Bezoek Julia  - september - 2005 
 

Dit keer ben ik voor het eerst met Gulf Air naar Nepal gevlogen. Niet slecht hoor! Alleen wat meer tussenstops en mijn 16 kilo aan extra kleding en speelgoed voor de kinderen die niet aan gekomen was! Maar gelukkig werd deze na uren telefoneren en 11 dagen wachten alsnog met het vliegtuig kosteloos bezorgd in Pokhara.

Ondertussen is na mijn laatste bezoek de school weer in april gestart met een nieuwe klas. Het totaal aantal kinderen op school is nu 190. Door het jaar heen zal dit aantal nog wel iets verminderen (ouders gaan elders op zoek naar werk en nemen de kinderen mee).
De nieuwe klas 5 telde 11 kinderen. Helaas heeft een jongen, Chet, uit deze klas een heel zwaar ongeluk gekregen waardoor zijn beide benen op vele plaatsen gebroken zijn. Hij zal volgend jaar hopelijk opnieuw deel uitmaken van klas 5, want voor dit jaar zit het er niet meer in.

Bij mijn aankomst in Pokhara hoefde ik niet gelijk naar school te spurten, want er was weer eens een of ander festival wat ik van te voren niet wist. Dit zou 5 dagen gaan duren en de school was dus dicht. Ik besloot dan ook om met Agni een kijkje te gaan nemen bij de gewonde Chet. Ik had wat fruit en drinken bij me. Ook had ik de foto’s van vorig jaar mee genomen toen ik met hem en zijn klasgenootjes naar Begnas Lake waren gegaan. Bij de eerste stap die ik in de hut zette kreeg ik al een brok in m’n keel. Daar lag Chet met zijn gebroken benen. Zijn ogen waren leeg en de begroeting was miniem. Zijn moeder vertelde de afschuwelijke gebeurtenis.
De bestuurder van een minibusje had op een bruggetje de macht over het stuur verloren. Chet was onderweg naar school en liep over dit bruggetje toen dit minibusje vol op hem inreed. Chet kwam klem te zitten tussen het minibusje en de brug en is na een paar minuten het bewustzijn verloren en in coma geraakt. Doordat hij aan beide benen zoveel bloed had verloren dacht men aanvankelijk dat hij al overleden was. In het locale ziekenhuis hebben ze hem kunnen helpen en na 3 dagen kwam hij uit coma. Daar is hij twee maanden intensief behandeld. Gelukkig worden de kosten betaald door de persoon die hem aangereden heeft. Op dit moment is hij al weer een maand thuis. In z’n rechter been zit een grote metalen pinconstructie, waardoor zijn botten weer aan elkaar zullen gaan groeien. Dit been hangt met een touwtje aan de muur en zal hij zo nog enkele weken moeten zitten en slapen. Zijn linker been zit in het gips en heeft verschillende open wonden. Over 2 weken mag dit gips eraf. Ik ben benieuwd. Ik geef hem een grote knuffel en beloof zo snel mogelijk weer langs te komen, maar dan met een leraar en wat kinderen van z’n klas. Lang ben ik ontdaan geweest van wat ik gezien had. Chet was altijd zo’n goedlachse jongen met veel pit.

Eenmaal weer op school maakte ik kennis met de nieuwe leraressen Khina en Sabitri. Een goede frisse aanwinst. Durga, de leraar die er al jaren was  is onverwachts naar een Boarding School gegaan om daar les te gaan geven. Dat vonden we erg jammer, maar hij wilde het graag zelf.

Per dag heb ik zo’n uurtje besteed aan een goed gesprek met een leraar en lerares. Ze hadden leuke nieuwe ideeën die ik zeker zal gaan uitvoeren.
De kinderen hadden er weer ontzettend veel plezier in dat ik er was. Zo nu en dan daagde ze me uit voor een potje voetbal, touwtje springen of wat dan ook maar na een kleine 10 minuten moest ik het dan alweer opgeven. Tegen de kinderen was ik wel opgewassen maar tegen de temperatuur niet! Soms wel 33 graden. De kinderen zelf vonden het blijkbaar niet erg en speelde naar hartelust.

Veel kinderen hadden wondjes op benen, armen en hoofd. Dit bleek van de waterpokken te zijn. Ze bleven er niet voor thuis en kon het zich dus snel verspreiden. De leraren deden er een soort poeder op en dan droogde het uit.
Een van de dagen hadden ze ook de uitslagen van hun proefwerken te horen gekregen. De meeste waren erg goed. Iedereen kreeg hiervoor een Tika en een groot stuk komkommer.
Voor een aantal klassen werden woordenboekjes aangeschaft (engels-engels/nepali). Met dank aan Ans en Fred uit Griendtsveen. Klas 5 kreeg deze woordenboekjes speciaal uit naam van Janneke (bezoekers 2004).

