Nieuwe pagina 6

Bezoek Julia en Brigitte - april 2006 -

Eind maart gingen we weer eens met z’n tweetjes naar Pokhara. Brigitte was al 1½ jaar niet meer in Nepal geweest en was dus hartstikke nieuwsgierig naar de kinderen en het gekochte stuk grond. We hadden gehoord dat er eventueel een staking op komst was die wel 3 weken zou gaan duren!!!!! Zou erg vervelend zijn, want we hadden een druk programma. Er ging weer heel veel extra bagage mee voor de kinderen. Bij aankomst waren de meeste scholen al gesloten omdat de kinderen vakantie hadden i.v.m. hun overgang- of eind examen. We hadden daarom al met Agni van te voren een datum afgesproken waarop de kinderen naar school zouden komen. Helaas waren niet alle kinderen op deze dag aanwezig, daar sommigen in vakantietijd terug gaan naar hun dorp. Het was weer een heel leuk weerzien, zeker voor Brigitte die ze zo lang niet gezien hadden. We kregen een Tika en werden met bloemenkransen onthaald. De stemming zat er gelijk goed in. Ze zijn altijd lekker enthousiast en dan lijkt het of we nooit zijn weg geweest. Er werd leuk gespeeld en wij deden natuurlijk aan alles mee.


peuterklas	kleuterklas	klas I	klas II

klas III	klas IV	de school verlaters klas V	Julia, Brigitte en kids

Ondertussen waren de kookmoeders (Sita en Maja) ook gearriveerd en begonnen gelijk aan het eten dat al vroeg in de ochtend gebracht was. Rond 13.00 uur was alles klaar en kon er lekker gesmikkeld worden. Daarna een glaasje zoete limonade en een banaan. We hadden ook de zakken met kleding meegenomen om uit te delen. Bij het leeg maken van de zakken kleding schaarden zich al een grote groep kinderen om ons heen. Ze vinden dit altijd zo leuk en kunnen dan haast niet wachten. Ze komen dan zo dicht op je staan en tegen je aan hangen dat je bijna van je stokje gaat van de warmte. Gelukkig zijn er dan de leraren die ons uit onze benarde positie weten te bevrijden. Gewoon even opstellen per klas en dan rustig gaan uitdelen. Het is altijd mooie kleding. Broeken, t-shirts, jurkjes, sweaters, bloesjes, etc…..Voor ieder wat wils. Ze zijn er ontzettend blij mee.

Wij willen via deze weg dan ook nogmaals iedereen bedanken die de kleding gegeven heeft.
Ook niet te vergeten iedereen die voor ons deze kleding meegenomen heeft naar Nepal.
GEWELDIG!! BEDANKT!!

Daarna was het nog even nakletsen en gingen de kinderen tevreden naar huis. We hadden beloofd ze nog in hun wijken op te komen zoeken in de vakantie.


eten voorbereiden	Dhana en Sabitri delen eten uit	lekker smullen	v.l.n.r. Laxmi, Maja, Julia, Sabitri en Saurab

v.l.n.r. Sita, Hari, Kalpana en Dhana	Kleding uitdelen	de kinderen vinden het geweldig	er is genoeg voor iedereen

Een aantal dagen erna hadden we met de directeur, Agni, en de leerkrachten een vergadering. Helaas is deze bijeenkomst, door toedoen van Agni, zeer tegengevallen. We hadden namelijk een aantal punten op het programma staan wat betreft de sponsoring van het komende schooljaar en de nieuw te bouwen school. Ik zal hierover niet teveel in dit verslag vermelden, daar het ons ook heel erg emotioneel aangegrepen heeft. Mochten jullie vragen hebben omtrent de gehele gang van zaken dan kan er met mij persoonlijk contact opgenomen worden via telefoon of mail. Ik zal proberen het kort te houden over wat er voorgevallen is.

