De eerste 10 dagen…. 

Dit keer vlogen Brigitte en ik met Qatar Airways via Doha naar Kathmandu. Wat een heerlijkheid om, zoals altijd al eigenlijk, weer terug te zijn in Nepal. Zo snel mogelijk doorgereisd met de bus naar Pokhara, waar we door Shekhar (Giri Guesthouse) en Laxmi een warm onthaal kregen. Het weer was schitterend en dat deed ons besluiten direct bij aankomst even langs de school te gaan. Tenslotte had Brigitte de school nog niet in levende lijve gezien. Achttien maanden geleden stond op die plek slechts een stukje stenen omheining. We liepen dwars door de kaalgeplukte rijstvelden en zagen toen in de verte onze trots al liggen. Onderweg tikte mij van achteren tegen mijn been een hond aan. Tot m’n grote verbazing was het Bonnie, onze doodgewaande schoolhond!!!! Ze was helemaal door het dolle heen. Nou, ik ook hoor. Later in dit verslag meer over Bonnie.
Terwijl we de school naderden hoorden we uit de verte al onze namen roepen. De kinderen hadden ons al in de gaten gekregen. De klassen stroomden leeg en de kinderen en leerkrachten haasten zich naar ons toe. Wat een feest. Het weerzien was van beide kanten grandioos. Brigitte kreeg heel wat indrukken te verwerken deze dag.
 
De dagen erna hebben we o.a. besteed aan de voorbereidingen van het komende openingsfeest op 1 december. Er moest nog van alles geregeld worden: het podium, de catering, huur van de kleding, tijdschema optredens van de kinderen, de Pujari (priester), de muziek installatie, de uitnodigingen, etc. etc. Het was handenvol werk en de ene na de andere bespreking met de leerkrachten hierover volgde.
Ondertussen waren Irmgard meer>>>, Angelique en Maya meer>>> ook in Pokhara aangekomen. Zij wilden een dagje voor de kinderen een maaltijd klaarmaken. Het is een hele gezellige dag geworden. Helaas konden ze niet blijven om het feest bij te wonen. Meriam meer>>> kwam speciaal naar Nepal om de officiële opening van de school mee te maken. We zijn met haar bij een aantal kinderen van school op bezoek geweest. Zij heeft ook geholpen met een aantal klusjes en de voorbereidingen voor het feest.
De kinderen gingen elke dag na 13.00 uur repeteren en maakten ze bloemenkransen en maskers voor hun optredens. Ondertussen is er in deze dagen ook tapijt gelegd in alle klaslokalen tegen het holle geluid. (gesponsord door Meriam en collega’s). We hebben ook alle 45 sets banken en tafels opnieuw moeten laten verven. Zodra ze met water in contact kwamen sloegen ze wit uit, omdat ze behandeld waren met een of andere lak i.p.v. verf. Ook hebben we ervoor gezorgd dat er boven de entree een groot metalen bord met de schoolnaam opgehangen werd. Het was een race tegen de klok, maar we hebben alles op tijd klaar gekregen.

Zaterdag 1 december  - PUJA – 

Eindelijk was het dan zover. Zoals afgesproken vertrokken we met z’n allen met een taxi om 7.00 uur vanaf Laxmi’ d’r winkeltje. Even goed proppen en dan passen er veel makke schapen in een taxi. Bij aankomst lag de school gehuld in een dikke deken van mist en leek het net een ‘kado’ dat wachtte om uitgepakt te worden. De Pujari (priester) kwam iets later op de fiets en Shekhar op de motor.

De Nepalese inzegening (PUJA) wilden we in besloten kring vieren met de leerkrachten en het bestuur. Zo konden we er ook goed de aandacht bij houden. Een paar dagen van te voren was er al voor gezorgd dat alles wat de Pujari nodig had ook aanwezig was. Rijst, fruit, gekleurd poeder, touw,  kannetjes, wierook, kussentje etc… Voor de inzegening hadden we de tijd van 8.00 uur tot 9.30 uur. Volgens iedereen een te korte Puja, maar voor ons hadden we gezegd lang genoeg. Ja, ze kunnen soms wel dagen doorgaan, maar voor vandaag wilden we echt een strak tijdschema aanhouden. De Pujari smeerde als eerste de grond in met een soort rode poederverf waarna hij er een symbool optekende met een ander soort poeder. Op elk symbool, dat staat voor een God, werd een bakje rijst gezet met daarin weer een kannetje met bloemetjes. Bij deze ‘House Puja’ moest hij elke God 4 elementen voeren/offeren. Water, Aarde, Vuur en Lucht. Als eerste werd de ingang van de school gezegend. De Pujari smeerde een volle hand ‘heilige koeienpoep’ boven op de oranje geverfde entree en sprak daarbij heel veel mooie woorden uit tot behoud van de school. Daar boven op ging een oranje lintje en vervolgens weer daarop een beetje poep. Als klap op de vuurpijl drukte hij er nog een mooi bloemetje in en was de ingang gezegend. We keken onze ogen uit. Als we nu maar niet gelijk een tika krijgen voordat hij zijn handen gewassen heeft!!!!

