Schoolgebouw verven

Zeven weken na m’n heftige hernia operatie vertrok ik op donderdag 25 maart weer naar Nepal. Ik had wel een beetje het lood in m’n schoenen, want helemaal opgeknapt was ik nog niet. Er waren van m’n arts en fysio dan ook strenge regels meegegeven. Niet te lang zitten of staan, niet met de bus, brommer, motor of fietsen en zeker niet ravotten of voetballen met de kinderen op school, ook geen uitjes de bergen in en de belangrijkste regel…..2x per dag m’n oefeningen blijven doen. Nou, daar kon ik het mee doen. Gelukkig heb ik heel veel andere dingen te doen en zijn er voor het vervoer naar Pokhara en naar de school ook andere alternatieven dan de bus. De vliegreis naar Nepal is me het zwaarst gevallen en kwam ik behoorlijk stijf van de pijn aan. De volgende dag om 05.30 uur met een taxi in 5½ uur rustig naar Pokhara gereden. Bij aankomst snel m’n spullen in m’n kamer gelegd, Laxmi begroet en op naar m’n afspraak van 12.00 uur bij de schilder en Shekhar. We hadden besloten na 3 jaar de school weer eens een verfbeurt te geven. In maart 2007 is de witte kleur aan de buitenkant van de school geverfd met een soort cementverf die niet ‘long lasting’ is. Er waren veel kale en vieze plekken zichtbaar. Het handigst leek het ons om dezelfde schilder te vragen van toen, want hij was bekend met de school en tevens zou hij ook op de hoogte moeten zijn van de toenmalige oranje kleur, die we ook opnieuw wilden laten verven. We wilden graag dat de buiten muren dit keer met betonverf geverfd zouden worden. Ook zouden er bamboestellingen rondom de school geplaatst worden voor de veiligheid van de werkers. Over de prijs en de 5 werkdagen werd even onderhandeld, want met betonverf werd het allemaal wel iets duurder en misschien werden het wel 6 dagen. Volgens de ‘paintman’ waren onze wensen geen probleem en kon er de volgende dag begonnen worden.

Mijn eerste dag naar school was al een klein succesje. Vanaf Lake-side ben ik lekker gaan lopen en toen ik om 9.15 uur aankwam, waren de schilders al begonnen met de witte betonverf, maar ik zag nergens de beloofde bamboestellingen. Ze besloten dat niet te doen, want dat scheelde weer in tijd en de werkers hadden beloofd voorzichtig te zijn. Maar ja, het stond wel als meerprijs in het contract ….! Ik kon er dagelijks goed opletten, want de overgangsexamens waren begonnen en kon ik op z’n tijd een rondje maken om de school heen of het overal naar wens ging. Met de eerste laag witte betonverf was het na 2 dagen gedaan en kon de tweede laag erover. Het zag er al fantastisch uit. Na die tweede laag ging het wat langzamer en kwam er voor de oranje betonverf maar 1 werker en 1 helper. Bij de eerste kwasten van de oranje kleur riep ik direct al stop, omdat het wel rood leek. Ja, het lijkt wel rood, maar morgen zou het er net zo uitzien als die oranje laag die erop zit, werd me door de schilder gemeld die vrolijk verder ging met verven en er waarschijnlijk zelf ook alle vertrouwen in had dat dat zou gebeuren. Ik belde met de ‘verfbaas’ en die zei dat het een mooie kleur was. Ja, mooi was het zeker, maar niet DE oranje die ik 3 jaar geleden had. De volgende dag was het net zo rood als gisteren en zagen ze in dat het ook vandaag niet meer oranje zou kleuren. Opnieuw dus! Na een aantal dagen hadden ze de juiste kleur gevonden (zeiden ze) en gingen ze weer vrolijk aan de slag. Maar helaas, deze keer werd het weer een andere kleur en ging me nu echt zorgen maken of ze wel wisten welke oranje kleur ik dan bedoelde en ging hier en daar wat foto’s erbij halen. Oh! That colour! No probleem, Julia! Als ik iets bijbetaalde dan was het nu echt in 3 dagen geregeld. Ik vroeg ze nu eerst een klein beetje te brengen en niet gelijk weer eerst de hele school te gaan verven. Ze brachten me echt oranje en mochten ze van mij eerst alleen een stukje doen en dan de rest de volgende dag als het nog steeds oranje zou zijn! Nou, 3x is scheepsrecht en kwam het na heel veel dagen en heel veel irritatie toch nog goed. Na het examen en dus in de vakantieweek liet ik ondertussen ook de paarse en gele onderkant van de muren en alle deuren verven in school. Je raadt het al …… het ging hier ook zeker niet in één keer goed en waren we nog heel wat tijd kwijt aan het wegpoetsen van de overgebleven verfvlekken in en om de school! Toen heb ik besloten de  6 w.c. deuren buiten maar zelf te doen …. Zo zie je maar dat het toch weer niet gaat zoals je had gehoopt dat het zou gaan in het begin bij de afspraak. Maar bij de opening van het nieuwe schooljaar op 15 april, zag alles er weer prachtig uit. Met dank aan DSM - DELFT en Stichting GIFT FOR AID die o.a. hiervoor een donatie gedaan hebben.

