Bezoek Julia   - nov./dec.  2006 -  



 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 




 

Ik ging weer op weg met een heleboel extra bagage. Dit keer veel speelgoed en spelletjes. De vlucht was, zoals altijd, weer grandioos alleen de wachttijd in Muscat was een beetje te lang. In het vliegtuig maakte ik kennis met Anja. Haar dochter, Nadia, was al een tijdje onderweg van India naar Nepal. Zij assisteerde daar een groep tandartsen die elk jaar vrijwillig naar Nepal gaan om kansarme kinderen op diverse scholen een gratis gebitsbehandeling te geven. In Kathmandu en Pokhara hebben we het hier regelmatig over gehad. Ze waren ook enthousiast geraakt van ons project en van nadia moest ik dan ook  maar gauw contact opnemen met de tandartsen in Nederland. En wie weet zijn dan onze kinderen volgende keer aan de beurt!

Toen ontmoette ik Ivo en Maaike. In Nederland, via hun website, hadden deze twee al een groot bedrag bij elkaar verzameld om dit aan ons nieuwe schoolproject te besteden. En waar kan dat beter dan in Pokhara zelf. Hier zijn de spullen toch vele malen goedkoper. Op een dag zijn we met Laxmi erbij naar het oude stads gedeelte gegaan om eens even lekker te gaan shoppen. Het geld was niet op te krijgen! Uiteindelijk hadden we 2 taxi’s vol. Badmintonrackets, cricketsets, voetballen, Engelstalige leesboekjes, potloden, pennen, opbergkisten, pannen, etc……Het was weer fantastisch. Ik was erg blij dat ze met eigen ogen hebben kunnen zien hoeveel je hier kunt doen met relatief weinig geld.

Uiteraard ben ik ook heel gauw na aankomst in Pokhara naar het land gegaan naar de school te gaan kijken. WAUW…knijp…knijp…wat een gebouw zeg! Ik heb er bijna geen woorden voor. Maar wat een joekel zeg. Prachtig zowel van binnen als van buiten. De komende weken werd er nog hard gewerkt aan  het stucwerk en aan het tegelen van de toiletten binnen en de keuken. We hadden afgesproken dat ik er bij zou zijn als de laatste laag beton van de school gestort zou gaan worden. dit was op 24 november j.l. Wat een machtig gezicht was dat en zeker petje af voor al die harde werkers.

Brigitte en ik hadden al geruime tijd het besluit genomen om de buitenkant van het gebouw oranje – wit te verven. 7 maanden geleden vertelden ze ons dat dit geen enkel probleem zou zijn, omdat alle kleuren tegenwoordig via de computer te mengen zijn..……..!! Voel je hem al?? Het heeft me dus 3 weken gekost om dit te realiseren. Vreemd hoor, aangezien de kleur oranje hier overal voorkomt. Heb je het over oranje, zeggen ze automatisch: ‘suntala  colour’ oftwel sinaasappel kleur en denk je dat ze het begrepen hebben. Nou, in mijn  geval was dat niet zo. Gewapend met oranje riem, oranje vest en een oranje t-shirt ging ik met de bouwondernemer op de motor naar de verfwinkel. Er was inderdaad een computer en een verfmengmachine aanwezig. Dat ging goed. Ik kreeg een hele stapel kleuren voor m’n neus en moest er daar maar 1 van uitzoeken, want dit waren de speciale verfkleuren voor buiten. Nu was mijn oog voor binnenkomst op een gebouw hiertegenover gevallen. Wat schetste mijn verbazing…..een prachtige kleur oranje op de buitenmuur. Dus wees ik de verfmenger even op het gebouw, maar hij zei toch dat ik vanaf de kaart een kleur moest kiezen. Ja, dat was best moeilijk, want een kleur op de kaart wil nog niet zeggen dat die kleur ook in het blik komt!! Na het uitkiezen werd er het een en ander in de computer ingevoerd en ging men daarna driftig met een aantal blikken verf en de mengmachine aan de slag. Foute boel…er kwam een kleur uit, maar ieder geval geen oranje. Grote consternatie terplekke. Na een goed kwartier mengde ik me in het gesprek en zei dat ze eens het nummer moesten mengen wat op de kleurenkaart stond. Na nog een paar lange minuten was daar dan toch eindelijk de lang verwachte oranje kleur. Geweldig.
 
Bij de
boekhandel
Maaike en Ivo WAUW !! de laatste verdieping suntala colour
 

De advocaat in Kathmandu had de papieren/contracten meegegeven voor alle nieuwe  bestuursleden. Tijdens de 1e bestuursvergadering en daarmee ook de benoeming van de leden, kwamen we erachter dat nog niet alles klopte. Helaas, maar waar. Dit probleempje bezorgde me weer slapeloze nachten. In Pokhara toch maar weer een andere advocaat erop gezet. Ja, er moest wel weer wat geld onder de tafel gegeven worden anders zou het nu nog niet klaar zijn. En ik wilde wel dat alles in orde zou zijn voordat ik terug zou gaan naar Nederland. Het duurde en duurde, maar uiteindelijk op de laatste dag was ook dit opgelost en hebben alle 7 bestuursleden de 17 pagina’s tellende papierwinkel ondertekend.  