De  Pujari deed de inzegening grotendeels met Laxmi omdat zij de belangrijkste persoon van de school is. Zij moest dan ook de meeste rituelen ten uitvoer brengen. Arjun, een leerkracht, vertaalde zoveel mogelijk voor ons wat de Pujari allemaal aan het voorlezen en vertellen was. Iedereen kreeg ook een bloemenkrans omgehangen. Er werd veel wierook aangestoken waarmee we met z’n allen een rondje om het schoolgebouw heen moesten lopen. Daarna maakte de Pujari een vuurtje waar veel gebeden bij zijn opgezegd. Het was hierbij de bedoeling dat we de God Ganesh gingen voeren/offeren. Eerst veel gebeden en toen met z’n allen bloemetjes gooien en Hajé Hajé Hajé roepen met de armen omhoog. Ook ik heb de God Ganesh nog rijst ‘geofferd’ door dit in het vuur te strooien. Het ene na het andere ritueel volgde. Op een gegeven moment kreeg ook iedereen een Tika op het voorhoofd en een touwtje om de pols ter verbintenis met de school. Daarmee was de Puja ten einde. Het was werkelijk een mooie belevenis en hopen nu maar dat de Goden ons goed gezind blijven!

Nu was het de onze beurt. Onze ‘inzegening’ zou slecht 1 minuut duren. We verzamelden ons allemaal bij het grote toegangshek om daar het oranje lint door te gaan knippen. Maandenlang heb ik over dit ene moment nagedacht hoe het zou voelen….die ene knip….ja, het is ons gelukt. Er ging ontzettend veel door me heen terwijl het moment bijna daar was en ik even bij de les moest blijven. Er werd afgeteld, gefilmd en foto’s genomen. Brigitte, Laxmi en ik …daar stonden we dan, gewapend met een miezerig nepalees schaartje ….1….2….3…. en tegelijkertijd zette we de schaar erin en was de school nu echt officieel geopend. Het voelde zoals ik het me had voorgesteld. GEWELDIG.

Het feest 

Al vroeg in de ochtend waren ook de mensen van de catering begonnen met de voorbereidingen van de lunch. Na de Puja  hadden we een klein uurtje om nog even snel met z’n allen de ballonnen overal op te hangen. Rond half elf kwamen de eerste kinderen met hun ouders zich al melden bij het hek. Bij de openingsdag op 15 april j.l. zijn er heel veel onbekende mensen aanwezig geweest. Om dit een beetje in de gaten te houden hadden we nu 2 leerkrachten bij het hek gezet voor de controle, tenslotte weten zij wie er wel en niet op school zitten. Na de entree kreeg iedereen een tika en werden ze door ons van harte welkom geheten. Zowel moeders als vaders als kinderen hadden zich voor deze dag mooi aangekleed. Het verliep vlotjes en stipt om 12.00 uur begon Arjun met het openingswoord. Wij zaten gezellig tussen onze groep ‘oud-leerlingen’ van de vorige school. Speciaal voor deze dag hadden een aantal kinderen met lerares Dhana een openingslied geschreven. Het heette ‘Happy Welcome’ en werd begeleid door een klein bandje.

Toen werden de bestuursleden voorgesteld en kregen ook de eregasten een badge opgespeld door Rekha. Er volgde een leuk liedje over schaapjes dat werd gezongen en gespeeld door een aantal kinderen van de peuterklas. Die kleintjes waren ontzettend trots dat ze voor zo’n groot publiek mochten optreden en verlegen waren ze zeker niet. Toen viel het de beurt aan een aantal meisjes van klas 2 en 3 die in traditionele kledij een prachtige Nepalese dans opvoerden. geweldig en wat een gracieuze bewegingen. Natuurlijk kwam er ook een speech van Dhana en Brigitte volgde met een vertaling in Nepali door Arjun. De nadruk werd gelegd op de noodzaak van onderwijs. Als eerbetoon werden de oud-leerlingen door Brigitte het podium opgevraagd. Wat een mooi voorbeeld. Deze 12 kinderen hebben een sponsor gevonden en hebben dus de mogelijkheid gekregen door te gaan naar het secundaire onderwijs. De een op een publieke school, de ander op een boarding school. Bikesh, de beste van de groep, heeft in eigen bewoordingen ook nog een speech gehouden in het Engels en Nepali. Hij beklemtoonde nogmaals dat ieder kind het zover kan schoppen als hij, als je maar wilt!! Een zeer goede les voor de momenteel 125 leerlingen van onze school. Daarna volgde een optreden van de meisjes van klas 1. Ook een Nepalese dans in traditionele kledij. Het zijn geboren danstalentjes. We zaten hier echt van te genieten.