Na bijna  3 weken is de klus eindelijk geklaard en ben ik toch weer hartstikke trots

Overgangsexamen

Zoals ik al eerder schreef, kwam ik op school binnenvallen middenin de overgangsexamens. We telden dit keer 113 kinderen die deel namen aan het examen. Het was dit keer al stukken beter georganiseerd dan de vorige keer en waren elke dag ook alle leraren en Laxmi, als extra hulp, aanwezig. Zelfs aan de examenopgaven was meer zorg besteed en hadden ze nu ook een aantal vragen van de praktijkuren erin verwerkt. Ik moest helaas wel constateren dat er soms vragen in de boeken waren aangekruist die ze op het examen kregen. Dat was zeker niet de bedoeling en hebben we het er die week erop in de vergadering natuurlijk besproken. Het waren voor iedereen lange dagen en waren we blij dat aan het eind van de rit ook alle boeken ingeleverd waren, zodat we snel wisten welke boeken nog hersteld konden worden of welke moesten worden vervangen. Het was al in het begin van dit jaar bekend dat alle boeken van de Engelse vakken vervangen moesten worden vanwege een nieuwe uitgave. Er stond dus heel veel kaftwerk te wachten. De laatste 2 dagen heb ik van klas 4 en van klas 5 het mondeling afgenomen. Ze hadden een paar maanden ervoor een onderwerp gekregen waarover ze konden praten en waar vrijwilligers meegeholpen hebben met het voorbereiden. Dit vak blijkt nog steeds heel moeilijk te zijn. in Nepal krijgen ze namelijk 100 punten als ze het onderwerp perfect kunnen opdreunen ook al weten ze niet waar het over gaat. Maar wij willen juist wel dat ze weten waar ze het over hebben. Dus eigenlijk gooien we hun systeem in de war en duurt het even voor ze begrijpen hoe wij het nu willen hebben. wij geven 100 punten als ze in hun eigen bewoordingen kunnen vertellen waar het over gaat! Het woordenboek wordt nu dan ook gretig gebruikt voor dit vak. Ook hier gaat het wel weer beter als voorgaande jaren. Over het algemeen is het me zeker meegevallen.

Rapporten uitdelen

De leraren hadden een week de tijd om de examenopgaven na te kijken en de rapporten te schrijven. Op zaterdag 9 april kwamen de ouders of verzorgers met hun kinderen de rapporten ophalen. Als zo rond 11.30 de meesten aanwezig zijn houdt principal Savitri een kleine toespraak. Voor de eerste 3 kinderen met het beste rapport uit de klas is er een prijsje. We begonnen met de peuterklas, want die kunnen niet zo lang stilzitten. De prijsjes werden uitgedeeld en voor ieder kind van elke klas was er ook nog een lekker snoepje. Uiteindelijk kwamen we bij klas 5 en die waren heel erg nerveus of ze nu wel of niet geslaagd waren en dus van school afgingen. Ik riep ze allemaal tegelijk bij elkaar en deelde ze mee dat ze alle 8 geslaagd waren. Toen zag ik alleen maar opluchting en blijdschap op de gezichten. Van Brigitte en mij kregen ze een mooi aandenken uitgereikt. Uit handen van Savitri kregen ze het school verlaterscertificaat en het rapport van de Namaste Primary School. rond 13.30 uur was iedereen vertrokken en kon ik gaan vergaderen met de leerkrachten.

Etentje klas 5

Op dinsdag 13 april had ik met de kinderen van klas 5 een onderonsje op school. ik had heel veel leukere dingen in m’n hoofd om te doen met de geslaagde kinderen van klas 5, maar werd daarin heel erg beperkt door de nasleep van m’n hernia. We konden niet gaan roeien, niet naar de tempel omhoog lopen of welke andere activiteit dan ook waar ik behoorlijke inspanning voor nodig zou hebben. Helaas, het was niet anders en had ik besloten om de kinderen zelf te laten kokkerellen op school. Om 11.00 was iedereen er en had ik al het benodigde aan eetgerei in de keuken klaargelegd. We zijn eerst lekker aan de babbel gegaan met wat frisdrank, chips en koekjes. Daarna zijn de meiden gaan koken en had ik ondertussen een gezellig muziekje aangezet. De jongens, die zeiden niet te kunnen koken, liet ik wat kleine klusjes doen o.a skippy ballen opblazen en de keuken vegen. Ook zouden ze na het eten afwassen!! Terwijl de pot op het vuur stond werden er spelletjes buiten gedaan. Ze vertelden me dat ze allemaal naar een gewone middelbare school gaan behalve Renuka. Zij heeft geen ouders en verhuist met haar voogd naar Kathmandu en weet zelf niet wat daar de plannen zijn. Het was een gezellige dag en hebben heerlijk gegeten en gedronken. Devi, de inwonende huishoudelijke hulp op school, heeft ook meegeholpen.

