Bezoek Julia - nov./dec. 2006 -
Ik ging weer op weg met een heleboel extra bagage. Dit keer veel speelgoed en spelletjes. De vlucht was, zoals altijd, weer grandioos alleen de wachttijd in Muscat was een beetje te lang. In het vliegtuig maakte ik kennis met Anja. Haar dochter, Nadia, was al een tijdje onderweg van India naar Nepal. Zij assisteerde daar een groep tandartsen die elk jaar vrijwillig naar Nepal gaan om kansarme kinderen op diverse scholen een gratis gebitsbehandeling te geven. In Kathmandu en Pokhara hebben we het hier regelmatig over gehad. Ze waren ook enthousiast geraakt van ons project en van nadia moest ik dan ook maar gauw contact opnemen met de tandartsen in Nederland. En wie weet zijn dan onze kinderen volgende keer aan de beurt! Toen ontmoette ik Ivo en Maaike. In Nederland, via hun website, hadden deze twee al een groot bedrag bij elkaar verzameld om dit aan ons nieuwe schoolproject te besteden. En waar kan dat beter dan in Pokhara zelf. Hier zijn de spullen toch vele malen goedkoper. Op een dag zijn we met Laxmi erbij naar het oude stads gedeelte gegaan om eens even lekker te gaan shoppen. Het geld was niet op te krijgen! Uiteindelijk hadden we 2 taxi’s vol. Badmintonrackets, cricketsets, voetballen, Engelstalige leesboekjes, potloden, pennen, opbergkisten, pannen, etc……Het was weer fantastisch. Ik was erg blij dat ze met eigen ogen hebben kunnen zien hoeveel je hier kunt doen met relatief weinig geld. Uiteraard ben ik ook heel gauw na aankomst in Pokhara naar het land gegaan naar de school te gaan kijken. WAUW…knijp…knijp…wat een gebouw zeg! Ik heb er bijna geen woorden voor. Maar wat een joekel zeg. Prachtig zowel van binnen als van buiten. De komende weken werd er nog hard gewerkt aan het stucwerk en aan het tegelen van de toiletten binnen en de keuken. We hadden afgesproken dat ik er bij zou zijn als de laatste laag beton van de school gestort zou gaan worden. dit was op 24 november j.l. Wat een machtig gezicht was dat en zeker petje af voor al die harde werkers. Brigitte en ik hadden al geruime tijd het besluit genomen om de buitenkant van het gebouw oranje – wit te verven. 7 maanden geleden vertelden ze ons dat dit geen enkel probleem zou zijn, omdat alle kleuren tegenwoordig via de computer te mengen zijn..……..!! Voel je hem al?? Het heeft me dus 3 weken gekost om dit te realiseren. Vreemd hoor, aangezien de kleur oranje hier overal voorkomt. Heb je het over oranje, zeggen ze automatisch: ‘suntala colour’ oftwel sinaasappel kleur en denk je dat ze het begrepen hebben. Nou, in mijn geval was dat niet zo. Gewapend met oranje riem, oranje vest en een oranje t-shirt ging ik met de bouwondernemer op de motor naar de verfwinkel. Er was inderdaad een computer en een verfmengmachine aanwezig. Dat ging goed. Ik kreeg een hele stapel kleuren voor m’n neus en moest er daar maar 1 van uitzoeken, want dit waren de speciale verfkleuren voor buiten. Nu was mijn oog voor binnenkomst op een gebouw hiertegenover gevallen. Wat schetste mijn verbazing…..een prachtige kleur oranje op de buitenmuur. Dus wees ik de verfmenger even op het gebouw, maar hij zei toch dat ik vanaf de kaart een kleur moest kiezen. Ja, dat was best moeilijk, want een kleur op de kaart wil nog niet zeggen dat die kleur ook in het blik komt!! Na het uitkiezen werd er het een en ander in de computer ingevoerd en ging men daarna driftig met een aantal blikken verf en de mengmachine aan de slag. Foute boel…er kwam een kleur uit, maar ieder geval geen oranje. Grote consternatie terplekke. Na een goed kwartier mengde ik me in het gesprek en zei dat ze eens het nummer moesten mengen wat op de kleurenkaart stond. Na nog een paar lange minuten was daar dan toch eindelijk de lang verwachte oranje kleur. Geweldig. |
reuzenrad | zangwedstrijd | de rijdende draak | v.l.n.r Bas Ganesh
Julia met Sudip Nadia Lotte Laxmi en Anja |
Beetje bij beetje komt m’n droom uit en kunnen de kinderen half april 2007 naar hun nieuwe school. BEDANKT!
Namaste Julia
Het volgende bezoek is maart/april 2007