De eerste helft duurde tot 13.00 uur en was het dus voor iedereen tijd geworden voor de superlunch. Er stond een groot lopend buffet klaar en vers drinkwater. Er was rijst, groentecurry, bonenschotel, rauwkostsalade en atjar. Het zag er allemaal heel goed uit. De kinderen waren het eerst aan de beurt om hun bordjes lekker vol te scheppen. Zoveel ze wilden en al gingen ze nog een keer terug voor meer…..vandaag mocht het. Iedereen genoot ervan. Maar ook aan lekker eten moest een eind komen want we wilden op schema blijven.
Dus om 14.30 begon het optreden van de kleuterklas met het liedje ‘twinkle, twinkle, little star’. Ze droegen zelfgemaakte papieren maskertjes en door lerares Sabitri hadden ze zich leuk laten schminken. Het was echt enig om te zien. Daarna volgde de meiden van klas 4. Ook geheel gekleed in traditionele Nepalese kledij deden ze een hele mooie hindoestaanse dans. Fantastisch. Ze waren echt heel goed. Misschien kunnen we ooit nog eens mee gaan doen met de danscompetitie van Pokhara, die onder diverse scholen gehouden wordt.

De jongens van klas 3 voerden een drama stukje op. De man komt heel laat in de avond dronken thuis en verwacht nog dat zijn vrouw het eten klaar had gemaakt voor hem. Hij vind de hond in de pot. Als hij alles opmaakt aan drank, wat moeten ze dan eten en hoe moeten ze de kinderen onderhouden? Een hilarisch stukje met zeker een hele grote waarheid.
Er volgde nog een prachtige danspartij van Sangita en Purnima uit klas 4. Al op de vorige school hadden we de kinderen de Macarena, de Ketchupsong en de Vogeltjesdans geleerd. Petra heeft dat later nog een paar keer met ze gedaan op deze school. Ze zijn er helemaal weg van, vooral van de Macarena. Bij het volgende optreden viel onze mond dus wagenwijd open.  Op het podium stonden kinderen klaar uit verschillende klassen. De muziek ging aan en de Macarena begon. Ze hadden een mix gemaakt van de originele dans van de Macarena met een vleugje Hindi stijl erin. Grandioos om te zien. Die moeten we erin houden. Erg knap gedaan.

Hierna verscheen Ajay op het podium en hij vertolkte samen met z’n kleine broertje ook een free style van de Macarena. Een fantastische speech van deze oud-leerling volgde en kon ik m’n tranen daardoor niet meer de baas. Hij riep ons het podium op om samen met hem nog verder te dansen. Toen was het hek van de dam. Onder luidt geschreeuw van de kinderen kwamen we op en zette wij de tent op z’n kop. Op onze beurt trokken wij ook bestuur en leerkrachten op het podium om vervolgens de YMCA van de Village People te gaan doen. Eerst even voor doen en toen ging het los. Al gauw deed iedereen mee en was het echt een geslaagd feest geworden. Ter afsluiting nog even de Nepalese beentjes losgegooid en was het feest afgelopen. We bedankten iedereen voor hun komst en de gezellige dag. Bij vertrek kreeg iedereen nog een mandarijn en banaan mee.
We kunnen echt terugkijken op een grandioze dag om nooit meer te vergeten.

Op bezoek bij ......

Er zijn een aantal gezinnen die er heel erg slecht aan toe zijn waar we dus meer aandacht aan willen besteden. Voor hen is de eigen bijdrage van 15 rps per maand zelfs al een probleem. In de wijk Titipani wonen Saphal (6) en Saphalta (5) met hun ouders. Ze zitten allebei in de peuterklas en weten heel snel je hart te winnen. Elke dag lopen ze zo’n 45 minuten naar school. De ouders zijn hardwerkende landarbeiders, maar hun inkomen is te triest voor woorden. Het hutje van hun is niets meer dan een paar planken met klei, een paar bamboestokken en wat zakken en riet tegen de regen en niet groter dan 2 vierkante meter. Hoe ziet het er straks uit in de regentijd? Maar ze zijn reuze trots dat ze ons vandaag  hun ‘huisje’ mogen laten zien. Er staat een groot bed in met een kerosine brander om te koken. Hoe is het mogelijk dat deze kinderen zich onder deze omstandigheden zo ‘happy’ voelen? Met een brede glimlach en vaak hand in hand lopen ze dagelijks de lange weg naar school. 

In Ramandir, op weg naar school, woont Ritika (6) met haar familie. Ze zit met haar zusje Susan (5) in de peuterklas. Ze wonen, een beetje afgelegen, bij een fabriekje waar blokstenen worden gemaakt. Haar vader werkt daar en haar moeder mag af en toe tegen een kleine vergoeding helpen. Ze kunnen nauwelijks rondkomen van wat ze verdienen. Het is daarom vaak een groot probleem om hun 4 kinderen eten te geven, laat staan om ze te kleden of om medicijnen te kopen als ze ziek zijn. Het stenen hutje is ongeveer 3 bij 2 en dat is inclusief het kookgedeelte. Omdat ze in de wintermaanden met de deur dicht koken op een kerosine brander, is de situatie binnen echt vaak ondragelijk en zeer schadelijk voor de gezondheid. De ouders doen hun best om hun kinderen alle zorg en liefde te geven die nodig is. We merkten dan ook dat ze echt heel leuk met elkaar omgaan. Ze waren ook heel blij met de extra kleding die Meriam vorige week aan de kinderen uitgedeeld had. 