De eerste schooldagen

Op 14 april begon het Nepalees Nieuwjaar 2067. In de avond zou er, naar horen zeggen, een fantastisch vuurwerk aan Lake-Side zijn. Dit keer wilde ik er wel eens getuige van zijn en wachtte dan ook met spanning af wat er zou gaan gebeuren. Rond 21.00 uur werd er inderdaad wat sier- en knalvuurwerk afgestoken, maar na een knal of 10 was het dan wel gebeurd en was het vuurwerk ten einde. Ik besloot dan ook maar om naar Pratima te gaan van restaurant Mamma Mia en mezelf te verwennen met een lekker koud biertje. De moesson was nog niet aangebroken, maar het was toch behoorlijk warm voor de tijd van het jaar (40 graden zeker).
Ondertussen had Anke, de nieuwe vrijwilligster, zich gemeld en liepen we samen de eerste dag naar school. Onderweg kwamen we langs een aantal kinderen van school en brachten daar een bezoekje. Tijdens de assembly waren er zo’n 95 kinderen. Naarmate de dagen verstreken kwamen er steeds meer bij en telden we er na een tijdje al weer 113. Om eerlijk te zijn waren de eerste dagen behoorlijk chaotisch en dus heel vermoeiend. Er moesten heel veel boeken gekaft en hersteld worden. Vooral de leraren en de kinderen van klas 4 en 5 gingen kaften. De nieuwe kinderen werden gewogen en gemeten. Ook gingen we alle klassen langs om de reglementen van de school door te nemen en aandacht te vestigen op de 'doe-niet lijst'' (niet in de boeken en op muren, tafels en banken schrijven, niet vechten op school, niet op de omheinig klimmen, etc...). Er was ook een lerares weg en kwam daar weer een nieuwe leraar voor in de plaats die ingewerkt moest worden.
Anke en ik hadden besloten om de groep kinderen die niet aan het kaften waren, zo’n stuk of 90, te gaan vermaken met een behendigheidsspel. De leraren dachten dat wij deze groep niet onder controle zouden krijgen met z’n 2-en. Maar helaas voor de leraren. Het werden een paar leuke uurtjes. We hadden een heel parcours uitgezet met allerlei attributen die ze tijdens het spel nodig zouden hebben. Een goed voorbeeld ook nog eens voor Practical Hour – coördination games! De grote groep verdeelden we in 4 teams van 20-25 kinderen van alle klassen door elkaar. Voor hun stond een emmer met water met een curd bakje erin. Deze moesten ze, gevuld en wel, de hele route meenemen en legen aan de overkant. Het eerste team dat de emmer daar vol had en weer netjes in de rij stond met allemaal de handen omhoog, zou dan de winnaar zijn. Ja, en als het om winnen gaat dan lopen ze wel hoor. Bakje vullen, oranje vest aantrekken, over het bankje stappen, over het bankje lopen, lint omdoen, 5x hurken, bakje op de plank zetten en daarmee naar de emmer lopen en er in leeg gieten en dan dezelfde route weer terug en de volgende aantikken. Het was hartstikke leuk om te doen en de kinderen hebben echt allemaal genoten. Zowel groot als klein hebben het heel goed gedaan. Er zat een goede teamspirit in. Het team van Deepak (klas 5) was de uiteindelijke winnaar.

op weg naar school gingen op bezoek bij een aantal families

terug rennen

het winnende team

3 kleine kleutertjes...

In Nepal berekenen ze de maanden van het jaar volgens de stand van de maan. Het is daarom heel moeilijk van te voren te weten wanneer en op welke dag de festivals en de vakanties vallen. Elk jaar zijn dezelfde feestdagen op een hele andere dag. Het maken van de nieuwe schoolkalender kan dan ook pas aan het begin van hun nieuwe jaar gebeuren. Ik had me daarop voorbereid en de foto’s, die op de kalender moesten komen, al op een cd gezet. Toen ik zag dat de Nepalese kalender uit was, ben ik direct met Shekhar naar de ‘kalenderman’ gegaan en hebben we 2 dagen van zo’n 4 uur achter de computer gezeten om de juiste dagen bij de juiste maand te krijgen. Aangezien wij geen publieke school noch privé school zijn, is het voor ons des te moeilijker een goede en duidelijke kalender samen te stellen. De proefwerkweken vallen altijd zo eind augustus, eind december en eind maart. En dan moet je nog kijken of er in die periodes geen feestdagen zijn, want die hebben ze erg veel. Ook de vakantie periodes, zoals hun festivals Dasain en Tihar, zijn heel belangrijk om goed te plannen, daar de school tussen deze twee festivals open is. Okay, het was wel weer een heel gedoe, maar ik was blij dat ik er nu zelf bij was zodat het geen 2 maanden hoefde te duren vanwege het heen en weer sturen via de computer naar mij om te checken en weer terug sturen, etc … Eind april hadden we de 130 stuks in ons bezit en konden ze uitgedeeld worden. Nieuwe kalender >>

Nog meer familie bezoekjes

Na het overhandigen van de kalender gingen Savitri, Ank en ik, na schooltijd en in de hitte, een kijkje nemen bij kinderen van verschillende families die een behoorlijk eind van school weg wonen. In deze omgeving was ik nog niet echt geweest en kreeg ik nog meer respect voor deze kids die elke dag deze route moeten afleggen om naar school te gaan. Zelfs de kleintjes lopen dagelijks wel 45 minuten tot een uur en weer terug. Het ene kind woont gewoon bij hun ouders de andere weer bij hun opa en oma of voogd. De hutjes zijn vaak heel verschillend. Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel een verbetering zie in de kookruimte van de hutten/huisjes met een aantal jaren geleden. Sommige families koken tegenwoordig op een 2-pits gasstel en hebben ze bijna allemaal r.v.s. serviesgoed. De een iets meer dan de ander. Voor de gezondheid is het koken binnenshuis op gas natuurlijk honderd keer beter dan het koken op een kerosinebrander of hout. Maar op gas koken is voor Nepalese begrippen weer heel erg duur. We konden overal helaas maar even blijven, want de families die we bezochten lagen niet zo dicht bij elkaar. Uiteindelijk waren we rond de schemering weer terug in Lake-Side. In deze tijd van het jaar wordt het rond 19.00 uur pas donker.