Ik deed weer van alles op school en ging ook mee naar de families, waar ik erg leuk onthaald werd. Regelmatig at ik Dhal Bhat Tarkari mee en zorgde ik voor de groenten, aardappelen, linzen en de rijst. Tijdens het koken,in het donker met een paar kaarsjes, vluchtte ik dan wel eens gauw naar buiten want dan werd het me te benauwd binnen. In de hut hebben ze natuurlijk geen afzuiging en die kerosinestank kan dan echt niet weg en loopt alles blauw aan inclusief mezelf!!

Chet (klas 5) met gebroken benen op bed	Close-up van Chet zijn benen	De leraressen zijn de komkommers aan het schoonmaken	De kinderen krijgen komkommer
Lekker zo'n komkommer	De kinderen krijgen woordenboekjes	Klas 5 kreeg van Janneke een woordenboekje	Juf Sabitri geeft les in klas 2
Nursery krijgt een kinder rugzakje	Groepje kinderen bijelkaar	Bikash (rood T-shirt) met zijn oma en broertjes	Jongetje met open wond i.v.m. waterpokken

De vorige keer had ik beloofd iets leuks te gaan ondernemen met de nieuwe leerlingen van klas 4. Juf Kalpana kwam met het idee om op een vrijdagochtend naar de Japanse Stupa op de berg te lopen. Kalpana woont al 5 jaarin Pokhara en was zelf nog nooit in het tempeltje boven geweest  en de meeste kinderen trouwens ook niet. Een mooie gelegenheid dus.

Klas 4 (groep 6) heeft 18 ijverige leerlingen, 10 meisjes en 8 jongens. We deelden de klas in twee groepen om het overzicht en de controle tijdens het wandelen te behouden.

Met volle waterflessen en wat lekkers vertrokken we op een mooie vrijdagochtend met z’n allen richting de Stupa. Een paar kinderen hadden verteld dat ze de weg wel wisten en wilden perse door de jungle omhoog. Ik was al een aantal malen boven geweest en had deze route dus ook al een keer afgelegd. Het was het einde van de moesson en dat betekende een natte boel in de jungle. En dat niet alleen hoor……!! Nadat we eenmaal over de hangbrug waren gegaan dook de weg al snel het bos in. Vanaf dat moment moesten we om de haverklap stilstaan om de bloedzuigers van onze voeten te halen. De kinderen vonden het niet eng en sommige stoere jongens speelden er graag mee op hun hand. Onderweg hebben ze me van alles uitgelegd over de soorten vruchten die ze hier vonden en lieten ze me deze dan ook proeven. Na zo´n anderhalf uur had ik wel gedacht er te zijn en kreeg zo m´n bedenkingen en vroeg toch of ze wel wisten waar ze waren. Ze bekenden dat ze het niet helemaal zeker meer wisten en nam ik het vanaf dat moment over. We moesten tenslotte ergens omhoog, want in de verte zag ik de Stupa al liggen. Dus door de modderige paadjes met veel bloedzuigers weer omhoog. Aangezien ik de langste was had ik steeds het geluk met m´n gezicht in een groot spinnenweb te belanden. De kinderen moesten er altijd hard om lachen. Na een wandeling van ruim 2 uur kwamen we bij een klein hutje aan. We gingen even lekker onderuit en trakteerde ik ze op cola, fanta, water,noodles, koekjes en wat chips.

Het was een waar feest voor ze. Nadat we weer bijgekomen waren moesten we nog een klein stukje omhoog waar het tempeltje stond. Ze konden er naar binnen om een kijkje te nemen. Daarna liepen ze rond om het tempeltje heen om te zien wat er allemaal voor beelden op stonden. Vanaf hier hadden we een prachtig uitzicht over het Fewa meer met de mooie bergen en Pokhara. We genoten nog even van de rust. De terugweg namen we via de andere kant van de berg, want daar waren stenen paadjes en geen bloedzuigers. Beneden namen we de bus terug naar school. De kinderen renden naar hun klasgenootjes om hun verhaal te vertellen. Ze vonden het allemaal geweldig en hadden ontzettend genoten. Ik gaf ze de opdracht er de volgende dag een opstel in het Engels over te schrijven. De tweede groep was de week daarna aan de beurt met juf Dhana.

