Op vrijdag 14 Januari vertrok ik met een directe vlucht van Arkefly weer naar Nepal. De zussen Meriam en Petra zaten op dezelfde vlucht en hadden voor mij ook extra bagage meegenomen voor de school. We mochten p.p. 50 kg extra meenemen, maar helaas wel tegen een  vergoeding. Ik had op de zolder thuis alles wat ik kon vinden wat voor de school bestemd was, ingepakt. Nog een berg fleecedekens, kleding, sportkleding, knuffels, mappen, schrijfblokken, honderden pennen, spellen, schoeisel, handdoeken, sportmaterialen, etc….. Het is de laatste keer dat ik zoveel extra spullen meeneem, want het is haast niet meer te doen. Het verzamelen thuis en het steeds in kleine porties meenemen en meegeven aan deze en gene, naar de school brengen en het daar weer opslaan, is echt veel werk en een heel gedoe. En dan ook nog bijhouden wat, hoeveel en wanneer iemand iets meegebracht heeft om ervoor te zorgen dat als ik kom altijd ieder kind wel iets heeft.
De aankomst de volgende dag op het vliegveld van Kathmandu verliep vlot en waren we zo door de douane en had ik al heel snel m'n visum. Het wachten was op de bagage. Er waren 5 of 6 van die bagagebanden, maar helaas werkte er maar één en dan weet je al bijna hoe laat het is! De bagage van 2 andere vliegtuigen zat er ook bij en werd het lang wachten en daarna met z'n allen graaien. Na bijna 2 uur konden we eindelijk met bagage het vliegveld af. Het Hotel waar Petra en Meriam zouden verblijven, had een busje gestuurd om ons op te halen. Ik werd netjes met alle tassen bij mijn guesthouse afgezet. 

Zondagochtend om 5.15 uur zat ik al met een hele berg bagage in een bestelbus naar Pokhara. Het was een vlotte rit. Om 11.30 uur werd ik bij de school afgezet om alleen even de spullen te droppen en snel gedag te zeggen. Hele verbaasde gezichten van de leraren, want die hadden me helemaal niet verwacht. De kinderen vonden het geweldig en renden gewoon naar buiten om me te begroeten en te helpen met de tassen naar binnen te dragen. Erg leuk en spontaan. Daarna bracht de chauffeur me naar het Giri Guesthouse. Heerlijk om weer in Pokhara te zijn. De rest van de dag heb ik besteed aan het bezoeken van vrienden.

Meriam en Petra hadden in de eerste week voor alle klassen een sportdag georganiseerd. Het weer was fantastisch. Wel wat fris in de ochtend, maar als de zon doorbrak dan ging het een na het andere kledingstuk toch wel uit. Tenslotte is het hier gewoon nog winter (23 graden) en lopen de kinderen met sweaters, jasjes, dubbele kleren en mutsen op. We hadden een leuk parcours uitgezet en klas voor klas gingen we met ze aan de slag. Over de banken heen lopen en onderdoor kruipen met een bal op de lepel, limbo dansen, bal tussen elkaar in klemmen, enz. Er waren vele hilarische momenten. De leerkrachten moesten geblinddoekt een parcours afleggen en werden daarbij aangeroepen door de kinderen. Aan het eind van de sportieve dag waren de kinderen, de leerkrachten en wij behoorlijk uitgeput, maar wel voldaan!

Ophogen van het speelveld

In de eerste week heb ik me voornamelijk bezig gehouden met de voorbereidingen voor het ophogen van het speelveld achter de school. Vorig jaar april kwam het er niet van, omdat ik nog herstellende was van mijn hernia operatie en daardoor niet zo goed uit de voeten kon. Dat was nu gelukkig heel anders. Ik kon weer heerlijk hobbelen in de lokale bus, op de fiets, op de brommer/motor en lekker lopen.

Shekhar en ik zijn eerst verschillende locaties afgeweest waar ze trucks hadden die puinafval, grote stenen, grint en modder afleveren. Toen we besloten hadden wat voor materiaal we wilden gaan gebruiken voor het land moest er natuurlijk weer onderhandeld worden over de prijs. Nou, ja we hadden niet 1 truck nodig en kon die prijs wel heel wat omlaag. Ondertussen ging de desbetreffende man die met ons in onderhandeling was ook gewoon door met andere mensen die wat trucks nodig hadden en ging het weer een hele poos duren voor we z’n aandacht getrokken hadden. Dus speelde ik maar heel opzichtelijk met wat briefjes van 1000 rps (ong.10 euro) om aan te geven dat ik wel een behoorlijk voorschot wilde betalen als ik NU z’n aandacht kreeg én de trucks natuurlijk. Ineens had hij tijd voor ons! Het werden totaal zo'n 40 trucks gemengd materiaal en 8 trucks alleen modder voor de bovenste laag als afwerking. Na handjeklap werd de aanbetaling geregeld en had ik ook afgesproken dat ze per truck een bon moesten afgeven met datum en het soort materiaal dat er geleverd werd. De prijs per truck is inclusief chauffeur en 2 werkers die de truck handmatig leegscheppen. Ze zouden er 10 dagen voor nodig hebben om alles te leveren daar niet al het materiaal van een dezelfde plek komt. Per dag hadden we ook nog 4 extra werklui geregeld die de ‘molshopen’ op het land zouden bewerken tot een mooie egale vlakte.

Op zondag 23 januari zijn ze begonnen en werden er wel …… 2 trucks gebracht! Zo, denk je dan, dat wordt een lange rit als er elke dag maar 2 komen en hing ik maar gelijk weer aan die telefoon of ze misschien morgen een paar trucks meer zouden kunnen sturen. ‘YES, why not’ zei de man in kwestie. Nou, bij zo’n antwoord ga je dan ook gelijk twijfelen. Dit schrijf ik zo voor iedereen die ook bekend is met de Nepalese gewoonten. Maar goed, positief blijven denken en gewoon afwachten wat de dag van morgen zal brengen. Ja, nu kwamen de trucks wel af en aan, maar waar waren de 4 werkers? Er werd ons meegedeeld dat we het een paar dagen met 2 werkers moesten doen, omdat die anderen een belangrijke puja (inzegening) ergens hadden. Ja, je wordt er soms wel eens moedeloos van. Stakingen, huwelijken (heel veel), puja’s (heel veel), feestdagen (heel veel), ziekenhuisbezoeken, familieziektes en zelfs slecht weer zijn de meeste redenen en ook wel smoesjes om niet te verschijnen. Het is gewoon vervelend als je maar kort de tijd hier hebt en de boel direct al in het begin stagneert. Je weet bijna van te voren al dat het zal gaan gebeuren, maar je hoopt dat het nu eens niet gebeurt. Maar helaas! Roeien met de riemen die we hebben. Je eraan vast zuigen als een bloedzuiger en blijven bellen tot ze er gek van worden en ze bijna niet meer op durven te nemen als mijn nummer weer in hun telefoonvenster verschijnt en bij opname dreig dat als het zo doorgaat ze kunnen fluiten naar hun roepies van de al 25 geleverde trucks.
Die dagen erna gingen perfect, was het team kompleet en konden we het na 12 zware dagen ploeteren afsluiten. Met dank aan o.a. DSM-DELFT voor de geweldige bijdrage hiervoor. Daarna hebben we 2 dagen in de pauze met grote kinderen uit verschillende klassen het land lekker nat gegooid om de modder tussen de stenen te laten zakken. De kinderen maakten er onderling een wedstrijdje van wie de meeste emmers water naar binnen gesjouwd had. In de dagen dat er op het speelveld gewerkt werd, hebben alle kinderen onder begeleiding in de pauze buiten het schoolhek op de droge rijstvelden kunnen spelen.

Koken

Nadat het speelveld ophogen achter de rug was en het na een paar dagen voldoende was opgedroogd, kon er weer eens buiten gekookt worden. Laxmi was al om 7.30 uur op pad gegaan om de verse groenten op de markt te kopen. Een paar dagen eerder ben ik met Laxmi al naar de  groothandel geweest om voor het hele jaar ingrediënten  te kopen die ze nodig heeft voor het kookprogramma. Het gaat dan om dingen zoals, olie, suiker, zout, masala, besar en noodles. Op de 1^e verdieping van de school hebben we een speciaal voorraadhok waar het allemaal goed droog blijft en het bijna niet toegankelijk is voor ongedierte.
Nadat de groenten door de dames goed schoongemaakt en gesneden was, brachten ze de grote pannen naar buiten en kon het kookfestijn weer gaan beginnen. Ruim 20 kilo groente en 1 1/2 kilo noodles worden verdeeld over 2 pannen en gaar gekookt. Om 13.00 uur slaat Devi op de gong en is het een half uur etenspauze. De kinderen stellen zich buiten op in rijen en wordt het eten door de leerkrachten uitgedeeld. Als ieder kind heerlijk zit te smikkelen en smullen zijn wij aan de beurt. En zoals altijd smaakte het weer verrukkelijk. Ook hier wil ik een bedankje vermelden aan iedereen die geld gegeven heeft voor een aantal extra maaltijden. (o.a. Rest. de Mollige Meeuw). Naast de maaltijd, die 1x in de 14 dagen gegeven wordt, is er natuurlijk ook nog het wekelijkse fruit en 1x in de 14 dagen een bakje yoghurt.