Elk jaar maakten we opnieuw een begroting over het bedrag dat nodig zal zijn voor het komende schooljaar.
Dat deden we al jaar in jaar uit. Afgelopen jaar konden jullie lezen dat we ons doel voor deze school bereikt hadden. De school was weer kompleet met 7 klassen met ongeveer 180 kinderen. Dat hadden we mooi voor elkaar gekregen. Elk jaar konden we meer geld besteden en kwam er een klas bij. We hebben het fantastisch gedaan. Nu zou het een kwestie worden van continueren en het financiële plaatje zou niet meer zoveel kunnen veranderen. De basiskosten waren bekend. Als er extra geld binnenkomt zou dit besteed worden aan het welzijn voor de kinderen en niet voor het opknappen van de school of zo. Erg logisch. Ook de redenen voor het bouwen van de nieuwe school is bekend. Tijdens de vergadering komt Agni regelmatig aan het woord en ‘overruled’ vaak de leerkrachten……in het kort gezegd vond hij het geweldig dat we dit komende jaar weer wilden sponsoren maar dan zou hij toch graag zijn salaris bijna verdubbeld willen zien. Hij heeft zeker gedacht als we een school kunnen bouwen kunnen we ook wel meer betalen!!!. Daarnaast kon hij ons ook vertellen dat hij eventueel een nieuwe sponsor gevonden had die het wel zag zitten er een Boarding School van te maken. Een bedrijf dus…….waar de winst naar de directeur gaat en NIET naar de kinderen!!!

Hij was vastberaden….niet meer geld …niet meer welkom!!!

Voor ons was de keuze was snel gemaakt. Natuurlijk gaan wij met zo’n man niet meer in zee. Erg jammer voor de kinderen en de leraren dat het voor ons op deze manier moet eindigen, maar jullie begrijpen zeker dat we aan dit soort praktijken niet meedoen. Het geld is voor de kinderen en niet voor de directeur. De vergadering was kort en hevig. We hebben de sponsoring gelijk stopgezet. Jullie moesten eens weten wat er op dat moment door ons heen ging. Eigenlijk niet onder woorden te brengen en met geen pen te beschrijven.

Al die 6 jaren …….!!!!

Het was zeker niet voor niets geweest. Wat hebben we een mooie tijd gehad. Prachtig. Wat hebben we de kinderen veel kunnen geven dankzij de donateurs en de sponsors. Dit jaar de eerste 10 schoolverlaters….wat zijn we trots!!! Wat een mooie herinneringen, zowel voor ons als voor de kinderen.
DUS.. we gaan door!!! Alleen dit komende seizoen hebben we een paar aanpassingen gemaakt. Agni heeft bij het begin van het nieuwe schooljaar, eind april, te kennen gegeven aan de kinderen niet meer met klas 4 en 5 door te gaan. Deze groep kwam na een aantal schooljaren dus op straat te staan. Heel vervelend. Wij hebben toen besloten de meeste kinderen voorlopig door te sponsoren naar een gewone school, zodat ze volgend jaar weer bij ons terecht kunnen. Tevens meldde zich ook een heleboel kinderen aan die NIET meer bij Agni op school wilde zijn. Ook zij zijn naar een gewone school gegaan als tussen oplossing. De 10 kinderen die van school afgingen sponsoren we voorlopig door naar de middelbare school. Ook sponsoren we een nieuwe groep van ongeveer 50 peuters en kleuters die dit jaar naar een gewone school mogen en daarna klaar zijn voor onze nieuwe school. Helaas is de kwaliteit van dit onderwijs wel stukken lager, maar liever dit dan deze kinderen weer op straat.

We kunnen natuurlijk niet een jaar met onze armen over elkaar gaan zitten en niets doen. We hebben er zin in. Juf Kalpana coördineert alles voor deze kinderen in Pokhara. Ze zorgt voor boeken,schriften,potloden, kortom alles wat de kinderen nodig hebben voor school. Wij betalen haar salaris ook door. Zij is trouwens door Agni ontslagen, daar zij een te hechte band met ons had. Kalpana zal op de nieuwe school de ‘Leading Lady’ worden. Na 4 jaar bij Agni op school gewerkt te hebben kent ze het klappen van de zweep. Zij ontving vaak de gasten uit Holland en maakte met iedereen een praatje. Als er iets gedaan moest worden stond ze meteen al klaar. Het is een Kanjer met een hoofdletter. Uitermate geschikt als leidinggevende en heel lief en zorgzaam voor de kinderen. Misschien ook wel een beetje uniek in Nepal een vrouwelijke directrice??? Op de nieuwe school willen we een team van leraren. De één hoeft niet onder te doen voor de ander.
Ze werken allemaal aan het zelfde project……………. de toekomst van kansarme kinderen.