op bezoek gaan bij......

poseren met de kalender

eten aan het klaarmaken

meisjes klas 1 en 2

Zoals elk jaar ook dit jaar weer de traditionele klassenfoto’s. We proberen elke keer op een andere plaats een foto van een klas te nemen anders wordt het gauw een saaie boel. Alleen klas 4 was compleet met 12 leerlingen. Ik heb ze niet allemaal op één dag kunnen doen, omdat het haast onmogelijk was dat een klas compleet was. Ik probeerde steeds wel te wachten en stelde dus vaak uit, maar het zat er gewoon niet in. Of een paar kinderen waren er niet of dan de docent niet, was het wel slecht weer of was er een staking, een vakantiedag of wat dan ook. Nee, het is nooit een makkie. Op de foto bij de nursery staan ook niet zoveel kinderen, omdat het pas het begin van het schooljaar was. Van de vorige nursery zijn er 18 overgegaan naar KG (kleuterklas). Daardoor begonnen we in nursery dit jaar met slechts 8 kinderen, maar na een aantal weken was dit al opgelopen tot 24. Hetzelfde geldt ook een beetje voor de KG.
Alle andere klassenfoto’s van voorgaande jaren hangen in de gang bij binnenkomst. De kinderen vinden het leuk om te zien hoe ze door de jaren heen veranderen en welke leerkrachten toen op school waren.
Alle leerkrachten dragen tegenwoordig de voorgeschreven schoolkleding. Alleen op de dinsdag mogen ze redelijk ‘free-style’. Voor de dames een 'kurta solva' met ergens oranje en voor de heren een zwarte broek en een overhemd met ergens oranje! De nieuwe leraren hoeven tijdens hun proeftijd van 2 weken de kleding nog niet te dragen.

In de peuterklas is het in het begin van het schooljaar het meest chaotisch. Er komen dagelijks nieuwe kindjes bij. De meeste zijn kleine opgewonden ukkies die voor het eerst op school zijn en waarvan er een aantal onophoudelijk huilen/krijsen omdat ze hun mammie missen die ze naar dit, in hun ogen, ‘verschrikkelijke oord’ gebracht heeft. Maar met veel geduld en een liefdevolle aanpak veranderen ook deze kinderen na een aantal dagen in lieve leergierige studentjes. Uitzonderingen daar gelaten en heb je bijna in elke klas wel een pestkopje zitten die af en toe de hele klas weer op z’n kop zet. In deze klas moet je echt van voor af aan beginnen, dat is bij ons in Nederland ook zo. Van klas KG t/m klas 5 weten ze natuurlijk al wat ze tijdens de ochtendceremonie moeten doen. De nieuwelingen volgen dan ook met grote ogen wat er allemaal in dat kwartiertje gebeurt. Sommigen blijven stokstijf staan en sommigen proberen wat met armpjes en beentjes mee te doen. Een heerlijk tafereel. In de eerste dagen wordt in de klas o.a. het Nepalese volkslied, het ochtendgebed en ‘hoofd, schouder, knie en teen’ veel geoefend. Alleen aan de zittenblijvers worden alvast de nieuwe boekjes uitgedeeld. Aan de nieuwkomers worden eerst de regels uitgelegd hoe ze met de boekjes om moeten gaan. Daarna gaan ze leren schrijven. Eerst het ABC en dan 1 t/m 100. Dit gebeurt al gelijk in het Engels met Nepalese uitleg. Later in het jaar krijgen ze als extra de maanden van het jaar en de dagen. Dan hebben ze natuurlijk ook de praktijkuren waar ze nog eens veel extra’s leren, maar dan spelenderwijs. Ook letten we hier al heel goed op de uitspraak (articuleren en klankleer). Doen ze het nu goed gaat het vaak de rest van de schooljaren ook goed. Bij sommige kinderen, die niet zo vlot mee kunnen komen, helpt Savitri een handje. De peuterklas is een gewilde klas bij de vrijwilligers.

In de kleuterklas zijn ze alweer een stapje verder en gaan de boekjes vaak al in het Engels over o.a. dieren, planten, mensen, hygiëne en rekenen. Daarnaast krijgen ze ook nog kleuren en tekenen en kunnen ze ook hier veel bijleren van de praktijkuren. Deze bestaan o.a. uit: 35 onderwerpen over het karakter, voorlezen en bespreken, coördinatie spellen, rijmpjes, articuleren en klankleer (fonetiek).
In klas 1 (groep 3) krijgen ze voor het eerst Engelse grammatica. Vorig jaar begonnen we dit pas in klas 2, maar hebben we besloten dat het beter is er zo vroeg mogelijk mee te starten. Hetzelfde boekje krijgen ze tevens in klas 2 en zullen ze er dan niet zoveel moeite meer mee hebben. Ook hier weer veel praktijkuren met op vrijdag een test van wat ze de afgelopen week geleerd hebben of een competitiespel (spelling, mooi schrijven, uitspraak, zingen, rijmpje, etc.).
Klas 2 is alweer een stuk serieuzer, ondanks dat ze hier nog steeds met potlood in kleine schriftjes schrijven. Ze hebben 8 vakken. Engels leerboek en Engels praktijkboek, grammatica, rekenen, Nepalese taal en grammatica, gezondheidsleer, algemene kennis, maatschappijleer en een praktijk vak. Voor het eerst in deze klas gaan ze leren het woordenboek te gebruiken. In het praktijkuur leest eerst de leerkracht een onderwerp uit de bibliotheek voor. Dit kan een gewoon verhaal zijn, maar ook een verhaal met een moraal waar de kinderen iets van op kunnen steken. De moeilijke woorden worden op het bord geschreven en kunnen de kinderen daarna deze woorden gaan opzoeken en de betekenis ervan bespreken. Soms doen ze ook wedstrijdje wie het eerst een woord kan vinden of wie de betekenis van het woord van de vorige keer onthouden heeft.