We gingen ook nog langs de ouders van Saraswati. Zij zit ook in de peuterklas en is 6 jaar. Het zelfde ellendige verhaal ook hier. Veel kinderen en een zeer slechte woonsituatie. Veel ongedierte in deze woning en alles voelde klam aan. De moeder was echt bezorgd om haar kinderen. We hopen dan ook echt dat we al deze kinderen door ze goed onderwijs en extra voeding te geven een kans geven op een betere toekomst en dat ze later niet meer onder dit soort omstandigheden hoeven te leven.

In de wijk Chore Patan, waar o.a. Monisa en haar broertje wonen, is het ook heel erg slecht gesteld met de kinderen en hun leefsituatie. Het was verschrikkelijk om te zien dat er weer tientallen hutjes bij waren gekomen. In welk hutje we ook komen …... er is weinig tot niets. Het is vanaf hier ongeveer een uurtje lopen naar de school. Voor sommige ouders een reden om hun kleinste kinderen NIET naar onze school te sturen. Dat is echt te gevaarlijk omdat ze langs de grote weg moeten lopen. In deze wijk is het ondanks alle ellende ook vaak heel gezellig. De kinderen komen op ons afgerend en klampen zich aan ons vast. Ze nemen ons mee naar de rivier, waar vele moeders of dochters de was aan het doen zijn. We zingen liedjes en al gauw plonsen de kinderen met kleren en al het riviertje in. Alle zorgen voor even weg. Het is goed om zo nu en dan langs dit soort gezinnen te gaan om ze aan te moedigen naar school te komen en even lol met ze te hebben. 

De peuterklas en speelklas 

En zo ging alles weer z’n gangetje. Aan de openingsceremonie die elke ochtend plaats vindt moet nog hard gewerkt worden. Het gaat te snel, is soms niet te verstaan en is te rommelig. Helaas komt een aantal kinderen ook elke dag te laat. Sommigen kunnen er echt niets aan doen, omdat het probleem vaak bij de ouders ligt. De kinderen die te laat zijn mogen het 1^e uur niet meer de klas in, omdat de rest van de klas dan teveel gestoord wordt. De gewone laatkomers krijgen tegenwoordig een kleine leerzame ‘straf’ b.v. het speelterrein schoonmaken of in het Engels strafregels schrijven. We hebben namelijk al te maken met een groep kinderen die thuis bijna geen regels hebben geleerd. Op deze manier zullen ze gaan ze begrijpen dat school een serieuze aangelegenheid is.  

In de peuterklas is de orde het moeilijkst te handhaven. Nou ja, wat wil je ook met ruim 35 van die kleine boefjes die nog veel wilde haren hebben. Lerares Sabitri is degene die het meeste ervaring heeft met deze klas en ook heel veel geduld kan opbrengen. Het is hier heel moeilijk om de kinderen stil te krijgen en de aandacht te vestigen op het leerwerk. We hebben ze geleerd i.p.v. door elkaar heen te schreeuwen hun hand op te steken om aan de beurt te komen. Dit werkt ook prettiger voor de lerares. Hopen dat ze dit ook volhoudt. De peuterklas is de belangrijkste klas waar het leerproces begint voor de daarop volgende jaren. Je haalt ze er nu al uit die echt willen leren en die nog willen dollen. in de grote pauze rennen ze snel naar de speeltuin waar ze zich lekker kunnen uitleven.

De speelklas is een hele mooie aanvulling op het eigenlijk saaie leerprogramma. Rekha, de dochter van Laxmi, voelt zich hier al aardig thuis. Zelf volgt ze een studie Onderwijs en in haar vrije tijd wil ze graag op school helpen. De ene keer neemt ze een groepje kinderen apart die een achterstand hebben en een andere keer geeft ze gewoon extra les buiten het leerboek om. Wij hebben gemerkt dat het al van belang is de kleinste kinderen iets extra’s te leren zodat ze een kleine voorsprong krijgen op het gehele leerproces. Spelenderwijs leren is erg interessant voor ze. Kleurherkenning en benoemen in het Engels en Nepali. Memory en Lotto vinden ze ook erg leuk en als je het dan ook nog leuk brengt, hangen ze vanzelf an je lippen. Het gaat er niet alleen om dat het kaartje van b.v. de banaan op het plaatje van de banaan past, maar er is meer te vertellen over die banaan. De kleur, de boom, de smaak, waarom ze krom zijn,  etc….. Nu verstaan of begrijpen ze misschien niet alles, maar later in de volgende klas zal de herkenning komen. Een boek uit de bibliotheek met plaatjes van fruit of dieren doen het ook goed. Ze wijzen vanzelf aan wat ze bedoelen. Er zijn veel houten puzzels waar mee gewerkt kan worden. De handpoppen zijn ook erg gewild en de ene na de andere naam flapt eruit als je zelf begint met een voorbeeld. Les geven en de aandacht erbij zien te houden is heel erg moeilijk in deze klas,  maar wel de moeite waard. En als de aandacht even verslapt kunnen we toch niet boos worden, want kleine kinderen hebben soms kleine kinderen streken!