Sita en Laxmi

Sinds kort is er een organisatie in Pokhara gevestigd die o.a. straathonden verzorgt en voorlichting geeft over sterilisatie en castratie. In Nepal is het nog erg slecht gesteld met de verzorging van (huis)dieren en hoe er mee om te gaan. Wat ik in de afgelopen jaren meegekregen heb over het houden van honden als huisdier bij onze gezinnen thuis is dat ze het bijna allemaal doen om er mee te fokken en er dus geld aan over te houden. Wat niet zo raar is als je geen geld hebt natuurlijk. Maar het is heel erg om te zien hoe ze er mee omgaan vergeleken bij ons in Nederland. De thuissituatie van onze kinderen is soms al bar en boos en hoe dan ook nog een hond met jongen te verzorgen? Vaak zitten ze vastgebonden aan strakke en korte touwtjes en is er vaak noch eten noch water voor ze en overlijdt de helft van de hondjes al binnen een week. De hond wordt vaak gehouden als waakhond, maar ja, als je die dan geen eten geeft en niet goed verzorgd kan je ook niet verwachten dat ie je huis goed beschermd. Vaak worden ze dan afgeranseld en belanden op straat. Er vind momenteel een verandering plaats van het soort honden dat op straat loopt en verkocht/aangeboden wordt. Waren het eerst de middelgrote honden die je overal in Azië ziet, zijn het nu schattige witte kleine soort keeshondjes en zelfs chihuahua’s die de het straatbeeld veroveren. Maar ook Duitse herders en Lhasa Apso’s. Ik heb nu al een aantal keren zo’n schattig wit hondje zien veranderen in een vieze langharige klittenbal die op straat belandt is nadat een eigenaar het diertje niet meer wilde omdat de verzorging zo veel moeite kost en het echt niet zo schattig wit blijft als je het niet af en toe wast. Gelukkig is er nu dus de organisatie H.A.R.T. die ook dit soort hondjes weer even opvangt, opknapt en weer terug op straat zet, want aan herplaatsen doen ze niet anders is het binnen de kortste keren een asiel en dat willen ze niet. Het aantal zwerfhonden is door de komst van deze organisatie een stuk teruggelopen daar ze intensief te werk gaan met hun sterilisatie en castratie project.

Ze geven ook voorlichting op scholen en toen ik dat hoorde heb ik natuurlijk gelijk even daar aan de bel getrokken om te vragen of ze ook een keer bij ons op school langs wilde komen. Op een middag hebben ze onze school bezocht. Dit jaar zijn klas 4 en 5 aan de beurt. Allereerst wordt de lichaamstaal van de hond behandelt. Veel kinderen schrikken al van een hond die blaft en gaan gelijk met stenen gooien. Bij elk onderdeel dat ze behandelen deelden ze een vragenlijst uit om te zien of de kinderen het begrepen hadden. Waar ze echt stil van werden was toen het ging over hoeveel puppies een hondenfamilie in 1 jaar ter wereld kon brengen. Nou weet ik nog niet of ze stil werden over het feit dat er echt dus iets gedaan moest worden aan die voortplanting of dat ze dachten hoeveel ze er dus in 1 jaar mee konden verdienen!! Hopelijk het eerste. In ieder geval vonden ze het heel erg interessant en staat er de volgende keer een bezoekje aan de dierenkliniek gepland.

Bijna dagelijks heb ik genoten van m’n heerlijke wandeling van 45 minuten naar de school. Bij mooi weer stopte ik altijd even aan Dam-Side om te genieten van het mooie uitzicht over het Annapurna-gebergte dat zo mooi kon schitteren in het Fewa Lake. Het laatste kwartier sluiten zich steeds meer kinderen bij me aan en worden m’n vingers bijna afgeknepen door diverse zweterige handjes die me allemaal willen vasthouden. We zingen liedjes, fluiten of kletsen gewoon wat in hun gebrekkige Engels en ik in m’n gebrekkige Nepali. Maar het is altijd gezellig zo op weg naar school. Het weer is vaak prachtig en hebben we ook vanaf de school een mooi uitzicht op de bergen. De assembly begint zoals altijd om 9.45 uur en komen er niet zoveel kinderen meer te laat omdat ze weten dat ze dan strafwerk krijgen en et eerste lesuur over moeten slaan. Vergeleken met 4 jaar geleden gaat de assembly uitstekend, is het geordend, goed hoorbaar en spreken ze alles netjes duidelijk en rustig uit. Zeker een pluspunt.
Aangezien het nog winter is en dus koud binnen, gaan de lagere klassen vaak naar buiten om in het zonnetje op te warmen en de les te volgen. Ook de reguliere vakken gaan eigenlijk uitstekend en zijn de nieuwe leraren dit keer goed ingewerkt. Er is soms alleen nog een probleem bij de Praktijkuren die ze niet helemaal begrijpen. In deze 6 weken heb ik daar ook weer veel tijd en aandacht aan besteed en de leerkrachten individueel geholpen. Dit vak dat elke klas een uur per dag heeft is juist heel leerzaam. Extra kennis met boeken en woordenboeken uit de bibliotheek. (met dank aan BIBLIONEF die een doos Engelse leesboeken per jaar opstuurt) Er wordt voorgelezen door de leraren en erover naverteld door de kinderen. Dictees, spreekbeurten, spelling, articuleren, meten en wegen, alles over de kalender, discussie, lezen, extra kennis over continenten, landen, hoofdsteden en nog veel meer komt in dit uur aan de beurt. Op andere scholen kennen ze dit niet en dus des te moeilijker voor mij om het ‘grote onbekende’ uit te leggen in een korte periode. Gelukkig zijn er de vrijwilligers die me daarbij vaak een handje helpen als ze er zijn. Maar ook dit vak gaat toch per jaar een beetje vooruit. In de speelpeuterklas gaat het ook goed en hebben we er weer een paar leuke nieuwe spelen bij zoals Jumbolino. Door te dobbelen een clowntje in elkaar zetten. Goed om ze te leren tellen in het Engels en de kleuren te leren.

Op een dag kregen we onverwachts bezoek van Babita, een oud leerlinge van ons vorige project. Zij is ondertussen al 17 en gaat eind maart examen doen op een gewone school in klas 10. Daarna heeft ze nog 2 jaar te gaan en kan dan waarschijnlijk naar college. Ze blinkt op alle fronten uit tussen haar medeleerlingen op school omdat ze zo waanzinnig goed Engels spreekt. Babita zegt altijd dat als wij haar niet geholpen hadden er niets van haar terecht gekomen zou zijn. Zij heeft het namelijk echt heel slecht gehad toen ze klein was. Met 8 jaar kwam ze bij ons in het vorige project op school en werd met regelmaat mishandeld door haar vader die vaak dronken was. Twee jaar geleden hebben wij haar in een weeshuis kunnen plaatsen waar ze goed verzorgt wordt en het reuze naar haar zin heeft. In haar vrije tijd mag ze soms bij de lokale radio gedichten voorlezen. Het gaat haar nu goed en heeft toch nog zo af en toe contact met het thuisfront. Bij ons komt ze zo nu en dan op school om in de klassen aan de leerlingen te vertellen wat er van haar terecht gekomen is en dat ze dankbaar moeten zijn wat wij voor ze doen. Het is echt een kanjer, die komt er wel!

Vorig jaar hadden de vrijwilligers en ik al een heleboel fleecedekens meegenomen en nu had ik de rest bij me. Het waren er totaal 130 en met 113 kinderen zijn het er dus meer dan genoeg. Voor het sorteren en uitdelen moeten we bijna een hele dag uittrekken. Al deze spullen liggen namelijk ook in het voorraadhok op de 1^e verdieping opgeslagen. Het is er bomvol en tijd om alles uit te gaan delen. Laxmi en Devi kwamen me helpen uitzoeken en hebben de meeste tassen naar de open ruimte op de 2^e verdieping gebracht. Naast de fleecedekens hebben we ook gelijk alvast de kleding, pluche beesten, handdoeken en schoeisel gesorteerd, die we op een andere dag zullen gaan uitdelen. Maar eerst dus de dekentjes, want nu waren de nachten nog koud. Laat in de middag waren we eindelijk klaar met al deze bezigheden. In de laatste periode vanaf 15.00 uur zijn we gestart met de peuterklas. Al giechelend hoorde je ze van beneden naar boven komen, want ja, wat gaat er gebeuren? Het was een leuk gezicht toen ze netjes in een rijtje aankwamen met de handjes op de rug en de juf voorop. Toen ze de dekens zagen gingen het giechelen over in druk gekwek al wijzend naar de stapel dekens en werden ze helemaal zenuwachtig. Ik ben gestart met uitdelen en kreeg daarvoor van elk kind een netjes dank je wel. Daarna heb ik het aan de leerkrachten overgelaten zodat ik rustig kon filmen en foto’s maken. Het eerste wat ze deden toen ze de dekens kregen was het gelijk tegen hun gezichtjes houden en vertelden ze dat ze hem lekker zacht vonden. Het was een prachtig tafereel en waren ze er dolblij mee. Zo was daarna de een na de andere klas aan de beurt en deelde steeds de juf of meester die bij de desbetreffende klas hoorde de dekens uit. Het was ruim na vieren geworden toen we deze klus geklaard hadden en de kinderen zich weer netjes buiten in rijen op moesten stellen om naar huis te gaan. Nog allemaal even voor de video met de dekens zwaaien en weg waren ze! Tot morgen!

