dat ze even een paar dagen geduld moest hebben, want ja, dit is niet niets. Zo een toffe en bijdehante meid het huwelijk in laten stappen…echt niet. Er ging een dag of 6 voorbij tot er een oplossing was. Ik had overal gevraagd of er een kamer te huur was ofzo iets, want ondertussen sliep ze overal, bij Laxmi, bij een vriendin en in een kamer in het Giri Guesthouse, maar dat kon niet zo door blijven gaan. Ten einde raad zocht ik contact met een vriend van ons die bij ons in het bestuur had gezeten en die kwam met het telefoonnummer van Sonja van het Rainbow Home. Een organisatie die kinderen herplaatsen die o.a. van straat af komen. Na een telefoontje met Sonja kwam alles in een stroomversnelling en kwam er ook al gauw een gesprek terplekke. Ze waren wild van Babita en hoopten ook dat ze van de Nederlandse directrice mocht blijven. Na 3 dagen kregen we groen ligt en mocht ze met haar spulletjes naar het Rainbow Home. Fantastisch hè?

Ze heeft een kamer met een paar andere meisjes. Ze kan gewoon haar school afmaken, haar moeder en broertje mogen langskomen en het mooiste komt nog…..ze is zo goed in haar Engels dat ze van de leiding een cursus Radio Journalist mag gaan volgen. Babita wist niet hoe ze me moest bedanken en stonden we daar allebei even lekker te snotteren. Ik had besloten de rest van de kleding en de knuffels, die ik nog op school had, aan deze organisatie te schenken, want dat is wel het minste wat ik voor ze kon doen. Ik was ook helemaal in de wolken en kon zo met een gerust hart terug naar Nederland. Weer een studentje van ons die goed terecht komt later. Babita hoopt de cursus zo goed te gaan doen dat ze ons volgend jaar al kan interviewen over ons project in Nepal. Dat zou natuurlijk wel helemaal leuk zijn.

 
llinks Babita 2002 rechts Babita 2002 voorop Babita 2006 Babita met ons 2007 aan de pizza 2008
Babita bij Laxmi in het Rainbow Home met haar kamergenootjes pluche beestjes uitdelen Babita, een geweldige meid
 
Een maaltijd klaarmaken

Het is ook een vast ritueel geworden een keer extra voor de kinderen te koken als je er bent. Vroeg in de ochtend is Laxmi op pad gegaan naar de ‘Shree Market’ in Chipledunga. Een uurtje later ga je daar weg met zo’n 30 kilo aan verse groenten voor slechts 9 euro. Geweldig!
Vandaag hadden we geen kookmoeders ingeschakeld omdat Meriam en Brenda ons zouden assisteren met het schoonmaken van de groenten. Het was lekker weer en besloten we buiten te gaan koken op het houtvuur. Na een tijdje kokkerellen kon er rond 13.00 gegeten worden. Vandaag was het weer een ratatouille van groenten met noodles en een lekkere beker sinaasappelsiroop erna. Sita en Chandra schepten het eten op van de kinderen en kon het smikkelen gaan beginnen. We waarderen het enorm dat er mensen zijn die ons extra geld geven om zo nu en dan een extra maaltijd voor de kinderen klaar te maken. Het is allemaal wel iets duurder geworden dan een paar jaar geleden. De prijzen van gas, suiker, zout en eigenlijk van vele levensmiddelen en vooral benzine zijn behoorlijk gestegen. We hebben veel baat bij de komst van onze eigen groentetuin, waardoor we regelmatig in het eten kunnen genieten van een of andere verse groente soort. Voor 145 kinderen kost het klaarmaken van een gezonde en voedzame maaltijd nog steeds maar ongeveer 25 euro! Naast de maaltijden die we 2x in de maand klaarmaken, krijgen de kinderen ook 1x per week een stuk fruit en 1x in de week een bakje yoghurt.

 
Het maken van een gezonde maaltijd neemt altijd veel tijd in beslag.  Maar dan is het daarna ook wel lekker smullen
 
De bezoekers in deze periode

Het was ook een hele drukke periode wat betreft het aantal belangstellenden dat de school graag wilde bezoeken. Ik nam er graag de tijd voor ze een goede rondleiding te geven. Ivica en Meike hadden we afgelopen zomer al ontmoet in Nederland en waren hun huwelijksreisplannen om door Nepal te gaan reizen bekend. Ze hadden voor hun huwelijk als cadeau geld gevraagd voor onze school. Wat is er dan mooier als je er dan toch bent de school ook even persoonlijk te bezoeken en te kijken wat we met de donatie kunnen gaan doen. Nadia, die ook in het Giri Guesthouse logeerde, wilde ook graag even een kijkje nemen en ging die dag ook gezellig mee. Ze zijn op hun gemak de klassen door gegaan en hebben hun ogen uitgekeken. We kregen een groot compliment van ze. Daarna zijn ze op trekking gegaan. In 23 dagen waren ze het Annapurna Circuit rond met het Annapurna Base Camp erbij. Dat getuigde van een goede conditie en heel veel mooi weer. Ze hebben genoten.