Drinkpauze tijdens de wandeltocht	Groepsfoto bij de buffels in de waterpoel	Bezoek binnen in het kloostertje	Julia ook gezellig met de kinderen voor de stupa	Klas 4 had een leuke dag

Brigitte en ik hadden in Nederland al een idee bedacht om dit keer iets speciaals voor de kinderen te doen. De grote vakantie, die 4 weken zal duren, begint op 4 oktober. In deze periode vallen 2 grote festivals, namelijk Dasain en Tihar. Voor de Nepalezen DE tijd van het jaar om dit gezellig met familie te gaan vieren. Lekker eten en misschien wel nieuwe kleren!! Vaak woont de familie ver weg of in de bergen en zal er dus lang gereisd moeten worden. Hier is natuurlijk weer een kostenplaatje aan verbonden dat niet door iedereen betaald kan worden. Nu komen we dan ook gelijk op onze groep kinderen met hun families. We wilden exclusieve voedselpakketten gaan samenstellen, zodat ook onze kinderen met hun familie een leuk festival tegemoet konden zien.

Terwijl ik in Nepal zat, kreeg ik al een leuke mail van Meriam (bezoekers 2004/2005) dat zij met haar collega’s al geld hadden overgemaakt om dit idee te steunen. Clowntje Rico en de familie en vrienden van Ans en Fred wilden hier ook aan deelnemen. Wij waren sowieso persoonlijk ook al van de partij en kon er dus voor een behoorlijk bedrag ingekocht gaan worden.
Juf Kalpana had eerst een lijst gemaakt met het aantal kinderen per familie. Het kan namelijk zijn dat er per gezin wel 4 kinderen op school zitten. Soms zelfs wel een paar bij elkaar in dezelfde klas. De gezinnen met 1 of 2 kinderen krijgen dan 1 pakket en de gezinnen met 3 of meer kinderen krijgen 2 pakketten. We hadden berekend zo’n 160 pakketten nodig te hebben!!
Het pakket zou gaan bestaan uit: thee, ½ kilo suiker, 1 kilo zout, ½ kilo geplette rijst, 10 doosjes lucifers,15 kaarsen, 2 pakjes noodles,½ liter olie, tandpasta, kledingzeep, lichaamszeep, doosje massala en een  zakje besar.
In Pokhara gingen Laxmi en ik naar het oude centrum om bij een groothandel in voedingsmiddelen te onderhandelen over de prijzen, want we hadden natuurlijk grote partijen nodig!! Uren en uren verder, want ja dat gaat nou eenmaal zo in Nepal, was de bestelling geplaatst. Ze zouden  het op maandag 26 september om 9.00 uur met de vrachtauto afleveren op school.

Ondertussen had ik nog een mail gekregen dat er nog 100 euro extra te besteden was voor de voedselpakketten en nog eens 200 euro voor een T-shirt voor alle kinderen. Dit laatste bedrag hadden we te danken aan de baas van Meriam. Fantastisch! Ik had snel een telefoontje gepleegd met de groothandel om er nog 160 zakjes melkpoeder bij te doen.

Met Shekhar, manager van het Giri Guesthouse, vertrok ik een keer vroeg in de ochtend naar de locale textielgroothandel op zoek naar 172 T-shirts in diverse kleuren en maten. En ja, ook dit doe je niet even!! Om een lang verhaal kort te maken …… na eindeloos afdingen en een heleboel kopjes Nepalese thee, was aan het eind van de middag alles uitgezocht en zou ook deze partij op die bewuste maandag afgeleverd worden. Yippie! 

Maandag 26 september
Ik had Laxmi en een vriendin van haar, Ambika, gevraagd op school te komen helpen met de pakketten samen te stellen. We waren stipt 9.00 uur op school en nu maar wachten op het grote moment.
……… komt de vrachtwagen op tijd of niet …..?
Jawel hoor, daar was ie dan ……. om 11.00 uur!! De klasjes stroomden leeg toen de grote vrachtwagen voor de school kwam rijden. Want ja, waar was dat allemaal voor? Wat waren ze nieuwsgierig. De grote dozen en zakken werden door de chauffeurs naar de bibliotheek/kookruimte gedragen. Daar werd alles gecheckt en kon er afgerekend worden. Het zou echt nog een heel karwei worden.
Alle dozen werden open gemaakt en op volgorde gezet, zodat het voor iedereen makkelijk pakken en doorgeven kon worden. Een paar leraressen kwamen ook nog ons team versterken. Nadat de kant en klare producten in de 160 plastic tasjes zaten, kon er begonnen worden met afwegen van de suiker en de geplette rijst (beaten rice). Deze producten zijn namelijk geleverd in grote zakken van 80 kg.  Na, ook nog eens, 160 zakjes van een ½ kilo rijst en 160 zakjes  van een ½ kilo suiker afgewogen te hebben, zat de grote klus er na 5 uur hard werken voor ons op. Het was een grote berg voedselpakketten geworden en we waren er trots op.