In deze weken heb ik regelmatig na schooltijd met de leerkrachten vergadert. In de tijd dat ik in Nederland ben verzamel ik bespreekpunten aan de hand van de gekregen e-mails, skype gesprekken, telefoongesprekken of de maandelijks gestuurde brieven van de leerkrachten. Dus in 8 maanden tijd had ik wel weer een behoorlijk lijstje klaar met kleine- en grote aandachtspunten. Het varieert van slordig geschreven brieven tot misverstanden in het uitvoeren van de Praktijkuren.
De leerkrachten houden allemaal een schrift bij over hun neventaken. Deze heb ik ze gegeven om betrokken te zijn bij de school. Ik vind het namelijk heel belangrijk dat ook zij een beetje verantwoording nemen voor alles wat er op school speelt en wat het allemaal kost. Zo doet Chandra het bestellen van de yoghurt 1x in de 14 dagen. In het schrift moet ze dan vermelden op welke dag het was, hoeveel kinderen er waren en hoeveel liter ze besteld heeft tegen weke prijs. Zo is nu o.a. te zien dat de prijs van yoghurt van 46 rps per liter naar 80 rps per liter gegaan is in 3 jaar. Dat is een fikse stijging. Daarnaast houdt ze een record bij van de keukenmaterialen. Sowieso is er in het begin toen we in april 2007 gestart zijn een voorraadlijst gemaakt wat er allemaal in de keuken staat. Dus de taak van Chandra is het melden bij Laxmi en het opschrijven wat en wanneer iets stuk gegaan is en wanneer het weer is aangeschaft en wat het gekost heeft. De taak van Sadagi is het elke week bestellen van het fruit met hetzelfde ritueel erachter aan wat Chandra doet. Daarnaast zorgt ze ervoor dat de speelklas schoon en geordend blijft. Ook heeft zij de verantwoordelijkheid over de pennen van klas 3,4 en 5. In het begin van het schooljaar ligt er in het kantoor een grote zak met 400 pennen klaar. Bij de eerste les krijgt Sadagi het aantal pennen naar gelang er kinderen zijn en deelt zij ze uit. Als er een pen leeg is wordt deze aan de juf teruggeven en komt er pas een nieuwe. Sadagi beheert de maandlijsten van deze 3 klassen en schrijft per kind op wat ze gebruiken. Dit systeem geldt ook voor de grote schriften. Zo is er aan het eind van het jaar makkelijk af te lezen hoeveel pennen/schriften er gebruikt zijn. Elke leerkracht heeft dus zo zijn eigen extra taak. Voor mij erg makkelijk om controle uit te oefenen en om zo te vergelijken met wat er ingekocht is en wat er uitgaat. Ze houden het allemaal netjes bij met een kleine opmerking hier en daar.

We hebben het gehad over het aantal dagen aanwezig en afwezig zijn van leraren en kinderen. In klas 3 is er een jongen die van de tot nu toe 214 dagen school er nog niet 1 afwezig was geweest. Hij is ook de beste van zijn klas en spreekt echt heel mooi Engels met een hele duidelijke stem. In klas 4 zit er een meisje die al 77 dagen van de 214 afwezig is geweest. Ze is vaak ziek en scoort ook slecht op school. We hebben afgesproken op haar te letten en wat vaker op huisbezoek te gaan, want misschien ligt het wel aan de ouders. Zo hebben nog een aantal kinderen onder de loep genomen. Met 2 leerkrachten lag ik een beetje overhoop over hun dagen afwezigheid omdat ze examen moesten doen voor hun eigen studie, maar die was precies in de week dat ons examen op school was. Een aantal leraren gaat namelijk in de ochtend voor school nog van 6-9 naar college. Daarom hamer ik er vaak op om als we nieuwe leraren nodig hebben geen studenten aan te nemen, maar als dat nu de enige zijn die vaak solliciteren dan moet je toch wat en dus concessies doen met dit als resultaat. Gelukkig zijn het wel goede leraren en zijn ze lief voor de kinderen, maar hebben slechts 1 of 2 jaar ervaring op een andere school en kan je dat niet vergelijken met het nivo van onze school. Zij vinden hun studie belangrijk en ik mijn schoolproject!  Ga er maar aan staan!

We hadden het over het lange en slordige haar, het dragen van oorringen en hoofdbanden van sommige jongens uit de hogere klassen. Dit is allemaal niet toegestaan op school en staat het uitgebreid in de reglementen. Ik had op foto’s gezien van vrijwilligers dat dit wel gebeurde en was daar dus niet zo blij mee. Het zag er uit alsof ze bij een bende hoorden. Ik heb daar het hoofd van de school op aan gesproken en zou zij dit met ingang van de volgende dag beter in de gaten gaan houden. Ja, deze jongens zijn ook in de puberteit gekomen en zien op straat ook de mode vernaderen en proberen er zo een beetje bij te horen. Maar niet op school!
Er is gesproken over het bestellen van de nieuwe schoolboeken voor het nieuwe jaar en dat elke leraar dus in zijn of haar klas gaat kijken welke boeken stuk zijn en vervangen moeten worden en welke nog hersteld kunnen worden. We kopen namelijk niet elk jaar voor alle kinderen nieuwe boeken, dat is echt niet nodig. De meeste boeken die er nieuw moeten komen dat zijn vaak die van de lagere klassen. De boeken slijten hier sowieso sneller omdat de thuissituatie niet altijd te wensen overlaat. Geen tafel dus huiswerk maken op de grond (geen beton), geen kast of het regent binnen in de regentijd.

Het overgangsexamen komt eraan eind maart en moeten daar de nodige voorbereidingen voor getroffen worden. De leraren vroegen hulp bij het voorbereiden van het mondeling examen van klas 5 en het maken van vragen van Praktijkuren.
Dan moesten we het een keer hebben over de schoolkleding van de leraren. Tot nu toe hadden we 1 tenue van oranje en wit. Ze wilden graag voor het nieuwe jaar er eentje bij in een andere kleur. Dat was nog een heel gedoe, want we werden het niet zo snel eens over de kleurencombinatie die wel een beetje bij de school moest passen vond ik. Savitri zou een keer naar de stad gaan en wat voorbeelden van kleuren meenemen. Later weer in een vergadering kwamen we hier op terug en vielen gelukkig de kleuren bruin, zwart en lichtblauw af en gingen we voor donkerblauw met een witte sjaal. Natuurlijk wilde ik deze combinatie wel zien voordat ik naar Nederland terugging en hadden ze vol trots in de laatste week hun nieuwe kleding al aan. Savitri en Laxmi wijken in kleding af van de leraren. En voor Amrit, de enige man in ons midden, die heeft een zwarte broek en een blauw /wit gestreept overhemd.

Ik stelde voor op korte termijn een bijeenkomst te regelen voor de ouders, die ik graag eens zou spreken over hun kinderen. Een keer op een ochtend waren er dus een aantal ouders gekomen en vonden we het wederzijds leuk elkaar weer eens te zien. Met Savitri als tolk deed ik mijn verhaal weer een keer over onze stichting en wat wij ervoor moeten doen om geld in te zamelen om daarmee de school continue te laten draaien. Soms hebben we wel eens het idee dat ze denken dat op ons balkon een grote geldboom groeit en dat het zo makkelijk is wat wij hier in Nepal doen. Ik wil gewoon dat ze dit weten jaar in, jaar uit moet het verteld worden. Soms komen de kinderen op school met de vraag van de ouders of we ze niet elke dag eten kunnen geven, of dat er vaker nieuwe kleding gegeven kan worden, of uniformen, of nieuwe schooltassen, of dat er niet een schoolbus kan komen. Aan de hand hiervan leg ik altijd naar orde van belangrijkheid uit aan de ouders waarom wij deze school gebouwd hebben. En het belangrijkste punt is: ONDERWIJS!! ik zeg tegen die ouders: ‘wil je dat je kind er op een gewone school mooi uitziet en niets leert of dat ze hier komen in hun dagelijkse kleding en iets leren en ook nog kunnen genieten van een heleboel andere gratis faciliteiten’. Aan hun de keus. Eigenlijk weinig keus, want geld hebben ze niet zoveel, maar ze moeten ons wel respecteren en niet het onderste uit de kan willen hebben omdat wij de geldschieters zijn!

En zo hadden we altijd wat te bespreken bij de vergaderingen en werd alles weer opgehelderd. Face to face dit soort dingen bespreken gaat 100x beter dan via al die andere media, want als er wel eens iets is komt het vaak ook door een vorm van miscommunicatie. Aan het eind van de rit is iedereen weer op de hoogte van alles en beginnen we elk jaar weer met een schone lei en is er uitgesproken wat er moest worden uitgesproken. Na de laatste vergadering heb ik ze allemaal een leuk Hollands presentje gegeven. Een paraplu en een boodschappentas met Hollandse prentjes erop.

Er stond de kinderen van klas 5 een hele grote verrassing te wachten de komende dagen waar ze nog geen benul van hadden. Met de donatie van de Golfdames Concordia wilde ik echt eens iets speciaals doen. Het plan had ik samen met Brigitte natuurlijk in Nederland al gesmeed, maar of het uitvoerbaar was dat moesten we dus even afwachten. Ik probeer altijd elk jaar iets leuks te doen voor de klas die voor het laatst op school is. Het zou een 3 daagse trip naar Chitwan National Park worden. Het park staat met zijn 932 vierkante kilometer op de werelderfgoed lijst. Allereerst had ik gebeld naar Dhurba, de manager van Sapana Village, of hij op 8,9 en 10 februari nog plaats had voor een groep van 11 personen. Acht kinderen en 3 begeleiders. Toen we deze toezegging hadden, ben ik aan de slag gegaan. Een paar dagen voor vertrek heb ik aan de kinderen gevraagd of ze aan hun ouders wilden vragen of ze een paar nachten weg mochten voor een educatief schoolreisje. De ouders moesten op hun beurt weer contact opnemen met Laxmi en hun goedkeuring doorgeven. Het was allemaal snel geregeld en iedereen mocht mee. Via Shekhar had ik voor deze dagen een grote minibus geregeld met chauffeur. Daarna heb ik 1 dag voor vertrek klas 5, meester Amrit en Laxmi even na laten blijven om een aantal dingen door te spreken. Tot op dat moment wisten ze nog steeds niet wat er ging gebeuren. Toen het hoge woord eruit was begonnen ze allemaal te gillen van plezier. Want ja, welke school neemt nou de kinderen mee naar Chitwan! Naar de jungle! Ze hadden er wel over gehoord en gelezen in de schoolboeken, maar dit ging toch echt gebeuren. Wat we precies daar gingen doen zouden ze ter plekke van Dhurba te horen krijgen. Het enige wat ik ze vroeg was om 2 sets schone kleren mee te nemen, een handdoek, een tandenborstel met tandpasta en een schrift en pen. De volgende ochtend om 06.30 werden de broers Rajkumar en Deepak, Prakash, Amit en meester Amrit opgehaald bij Birauta plein en Pradeep, Punam, Susmita en Laxmi zouden van thuis opgepikt worden.
Marijke, die ook voor weer 3 weken op vakantie was, had toegezegd deze dagen voor mij toezicht te houden op school. Dat was geweldig en kon ik met een gerust hart weg.