Ook Sabitri is ontslagen, maar komt volgend jaar weer bij ons. Zo willen ook Dhana en Hari zich later weer bij ons voegen. Deze leerkrachten staan als een blok achter ons en keuren af wat Agni gedaan heeft. Helaas is het dit jaar niet mogelijk het fruit- en maaltijd project te verwezenlijken. Als we starten in april 2007 zullen we dit dubbel en dwars inhalen. Jullie zien dat we niet zomaar uit het veld te slaan zijn en gaan door met ons goede werk voor deze groep kinderen.

Agni was dit schoolproject begonnen in zijn huis en draaide onder supervisie van de Fishtail Boarding School. De laatste tijd werden wij ons ervan bewust dat het bij hem nu niet alleen meer om de kinderen ging.
Jammer hoor!!! Maar ja….zijn huis……zijn project!!!!! De afgelopen 6 jaar zijn voor ons ook een goede leerschool geweest. We hebben veel opgestoken van dit project en over de leerwijze in het Nepalese onderwijs. We weten nu hoe we dingen zelf kunnen aanpakken en waar we moeten zijn. We hebben voor onze nieuwe school alles op papier laten zetten door een advocaat in Kathmandu. Alles is veilig gesteld en voor de komende 20 jaar (of ieder geval zolang wij door willen gaan) is er een contract opgesteld dat er voor deze periode op dit stuk grond in dit gebouw een school gerund gaat worden. We hebben ondertussen een grote kring van vrienden en kennissen vergaard in Pokhara, die altijd voor ons klaar staan. Regelmatig zijn ze al te vinden op de bouwlocatie om te kijken hoever de nieuwe school gevorderd is.

We zullen er weer met hart en ziel tegenaan gaan en alles in het werk stellen om de komende jaren vele kansarme kinderen de mogelijkheid te bieden op onze school gratis basis onderwijs te volgen zodat ze een betere toekomst tegemoet zullen gaan.

In Nepal is het basis onderwijs op de publieke scholen ‘GRATIS’. Dit houdt in dat er zelf gezorgd moet worden voor uniformen (2 stuks), schoenen en sokken, schriften en schrijfgerei. Voor het examen wordt alleen voor de hogere klassen een bijdrage gevraagd. Dus eigenlijk is het NIET ‘GRATIS’. De groep kinderen die wij willen helpen (uit de sloppenwijken), hebben dus nooit een kans om naar een gewone school te gaan, omdat de ouders dat gewoonweg NIET kunnen betalen!!!

Op de nieuwe ‘Namaste Primary School’ is juist voor deze kinderen het onderwijs GRATIS. Dankzij onze sponsoring. Wat alleen dan ook weer mogelijk is dankzij onze donateurs en sponsors. Voor slechts 6 euro per maand kan een kind al naar school en heeft daarvoor alle schoolboeken, schriften en schrijfgerei, speel -en sportmaterialen, minimaal 2 gezonde maaltijden per maand en minimaal 1 keer in de week fruit. Een team van goede en lieve leerkrachten (die wij ook betalen) zullen elke dag met veel zin naar school gaan om deze kinderen in het Engels les te geven op het nivo van een Boarding School.

Al met al….we gaan ervoor!

Toch niet kort kunnen houden…!!!