Kindergarden en klas I

In de klassen met veel kinderen is het nu een stuk prettiger lesgeven doordat het tapijt de galm tegengaat. De kinderen mogen niet meer met hun slippers/schoenen naar binnen en moeten ze netjes op een rij in de gang zetten. Niet erg moeilijk voor ze, want thuis zijn ze ook gewend om hun slippers voor de ingang uit te doen en op hun blote voetjes rond te rennen. Om het tapijt lang netjes te houden hebben we de kinderen ook verzocht hun potloden voortaan boven de prullenbak te slijpen en niet meer klakkeloos op de grond te gooien. Deze lagere klassen nemen het namelijk nog niet zo nauw met schoonhouden. Maar goed…jong geleerd, oud gedaan.

Brigitte en ik hebben om de beurt in Kindergarden en klas I een aantal keren meegedraaid. We hebben de leerkrachten er op gewezen dat als ze de vakken die ze geven meer visualiseren de kinderen het sneller zullen gaan begrijpen. Voor onze leerkrachten is deze ‘tactiek’ nog heel erg moeilijk, omdat ze zelf nog met het oude en saaie systeem te maken hebben gehad. Elk woord moest uit het leerboekje nagezegd en opgeschreven worden. Of ze het begrepen is nog de vraag! Wij willen trachten het leersysteem te verbeteren en op een vrijere manier les te gaan geven, zodat ze het wel gaan begrijpen wat ze leren. Vooral ‘Science’ en ‘Mathematics’ is voor vele kinderen een struikelblok. De tafels 1 t/m 10 opdreunen is echt geen probleem, maar als je in een keer vraagt wat 3 x 4 is dan moeten ze toch even heel diep nadenken. De leerkrachten zouden het dan ook zeer op prijs stellen als er vrijwilligers zijn die ze kunnen helpen de nieuwe leermethodes te gebruiken. Elke klas heeft 1 uur per dag ‘practical hour’. Dit uur kan op vele manieren ingevuld worden.
Met deze lagere klassen hebben we veel geoefend met concentratie- en coördinatie spelletjes. We hebben ook gebruik gemaakt van de Engelse leesboeken uit de bibliotheek. Een plaatje laten zien, Engelse woorden erbij vertellen, ze op laten schrijven en daarna door de desbetreffende leerkracht ook alles in het Nepali laten herhalen. Al leren ze maar 1 Engels woord per dag extra buiten het leerboek om dan is hun woordenschat aan het eind van het jaar al drastisch groter. We vonden het dan ook een goed plan om er al in de lagere klassen mee te beginnen.

Water, water en nog eens water…… 

Toen we met de bouw van de omheining begonnen, in april 2006, hadden we de aan de eigenaren van de omringende stukken land gevraagd of ze de opstaande modderrand tegen onze buitenmuur wilde laten zitten. Als ze dit weg zouden halen in de tijd dat de rijstvelden onder water staan, zou er veel water bij ons naar binnen stromen. Ze hadden het toen beloofd, maar helaas………De modderrand is overal weggehaald en zag het speelveld er in de moesson van vorig jaar vaak uit als een zwembad. En het heeft wat geregend getuige de foto’s die Petra maakte in september 2007.

Nu we er waren konden we met een aantal mensen gaan bespreken wat de beste oplossing voor dit probleem zou zijn. Het hele speelveld ophogen was een optie, maar dat zou veel te veel geld gaan kosten. De beste optie was om vanuit binnen de muren een iets schuin aflopende geul te graven en die met beton af te werken. Het water dat dan nog door de muur naar binnen zou komen kon zo opgevangen worden. Een aantal dagen hebben we onderhandeld over de prijs. Op 4 december zijn ze begonnen met het uithakken van de geulen. Ze hadden er niet veel werklui opgezet zodat het een hele tijd duurde voordat de ruim 200 meter aan geulen gegraven was. Voor de fundering van de geul hadden we grote stenen nodig. Bijna was er een groot probleem ontstaan, omdat de truck die deze stenen kwam brengen niet door het hek kon. Als het niet zou lukken hadden we de vracht stenen handmatig naar binnen moeten sjouwen. De chauffeur gaf niet zo snel op en was het na een half uur stuurtje draaien en manoeuvreren toch nog gelukt …….. alleen had het hek behoorlijke schade opgelopen! Het werk kon weer doorgaan. Zowel mannen als vrouwen zijn daarna aan de slag gegaan om die grote stenen weer in stukken te hakken. Een andere groep hield zich bezig met het leggen van de gehakte stenen in de geul. Na ruim 2 weken was dit werk klaar en kon er begonnen worden met pleisteren van de binnen wand van de geul. Uiteindelijk kon er in de 1^e week van januari nog een extra betonlaag tegen aan. Met de grond die over was uit de geulen hebben ze het speelveld nog een klein beetje kunnen egaliseren. Het afwateringssysteem is er klaar voor. Laat die moesson nu maar komen!

Met dank aan Maya, Angelique en Irmgard die de kosten hiervan voor hun rekening hebben genomen.