Klas 3, 4 en 5 schrijven met balpen en krijgen voor elk vak een groot schrift. Een specifieke leerkracht heeft de extra taak de gebruikte pennen en grote schriften, per klas en per kind, bij te houden in een speciale map. Aan het eind van het jaar kunnen we dan zien hoeveel pennen en schriften deze klassen gebruikt hebben. In deze hogere klassen in de praktijkuren laten we de kinderen nog meer lezen en voorlezen. Door de jaren heen hebben we gemerkt dat het voorlezen door de leerkrachten niet hun sterkste punt is en dat ze dit dus ook niet goed aan de kinderen doorgeven. Ze lezen heel monotoon en lezen door na een punt, komma, vraagteken of wat dan ook. Ik vind het heel erg leuk om voor te doen hoe je een spannend verhaal voorleest waardoor de kinderen het interessanter vinden en het daardoor beter onthouden. Ik leer ze visualiseren. Daarna laat ik de kinderen proberen het verhaal ook zo voor te lezen. Je merkt dan al gauw dat ze het leuker gaan vinden op deze manier.Tevens beginnen in deze klassen de spreekbeurten. Voor klas 4 en 5 tellen deze spreekbeurten zelfs mee voor het examen. In het begin van het schooljaar krijgt ieder kind een onderwerp uitgedeeld, die ze moeten voorbereiden voor het mondeling Engels in de eerste proefwerkweek. Daarna wordt dit nog 2x keer herhaald tot het overgangsexamen en dan steeds een ander onderwerp. Elk onderwerp wordt klassikaal besproken, zodat iedereen van elk onderwerp iets af weet. Hier moeten ze goed aandacht aan besteden, want de bedoeling is dat er aan het eind van het jaar bij het schriftelijk Engels 15 extra vragen aan besteed worden. In de pauze en in de praktijkuren kunnen ze naar de bibliotheek om nog meer informatie te vinden over dit onderwerp of hulp vragen aan een docent of een vrijwilliger. Ook krijgt klas 4 en 5 als praktijkuur Engels dictee, discussie uurtje en kennis over landen en hoofdsteden. Alleen voor het Nepalese vak taal en grammatica is er voor alle klassen een vaste lerares.

Uit Nederland had ik het spel Twister meegebracht. Als eerste hebben we het met de docenten geoefend, zodat zij het weer konden doorgeven aan de kinderen. Ze kenden het spel nog niet, maar na de uitleg hadden ze er veel zin in. Even wat anders na schooltijd met de docenten en tijd voor een beetje ontspanning i.p.v. mijn standaard vergaderingen! Zien ze mij ook eens van de andere kant dan alleen de ‘baas’, ‘politie agent’ en de regelaar! Toen er ook onder en boven bij elkaar door gekropen moest worden en ze de handen en voeten op de gekleurde vakken moesten houden, is het gegiechel begonnen en hebben we zo een uurtje de grootste lol gehad. Bij de man die in school ook de prentjes op de muur geschilderd heeft, heb ik 2 spellen bij laten maken op canvas doek met de draaischijven erbij. Klinkt natuurlijk heel simpel zoals ik het schrijf, maar er zijn wel weer een paar weken over heen gegaan voor ze klaar waren. We moesten er ook 3 keer een heel eind voor rijden. Bij een afgelegen verfwinkel met een computer vroegen ze mij op de computer aan te geven hoe ik het wilde hebben. Ja, moet je mij hebben! Ik bleef gewoon herhalen dat het naar voorbeeld moest. Even groot, dezelfde kleuren, twee draaischijven en 2 speeldoeken. Ja, wat moest ik er nog meer over vertellen. En toch verbaas ik me er telkens weer over hoe handig die Nepalezen zijn met een tekenprogramma op de computer. Na 2 uur naar de werkende man achter de computer gestaard te hebben om op te letten of het allemaal goed ging, was het dan zover en kon er afgedrukt worden. Dacht ik dan. Opeens was er veel commotie en werd er veel heen en weer gepraat tussen deze en gene computernerds met daarbij veel gerammel op de computer. Er gebeurde niets meer! Nee hè, er was ineens iets met het interne geheugen van de computer gebeurd en nu moest alles overnieuw. Het is niet waar, denk je dan. De computer werd afgekoppeld en uit een hok haalde ze een andere stoffige computer te voorschijn en begonnen ze gewoon weer van voor af aan met het invoeren van de gegevens. Ik hield het voor gezien en moesten ze maar bellen als het zover was. En dat duurde even! Uiteindelijk mag het resultaat er zeker zijn en kunnen we nu ook met de kinderen het spel gaan spelen.