Xing en Quan uit China, echt een apart verhaal. Ze logeerden ook bij mij in het guesthouse en hadden gevraagd of ze een keer mee mochten naar de school. Ze gingen eerst op trekking. Shekhar heeft het Nederlandse krantenknipsel over de school in zijn kantoortje hangen en zodoende krijgen we dus regelmatig de vraag van toeristen of ze een keer mee mogen de school te bezoeken.
Op een ochtend gingen Xing, Quan en ik met 13 kilo verse Marpha appels al wandelend naar de school. Het zijn twee vlotte dames die vol in het bedrijfsleven zitten in Peking. Ze spreken perfect Engels en hebben we onderweg wat afgekletst. Op het laatste stukje naar school kwamen er heel wat kindertjes bij en werden al heel gauw ook de handen van Xing en Quan bestormt om vast gehouden te worden. vanaf toen is het gegiechel niet meer opgehouden. Wat hadden ze een lol. Tijdens de assembly werd er door één van  hun ook gezellig mee gedaan. In de keuken hebben ze de appels gewassen en in parten gesneden. Daarna hebben ze de appels tijdens de lessen uitgedeeld. Natuurlijk moesten er foto’s gemaakt worden, want ze vonden het een geweldig project. Op hun laatste avond moest ik nog even op hun kamer komen, want er wachtte mij nog een verassing! Ik kreeg een enveloppe met 100 dollar van ze voor het project. We besloten om daar extra voor te koken en een aantal keren extra fruit voor te geven. Dat vonden ze een goed plan. Wat een kanjers! Vanuit China komen er nog regelmatig mails binnen en hebben we deze foto’s van ze opgestuurd gekregen. (sorry, voor de kwaliteit)

Ondertussen was ook Brenda, de nieuwe vrijwilligster, aangekomen in het guesthouse en betekende het voor mij dat het er bijna op zat. Een leuke spontane meid uit Groningen. Ze heeft zich, volgens de nieuwe richtlijnen, op een fantastische manier geïntroduceerd aan de kinderen en aan de leraren. We hebben samen het een en ander doorgenomen en is daarna lekker zelf aan de slag gegaan.

Een paar dagen voor mijn vertrek kwamen ook Meriam en Bert. Meriam was er ook vorig jaar bij tijdens de officiële opening op 1 december. Nou ja, wanneer is ze er eigenlijk niet bij!!! Voor Bert was dit de eerste keer dat hij de school in levende lijve zag. Geweldige mensen. Dit keer waren ze echt op vakantie en bleven 14 dagen in Nepal. Dus was er lekker de tijd om op school te kijken, mee te helpen een maaltijd klaar te maken, een spel Memory te leren spelen aan klas 5 en de kinderen thuis te bezoeken. Daarna was het uitrusten en relaxen in Chitwan.

En zo waren er nog Regina (NDA), Sonja (Rainbow Home), en vele anderen, die ik met plezier een rondleiding op school heb kunnen geven.
Het is verstandig eerst even aan Laxmi of Shekhar te vragen of het mogelijk is de school te bezoeken. Er moet namelijk altijd iemand van de leiding aanwezig zijn.

 
twee leuke meiden ( Xing en Quan) uit China deelden op school appels uit
Ivica en Meike vrijwilligster Brenda Meriam legt Memory uit
 
18 december....afscheid nemen......

Ja, en dan komt die ene dag dichterbij waar je eigenlijk nog helemaal niet aan wilde denken en die er dan toch sneller is dan je had gedacht! Zo ook dus 18 december. Mijn laatste dag op school om weer afscheid te nemen van alle kinderen, leerkrachten, Devi en haar familie en Bonnie, die net zo mooi hersteld is. Het blijft moeilijk.
Op het laatste stuk op weg naar school, werd ik al snel weer vergezeld van een boel kindertjes. Goodmorning Julia, Namaste Julia….jeetje, alleen dat al zal ik missen. De gezelligheid en de babbeltjes onderweg op dit stukje en al die kleine handjes die dringen om vastgehouden te worden.