De keien zijn gebracht	onderhandelingen	geulen hakken	met de hand wordt het zand eruit geschept	het onderframe van de omheining staat

Het stuk grond waar de nieuwe school op gebouwd wordt ligt in de wijk Birauta vlak bij het ‘Power House’. Vanaf het ‘Education Center for Poor Children’ naar onze locatie is het ongeveer 20 minuten lopen. Het is een wijk waar de komende jaren veel gebouwd zal gaan worden. Er lopen nu nog wat kleine paadjes naar toe, maar in de buurt zijn ze al druk bezig met verbreden en asfalteren. Veel kinderen kennen deze locatie al, omdat ze wel eens beneden bij de rivier verkoeling gaan zoeken in het water.

We hebben in de eerste week echt koppen met spijkers geslagen. We vonden een aannemer die voor ons de omheining wilde maken en gelijk kon gaan beginnen. Nadat we toestemming hadden gekregen van de eigenaren links en rechts van het land werd er begin april gestart met de muur. Hij zou bijna 250 meter in omtrek worden en 2 meter hoog. Bouwtijd…10 dagen…!!!
Hierover meer onder ‘de bouw’ (aanklikken)
En toen gebeurde het waar we al voor vreesden…..de staking begon.
We wisten niet voor hoelang en hoopten maar op het beste. Gelukkig werd er nog de eerste paar dagen van de staking hard doorgewerkt. Toen waren de rapen gaar!! Naast de algehele staking werd er ook nog een ‘curfew’ (uitgaansverbod/avondklok) afgekondigd. Het bemoeilijkte de gang van zaken ernstig daar de Nepalezen in eerste instantie niet over straat mochten tussen 8.00 uur s-‘morgens en 20.00 uur s-‘avonds. Per dag werd de tussenliggende tijd een uurtje korter totdat de ‘curfew’ weer tijdelijk stopte en de Nepalezen weer even adem konden halen. Het is moeilijk uit te leggen wat we mee maakten deze 3 weken. Er waren dagelijks veel demonstraties in het oude centrum van Pokhara, die vaak door de politie hardhandig aangepakt werden. Soms kwamen de demonstranten richting Lake-Side (het toeristen centrum) om op te rukken naar het paleis van de koning. Op de meeste plaatsen in Pokhara bleef het bij brandjes van autobanden om de demonstraties kracht bij te zetten. Veel toeristen zijn in deze periode vetrokken. Sommige fietsend naar Kathmandu, sommigen lopend naar de grens van India. Zo gek lieten wij ons niet maken. Alle winkels waren vaak dicht. Als de ‘curfew’ over was gingen ze voorzichtig weer open om toch te proberen nog iets aan een toerist te verkopen. Het was een triest aanblik. Enkele supermarktjes durfden al haast helemaal niet meer open te gaan, daar ze bang waren geplunderd te worden. Er kwam namelijk niets, maar dan ook niets, Pokhara in aan voedsel of wat dan ook. Het vervoer lag plat. Er was rijst schaarste en ook het gas, kerosine en nog vele andere dingen waren bijna niet meer te koop. De prijzen stegen gigantisch. De bevolking was erg onrustig aan het worden. Wij besloten om een aantal zakken rijst van 30 kilo te kopen en deze te gaan uitdelen aan onze kinderen in de sloppenwijken. Waar voedsel nodig was hebben we het uitgedeeld. Het was fantastisch om te doen en ze waardeerden het ontzettend. Sommige moeders waren helemaal in tranen. We hadden er goed aan gedaan. De scholen waren dicht vanwege de staking. Normaliter zouden we in deze periode geld overgemaakt hebben naar de school, maar nu was het op deze manier geregeld.
Er dreigde nu ook een vliegtuigstaking, zowel nationaal als internationaal. De enige optie tot nu toe was om met het vliegtuig terug te gaan naar Kathmandu. Uiteindelijk viel dit laatste mee en hebben eind april gewoon een vlucht genomen. Eenmaal in Kathmandu zou het eerst allemaal nog verslechteren en werden we aan alle kanten gewaarschuwd voor onlusten. Zo ga je de avond in met een gevoel van …o jee…wat zal er morgen gebeuren???
Zo werden we s-‘morgens wakker…. en alles was pais en vrais!!! De koning had die beruchte avond om 23.30 op de t.v. bekend gemaakt dat hij de macht terug heeft gegeven aan het volk. Deze macht had hij een aantal jaren geleden naar zich toegetrokken. Het was de hele dag en nacht feest in heel het land.