met de leraressen speelden we het TWISTER spel en werd er heel wat afgegiecheld

Afhankelijk van het seizoen krijgen de kinderen minimaal 1x in de week in de pauze een stuk fruit, peen of  komkommer uitgedeeld. In deze tijd van het jaar als het zo warm is, vinden de kinderen een stuk komkommer gewoon het lekkerst. De leerkracht met de extra taak ‘fruit bestellen’ belt in de ochtend, na het tellen van de kinderen, op naar het ‘fruitvrouwtje’ langs de weg om door te geven hoeveel kilo of dozijn van het desbetreffende er nodig is. Als de bestelling dan op school gebracht is, zorgt Devi ervoor dat het vóór de grote pauze van 13.00 uur gewassen, geschild en in stukjes gesneden is. De kinderen moeten zich dan allemaal weer opstellen in rijtjes en kan de snack door de leraressen uitgedeeld worden. In de regentijd hebben we dus regelmatig komkommer of peen en soms een appeltje of lychees. Sommige kinderen brengen ook hun eigen ‘tiffin’ mee naar school die vaak bestaat uit een biskwietje, droge noodles of gedroogde rijst.

Curd

Om de week krijgen ze een bakje curd, een soort yoghurt. Helaas is de melkfabriek, die op de weg naar school stond, afgebroken. Dat is heel erg jammer, omdat we ook wel eens met de klassen op excursie ernaar toe gingen. We hebben daarvoor een andere leverancier moeten uitzoeken die een beetje in de buurt lag en die ook op school wil leveren. Het gaat toch om zo’n 13 liter per keer en die neem je niet even in je rugtas mee dat hele eind. Gelukkig wilden ze wel bezorgen en kon dat ook weer gewoon doorgaan. Eigenlijk gebeurt er dan hetzelfde zoals met het fruit, want voor de curd hebben we ook een lerares met deze extra taak. Na aankomst worden de zakjes curd geleegd in emmers en een klein beetje verdund met water, want anders is het een hele erge dikke brei. Tom en Guus, vrijwilligers, hebben dit 2 ½ jaar geleden gestart en de kinderen vinden het nog steeds hartstikke lekker. Ook de Davitamon multivitaminepil, die ze elke ochtend krijgen is nog uit hun sponsorpot.

Eten

Ook dit eetprogramma loopt nog even goed. Laxmi is nog steeds de hoofdverantwoordelijke hiervoor en gaat ze graag in de ochtend met de bus naar Mahendrapool om een kilo of 23 aan verse groenten te halen. Andere ingrediënten zoals noodles, zout, besar, olie en massala hebben Laxmi en ik gelijk voor het hele jaar ingekocht en ligt dat veilig boven in het voorraadhok opgeborgen. De kookdames Sita en Maya wisselen elkaar af en vinden het nog steeds leuk om te helpen. Maya kennen wij ook al van 9 jaar geleden en heeft als enige 4 kinderen bij ons op school. Haar zonen Deepak (17) en Rajkumar (15) zitten allebei in klas 5. Durga, haar dochter (12) in klas 4 en de jongste zoon Suman (8) zit in klas 1. En dan te bedenken dat ik Suman al vanaf zijn geboorte ken. Een leuke familie, maar ze hebben het heel zwaar en kunnen vaak maar net rondkomen. Met de groentetuin (ook van Tom en Guus) ging het niet meer en leverde het af en toe maar een boontje of een bloemkool op, terwijl er aan zaaigoed, plantjes, en mest heel veel gekocht werd. Of het nu een gebrek is aan kennis van Laxmi, Devi en leerkrachten of dat het toch teveel werk is of dat de grond uiteindelijk niet vruchtbaar genoeg was. Het zij zo en hebben we besloten het hek even dicht te doen tot we weten wat we met dat stukje land gaan doen. Twee jaar geleden kochten we nog 23 kilo groenten voor 8 euro is dit nu ruim 12 euro geworden en wordt het ook alsmaar duurder. Voor ons niet zo een ramp, maar voor de lokale bevolking wel. We blijven hiermee doorgaan en vinden het ook geweldig dat soms bezoekers of vrijwilligers af en toe een extra maaltijd voor de kinderen klaarmaken. Ze genieten er enorm van!