Natuurlijk ben ik ook een middagje op stap gegaan. In Leknath, een plaatsje even verderop, was er een grote braderie en zangwedstrijden van diverse scholen. Toen ik daar het reuzenrad zag, kreeg ik al spontaan kippenvel. Met Laxmi, haar dochter en Dhana stapten we in. De oude dieselmotor startte en even dacht ik dat ik al boven de (donkere) wolken zat. Het uitzicht werd belemmerd en m’n adem stokte. Boven aan gekomen zaten mijn medepassagiers aan elkaar vastgeklampt en hielden de ogen stijf gesloten. Jammer want het uitzicht, nadat die zwarte wolken weg waren getrokken, was ontzettend mooi. Gelukkig dat jullie het geluid niet kunnen horen via dit verslag, maar een plezierig ritje kon je het echt niet noemen. De dag erna is er ook een vreselijk ongeluk mee gebeurt.

Ondertussen had ik ook Bas en Lotte leren kennen uit Zwolle. Een gezellig stel en ook helemaal begaan met het lot van de minder bedeelde in Nepal. Ik had eigenlijk nog nooit zoveel Nederlanders tegelijkertijd in Pokhara gezien. Het deed me goed om te zien dat Nepal weer aan het opbloeien is nu de politieke noten gekraakt zijn. Bas en Lotte hebben ook een dagje gezellig mee geshopt in Pokhara en hun steentje bijgedragen aan ons project. Regelmatig hadden we een gezellig onderonsje voor het winkeltje van Laxmi, die altijd met de koffie of thee klaarstond.

 
reuzenrad zangwedstrijd de rijdende draak v.l.n.r Bas Ganesh Julia
met Sudip Nadia Lotte
Laxmi en Anja
 

Regelmatig kwamen er een paar kinderen van de vorige school me opzoeken in Lake-Side. Ganga heeft tegenwoordig een sponsor uit Holland die de Boarding School voor haar betaald. Babita heeft een sponsor uit Schotland voor de Government School en Anu gaat nog steeds via ons naar een Government School. Zo zijn er meer dan 100 kinderen die wij ondertussen op diverse scholen nog steeds sponsoren totdat de nieuwe school opengaat. Helaas heb ik gehoord dat het op de oude school, het ’education center for poor children’, erg slecht gaat. Waarschijnlijk gaat hij binnenkort de deuren van deze school sluiten. Erg jammer. Maar goed dat wij de stap gezet hebben om een eigen school te beginnen en dus niet meer afhankelijk zijn van de wensen van een eigengereide directeur!

Op een gegeven moment ben ik regelmatig op de motor gestapt om de tijd een beetje te overbruggen. Lopen is makkelijk, maar naar school is het vanaf lake-side toch een goede 3 kwartier. Met de bus is erg goedkoop, maar toch nog lang. Fietsen kan ook. Maar dan moet je niet van de ene kant van de stad naar de andere kant moeten in een uurtje. Maar als je aan het eind van de reis in tijdnood komt is de motor toch een heerlijke oplossing. Van de houtfabriek naar de boomkwekerij. Van de schoolkinderen in Chore Patan weer naar de schoolkinderen in Gari Patan. Tussendoor weer even naar het land om de mensen te ontmoeten die komen om het grote hek te plaatsen. En ga zo maar door. Alleen even opletten met links rijden!

De laatste 2 weken had ik regelmatig een gezellige meeloper naar de school. Ik heb hem Lucky genoemd. Wat een gaaf beest en ook nog eens heel lief. Hij hield me altijd in de gaten en bleef me trouw op de voet volgen. Zelfs de dag dat ik met de bus terug ging naar Kathmandu verscheen hij bij het Buspark. Alsof hij het wist. Voordat de bus vertrok liep hij nog even snel naar binnen en raakte hij me met z’n natte neus nog even aan en verdween toen zoals ie gekomen was. Uit het niets in het niets!!! 

Ik heb weer een fantastisch tijd gehad in Pokhara. Het was erg hectisch, maar zeker de moeite waard. Als je wat wilt bereiken moet je er met je neus opzitten. De bouw van de toiletten buiten zijn in volle gang en ik heb gisteren (27 dec.) nog per telefoon gehoord dat ze begonnen zijn met verven van de klaslokalen. Fantastisch.

 
v.l.r. Ganga Babita
en Anu
Julia en Laxmi Lucky tot de volgende keer
 

Beetje bij beetje komt m’n droom uit en kunnen de kinderen half april 2007 naar hun nieuwe school. BEDANKT! 

Namaste Julia
 

Het volgende bezoek is maart/april 2007

                                                                                    terug naar boven