Klas 2, 3 en 4

In deze klassen is het ook heel leuk lesgeven. Zeker omdat ze al een beetje Engels kunnen verstaan en schrijven. De kinderen vinden het een heerlijkheid om in de bibliotheek een boekje te ‘lezen’. Arjun is al gebombardeerd tot ‘Library Sir’ omdat hij elk gaatje vrije tijd dat ie overheeft, met de kinderen die geïnteresseerd zijn, in de bibliotheek doorbrengt. Hij heeft heel veel geduld en legt graag dingen uit. De meisjes van klas 4 lezen graag de sprookjesboeken, terwijl de jongens meer interesse hebben in vervoersmiddelen en aardrijkskundige dingen. Af en toe namen we een boek uit de bibliotheek en gingen een kort verhaaltje voorlezen. Voor klas 2 werd dit dan nog even vertaald in het Nepali. Daarna gingen we uit dit verhaaltje woorden oefenen of lieten we de kinderen er zelf iets over vertellen. Een hele goede les voor de kinderen omdat ze er hier hun concentratie bij moeten houden.

Half December is helaas Nirmala opgestapt. Haar man is naar Amerika vertrokken en nu moet zij op haar kinderen en de winkel letten. Erg jammer, want zij was behoorlijk goed in Nepalese les. Een vervanger was al snel gevonden. Rajesh (22), de jongere broer van Laxmi. Hij heeft veel Engelse kennis opgedaan in de tijd dat hij tijdens zijn studie een gids en drager was. Hij wil zich ook inzetten om de kinderen op een andere manier les te gaan geven. Regelmatig hadden we besprekingen met de leraren en we kwamen tot de conclusie dat het beter was er nog een extra leerkracht bij te nemen. Deze leerkracht wordt een ‘vliegende keep’. Hij kan o.a. individueel les gaan geven aan kinderen die een achterstand hebben of huiswerk nakijken of invallen bij ziekte van een collega. De jongeman die we hiervoor hebben gevonden is Lal (22). Goed in de Nepalese vakken, beschaafd en redelijk Engels sprekend. Voor de kinderen was het natuurlijk even wennen. Deze jonge leerkrachten hebben een hele goede kijk op de nieuwe manier van lesgeven. Ze nemen ook graag nieuwe ideeën van ons aan en willen ons systeem graag volgen.

Nog 3 maanden te gaan tot het overgangsexamen. Sommige vakken zijn erg pittig en daar moet dan ook extra tijd aan besteed worden. In klas 4 zitten 13 kinderen, waarvan er maar, zoals het er nu voorstaat, misschien 5 of 6 overgaan. We hebben ze op hun hart gedrukt zich echt in te gaan zetten en dat we ze allemaal graag zien over gaan naar klas 5. Je kan echt merken dat de meeste kinderen van de school toch een achterstand hebben opgelopen in het jaar dat wij met de bouw bezig waren. Daarom moeten we er hard aan werken om dat weer in te halen. Veel aandacht zal besteed moeten gaan worden aan het mondelinge Engels.
 
Een nieuwtje is dat de leerkrachten nu ook bevoegdheid hebben beurtelings met een klas een keer tijdens ‘practical hour’ leerzaam op stap te gaan. Dit kan zijn naar de steenfabriek, de melkfabriek, een museum een wandeling, enz…. De bedoeling is dat ze daarna een verslag schrijven of er iets over vertellen.

Wel 30 kapsters……- 5 December -

 Lerares Sabitri heeft kennissen bij de lokale Beauty Parlour c.q. kapsalon, die zo om de 4 maanden de kinderen een gratis knipbeurt komen geven. We hadden afgesproken om 13.00 uur. Even daarvoor hadden zich al een stuk of 15 dames verzameld bij het hek. “De rest komt zo” zeiden ze. Uit mijn mond kwam eigenlijk alleen “OH .... en hoeveel is de rest?” Dat wisten ze niet. Nou, na een uurtje krioelde het van de kapsters en ben maar gestopt met tellen. Sabitri vertelde dat dit kapsters in opleiding zijn. Ze komen graag bij onze school langs, omdat ze weten dat de ouders van deze kinderen vaak geen geld kunnen betalen voor de kapper. Op deze manier kunnen de kapsters i.o., onder begeleiding van gediplomeerde kapsters, de technieken van het kappersvak leren en worden de kinderen gratis geknipt. We hadden van te voren al op de 2^e verdieping heel veel bankjes klaar gezet, want we wilden natuurlijk niet dat al die haren op de vloerbedekking in de klassen terecht kwamen.

Binnen een hele korte tijd was het een gekakel van jewelste en vlogen de scharen door de haren van de jongens en meisjes. Ik geloof niet dat ze al gehoord hadden van model knippen. Bij sommige kinderen van de lagere klassen knipten ze het haar van zowel de jongens als meisjes vaak erg kort. TE kort vonden we. Ze zeiden dat dit beter was in verband met eventuele hoofdluis in hele volle klassen. De meiden van klas 3 en 4 hadden al wat noten op hun zang en van hun haren mocht dan ook echt maar een friemeltje af. Ze hebben namelijk al prachtig lang haar en dat zou zonde zijn. Vonden wij ook. De uren verstreken en rond vier uur waren alle koppies geknipt. De volgende keer hebben we afgesproken dat ze maar met een stuk of tien kapsters mogen komen, want de hele middag zijn alle klassen tegelijk verstoord. Ze kunnen dan rustig klas voor klas doen en kunnen de lessen gewoon doorgaan. Wat ons haar betreft …..  sorry, maar wij hebben deze keer even de beurt voorbij laten gaan!!