Helaas gebeurde het dan toch! De STAKING begon op zaterdag 1 mei, net 1 week voor m’n vertrek. Dat was goed balen. Zit je net lekker in het schoolritme gooien die Maoïsten weer roet in het eten. Grote politieke onrust. Ja, in de ochtend merk je het al gauw als je langer uitslaapt omdat het zo stil buiten is. Geen verkeer en alle winkels dicht. Met als gevolg toch een beetje een dreigende sfeer in de straten van Lake Side. Winkeliers die hun rolluiken toch half open hebben, in de hoop dat er hier en daar nog een klantje binnenkomt. En als er dan weer een militaire patrouille door de straat gaat, gaan ook deze rolluiken weer stijf dicht, want het betekent dat er een demonstratie van Maoïsten aankomt. Dan kan je beter dicht zijn, want anders vernielen ze je hele boel. Luid leuzen schreeuwend en met stokken in de hand, komen ze voorbij in t-shirts met opdruk YCL, Young Communist League of Nepal. Wat het betekent weten de meesten van hen zelf ook niet, maar die zijn waarschijnlijk geronseld en moeten meelopen. Ze willen, naar wat wij ervan begrepen hebben, o.a. de hotels, restaurants en ieder geval alle zaken waar veel geld verdient wordt, dicht hebben. Dus eigenlijk de hele toeristensector in Lake Side. De militairen steken daar steeds een stokje voor en blokkeren de ingangen naar dit gebied. Maar echt tot een gevecht is het hier niet gekomen. We hebben wel het een en ander gehoord in de buurt van onze school en in de wijken waar de kinderen wonen. Het was zelfs zo vreselijk, dat een groep Maoïsten zich legerden in de wijk waar onze kookmoeder Maya woont. Van de regering mogen ze zich ook alleen daar vestigen wat overheidsgebied is en Lake Side is natuurlijk privé bezit van deze en genen. Die gebieden waar arme families wonen is door de overheid aan hen toegezegd en mogen ze zich daar gratis vestigen. Die lui zijn binnengedrongen bij die arme families en die moesten toen voor die Maoïsten zorgen. Dat betekent slaapplaatsen, eten en drinken! Hoe hebben ze dit op kunnen brengen? Ze konden het niet weigeren, want dan zou het wel eens heel verkeerd kunnen aflopen met ze! Haar 2 oudste kinderen zijn van te voren naar een andere locatie gegaan, want ze was veel te bang dat ze werden opgepakt om mee te moeten gaan lopen in die demonstraties. Gelukkig was de hele familie op 9 mei weer op school.
In Lake Side mochten de winkels en restaurants in de avond eerst alleen van 18.00 tot 20.00 open blijven. Later in de week werd de tijd iets verlengd. Het was op een gegeven ook heel erg rustig overal, omdat er een heleboel toeristen naar huis waren gegaan. Ik had zelf ook alvast een vliegticket gekocht, want niemand wist hoe lang die staking zou gaan duren.
Ik had het jammer gevonden als mijn reis op deze manier zo abrupt zou eindigen en ik geen afscheid van de kinderen en leerkrachten had kunnen nemen. Ik besloot dan ook om ieder geval alle leerkrachten op te bellen en af te spreken ergens in een leuk tentje de laatste keer te vergaderen met een hapje en drankje er bij. Uiteindelijk is het die dag ontzettend gezellig geworden en hebben we naast de serieuze vergadering ook ontzettend gelachen. In de veronderstelling dat ik ze niet meer zou zien, namen we afscheid van elkaar en wenste elkaar het beste. Op zondagochtend 9 mei werd ik wakker van de herrie ……. gelukkig, de staking is voorbij en kon ik op mijn laatste dag in Pokhara toch nog naar school om de kinderen gedag te zeggen.

Het enige wat ik weet is dat de minister president uiteindelijk toch is afgetreden en dat het, volgens de maoïsten, een tijdelijke ophef van de staking is!

Voor het eerst in jaren kon ik, vanwege de staking, een beetje gaan genieten van een soort vakantie. Ik heb tussendoor heus genoeg schooldingen gedaan, maar met Anke ook heel veel leuke uitjes gemaakt. Het voordeel van de staking was dat het op straat, langs het meer of waar je eigenlijk ook kwam, heerlijk stil was. Geen verkeer en winkels dicht! Had natuurlijk ook nadelen hoor. We gingen lekker de toerist uithangen en konden we vanwege het mooie weer ook prachtige foto’s maken. We gingen een aantal keren heerlijk lunchen bij ‘Mike’s Place’ en nodigde gezellig Pratima er bij uit en deden we een spelletje Set. We hebben wat afgelachen. De tuin bij ‘Boomerang’ was ook onze favoriet. Heerlijk in je luie stoel vlak aan het meer, waar we regelmatig een klein bezoekje kregen van prachtige hagedissen. Het voordeel was dat deze tuinen aan de achterkant lagen en ze dus niet direct vanaf de straatkant konden zien dat je open bent, want dan had je gedonder kunnen krijgen natuurlijk. We zijn ook een keer naar het zwembad geweest in het ‘Barahi Hotel****’, waar ik even fris kon dippen. Ook zijn we op een dag een paar uur gaan wandelen naar het begin van het meer en de verderop gelegen plaatsjes. Een prachtige wandeling met genoeg terrasjes waar je onderweg iets kunt drinken. Het is de bedoeling dat in 2011 (Visit Nepal 2011) er een hele wandelweg rond het meer is aangelegd. Ik heb er wel een hard hoofd in dat het dan klaar is! Maar het zou wel geweldig zijn en zal het zeker nog meer toeristen aantrekken.
Natuurlijk kon ik het niet laten langs de school te gaan en van afstand even te gluren. Vlakbij de school gaat er een steile trap naar beneden naar de waterkrachtcentrale. Heb de stoute schoenen aangetrokken en dacht dat ik het wel zou kunnen met m’n rug. Maar ja, wie gaat er nu op crogs bij nat weer dit soort dingen doen wat bijna om narigheid vraagt. Naar beneden was ook geen probleem en daarna over de leuke hangbrug ook niet. Ik vroeg of Anke hier een foto van me wilde maken. Ik ging het trapje weer naar beneden richting de brug toen het noodlot toesloeg. Ik gleed hartstikke onderuit zo op m’n rug de tree af. Je weet niet wat er in die minuten erna allemaal door m’n hoofd heenging. Ik kon nergens bloed bespeuren en besloten we dan ook maar om als een speer terug te gaan naar huis. Ik hoopte niet dat het ernstig zou zijn. Met een paar paracetamols en nog wel veel pijn kwam ik de dagen erna wel door. M’n billen en een stukje onderrug waren bont en blauw. Later bij thuiskomst bleek het toch dat ik m’n staartbeen gescheurd had.
Ik ben ook veel bij Pratima in ‘Restaurant Mamma Mia’ geweest. Het was zo wie zo een nare week voor mij, omdat m’n vader in deze week een hartoperatie zou krijgen met 5 bypasses. Hij in het ziekenhuis, ik hier en ook m’n moeder thuis in de zenuwen. Gelukkig is hij goed uit de operatie gekomen en heb ik hem zelf na thuiskomst uit het ziekenhuis opgehaald. In het restaurant ging ik met Pratima lekker achterin zitten en zaten we samen soms de hele avond te kletsen over van alles en nog wat. We hebben zelfs heerlijk gesmuld van de Hollandse rookworst die ik meegenomen had uit Nederland. Als plotseling wel eens de Maoïsten langs kwamen dan deden ze snel de rolluiken dicht en konden de toeristen binnen gewoon dooreten. Zij heeft het restaurant aan de weg en dat was in dit geval met die staking erg nadelig voor haar. Zelfs in de avonduurtjes hebben we ons vermaakt en gingen we naar ons favoriete plekje bij de ‘Rice Bowl’ om te genieten van momo’s, chicken chilly of een heerlijke frisse cocktail. En zo heb ik een heerlijke week gehad.