Ik zat al om 5.30 uur bij Laxmi (voorzitter) d’r winkeltje aan de koffie en een broodje toen ook het busje kwam voorgereden. Met de chauffeur een praatje gemaakt en instructies voor onderweg meegedeeld. Stipt op tijd kwamen we aan bij het Birauta plein waar de eerste groep al netjes stond te wachten. Daarna de rest aan huis opgepikt en konden we op weg gaan. Ik had Prakash en Laxmi van te voren een reistabletje gegeven, want die zouden wel eens wagenziek kunnen worden. Ik had de kinderen gezegd dat ze van nu af aan goed op moesten gaan letten en onthouden wat ze allemaal zien, horen, ruiken en voelen, want na deze 3 dagen moeten ze thuis een verslag schrijven en is er voor het beste verslag een prijsje. Ook zal het verslag meetellen in de eindbeoordeling van het overgangsexamen. Ook zal er op de schrijfstijl gelet worden. Het wordt dus niet zomaar een gezellig uitje!

We waren nog niet een half uur onderweg of Laxmi en Prakash begonnen heftig over te geven. We zijn gestopt om een rol zakjes te kopen en zijn weer verder gereden. Het zou een rit van ruim 6 uur worden en besloten we om 9.00 uur ergens Nepalese thee te gaan drinken. Iedereen was in een vrolijke bui en hadden we al veel lol. Na de thee hebben we nog weer een uur gereden en toen een langere stop gemaakt om iets te eten. De route was prachtig en keken de kinderen hun ogen uit. Ze waren tenslotte voor het eerst zo ver van huis. Langzaam veranderde het landschap. De bergen lieten we achter ons en maakte plaats voor een grote open vlakte waar we veel mensen op de fiets zagen, zelfs met een hond in een mandje voorop. Ik noemde het Holland en de kinderen begonnen te lachen, want ze weten ondertussen dat wij geen bergen hebben, maar wel veel fietsen. Chitwan ligt in het zuiden van Nepal en het klimaat is er warmer dan in Pokhara. Om 12.00 uur arriveerden we in Sapana Village. Dhurba heette ons van harte welkom en kregen we als eerste een heerlijk welkomstdrankje. Terwijl we even zaten bij te komen van de busrit, kwamen er een paar toeristen op olifanten het terrein opgelopen. Al die kinderkoppies gingen direct richting de olifanten, want die hadden ze nog nooit in het echt gezien. Amit riep heel hard ‘Julia, de oren en de slurf van die olifant bewegen’. ‘Ja, zei ik tegen hem ‘dat is even heel wat anders dan van een plaatje uit een boek’. Echt een schattige opmerking. Ze vonden het allemaal heel erg fascinerend. Nu konden ze er alleen maar even naar kijken, maar morgen zou dat anders zijn. Na het drankje werd iedereen naar z’n kamers begeleid. Amrit kreeg een kamer met de jongens en Laxmi met de meiden en voor mij een kamer apart. De kamers zagen er geweldig uit. En wat te denken als ze vanavond lekker warm kunnen gaan douchen en dat ze in een prachtig bed slapen met heerlijke dekens en er geen ongedierte is! Daarna gingen rondom de vuurplaats zitten waar Dhurba het pragramma met ons door ging nemen voor de komende dagen. Veel te doen in korte tijd dus moesten we ons echt aan de tijden houden. De rest van de dag konden we vrij besteden. Terwijl Laxmi en ik het eten doorspraken met Dhurba, gingen de kinderen even lekker hun eigen gang op het terrein. Voetballen, badminton, schommelen er was genoeg te doen. Na een uurtje was er een snackpauze met limonade.~

Omdat ik bekend ben in dit gebied stelde ik voor erna nog even naar de rivier in Sauraha te gaan dat een klein kwartiertje lopen zou zijn. We hebben daar een tijdje rondgelopen en veel gezien, zelfs kamelen. Ze vertelden dat ze die over hadden laten komen uit een of ander Arabisch land ….. niet echt duidelijkheid gekregen hierover! Ieder geval was het een toeristische attractie en mochten we er ook nog even op zitten tegen betaling. Het werd een hilarisch kwartiertje. We hadden geloot wie er op mochten zitten, want die man vond dat veel te veel gedoe om steeds die kinderen te wisselen. Niet kindvriendelijk hoor! Maar de kinderen hadden de kamelen aangeraakt en er op gezeten en dus een ervaring rijker. Aan het eind van de dag kwamen we weer bij de lodge. Even uitrusten bij een kop thee en daarna moesten de kinderen één voor één in het Engels hun indrukken van deze dag vertellen. Daarna konden ze zich gaan douchen. Toen iedereen klaar was renden ze naar elkaar toe en gingen de verhalen over die heerlijke warme douche en die mooie kamer. Om 20.00 uur was het dhal bhat tijd. En dan niet de dhal bhat zoals ze die thuis gewend zijn, maar een heel uitgebreid dhal bhat met veel extra’s erbij. En je kon bijbestellen tot je plofte. Als hongerige leeuwen hebben ze zitten smikkelen. Toen was het donker en tijd voor de spookverhalen aan het kampvuur …….

Spookverhalen vertellen, daar hadden ze nog nooit van gehoord. Dat wordt dan leuk en kijken of ze een beetje fantasie hadden. We stookten het vuurtje lekker op en legde ik ondertussen globaal uit hoe de vork in de steel zat. Iedereen moest dus om beurten een zin aan het verhaal  toevoegen. Ik begon het verhaal met dat ik hier in de omgeving een geluid had gehoord in de struiken …….. Punam ging verder dat het geluid wel eens van een monster kon komen ……. vervolgens ging Rajkumar verder dat het monster verschrikkelijk hongerig was en op zoek was naar vlees ….. etc. Het werd een pracht verhaal met de vreemdste details en moest er vaak enorm gelachen worden. Het einde van het spookverhaal kon ik zo brengen dat het vreselijk grote monster, net voordat ie Pradeep, die op de grond gevallen was, wilde aanvallen, zich omhoog richtte, met z’n klauwen naar z’n borstkas greep …… en toen …… toen ging de ritssluiting van het monsterlijke pak open en stapte Brigitte eruit. En zo kwamen er meer spookverhalen. Het was enorm gezellig, maar om 23.00 uur was het toch wel tijd om te gaan slapen.

De volgende ochtend om 9.00 uur zaten we met z’n allen buiten aan het ontbijt en kon iedereen even vertellen hoe ze geslapen hadden zo voor het eerst ver van huis. Het werd een drukke dag met een strak tijdschema. Om 10.00 werden we met een jeep opgehaald voor de jungletoer per olifant. Na een half uurtje rijden kwamen we bij onze bestemming aan waar de olifanten al klaar stonden. Een beetje bang waren sommige wel in het begin, want nu stonden ze wel heel erg dicht bij die hele grote grijze dieren. We hadden 3 olifanten tot onze beschikking. Laxmi met 3 kinderen op 1 olifant, Amrit met 3 en ik als laatste met Amit en Deepak. Nu had ik natuurlijk gehoopt dat we ook met de drie olifanten bij elkaar zouden blijven, zodat ik leuke foto’s kon maken en filmen. Helaas gingen we alle drie verschillende kanten op. Mijn boys vroegen honderd uit aan de ‘driver’ over de olifanten en de jungle. De man vertelde eerst iets over zichzelf en over de opleiding om de olifant te mogen bereiden. Hij deed dit werk al 15 jaar en had het in Sri Lanka geleerd. Er zijn 2 soorten olifanten en ze eten wel 250 kilo voedsel per dag. Nepal heeft de wereldprimeur met een olifanten tweeling die hier in 2010 geboren is. Op een gegeven moment hielt ie stil en zagen we een hert en een wild zwijn. Ze waren er helemaal opgewonden van en zaten daarna hierover weer druk met de man te praten. Amit en Deepak vonden de huid van de olifant wel heel erg vreemd aanvoelen en dan al die lange harde haren erop! We reden nog zo’n uurtje door het dichte struikgewas, maar helaas hebben we geen andere beesten gezien. Zelfs geen neushoorn of tijger, want daar hadden ze wel een beetje op gehoopt. Bij terugkomst vertelde ook de andere kinderen hun belevingen weer en kon ik daaruit opmaken dat ze het een waanzinnige ervaring gevonden hadden. Toen reden we met de jeep weer terug naar de lodge. Er was nog iets tijd over en konden de jongens lekker even ploeteren in het nabij gelegen riviertje. Om 13.00 uur was er weer dhal bhat. Ze hadden het snel op en konden we nog een uurtje voor onszelf besteden. Ik nam ze mee naar de overkant van de rivier waar een grote bananenplantage was. Van daar uit liepen we verder langs de rivier en kwamen we langs een paar mensen die erwten aan het oogsten waren. Daar is Laxmi met een groepje meiden even gaan kijken en kletsen en ik ben met de andere groep alvast verder gelopen. Onderweg kwamen we bij een vrouw die in de rivier stond slakjes te zoeken. De kinderen waren erg nieuwsgierig, want wat moet je nu met slakjes? Ze vertelde dat de mensen in dit gebied ze in het zout koken en als lekkernij eten. Ze zei ook dat het zwaar werk was,omdat je de hele dag gebukt in de rivier moet staan voor een klein mandje slakken. We liepen door en kletste nog even hierover na.