Een blij weerzien met Bonnie

Zoals al eerder verteld in dit verslag was ik heel erg blij om Bonnie weer te zien. Het is echt een ongelooflijk verhaal geweest.Toen ik vertrok in mei hadden zowel leerkrachten als inwonende familie beloofd goed te zorgen voor de hond. Bonnie was al een beetje een krakkemikkige hond en daarom wilde ik dat ze juist goed verzorgd zou worden.
 
Na verloop van tijd informeerde ik eens naar haar. Niemand had haar nog gezien. Was ze weggelopen of dood? Niemand kon het me vertellen. Nou, dat vond ik een beetje vreemd. Zelfs Petra, die van half september tot half oktober op de school als vrijwilligster werkte, had haar niet meer gezien. Zij kende Bonnie van de keer dat ze er was in maart van dat zelfde jaar. Uiteindelijk kwam dan het hoge woord eruit en vertelde ze dat Bonnie dood was, want ze was wel erg ziek. Maar had iemand gezien dat ze dood was????? NEE. Goed, je legt je er bij neer, want ja, ze was ook heel erg zwak dus zou het waar kunnen zijn! Een stukje ongeloof over het hele verhaal bleef bij me hangen.  Zwak ja, maar dood nee.

De bewuste dag, 20 november, dat wij via de rijstvelden naar school liepen was dan ook heel erg apart. Waarschijnlijk heeft Bonnie m’n stem gehoord. Goh, wat was ze blij. Ze sprong helemaal tegen me op. Ik zag wel dat ze een heel stuk magerder was geworden, maar dood is ze zeker niet. Waar kwam ze nu ineens vandaan? Ze liep mee naar de school tot het hek. Toen draaide ze zich om en liep naar een huisje in de verte. We denken dat ze waarschijnlijk toch verjaagd is door deze of gene.
De dagen erna kwamen we erachter dat ze al die maanden bij een huisje in de tuin heeft gelegen, maar die mensen verzorgden haar niet. Ze had alleen onderdak daar. Ze had ook een grote wond aan haar vagina. De wildste verhalen gingen hierover, maar zal jullie deze besparen. We hebben haar weer regelmatig eten gegeven en ook de familie in de school zorgde nu ook goed voor haar. Wat ons zorgen baarde was die enge wond en riepen de hulp in van de lokale dierenarts. Het was een infectie en ze kreeg daarvoor een zalfje, een poedertje en wat vitaminepillen. Gelukkig niets ernstigs. Totdat we een keer van school terugliepen en een bloedspoor zagen dat naar Bonnie leidde. De wond was nu wel heel ernstig. De dierenarts kwam direct en vertelde dat ze waarschijnlijk een mislukte zwangerschap heeft gehad en dat opereren nu heel erg noodzakelijk was geworden.
 
Uiteindelijk is ze op 7 december geopereerd. Helaas konden we er zelf niet bij zijn omdat we nu eindelijk eens een keer een paar dagen voor onszelf gepland hadden in Chitwan. Laxmi heeft alles geregeld. De 2^e verdieping van de school werd ingericht als operatie ruimte. D.w.z. de keukentafel werd er neer gezet en de operatie kon beginnen. Haar baarmoeder werd verwijderd en de wond werd ook behandeld. Daarna zou ze binnen 14 dagen hersteld zijn. Ze mocht alleen een maand lang het school terrein niet af vanwege de hechtingen.
We besloten een hok voor haar te laten maken. Dhan, de man van Laxmi, heeft dit in een dagje geregeld. Ik heb er nog wat zeil omheen gewikkeld voor de regen en Brigitte heeft het in dezelfde stijl van de school geverfd. Een lekker dekentje erin en Bonnie kon gaan genieten van haar nieuwe hok. Een week na de operatie ging het weer helemaal fout. Ze had  kans gezien haar hechtingen eruit te trekken. Er moest opnieuw gehecht worden. Dit keer werd ze beter in het verband verpakt.

We hopen dat ze de komende weken goed zal herstellen. De kinderen zijn heel erg begaan met de hond. En Bonnie, die vind het heerlijk om op haar beurt lekker tussen de kinderen rond te scharrelen.

Kom je onze school bezoeken of kom je er als vrijwilligster werken, kijk dan ook even hoe het met Bonnie gaat. Alvast bedankt.

 Kleding en knuffels uit Holland

Er zijn de afgelopen maanden een aantal mensen naar Nepal vertrokken die voor onze school veel extra spullen hebben meegenomen. Daar zijn we altijd heel erg blij mee. We hadden heel veel legpuzzels, houten puzzels, handpoppen, Memory, Domino, Lotto, springtouwen, voetballen, pennen, kleding en heel veel knuffels. Voor Bonnie zelfs een kilo lekkere hondenbrokjes.