En de T-shirts? …….. helaas vandaag niet … !
 

Klaarmaken van de voedselpakketten	Massala, tandpasta, noodels lucifers enz.	Julia met hulp van Laxmi en Ambika	Uren bezig met inpakken
10 verschillende dingen in een tasje	Laxmi weegt de suiker af	Vele handen maken licht werk	160 pakketten liggen klaar

Dinsdagmiddag 27 september kwamen Bert en Meriam in Pokhara aan. Shekhar en ik haalden ze op van het vliegveld en kletsten daarna gezellig  wat bij voor het winkeltje van Laxmi.
Daar het Bert z´n eerste keer was in Nepal zou het een kort bezoekje worden in Pokhara, want ze wilden de omgeving van Kathmandu nog verkennen en een tripje naar Tibet maken. Ik was ontzettend blij dat ze er waren vooral omdat morgen de grote dag zou zijn dat we de voedselpakketten zouden gaan uitdelen. Tenslotte heeft Meriam en haar collega´s voor de grootste bijdrage gezorgd en zullen de kinderen het enorm prijs stellen dat juist zij dan op school aanwezig zal zijn.

Woensdag 28 september
Deze ochtend stond ik vroeg op want er moest op school nog het een en ander gedaan worden. Meriam en Bert gingen even fietsen en zouden iets later komen. In de ochtend kregen de kinderen gewoon les en konden wij onze voorbereidingen doen. Laxmi en Ambika  waren ook weer aanwezig om de helpende hand te bieden. We gingen gauw wat slingers en ballonnen ophangen zodat het er feestelijk uit zou zien.

…en toen werd de grote zak met T-shirts gebracht….gelukkig nog op tijd!!

We legden buiten een groot plastic zeil neer om de pakketten op te leggen. Alle 160 plastic tasjes werden naar buiten gebracht en op een stapel gelegd. Daarna werden de T-shirts uit de verpakkingen gehaald en op maat erbij gelegd. Het was behoorlijk zweten in deze temperaturen. Uit de laagste klasjes werden ondertussen de banken naar buiten gebracht.      En oh…oh...wat waren de kinderen toch nieuwsgierig. Meriam en Bert waren intussen ook aangekomen op school en gingen dan ook gelijk de kinderen in de klasjes begroeten.
Rond 13.00 uur was het dan eindelijk zover en stroomden alle klasjes langzaam leeg en namen ze plaats op de banken. Ik wilde de kinderen nog een warm woordje toespreken en nam met alle leraren en leraressen plaats tussen de pakketten en de kinderen.

Ik vertelde ze dat we dit jaar iets speciaals wilde geven met het oog op de komende festivals. We willen ze allemaal een warm hart toedragen en dat ze dit ook naar hun familie en naasten zullen doen. Lief en eerlijk proberen te zijn voor hun ouders, broertjes en zusjes. Dat ze vooral hun best blijven doen op school waardoor ze een betere toekomst tegemoet zullen gaan. We hopen dat het pakket en het T-shirt een bijdrage zal leveren aan een gezellig Tihar en Dasain. Natuurlijk heb ik er ook uitdrukkelijk bij gezegd wie ervoor gezorgd hebben dat deze pakketten vandaag aan ze uitgedeeld worden.