Toch hebben we tijdens deze onrustige weken veel kunnen doen aan onze plannen voor de nieuwe school.
Tevens hebben wij regelmatig de kinderen opgezocht.
Nadat de staking over was zijn de werklui meteen weer begonnen aan de omheining.


ingang Mountain Museum	v.l.n.r. Babita,Bikash, Jeeban, Ganga, Hari en juf Sabitri	v.l.n.r. Nabina, Juf Kalpana, Bhim, Sanjay en Anu	Met de Filmster op de foto	Lekker aan de pizza en pasta


het gevecht met mes en vork	Dus nu maar lekker met je handen eten	voor ieder een trofee	afscheidsfoto

Het was ook een speciaal jaar voor klas 5. Ze hebben namelijk dan deze lagere school afgerond. Eigenlijk hebben ze het al een jaar sneller gedaan, omdat er van de ‘Lower Kindergarden’ en ‘Upper Kindergarden’ één klas is gemaakt. Alle 10 de kinderen gaan naar het voortgezet onderwijs op een gewone school. Ze zullen waarschijnlijk een aantal klassen overslaan daar het nivo op de oude school natuurlijk stukken hoger lag. Een sponsoring naar een Boarding School was financieel niet haalbaar. Er heeft zich in Pokhara een sponsor aangemeld, die zich waarschijnlijk vanaf april 2007 voor deze groep gaat inzetten. We zouden hierover op de hoogte worden gehouden.
Begin april werden we opgebeld om op school aanwezig te zijn bij de uitreiking van de eindrapporten van klas 5. Ondanks alle commotie met Agni vonden we het toch fair dat hij ons nog hiervoor uitnodigde. Ook alle leerkrachten waren er bij aanwezig. Agni deed zijn speech helaas in het Nepalees. Wij waren hierover een beetje met stomheid geslagen. Hij wenste de kinderen veel succes verder en deelde de papieren uit. Een aantal leerkrachten gaf de kinderen als afscheid een paar pennen en een aantal grote schriften. De officiële ceremonie was hierbij ten einde en konden wij ook ons zegje doen. Om dit heugelijke feit te vieren nodigde wij de kinderen uit voor een bezoek aan het Mountain Museum en een lekker etentje.

Zo gezegd zo gedaan….! Een aantal dagen erna hadden de kinderen zich, zoals afgesproken, om 10.00 uur verzamelt bij de ingang van het Mountain Museum. Juf Kalpana en juf Sabitri gingen ook gezellig mee. Het Mountain Museum is het afgelopen jaar pas geopend en is een van de grootste musea in de Kathmandu vallei. Pokhara is er dan ook erg trots op. Van de groep was alleen Anil afwezig, omdat hij al vertrokken was naar zijn dorp in de bergen. Buiten het museum is er een leuk parkje waar je even gezellig door heen kunt lopen en waar de kinderen kunnen klimmen in een klimwand en een kleine nagemaakte Machupuchre, de bekende berg de Fishtail. Binnen is een zeer grote ruimte vol met informatie over van alles en nog wat dat met bergen en beklimmingen te maken heeft. Van de eerste beklimming van Edmund Hillary en gids Tensing tot en met de rotzooi die de mensen achter laten in het gebied van de Everest. Ook ging het over hoe de bergketens in de wereld zijn ontstaan, over de flora en fauna en over verschillende bevolkingsgroepen van Nepal. Alles was er in het Engels en Nepalees bijgeschreven. De kinderen vonden het na twee uur een leerzame les geweest en waren echt onder de indruk. Daarna hebben we in het parkje nog iets gedronken en een mandarijn gegeten. Toen kwam voor hen de grootste verrassing!!!! (wisten wij ook niet hoor)

Wat eraan vooraf ging…….Vroeg in de ochtend was er in het straatje bij ons Guesthous iets spannends aan de hand. Terwijl wij aan de thee zaten bij het winkeltje van Laxmi, kwamen er een paar Nepalezen een fiets huren bij haar. We werden aangestoten en moesten goed kijken ……… de man die er bij stond, was een Nepalese filmster. Ze vonden het een hele eer dat hij bij hun de fietsen kwam huren.