In December is het in Pokhara, volgens de lokale bevolking, al erg koud. Dit is tenslotte voor hun ook winter. Voor ons is het nog altijd heerlijk warm bij zo’n 22 graden of soms hoger. Je kan gerust lekker relaxen in lake-side bij een van de mooie tuinen gelegen aan het meer in een luie stoel met een goed boek, krant of gewoon genieten van de omgeving en het prachtige meer. Aan het eind van de middag koelt het snel af en is het aantrekken van een trui/sweater wel aan te raden.

De meeste kinderen dragen tegen deze kou, voor zover mogelijk, dubbele T-shirts een jasje of een trui en vaak dan nog een muts. Maar niet voor alle kinderen is dit weggelegd. Vaak hebben ze geen warme kleding en zitten er overal gaten in.
De dag voordat we vertrokken uit Pokhara gingen we de kleding en knuffels uitdelen. Boven in klas 5, die nog niet gebruikt wordt, hadden we alle zakken met kleding en knuffels klaar gezet. Samen met Laxmi hebben we de kleding allemaal op grote gesorteerd. Voor ieder kind hadden we wel een trui, sweater, body-warmer, spijkerjas of gewone jas. Er was heel veel aan warme kleding. Ook hadden we veel spijkerbroeken en gewone katoenen broeken. De tassen vol met knuffels hadden we gewoon op een grote hoop gegooid, zodat ze lekker zelf een knuffeltje konden uitzoeken.

Per klas kwamen ze naar boven. Beginnend bij de peuterklas. We zette de CD-speler aan met Nepalese muziek en het uitdeelfeest kon beginnen. Al giechelend kwamen ze binnen en doken gelijk in die enorme berg met pluche beesten. Een aantal kinderen begon ook gelijk uit volle borst de Nepalese liedjes mee te zingen. Per kind hebben we rustig bekeken wat ze het hardste nodig hadden. Met sommigen was het zo slecht gesteld dat we daaraan een paar extra kledingstukken uitgedeeld hebben. En zo volgde de een na de ander. Na een paar uur waren alle kinderen voorzien van warme kleding en een knuffel en konden de lessen weer gewoon doorgaan.
Dhana ging daarna met de peuterklas naar buiten om in het zonnetje les te gaan geven. Het was heel vertederend om al die kinderen zo in een groepje te zien zitten in hun nieuwe kleding en met hun knuffeltje. Ze zijn er hartstikke blij mee. Bonnie ging daarna ook lekker bij de kinderen liggen.

Tot ziens  - 21 December -

En zo was het dan weer tijd om na ruim 5 weken afscheid te gaan nemen. De kerstdagen staan weer voor de deur en daar hebben we dan ook best weer zin in. Ik vind het, ook na 8 jaar, nog steeds heel erg moeilijk om de kinderen gedag te moeten zeggen. Ja, natuurlijk komen we weer terug ….. maar toch! Hoe vaker je komt hoe sterker de band wordt. Heel veel kinderen kenden we al toen ze nog ukkepukkies waren op de andere school. We begonnen met gedag zeggen in de peuterklas. Na een paar woorden van Brigitte aan de kinderen begon ik al te snotteren en moest me uit de voeten maken. Oh oh  het blijft echt moeilijk om het droog te houden als er zoveel van die schattige oogjes op je gericht zijn. Maar ook juf Sabitri begint te snotteren. Voor zowel de kinderen als voor de leerkrachten is het door onze komst een aparte maand geweest. Vooral het feest heeft een grote indruk achtergelaten. Zo bleven we dan nog even lekker snotteren en na ons zegje in klas 4 zat het er gelukkig op.

Morgen begint de proefwerkweek en zijn de kinderen nog slechts 3 maanden verwijderd van het overgangsexamen. Dan is het eerste jaar alweer voorbij. Een jaar waarin heel veel gebeurd is. Een jaar bijna zonder stakingen! Een jaar waarin we nog meer geleerd hebben over het onderwijssysteem in Nepal. We zijn al een eind op weg met de invoering van nieuwe leermethodes ter verbetering van het onderwijs. Het is voor ons en zeker voor de leerkrachten een kwestie van volhouden.
 
We hebben dit jaar ook weer een aantal vrijwilligers en bezoekers gehad. Iedereen heeft geholpen op hun manier en met hun ideeën. Het komende jaar ziet er goed uit wat vrijwilligers betreft. Vanaf Februari t/m eind mei zullen Tom en Guus uit Amsterdam de spits afbijten. We zijn heel trots op onze vrijwilligers die zich zo fantastisch inzetten voor deze groep kinderen.

De laatste avond is het altijd lekker Dhal Bhat eten bij Laxmi en familie. We kletsen gezellig na. Maar dan ook hier rollen de tranen de volgende ochtend  bij vertrek. We kregen een tika een sjaaltje en een stevige omhelzing van iedereen. "Doei tot later" roept Laxmi ons in het Nederlands na.

Half april 2008 is het Nieuwjaar in Nepal (2065) en daar begint dan ook het nieuwe schooljaar mee.

NAMASTE,

JULIA  EN  BRIGITTE

Het volgende bezoek is in nov./dec. 2008