om 15.30 uur was het tijd voor het volgende programma. Een boottochtje over de rivier en een jungletoer te voet. Weer werden we met de jeep naar een locatie in de buurt gebracht, waar de boomboot lag. We zouden zo’n uur varen en werd ons nadrukkelijk verzocht onze handen IN de boot te houden en niet te schommelen i.v.m. krokodillen. De kinderen zaten hierna muisstil en stokstijf in het bootje. Deze rivier, Rapti River, stroomt naar India in de Ganges. Onderweg werden we heel stilletjes gewezen op hele mooie ijsvogels en aapjes. Toen kwam de opwinding, ze zagen een hele grote krokodil aan de overkant en nog één en een nog grotere ……. en die met een brede bek en die met een lange bek …. Er was van alles te zien. De kinderen wilden van alles aan de gids vragen, maar dat zou later gebeuren als we aan de kant waren. Ze vonden het ook heel spannend als we door een stroomversnelling gingen. Na het varen werden inderdaad hun vragen beantwoordt tijdens de wandeling door de jungle. Ook hier werd ons gevraagd toch zachtjes te praten en heel oplettend te zijn voor eventueel neushoorns die aan zouden kunnen vallen. Pppppfffffff wel zweten hoor. De gids vertelde honderd uit over diverse soorten medicinale planten die hier groeiden en wees ons op sporen en pootafdrukken van een tijger bij de rivier. Ook zagen we wel 2 meter hoge termietenheuvels. We wandelden zo nog een uurtje, maar helaas weer geen neushoorns gezien. Aan het eindpunt stond de jeep weer klaar en gingen we naar huis. Bij een lekker kopje thee de kinderen weer hun ervaringen in het Engels laten vertellen en dan konden ze tot het avondeten vrij spelen. Voor vanavond 21.00 uur stond er een dansgroep op het programma.

De laatste avond in Chitwan was aangebroken. Er zou een speciale lokale dans groep komen, de Tharu dansers. De tharu is namelijk het oorspronkelijke volk dat woont in dit gebied van Nepal, de Terai. Er waren deze avond ook andere toeristen bij gekomen om te kijken. Er zouden 5 verschillende dansen opgevoerd worden met elk hun eigen betekenis. De vuurdans, de stokdans en nog drie die ik even niet meer weet. Halverwege het dansprogramma werd ook het publiek gevraagd mee te doen en sprongen onze kinderen er gewillig tussen, want van dansen houden ze wel. Het was een hele belevenis en hebben we weer genoten.
Na het dansspektakel was het weer tijd voor onze laatste spookverhalen aan het kampvuur. Ze wisten nu hoe het ging en werd het ene na het andere spannende spookverhaal rondverteld. En ze deden het erg goed. Ook leuk om een keer op school te doen. Om middernacht gingen we eindelijk slapen, want moe waren we allemaal.

De volgende ochtend was het weer om 9.00 ontbijten, maar dit keer met dhal bhat en geen brood met ei. Tussen de middag zou er weinig tijd zijn voor de lunch daar we bijtijds terug zouden rijden naar Pokhara. Er stond nog 1 ding op het programma voor vandaag. Badderen met olifanten! Ik had de kinderen gezegd iets makkelijks aan te trekken omdat ze nat zouden worden. Ze wisten niet wat ik precies bedoelde met olifanten badderen, maar daar zouden ze wel heel snel achter komen. Twee knotsen van olifanten kwamen het terrein al opgelopen om de eerste passagiers mee te nemen. Het was de beurt aan Susmita, Punam, Pradeep en Prakash. De olifant ging door z’n knieën en de kinderen werden er opgetrokken. De een lachte de ander zag het geloof ik nog niet zo zitten en keek angstig om zich heen. Weg waren ze, op naar de rivier. De andere olifant kwam eraan en daar gingen de andere 4 kinderen op. Ik moest me echt in 2-en delen om heen en weer te rennen om foto’s en video te maken. De eerste groep was alweer in de rivier en zag ik net dat de olifant ze een douche gaf. Ze wisten niet hoe ze het hadden en brulden het uit. Dat ging wel even zo door en de een na de andere douche volgde. Daarna liet de olifant zich op haar zij vallen en vielen ze allemaal in het water. Hilarisch om te zien. Nu ze merkten dat het niet gevaarlijk was, was het ijs was gebroken en konden ze nu rustig even spelen met haar. Een steen pakken en scrubben, op haar kop gaan staan terwijl ze onder water was, ze vond het allemaal wel goed. Ondertussen rende ik weer naar de 2^e groep die al in het water lag en dus al de volle laag met water gekregen had. Ze doken van de olifant af het water in en ook hun genoten van dit prachtige moment. Ze mochten de tijd nemen om hiervan te genieten. Zeker de jongens waren hier niet bij weg te slaan. Dan waren er nog 2 personen over die nog niet geweest waren. Amrit en Laxmi. Ze wilden in eerste instantie niet en stribbelden behoorlijk tegen. De kinderen begonnen hard te roepen om ze aan te moedigen toch te gaan en ik zei nog dat dit de enige kans voor ze zou zijn dit te ervaren en dat het echt niet eng was. Ze waren daarna wel overgehaald en gingen we met z’n allen kijken hoe ze het water ingingen. Ze waren wel hartstikke nerveus hoor en het liefste had Laxmi er nog af willen springen. Eenmaal in het water kregen hun ook de volle laag en de kinderen brulden het uit van het lachen. En ook zij gingen onder met de olifant. Heel sportief dat ze het toch gedaan hebben. We gingen hierna gauw terug naar de lodge om te douchen en ons gereed te maken voor de terugweg. Wat een ervaring voor ze!

Na een goed kwartiertje stond iedereen klaar om te vertrekken. Ik regelde de financiën met Dhurba en bedankt hem oprecht voor alle service en mooie herinneringen. Ik zal het kostenplaatje maar gewoon opschrijven in dit verslag, want het is echt een lachertje. De totaalrekening van dit uitje met alles erop en eraan : 11 personen, 3 dagen 2 nachten, alle consumpties, ontbijt, lunch en diner, excursies en tip …..€ 500,00 !!!!!! Waanzinnig. Golfdames van Concordia ik moest jullie ook namens de kinderen onwijs bedanken voor deze mooie ervaring die jullie ze gegeven hebben.
De terugreis was voor Prakash en Laxmi weer even onplezierig als op de heenweg en hebben ze echt 5 uur in een zakje zitten spugen ondanks de  reispilletjes. Balen! Het was 19.00 uur en dus al donker toen we in Pokhara arriveerden. We hebben ze allemaal vlak bij hun huisjes kunnen afzetten. Ook voor mij was het een hele ervaring en heb ik samen met Laxmi bij d’r winkeltje een lekker glas thee gedronken en nog samen even alles de revue laten passeren, want ook zij heeft genoten en kon ze al die leuke verhalen ook aan haar kinderen doorvertellen.

De volgende dag weer gewoon naar school. Marijke was er ook en heb ik allereerst met haar de dagen van school doorgesproken. Gelukkig was ook hier alles goed gegaan en heeft ze ook nog leuke dingen met de kinderen kunnen doen. Na de pauze heb ik de peuter- en kleuterklas buiten opgesplitst in 2 groepen en de andere klassen, behalve klas 5, konden gewoon in z’n geheel buiten plaats nemen. Ze moesten met de juf of meester een kringetje maken en gaan zitten.  Bij elk groepje plaatste ik een leerling van klas 5 en die moest uitgebreid zijn/haar persoonlijke verhaal gaan doen over wat ze hadden meegemaakt in Chitwan. Hier hadden ze de rest van de middag tijd voor gekregen en konden de kinderen aan hun ook vragen stellen hierover. Alleen Amit, die ik klas 4 gegeven had die moest het in het Engels vertellen. Het ging fantastisch en alle  groepjes waren aandachtig aan het luisteren en vertelden de leerlingen van klas 5 het op een hele leuke manier aan de kinderen. Vooral bij groepjes van de peuterklas was het muisstil omdat Rajkumar en Deepak het zo in goede bewoordingen zaten te vertellen alsof ze het weer echt beleefden. Het was een succes en ook alle leerkrachten hebben vol bewondering zitten luisteren naar al hun verhalen.
Nu komt de laatste fase voor klas 5. Ze krijgen een wee de tijd voor het  schrijven van een heel uitgebreid verslag in het Engels. Deze zullen daarna eerst door mij gelezen worden.  Daarna laat ik ze weer in de klas voorlezen door de leerling die het zelf geschreven heeft en gaan we daarna weer de taalfouten bespreken.
Het duurde iets langer dan een week. Amit had het langste en beste verhaal geschreven. Heel gedetailleerd en hij schreef dingen die ik al niet meer wist. Super goed, 10 kantjes. Punam schreef het verhaal met de minste fouten en de rest was middelmatig. Maar stuk voor stuk goed genoeg. ik had een prijsje beloofd voor het beste verslag en dat moet ik dan ook doen. Ik had in Nederland nog in de uitverkoop van Sinterklaas een aantal chocoladeletters gekocht die ik goed voor deze gelegenheid kon gebruiken. Een hele voor Amit en een stuk voor iedereen. Ze smikkelden er lekker van. Al met al een hele geslaagde en goed georganiseerde excursie. Hoop ik zeker nog een keer te doen. Nu moeten ze zich de komende 6 weken gaan voorbereiden op het overgangsexamen.