Vandaag was het dan zover …. en de kinderen maakten het me al snel duidelijk met al die bloemetjes die ze bij zich hadden, want die waren niet om op school in een vaasje te zetten! Toen kreeg ik al een brok in m’n keel en moest de ceremonie nog beginnen. Eerst nog even spelen en wachten tot iedereen aanwezig was en toen kon de assembly beginnen die ze elke ochtend doen. Ach, wat was het schattig. Alle kinderen hadden namelijk bloemetjes en bloemenkransen meegenomen en die vlogen soms tijdens deze assembly door de lucht. We besloten dan ook maar om het hier bij te laten en over te gaan op mijn afscheid.
Ik begon met de kinderen van klas 5. Tegen iedereen heb ik iets gezegd en ze verteld dat ik ze volgend jaar liever eigenlijk niet meer wil zien. Ik hoop het ook, want dat zou beteken dat deze 10 kinderen allemaal in april voor het overgangsexamen geslaagd zouden zijn en eventueel door kunnen naar het voortgezet onderwijs. We zullen zien. Daarna kwam klas 4 en maakte ik ook even met iedereen een opbeurend babbeltje en dat ze hun best moesten blijven doen. En zo ging het uren door en ging ik op een gegeven moment maar op m’n knieën zitten toen de allerkleinste aan de beurt kwamen. De bloemetjes gaf ik met regelmaat even af aan een leraar en de bloemenkransen stapelden zich op in m’n nek. De leerkracht had de kleintjes geleerd om tegen mij te zeggen: ‘thank you Julia for your help’. Nou, aan die gezichtjes kon je wel zien dat ze het meenden ook. Van sommigen kreeg ik een stevige knuffel en anderen liepen met betraande oogjes weg. Ik was blij dat ik het einde van de rij in zicht kreeg, want langer moest het voor mij, emotioneel gezien, dan ook niet meer duren. Toen alle kinderen binnen waren, kreeg ik ook nog van de leraren een bloemetje en een tika. Dan was Bonnie aan de beurt. Zij kreeg ook een tika en hing ik haar een bloemenkrans om. Ik nam haar nog even op schoot om te knuffelen, Brenda maakte een laatste foto en hoop ik dat het vanaf nu ook beter met haar zal gaan. Dat was het dan. Mijn nek voelde topzwaar van de bloemenkransen en ik had een tas vol losse bloemetjes. Ik voelde me zo trots als een pauw. Nog even gingen we thee drinken in de keuken en daarna liepen we het hek uit. De kinderen zagen me weg lopen en gingen ineens uit het raam zwaaien en roepen ….bye bye Julia. Die brok in m’n keel was weg, maar de tranen kwamen er al gauw voor in de plaats. Ach, het betekend gewoon dat je onwijs veel van die kids houd en dat je zoveel voor ze kan betekenen. De terugweg in de bus naar Lake Side werd in aan alle kanten aangestaard. Ja, dacht ik toen, niet alleen de premier van Nepal krijgt zoveel bloemenkransen hoor! Want toevallig stond er die dag een foto in de krant van de premier die ook tot aan z’n neus met bloemenkransen behangen was.

 
Na de 'bloembestendige' assembly kon ik rustig de tijd nemen om ieder kind gedag te zeggen en nog een praatje te maken
een onderonsje een tika van de leraren dag lieve Bonnie even gek doen met z'n allen deze keer met laxmi erbij!
 

Ik kan niet anders zeggen dat ik weer een waanzinnige tijd heb gehad. Veel gedaan en veel bereikt. Ik kan natuurlijk niet garanderen dat wat ze beloven ook opgevolgd zal worden, maar hopen doe ik het zeker. Ze zeggen altijd tegen me: ‘Julia, this is Nepal’ en dan zeg ik ‘So what’ I am Julia’. Ik zal me zolang ik kan inzetten voor deze groep kinderen. Waar een wil is, is een weg.(Helaas moet er in Nepal nog veel aan de wegen verandert worden, want er gebeuren nog heel veel ongelukken!!!! Ze willen ze wel verbeteren, maar weten misschien niet hoe!) Nepal verandert langzaam en daar moeten we het nu even mee doen.
Ik wil ook alle vrijwilligers bedanken die voor ons zoveel mooi werk hebben verricht en zich ingezet hebben voor deze kinderen.

We willen ook iedereen bedanken die onze stichting het afgelopen jaar weer geholpen heeft.
Namens ons en de kinderen van de Namaste Primary School … BEDANKT!

Wist u, dat al voor 6,00 euro per maand een kind bij ons naar school kan?

 

NAMASTE, 

JULIA

Het volgende bezoek is in aug./sept. 2009  

                                                                                                                      terug naar boven