Zo was dan mijn laatste dag op school aangebroken. Uit Nederland had ik leuke maskers meegenomen en kon ik gezellig met de kinderen van nursery en KG er tijdens Practical Hour nog wat grappige dingen mee gaan doen. Gretig zette ze de maskers op en maakten ze de bijbehorende dierengeluiden erbij. Tegelijkertijd gingen ze met juf Meena een memory spel doen en later met juf Samjhana deden ze nog het kikkerspel. De kleintjes hebben zich gezellig een paar uurtjes vermaakt. Daarna  heeft klas 2, buiten met juf Sadagi, nog Twister gedaan. Dat was echt hilarisch. Ik hoop dat ze het nog vaak zullen gaan gebruiken. Om 15.00 uur zijn we met lesgeven gestopt en heb ik de kinderen allemaal gedag kunnen zeggen. Helaas dit keer geen bloemenceremonie. Als afscheid van de leerkrachten had ik het spel bedacht wat we in het begin met de kinderen gedaan hadden. Het behendigheidsspel! Zelfde constructie alleen als extra moeilijkheidsgraad erbij, het skippyballen. In het begin was er veel gekreun en gezucht en waren er een aantal smoesjes waarom ze dit niet wilden doen. Als je de kinderen het goede voorbeeld wilt geven, moet je toch eerst zelf weten hoe het in elkaar zit en wat erbij komt kijken. Ja toch? We hadden 2 kleine groepjes van 4, inclusief Suvas ertussen als enige man. Bij iedereen liep het traject wel redelijk tot aan het skippyballen. De een kon het goed en de ander viel er na elke stuitering af. We hebben wat afgelachen. Na een klein uurtje zijn we ermee opgehouden en besloot ik dat dit wel een mooi einde was van mij periode op school. Anke heeft hiervan veel foto’s gemaakt en zullen deze t.z.t met haar verslag op deze website te zien zijn. Als afscheid kreeg ik van Savitri een khatta en een tika en van de overige leerkrachten ook een tika. De volgende dag kon Anke me nog net meedelen dat bijna alle leerkrachten spierpijn hadden ……

gezellig spelen met de dierenmaskers op

Eenmaal terug in het guesthouse ben ik als eerste mijn spullen gaan inpakken. Dat is altijd een hele klus, want je hebt toch onbewust weer veel gekocht en moet ik ook een plekje open laten voor de spullen die ik nog in Kathmandu wil kopen. Na het douchen is het als afscheid dan traditie getrouw Dhal Bhat eten bij Laxmi met een glas lemon tea erbij.

-- Ik wil als extra vermelden dat de financiële boekhouding, die Laxmi voor ons en de school doet, bij de jaarlijkse controle perfect klopte. --

Later op de avond ben ik ook bij Rafiq, van de sjaals, en bij Pratima gedag gaan zeggen en met haar een lekker drankje gedaan. Het was, zoals altijd, moeilijk afscheid nemen in Pokhara. De volgende ochtend om 10.30, na m’n broodje en beker koffie bij Laxmi, bracht de eigenaar van Restaurant de ‘Rice Bowl’, me met zijn auto naar het vliegveld. De vlucht van Guna Air om 11.00 werd 11.30 en was ik na een prachtige vlucht van een kleine 25 minuten weer in Kathmandu. Nog even shoppen, op een terrasje zitten en nagenieten van de mooie maar hectische tijd in Nepal.

Ik heb dit keer voor het eerst gebruik gemaakt van Skype om Brigitte direct op de hoogte te kunnen houden van de gebeurtenissen op school of als we ergens een beslissing over moesten nemen. Het is ook vaak best zwaar als je er hier alleen voor staat en soms direct problemen moet oplossen en je niet weet of je nu wel de goede keuze hebt gemaakt. Een schoolproject runnen in Nepal is niet eenvoudig en komt er veel bij kijken om het draaiende te houden en in goede banen te leiden. Ik doe het nog heel erg graag én met veel plezier en liefde.

Alle  donateurs, sponsors, familie, collectanten, vrienden en fantastische vrijwilligers ontzettend bedankt dat we ook dankzij jullie zover gekomen zijn.

NAMASTE,

JULIA

Het volgende bezoek is in jan./mrt. 2011