Met de leuke herinneringen aan Chitwan nog in mijn hoofd, ging ik er weer vrolijk tegenaan op school. Met slechts een kleine 3 weken te gaan was er nog veel werk aan de winkel. In deze week heb ik me geconcentreerd op de hulp aan de leraren tijdens de praktijkuren en het bijwerken van de ordners in het kantoortje. Politiek gezien was er deze keer niets aan de hand in Nepal en bleef het dus gelukkig uit met de stakingen. Maar vanwege de droogte in deze periode , naar men zegt, is er 14 uur per dag geen electriciteit. Zo is er hier altijd wel wat en kan je een keuze maken. Regentijd met stroom of droogte zonder stroom! En dan verschilt het ook nog in welk deel je zit van Pokhara. Soms is er op school stroom en dan in Lake-side bij het guesthouse niet en andersom. Erg handig als je een mobiel, video, camera of notebook hebt op te laden!Maar goed, het is allemaal wel gelukt. Meestal op zaterdag was er een soort straatfestival hier en had de overheid/gemeente besloten om op deze dagen de stroom er op te zetten tot 22.00 uur. Toch nog wel aardig voor de toeristen die hier op vakantie zijn. Tenslotte was het ook nog eens ‘Nepal Tourism Year 2011’. Tegenwoordig brengen al heel veel toeristen hun eigen laptop/notebook mee en zijn daarom de meeste hotels in Nepal al voorzien van WIFI, zo ook bij mij in het Guesthouse. Als er dan stroom is kan ik heerlijk vanuit m’n bed de emails versturen en hoef ik niet meer te kou kleumen in een of ander internetshopje waar je na 22.00 uur weggekeken wordt of waar regelmatig dan na de stroomuitval ook nog eens de noodagregraat er mee ophoudt en je emails niet verstuurd zijn. Ik vond het wel sneu voor die mensen want normaal gesproken kom je best wel vaak in zo’n internetshopje en nu lopen ze zo hun inkomsten mis.

Op een vrijdag besloot ik weer eens verder te gaan met het voorraadhok  leeg te ruimen. Dit keer was het kleding, knuffels, handdoeken en schoeisel dat we uit gingen delen. Ook hier werd ik weer geholpen door Laxmi en Devi, die alles naar boven droegen en zorgde Marijke voor het film- en foto materiaal. We legden van de kleding alles een beetje grof weg op maat en van de knuffels maakten we een hele grote hoop. Op een tafeltje zette we de schoenen, laarsjes en slippers. Zoals bij het uitdelen van de dekentjes waren nu ook eerst de laagste klassen aan de beurt. Omdat er zoveel was hadden we besloten de kleintjes 2 kledingstukken te geven. Er zaten veel sweaters en jasjes bij wat heel erg welkom was in deze tijd van het jaar. Als ze de kleding hadden gekregen doken ze lekker in de knuffelhoop om daar 2 knuffels uit te zoeken. Vervolgens liepen ze dan met een brede glimlach tevreden terug naar hun klaslokaal. Vanaf klas 3 werd het 1 kledingstuk met een handdoek en 1 knuffel. Al met al was het weer een groot uitdeelfestijn.

Nu het land opgehoogd is kunnen de kinderen er in de pauze weer gewoon op spelen. Het klimrek dat Anke een paar maanden geleden gekocht had,  is eindelijk geplaatst en maken ze er veel gebruik van. Wat het ook altijd na al die jaren nog goed blijft doen is de speeltuin aan de voorkant. Alleen te gebruiken voor de peuterklas, kleuterklas en klas 1. Voor in de pauze heb ik een weekplanning met een dagschema gemaakt welke docent de kinderen waar op het speelveld in de gaten moet houden en wie er bibliotheekdienst heeft. Vijf minuten voordat de pauze is afgelopen slaat Devi hard op de gong en kunnen de kinderen plassen en handen wassen en zo op tijd in de klassen zijn.

Fam. Upreti bestaat uit 6 gezinsleden. Maya (onze kookmoeder), haar man, Rajkumar (16 klas 5), Deepak (14 klas 5),  Durga (12 klas 4) en Suman (10 klas 1). Deze familie kennen wij al vanaf het begin toen we een schoolproject sponsorden aan Dam-Side/Pokhara. Alle kinderen zaten hier toen al op school, behalve Suman, want die is later pas geboren. Het gezin heeft altijd al moeten worstelen om het hoofd boven water te houden. Heel lang hebben ze aan Dam-side gewoond in een heel klein vies kamertje waar de schimmel op de muren stond. Ze konden hier wonen als ze maar iedere dag 2 x voor eten zorgde voor de verhuurster. Deze vrouw commandeerde Maya altijd en gaf een grote mond als er weer eens niet genoeg eten op tafel kwam, omdat ze geen geld had om eten te kopen. Een verschrikkelijk mens. Als je de verslagen van ons terugleest van een paar jaar geleden komen ze er zeker in voor. Sinds een jaar zijn ze van dit mens af en zijn verhuisd naar de wijk Titipani. Hier kunnen ze voor onbepaalde tijd gratis een stuk land bewonen dat speciaal voor dit soort gezinnen ter beschikking gesteld is door de regering. Hier wonen nog meer gezinnen waarvan de kinderen bij ons op school zitten. Met een lening van de bank (€ 200,00) hebben ze een simpele hut van bamboe, klei en plastic zakken neer kunnen zetten. Het ziet er niet echt geweldig uit en is het in de regentijd niet altijd droog te houden. Koken doen ze buiten op een houtvuurtje en een toilet is een gat weer even verderop.

We hebben besloten deze familie eens een beetje te gaan helpen. Ik wil als extra hierbij even vermelden dat deze wijk in vergelijking met 3 jaar geleden, wel aan het verbeteren is en de meeste mensen al een stenen huisje hebben. Ze hoeven hier geen huur te betalen en kunnen dus het beetje dat ze verdienen besteden aan hun gezin en af en toe een beetje aan de verbetering van hun hutje. Toen Maya en haar man hoorden dat we voor hun een keukentje gingen bouwen, sprongen ze een gat in de lucht. Ze moesten wel het materiaal en de werklui zelf regelen, want als ik me zou laten zien daar, zoud de prijs wel weer eens hoger kunnen worden. Van te voren maakten we een schatting van de kosten van de te gebruiken hoeveelheid stenen, cement, zand, golfplaten, hout en het aantal mensen dat zou komen werken. Ik betaalde iets vooruit zodat de eerste aankopen gedaan konden worden. 11 Februari werd er gestart met de bouw van hun keukentje. Na tien dagen belde Maya me op om te komen kijken. Gezellig na school liep ik met de kinderen mee naar huis. Maya had dhal bhat voor me klaargemaakt en een kopje thee, want ze zei dat dit het minste was dat ze uit dankbaarheid voor me kon doen. Kanjer! Ik liep door hun hut naar achter waar het keukentje stond. Het resultaat was geweldig.  Gelukkig hebben ze de grond waar de keuken opstaat met een stevige stenen fundering een meter opgehoogd. Dus droog in de regentijd. Een golfplaten dak erop, een raampje en een deur. Het beton van de vloer moest nog iets drogen en zou ik na een paar dagen nog even terugkomen om het eindresultaat te bekijken, wat spullen te brengen en de laatste rekeningen te betalen.
Na 5 dagen ging ik weer terug, maar had ik ondertussen bij een winkel als extra verrassing, een 2-pits kooktoestel en een gastank gekocht om het verhaal compleet te maken. Rajkumar en Deepak hielpen de man van de winkel de spullen naar hun huis te brengen. Toen Maya ons aan zag komen was ze helemaal ontroerd en kreeg ik een stevige omhelsing van haar. De man legde uit hoe het allemaal werkte en daarna kreeg ik het eerste kopje thee in hun nieuwe keukentje. Ze waren er echt heel blij mee. Mooi, dat voor ons zo’n klein gebaar voor hun zo van grote betekenis kan zijn! Het totale kostenplaatje bedroeg € 545,00!