Dus ……. wat gebeurde er in het Mountain Museum?? We merkten wel aan de kinderen dat er iets was, want ze waren onrustig en stonden te giechelen. We werden aan onze armen getrokken en moesten maar snel kijken, want daar liep een Nepalese filmster!!! Dat was ook toevallig. We vertelden tegen de kinderen wat die ochtend voorgevallen was. Met het groepje liepen we op hem af. We stelden ons voor en vertelden waarom we hier waren. Natuurlijk vroegen we ook of hij met de kinderen op de foto wilde. Hij twijfelde geen moment. Dat was toch een heel speciaal moment voor de kinderen en een mooie herinnering. (De naam deze filmster was Dilip Rayamaji)
De dag kon nu al helemaal niet meer stuk. We gingen op weg naar Lake-Side waar we zouden gaan eten in een Italiaans restaurantje bij ons op de hoek van het Guesthous. Tenslotte waren ze nog nooit in een echt restaurant geweest. Na ruim anderhalf uur lopen kwamen we daar aan. De gezichten van de kinderen stonden echt op glunderen toen ze zagen waar we heen gingen. Het was mooi weer dus konden we boven op het balkon zitten. We bestelden alvast wat grote flessen Cola, Fanta en water, want van al dat lopen waren we goed dorstig geworden. Het was ontzettend gezellig en de tongen kwamen goed los. Wat hadden ze een lol. We hebben eerst uitgebreid verteld wat pizza en pasta inhield, omdat ze het nog nooit gegeten hadden. De meeste kinderen wilden kip/champignon pizza en een paar wilden spaghetti bolognese. Toen het eten op tafel kwam vielen ze gelijk aan. De tabasco en ketchup waren niet aan te slepen, want die vonden ze wel erg goed smaken over de pizza en pasta. Ze hebben echt genoten van het eten.
Daarna heb ik getracht een afscheids speech te houden, maar helaas was ik daar te emotioneel voor en Brigitte heeft het toen van mij over genomen. Ze vertelde over de afgelopen 7 jaar en hoe wij die met hun ervaren hadden. Het is tenslotte niet niks, want we hebben echt een goede band met ze opgebouwd. De meeste kenden we al toen ze 5 jaar waren en in de peuterklas zaten. We wilden ze dan ook een mooi en blijvend afscheids cadeau geven. We hadden bij een winkel, waar ze wedstrijdbekers maken, 10 trofeeën bestelt. Op iedere trofee (aandenken = token) kwam het logo van onze stichting te staan, onze namen, de naam van het kind en het jaartal van afgifte. Na het babbeltje van Brigitte heb ik deze trofeeën uitgedeeld aan de kinderen. Dit vonden ze echt een geweldig aandenken. We maakten nog wat leuke foto’s en namen daarna afscheid. Dit schrijft makkelijk, maar oh…wat hadden de kinderen het ook moeilijk. Ze hebben ons echt omhelsd en bedankt voor al die mooie jaren. Daar kwamen de waterlanders weer…..zowel bij de kinderen als bij ons. We hebben beloofd dat als we in Pokhara zijn we ze gewoon weer op komen zoeken en ze natuurlijk nooit zullen vergeten!! Dit was het einde van een fantastische dag. Zo hopen we straks ook op onze nieuwe school veel kinderen uit te zwaaien en een mooi aandenken te geven.