Huisbezoekjes

In de laatste week zijn Laxmi, Geeta en ik na school om 15.45 uur weer bij een aantal families op huisbezoek geweest. Dit huisbezoekprogramma doen de leerkrachten altijd 1x in de 14 dagen. Daarna moeten ze hiervan een uitgebreid verslag schrijven in het huisbezoekboek. Per keer kunnen er slechts 5 of 6 gezinnen bezocht worden daar het hier al om 18.00 donker wordt. We zochten de kinderen uit die een beetje bij elkaar in de buurt wonen. We besloten de wijken achter het vliegveld te gaan doen die zeker zo’n uur á anderhalf uur lopen zijn.
Als eerste kwamen we bij Durmaya, kleuterklas en 7 jaar oud, en Gunmaya, peuterklas en 5 jaar oud. De moeder was ook thuis en had nog een kleintje van net 1 jaar oud. Moeder werkt niet en vader is landarbeider. Ondanks dat het een klein stenen huisje is, ziet het er gelukkig redelijk schoon uit. Er is een piepklein hokje waar er op een houtvuurtje gekookt kan worden, 1 kamer met 2 bedden, geen toilet en geen water! Plassen op het veldje voor de deur en water halen een stuk verderop bij de lokale waterplaats. Laxmi en Geeta praatte nog het een en ander met de moeder door en gingen we daarna weer verder. Een kwartier verder lopen kwamen we bij Sundar, klas 2 en 11 jaar oud, en Amrit, klas 1 en 9 jaar oud. Ook hier was alleen de moeder thuis en is de vader op het land aan het werk. Het is een kleine ruimte en staat aan alle kanten de schimmel op de muren. Maar, er staat wel een televisie en is de moeder in het bezit van een mobieltje. In het keukentje staat ook een gaskooktoestel. Daarna gingen we naar Roshan, klas 2 en 12 jaar oud, en Sankhar, klas 1 en 8 jaar oud. Hier waren vader, moeder en opa thuis. Het zag er behoorlijk schoon uit en was er een toilet en water achter het huis en een klein moestuintje. Ook hier televisie en een mobieltje. De moeder werkt als stenensjouwer bij diverse bouwlocaties. De vader is werkloos. Het is wel een harmonieus gezin en leren de kinderen de ouders een woordje Engels. We moesten na het gesprek gauw verder want het begon al donker te worden. Het was een heel eind en snap ik gewoon niet dat die kinderen dit eind elke dag naar school lopen. We gingen een vies paadje op en begon er een hele vieze geur m’n neus binnen te dringen. Het straatvuil lag hier overal, maar dat was de geur niet eens.  Dichter bij de stank kwamen we bij een hutje dat bestond uit opgestapelde blokken steen zonder cement ertussen. Hier woont een moeder met uit het eerste huwelijk Diksha, peuterklas en 12 jaar oud, en Amrit ook peuterklas en 10 jaar oud. Uit het tweede huwelijk is Gopila, zij zit ook in de peuterklas en is 6 jaar oud. Haar eerste man is overleden. Terwijl de moeder voor ons een kopje thee maakt ga ik op zoek naar die penetrante stank. Naarmate ik naar de kloof loop hoor ik het geluid van varkens. Ergens verdekt diep in de grond gegraven staan stenen varkenskotten. Er zitten heel wat varkens in hele kleine ruimtes die waarschijnlijk nog nooit het daglicht gezien hebben. De lucht is verschrikkelijk en ren ik gauw terug richting de brug die over de kloof loopt. Als ik op de brug sta zie ik de volgende verschrikking. De kloof is heel erg diep, maar de bodem zie je niet want het ligt echt helemaal dicht met rotzooi. Ik zag botten!, kippenveren, heel veel plastic en flessen, hout, metaal en weet niet wat nog meer. Gewoon een dumpplek. En daar wonen deze kinderen dan. Gopila was met me meegelopen en terwijl ik even wat om me heen stond te kijken ging zij op het randje van het ravijn zitten plassen. M’n hart zat in m’n keel! Er is dus duidelijk hier ook geen toilet en hoe houden ze het vol hier in die stank. Haar zusje Diksha kwam erbij en zei dat ze hier altijd speelden. Ik hield het niet langer  en wilde hier zo snel mogelijk weg. Maar die lieve schat van een moeder had de thee klaar staan en een beetje popcorn voor ons gemaakt. Ze had aan Laxmi verteld dat dit een tijdelijk onderkomen was en dat als haar man, die in de bouw werkte, weer wat geld had verdient, ze naar een ander huisje zouden uitkijken. Ik hoop het maar. Ondertussen was het reuze laat geworden en ben ik de naam vergeten van de kinderen die hier wonen (komt later). Hier zag het er keurig uit. Wel klein, maar met televisie. Alleen de moeder was er. Daarna zijn we gauw naar het vliegveld gegaan waar de bus terug naar Lake-Side konden nemen om 19.00 uur.
Het valt me steeds meer op dat heel veel gezinnen ondanks de armoede een kleurentelevisie, een mobile telefoon en soms zelfs een dvd speler hebben. En dan bij mij klagen dat ze geen kleine bijdrage van 3 euro per jaar kunnen betalen voor de toekomst van hun eigen kind. Ik snap er soms helemaal niets meer van. Nou hoor ik deze verhalen ook over landen in Afrika, Zuid-Amerika en zelfs Wit Rusland en misschien zijn er daar nog een heleboel aan toe te voegen. Maar je staat wel raar te kijken en krijg je zo je bedenkingen!

Enige tijd voor mijn vertrek naar Nepal werd ik benaderd door mensen van Basisschool ‘De Eglantier’ hier in Delft of ik interesse had in 65 verouderde sportshirts, broekjes en sokken. Voorheen heette deze school namelijk ‘De Delta’ en waren al deze shirts daarom ook bedrukt met deze naam. Weggooien is zonde en was het antwoord snel gegeven. Het maakt bij ons op school niet uit wat er op staat of dat het 2^e hands is als het maar functioneel is. Aangezien ik toch van plan was veel mee te nemen kon deze partij er ook nog wel bij. Marita en haar man kwamen de zakken netjes brengen en konden wij ermee aan de slag. Omdat het in Nepal in deze tijd van het jaar nog redelijk koud kon zijn, besloot ik als eerste de shirts met lange mouwen en de broekjes mee te nemen. Zo gezegd zo gedaan!
In mijn laatste week organiseerde ik samen met juf Meena en juf Chandra een leuke sportochtend voor klas 2 en 3. Van te voren had ik natuurlijk weer een heel parcours uitgedacht. De vergrote foto die ik meegenomen had waar de kinderen van toen nog ‘De Delta’ opstonden, heb ik laten zien aan onze kinderen en verteld waarom ze deze sportkleding wegdeden. Daarna heb ik de foto op het prikbord gehangen. De kinderen trokken met plezier de shirts aan. We maakten twee groepen van 13. De schoolmuur was het begin van het parcours en het klimrek het eind. Er was dus zeker zo’n 50 meter af te leggen. Ze moesten eerst een eind zaklopen dan met een autoband rollen, met de skippybal naar het klimrek, daar een koprol over heen maken, weer op de skippybal terug naar de autoband, ermee rollend naar de zak,  zo snel mogelijk erin en weer terug naar de start, de volgende aantikken en zelf achter aan sluiten. Het was waanzinnig leuk en zat er veel spanning in. Hilarische momenten van kinderen die de raarste capriolen uithaalde op de skippybal, omdat ze niet goed wisten hoe ze moesten hoppen en hoe ze op die bal konden blijven zitten. Ook veel lol hadden we aan het klimrek, want daar gingen de stoerste jongens vaak de mist in, omdat ze nog niet eens wisten hoe ze een koprolletje moesten maken. Dan was het gelach bij de meisjes al van verre te horen. Maar de beurt met lachen viel daarna dan weer bij de jongens als de meisjes niet zo goed konden zaklopen en regelmatig vielen. Maar natuurlijk stond er dan zowel bij de meisjes als bij de jongens de juf klaar om een handje te helpen. Na het parcours hebben we nog een renwedstrijd gehouden en klonk daarna de bel voor de pauze. Iedereen heeft deze ochtend genoten en zijn we heel erg blij met de shirts. De broekjes en sokken hebben we ze mee naar huis gegeven.

Lezen in de bibliotheek

Tijdens de praktijkuren besteden we extra veel aandacht aan lezen, dictees, voorlezen, spelling, moeilijke woorden, etc. Voor elke klas heb ik een speciaal praktijkuur-schema gemaakt en daar opgehangen. De leerkracht kan dan zo per dag zien welk onderdeel hij in dit praktijkuur met de klas moet gaan doen. Van Stichting Biblionef krijgt de school elk jaar een grote doos met nieuwe Engels talige lees/leerboeken toegestuurd. Dit is een groot succes en hebben de kinderen er in hun leerproces heel veel baat bij. Voor de leerkrachten was het in het begin moeilijk te begrijpen wat ik precies met die bibliotheek-uren wilde gaan doen, omdat ze dit systeem op ander scholen niet hebben en dus nog  niet helemaal begrepen. In de afgelopen 6 weken heb ik hier weer heel veel tijd ingestoken en in de hoop dat het zo steeds wat duidelijker wordt voor ze. Vooral is het belangrijk dat de kinderen van de lagere klassen al vroeg bekend raken met het bibliotheek systeem en er veel gebruik van zullen gaan maken. Door deze kinderen zelf iets voor te laten lezen of woordjes te laten spellen weet je precies waar de hulp nodig is en wie goed is of slecht. De betekenis van de tekst/woord is nog niet van groot belang voor deze groep. Het gaat om uitspraak en het duidelijk en rustig lezen,spellen en uitspreken. In de bibliotheek gaan we in een klein  groepje bij elkaar zitten en deel ik ze een boekje uit waarvan ik denk dat ze wel aan kunnen. Als ze eenmaal aan het spellen of lezen gaan dan is het net een kippenhok, want iedereen leest hard op door elkaar heen. Dit is echt de Nepalese manier en lukt het me nog niet helemaal om de kinderen stil te laten lezen. In de klassen gebruiken we ook vaak de boeken uit de bieb als we een dictee doen, voorlezen of voor laten lezen door de kinderen. Er is ook een uur per week dan moeten ze een onderwerp halen uit een boek en dat wordt dan dat lesuur besproken. Het kan dan een boek zijn over een specifiek dier, een specifiek land of een algemeen onderwerp. De kinderen van klas 4 en 5 moeten per jaar 3 spreekbeurten doen over een gekozen onderwerp uit een boek van de bibliotheek. Deze tellen van klas 5 mee voor het overgangsexamen.
Al met al is bij ons het gebruik van de boeken uit de bibliotheek echt een aanvulling op het leersysteem. In de pauze gaan er altijd groepjes kinderen naar de bieb die liever lezen dan buiten spelen.