fam. van Ajay (met witte blouse)	fam. van Sharmila (meisje op voorgrond)	Nabina (midden) met zusje en broertje	Julia deelt snoep- papier uit


mmm lekker hoor	nog meer kinderen	kinderen uit de wijk Gari Patan

Ondanks de netelige situatie die er heerste, hebben we toch regelmatig de kinderen op kunnen zoeken. Tenslotte mochten wij ,als toeristen, gewoon over straat. In de wijk Gari Patan wonen ontzettend veel kinderen van de oude school. Daarnaast zijn er hier nog tientallen die nog niet naar school kunnen en wel graag willen. Dat zal dus geen probleem worden volgend jaar. De locatie is er gunstiger op geworden, omdat het voor hen dichterbij zal zijn.
Als eerste gingen we ,traditie getrouw, even langs de familie van Ajay. Hij was toen het 8-jarige jongetje dat 7 jaar geleden mijn hand vast pakte en zei: “please help me, I want to be a great person in future”. Wij waren toen al heel erg van hem onder de indruk, omdat zijn Engelse uitspraak zo mooi was. In die tijd was hij al de beste leerling van het schooltje. In 2001, na een voetbalwedstrijd tegen de Fishtail Boarding School, schitterde hij ook al met zijn voetbal technieken. De directeur van de Boarding School was gelijk in hem geïnteresseerd en wilde hem wel in zijn team. Ik deed hem het voorstel om Ajay gratis op zijn school te nemen, omdat hij over zoveel goede vaardigheden beschikte. Hij heeft daar toen niet lang over nagedacht en het jaar erop zat Ajay op de Boarding School.
Waarom ik dit verhaaltje erbij vertel is om het volgende: jaar in jaar uit was Ajay steeds de beste van zijn klas en was iedereen trots op hem. Dit jaar was nog mooier. Van alle Boarding scholen van Pokhara (14.000 studentjes) was hij nummer 1 geworden. Er stond zelfs een foto van hem in de lokale krant. Hij kwam ons het nieuws persoonlijk vertellen en zei, dat hij dit allemaal aan ons te danken had. Hij zei, dat als wij daar toen niet op dat moment geweest waren het nooit zover gekomen zou zijn. Maar wij zeiden dat ie dat allemaal zelf gedaan had met zijn kennis en wilskracht, omdat hij een ‘great person’ wilde worden. Ja, en dat wij dat voorzetje gegeven hebben…..!!! Nog 2 jaar en dan is hij klaar op deze school en staan er al een paar mensen te popelen om deze jongeman door te sponsoren naar de universiteit. De toekomst zal het allemaal uitwijzen. Zijn familie is ontzettend trots op hem. Wij ook.
Op bezoek bij Ajay dus. Zodra we al een voet in de wijk zetten ,lijkt het wel of die tam tam gegaan is en heeft zich in een mum van tijd een grote groep kinderen om ons heen gevormd. De meeste kennen we al. Het is een groot plezier hier te komen en al die lachebekkies te ontmoeten. We nemen altijd wel voor zoveel mogelijk families wat groenten mee. Het is gezellig ‘thuiskomen’ bij Ajay en zijn familie. De thee staat klaar en er word wat lekkers bij gehaald. Bij deze familie merken we dat Ajay zijn kennis en Engelse taal goed heeft doorgegeven. Zelfs de kleinste van 4 (Deelip) spreekt al een aardig woordje Engels. Zijn vader werkt nu in een hotel in het toeristen centrum als schoonmaker en kan het gezin aardig onderhouden. Toen wij ze voor het eerst leerden kennen woonden ze in een lemen hut waar het dak van lekte en nu zijn de muren vervangen door stenen blokken en ligt er een stukje tapijt. Het dak heeft Brigitte toen laten vernieuwen en konden ze weer droog slapen. Als we dit zien komt er echt hoop naar boven voor deze familie, zeker als Ajay later kan gaan werken en een goede functie kan bekleden. Zo zie je maar weer…waar een wil is, is een weg! En zo zijn er nog een groot aantal families die wij een zetje in de goede richting geven. De week erna worden we uitgenodigd voor de lokale Dal Bhat (Rijst met linzen). Er volgen nog heel wat bezoekjes de komende dagen in deze wijk. De kinderen kijken er naar uit.
We gingen ook langs de familie van Sharmila. Deze familie kennen we ondertussen ook al 5 jaar. Ze zaten allemaal bij Agni op school. Sharmila is 11 jaar en heeft nog 3 zusjes en 1 klein broertje. Moeder Sita is de kookmoeder. Het is een liefdevol gezin. De vader is taxi chauffeur, maar door de staking heeft ook hij geen werk. De kamer die ze huren voor 1000 rps per maand (11 euro) heeft geen toilet, geen elektriciteit en geen water. In de regentijd loopt alles onder en stinkt het vreselijk. De huisbaas doet er niets aan. (zo zijn er in Pokhara nog honderden families die zo wonen) Wij hebben dit gezin een kamer aangeboden in de school. Het enige wat wij graag zouden willen is dat ze het gebouw schoonhouden en er op te passen als het gesloten is vanwege een vakantie of festival. In de school mogen ze ook gebruik maken van de toiletruimte en van de keuken.
Als ze hier komen wonen hoeven ze geen huur meer te betalen. Wel vragen we of ze elke maand 400 rupees willen afdragen. Dit bedrag zal apart worden gehouden als spaargeld. Na een aantal jaren kunnen ze er dan weer over beschikken. Het bedrag dat er bij elkaar gespaard is (met rente) kunnen ze dan voor eigen gebruik gaan besteden. Misschien wel voor een klein eigen hutje of een stukje land.
Ze vonden het voorstel fantastisch en hebben al te kennen gegeven dat ze het graag willen doen. Na de thee, de leuke liedjes en de dansjes van de kinderen delen we nog snoeppapier uit aan iedereen in de buurt.
Bij de familie van Nabina hadden ze leuke jonge hondjes, maar wat zagen ze er uit. De mensen gaan hier met dieren niet zo goed om. Ze fokken de hondjes voor de verkoop, maar verzorgen ho maar. Dierenverzorging zal ook een bespreekbaar onderwerp worden op de nieuwe school.
Bijna dagelijks deden we met veel plezier zo’n rondje langs de wijken van Pokhara om bij de kinderen een bezoekje af te leggen.


	het ondertekenen van het bouwcontract	Hari en Julia zijn blij

Ondanks de staking en de ‘curfew’ hadden we alles op alles gezet om de onderhandelingen over de nieuwbouw klaar te krijgen voor we weer naar Nederland terug zouden gaan. Vanwege deze omstandigheden gingen de afspraken vaak niet door en werd het ons daardoor niet makkelijk gemaakt. Wij zaten natuurlijk vast aan een tijdsschema, want er komt een dag dat je terug moet naar Kathmandu en dan wil je voor die tijd wel alles rond hebben. Vrienden van ons hadden al vorig jaar november een aantal prijzen doorgeven waarop we de bouwprijs ongeveer vast konden stellen. Na die tijd zijn veel materialen in prijs gestegen en hebben we daarom eerst opnieuw informatie hierover ingewonnen. Daarnaast hebben we ook bij andere bouwondernemers een prijsopgave gedaan voor het hele gebouw. De laatste week hebben we dagelijks met deze en gene om de tafel gezeten om de bouwtekeningen in detail te bespreken.
Uiteindelijk besloten we met Hari het contract voor de bouw af te sluiten. Hij was al onze man voor de omheining van het land en waren daarover zeer tevreden. ook hadden we andere bouwprojecten van hem bezocht die al opgeleverd waren en die zagen er ook zeer goed uit. Over de prijs waren we het na een aantal dagen ook eens en kon het contract opgesteld worden. Het contract heeft de laatste 2 dagen nog voor de nodige spanning gezorgd. Het was namelijk in het Nepalees geschreven terwijl wij toch de nadruk hadden gelegd op het Engels. Maar gelukkig met vrienden op de juiste plaats op de juiste tijd en met veel geduld hebben we op de avond voor ons vertrek het contract in 5-voud ondertekend. FANTASTISCH!!

Voor meer foto’s en tekst klik ‘de bouw’

NAMASTE,

Julia en Brigitte

Het volgende bezoek is in nov./dec. 2006

terug naar boven