Vandaag was het dan weer mijn laatst dag op school. Het is voorbij gevlogen en heb ik weer veel gedaan. Vanmorgen liepen, zoals gewoonlijk bijna elke dag, de kinderen weer met me mee naar school. Ze hadden allemaal schattige bloempjes zij zich. Een raar gevoel bekroop mij dan ook omdat ik wist dat er aan deze dag geen ontkomen aan was. Gevoelens van vreugde en verdriet samen met die gezellige zweethandjes van die kinderen in mijn handen begeleidde mij op weg naar school.
Na de assembly kwamen de kinderen mij één voor één gedag zeggen en kreeg ik van iedereen zo’n mooi bloemetje en van sommigen nog een tekening erbij. ‘Thank you, Julia’, ‘Have a nice journey’, ‘Save flight to Holland’ en ‘Please, do not forget me’, waren de meest voorkomende zinnetjes die ze zachtjes tegen me zeiden. De tekeningen die ik kreeg waren alvast voor m’n 50-ste verjaardag een week later. Er waren zelfs katoenen zakdoekjes bij waar ze met stift een gedichtje op hadden geschreven. Heel lief allemaal en is het verschrikkelijk moeilijk je tranen niet de vrije loop te laten. Na anderhalf uur was de bloemenceremonie voorbij en konden de lessen weer gewoon hervat worden, want tenslotte is het gewoon een schooldag. Net voordat ik de school weer in wilde gaan werd ik nog om m’n nek gevlogen door een aantal oud leerlingen die hadden gehoord dat het vandaag m’n laatste dag was. Bhim en Bikash zijn allebei al 17 jaar en ken ik nog van het vorige project. Ze zitten in klas 10 van een publieke school en doen momenteel hun overgangsexamen. Het zijn zeer getalenteerde jongens en spreken waanzinnig goed Engels. Amar, 16 jaar, was van deze school en zit nu op een publieke school. We spraken af dat we volgende keer weer eens met alle oud leerlingen bij elkaar moeten komen. Ondertussen zijn dat er toch al bijna 40 geworden.
De rest van de dag gebruikte ik om overal de puntjes op de i te zetten en het dus netjes en duidelijk af te kunnen sluiten. Aan het eind van de dag nog even met de staf en leerkrachten wat lol gemaakt op de glijbaan en was het tijd om ook van hun afscheid te nemen. Traditie getrouw kreeg ik van iedereen een khatta en een tika en sloot ik zo deze mooie maar ook best vermoeiende tijd op school af.

Deze keer heb ik een paar dagen de tijd gehad om af en toe lekker te kunnen genieten. Van al die  6 weken waren er slechts 4 officiële vrije dagen. Twee ervan heb ik slim weten te omzeilen. De dag dat ik met klas 5 naar Chitwan ging op 8 Februari was het Saraswati Puja. (Verering van de Godin van  kennis/onderwijs). Marijke heeft dit uitgebreid met de kinderen op school gevierd. Daar mijn vertrek naar Kathmandu op vrijdag 4 Maart zou zijn, kon ik op 2 Maart Mahashivaratri, de verering van de grote God Shiva, meemaken. Dit is een nationale feestdag en zijn dus alle scholen en winkels gesloten. Het feest begint rond 18.00 uur en worden er overal grote vuren aangestoken. De vrouwen en kinderen zorgen dat ze er vroeg bij zijn om de God Shiva te vereren. Ze lopen rond het vuur met wierook, bloemetjes, melk en vele andere dingen die ze tijdens hun gebeden in het vuur gooien. Daarna is het feest aan de mannen. In een hele grote pan wordt er een heel listig drankje gebrouwen met Ganja (marihuana), melk, alcohol en weet niet wat nog meer. In ieder geval wordt je er ladderzat en stoned van! Er worden ook suikerrietstengels verkocht. Deze moet je heel lang met de top in het vuur houden en als de stengel dan echt heel heet is eruit trekken en heel hard op de grond slaan waardoor je vaak een enorme knal hoort en de top helemaal uit elkaar spat. Die eindstukken worden dan opgegeten. Is heel zoet en smaakt gewoon naar warme suiker! Dit noemen ze sugarcan! Er wordt ook overal in de buurt van het vuur speciale muziek gemaakt. Vrouwen en mannen gaan dansen en sommigen raken van de muziek in trance. Het was een hele happening.

Er was ook een dag Sonam Lhosar, een tibetaans/chinees Nieuwjaar. Ook alles dicht. Sindskort is het Guesthouse waar ik logeer overgenomen door een Nepalees/Chinees stel. Is helemaal niets mis mee, maar er komen rond het Chinees Nieuwjaar 14 dagen lang heel veel Chinezen naar Nepal en zo ook nu in dit guesthouse. In de hele vroege ochtend begint het geschreeuw en gekakel al en houden ze vooral geen rekening met andere gasten die misschien om 4.30 uur nog liggen te slapen. Ook na 22.00 uur wat altijd heerlijk rustig was en ik soms nog even kon nagenieten op m’n balkonnetje van de drukke dag, werd tot in de late uurtjes wederom een kakofonie van Chinees gebrabbel.  Gelukkig kreeg je wel elke ochtend, terwijl je al geeuwend naar beneden kwam, een excuus voor de overlast! Volgende keer is het nieuwe hotel van Shekhar af en ga ik daar maar weer eens op zoek naar een rustige kamer.

Twee keer ben ik naar het zwembad geweest in het Barahi Hotel even verderop. Een waanzinnig rustieke plek met uitzicht op de Himalaya. Het hotel is zeker een aanrader voor een ieder die echt vakantie wil in Pokhara! De entree voor mij, omdat ik geen gast in het hotel ben, is 3 euro. Lekker plonsen en baantjes trekken en geen andere badgasten te bekennen. Just me, myself and I ……heavenly! 

Een andere vrije dag ben ik gezellig met Pratima op stap geweest. Vroeg in de ochtend hebben we een bootje genomen naar de overkant van het meer en in een uurtje naar boven gelopen naar de World Peace Pagoda. Boven is het schitterend mooie Dragon Hotel gebouwd met uitzicht over het Fewa meer en op de Himalaya. Het was een hele mooie ochtend en hadden we goed zicht op de bergen. De eigenaar van het hotel kende ik al een paar jaar. Hij is een jaar of 10 geleden hier begonnen met een heel klein smoezelig eet/theehuisje en heeft nu met hulp van een Engelse vrouw dit prachtige hotel laten bouwen. We zijn heerlijk de hele dag boven gebleven, wat lekkers gegeten en gedronken en hebben zo gezellig  bij kunnen kletsen met de eigenaar. De trip aan de andere kant van de berg naar beneden was niet zo een succes. Het verkeerde spoor gevolgd en zo in deze jungle de weg kwijtgeraakt. Niet echt prettig want er gaan nare verhalen de ronde over dit gebied. Gelukkig kwamen we na een tijd wat lokale mensen tegen en hebben ze ons de goed richting opgestuurd. Een heus klein avontuurtje met goede afloop.

Sinds een paar weken heeft Pratima ook een puppy, Fairy, een soort keeshond volgens mij. Het is hier nog niet de gewoonte de honden aan de riem uit te laten. Maar goed, in het kader van ontspanning en beweging, hadden we besloten een grote wandeling met de hond langs het meer te maken. Voor Fairy waren de eerste meters een ramp, omdat ie nog nooit buiten op straat was geweest.  Mensen, fietsers, auto’s, straat, herrie, etc….ach, het was even wennen. Daarna huppelde ze gezellig mee. Toen we langs het meer liepen, kreeg een grote waterbuffel Fairy in het vizier en moesten we ons uit de voeten maken. Een eind verderop hebben we haar nog even laten zwemmen. Zo was het wel genoeg voor de eerste grote dag buiten de deur en gingen we weer terug naar het restaurant. Ondertussen is Fairy al iets ouder en heeft ze al vier prijzen in de wacht weten te slepen met diverse wedstrijden.

Pratima runt al 15 jaar restaurant Mamma Mia, maar sinds kort pas zonder haar man. Na zeven jaar vele ziekenhuizen in en uit heeft hij de strijd tegen kanker verloren. De laatste maanden werd hij zelfs in India behandeld, maar het mocht niet baten. Heel jammer, het was een geweldige man en een hele lieve man voor zijn vrouw. Het is in Nepal heel moeilijk als vrouw alleen een zaak te runnen. Zeker hier is het gewoon echt een mannen wereld. Regelmatig zit ze nog in zak en as over het verlies van haar man. Gelukkig heeft ze een hele leuke toeristen vriendenkring opgebouwd maar ze zo nu en dan haar verhaal aan kwijt kent. Waarschijnlijk vanwege de directe vlucht van Arkefly waren er dit keer een heleboel Nederlanders aanwezig in deze periode. Pratima heeft dan ook heel gezellig met een groep van haar Nederlandse vrienden haar verjaardag gevierd. Ze had allerlei heerlijke gerechten klaargemaakt en werd het een leuke avond. Als oppeppertje hadden Brigitte en ik haar een speciale verrassing gegeven. Ik had een vriend van ons de opdracht gegeven de muren van het achterste gedeelte in het restaurant te schilderen. Ik had hem een paar voorbeelden gegeven hoe de muurschildering zou moeten worden. Op de ene wand kwam een muurschildering van de Himalaya met huisjes en op de andere wand kwam het Fewa meer met de World Peace Pagoda. Gelukkig was het nog net klaar voordat ik terugging naar Nederland. Pratima vond het geweldig. De bedoeling is dat ze na het regenseizoen van dat gedeelte een lounge gaat maken. Ze is een goed mens en had zij voor mij ook een luisterend oor als het mij wel eens teveel werd!

Vrijdag 11 maart in de namiddag toen ik thuiskwam van een bezoekje aan mijn ouders, stond het lampje van het antwoordapparaat te flikkeren en waren er 5 ingesproken boodschappen. In eerste instantie dacht ik dat het wel alvast de felicitaties voor m’n 50^ste verjaardag morgen zouden zijn. Maar niets van dat. Paniek op school! Laxmi en Savitri hadden dus al een aantal keren ingesproken of ik zo snel mogelijk wilde terugbellen vanwege een heel groot probleem met de omheining op school. Het was hier 16.00 uur en in Nepal 20.45 uur en dus nog niet te laat om Laxmi te bellen. Toen ik haar eenmaal aan de lijn had zei ze direct, in het gebroken Engels dat ik altijd met haar spreek,  met nog heel veel paniek in haar stem ‘ Julia, compound down’. Ik denk, Compound down??? Muur omgevallen???? Welke muur dan? Het grote verhaal kwam erachter aan.

Alle  donateurs, sponsors, familie, collectanten, vrienden en fantastische vrijwilligers ontzettend bedankt dat we ook dankzij jullie zover gekomen zijn.

GEEF ZE EEN TOEKOMST……….GEEF ZE ONDERWIJS!!

NAMASTE,

JULIA

Het volgende bezoek is in maart/april 2012