Na de korte speech kregen we een heerlijk applaus van de kinderen. Als eerste werden de kinderen naar voren geroepen waarvan er 3 of meer uit één gezin komen. De eerste groep namen Kalpana en ik met uitdelen voor onze rekening. Ze kregen 2 pakketten en ieder een     T-shirt met lange mouwen in diverse kleurtjes. Sommigen maakte een gaatje in het tasje om even te snuffelen wat er allemaal in zat. Het T-shirt werd soms meteen aangetrokken en daarna werd er lekker gegiecheld. Ze vonden het prachtig. Na een tijdje nam Meriam en een andere lerares het over. Nu kwam de grootste groep kinderen aan de beurt. De gezinnen met  1 of 2 kinderen op school. Ze werden ook steeds ongeduldiger naarmate de middag verstreek. Ja, daar kon ik me wel wat bij voorstellen. Die 160 pakketten en de kleding deel je nou eenmaal niet zo rap uit. Maar gelukkig werd hun wachten altijd  met iets moois beloond.
Bert mocht er ook even een half uurtje aan geloven in deze hitte. Het was een mooi gezicht zo’n reus naast die kleintjes. Hij genoot er met volle teugen van. Toen elk kind voorzien was, gaven we ook de leraren, leraressen en helpers een goed gevulde tas mee naar huis. Als klap op de vuurpijl deelde Meriam en Bert ook nog lekkere snoepjes uit. Er werd daarna nog een leuke groepsfoto gemaakt. De kinderen bedankten ons en wij wenste ze een fijne vakantie. Met een aantal mensen zijn we nog even bij Chet langs gegaan om 2 pakketten af te geven en hem beterschap te wensen. Het gips van zijn ene been was eraf en hij zag er een stuk beter uit dan de vorige keer. Hij genoot van ons bezoek.
Meriam en Bert gingen de volgende dag terug naar Kathmandu. Tevreden vertrok ik een paar dagen later.

Meriam en Julia bij het winkeltje van Laxmi	Julia en Meriam met de voorbereiding	Ze zitten startklaar	Julia houdt een toespraak
De kinderen luisteren aandachtig	Ze geven een luid applaus	Het uitdelen van een voedsel pakket en een T-shirt	Voor grote families 2 pakketten
Even kijken of het T-shirt past	De kinderen zijn blij met hun verrassing	Trots tonen ze hun T-shirt
Meriam hielp mee met het uitdelen	Ook Bert hielp gezellig mee	Namens de kinderen "Dhanybaad"	Meriam en Bert delen nog snoepjes uit

Zoals in mijn vorige verslag van maart te lezen was, kon ik een aantal dingen niet realiseren vanwege de transportstaking. Zo ook niet de ontvangst van de gestuurde leesboeken door Biblionef. Een vriend van ons met een eigen stichting in Pokhara heeft ervoor gezorgd dat de alle leesboeken netjes op school afgeleverd werden.
Op school was ik dan ook ontzettend verrast dat de leesruimte in gebruik genomen was. De boekenrekken stonden erin en de boeken waren allen genummerd en op volgorde gezet. Juf Dhana heeft de verantwoordelijkheid voor de bibliotheek op zich genomen. Er mogen niet te veel kinderen tegelijkertijd binnen. Ik keek m´n ogen uit hoe leuk de kinderen aan het lezen c.q. plaatjes aan het kijken waren. Momenteel maken ze alleen gebruik van de ruimte in de grote pauze om 13.20 uur.Sommige kinderen willen niet eens meer buitenspelen, want de boeken vinden ze veel interessanter. De kinderen vertelde me dat ze wel meer tijd wilde besteden aan boeken lezen met een andere inhoud dan die soms o zo ‘saaie’ leerboeken van school. We gaan voor een tussen oplossing zorgen. Soms leest de juf voor en luisteren de kinderen aandachtig.  Ook wordt er af en toe tijdens de les een boek gepakt om er een dictee uit te geven. De opzet is geslaagd. De kinderen kunnen op deze manier ook hun horizon verbreden en zal hun kennis van de Engelse taal er nog beter op worden. Het enige nadeel is dat de meeste kinderen op de grond zitten te lezen en daarmee het leesboek geen lang leven beschoren zal zijn.
Ook hieraan zal gedacht worden bij de volgende bibliotheekruimte! Biblionef heeft ons laten weten dat we volgend jaar maart weer op een zending kunnen rekenen. Fantastisch nieuws dus!

De nieuwe leesruimte  dankzij Biblionef	De kinderen lezen zelfs in de schoolpauze	Ze vinden het prachtig	De kleintjes kijken plaatjes
Lezende kinderen groot en klein	Leuk hoor zo'n sprookjesboek	Ze vinden het allemaal erg leerzaam

Voor het onderstaande verwijs ik ook naar de knop op de homepage ‘bouwplannen’, waar er verder over dit onderwerp door wordt gegaan.

Er zijn een aantal factoren te noemen waardoor we het roer om hebben gegooid en uiteindelijk besloten hebben
een stuk grond te kopen en er een nieuwe school op te gaan bouwen.

Ja, wat te doen? We willen ook niet teveel geld uitgeven aan deze school want het is eigendom van Agni. Ik heb door de tijd heen een aantal mensen leren kennen in Nederland die graag een groot bedrag willen geven, maar die dit bedrag niet willen besteden aan het woonhuis van Agni. Ik had contact opgenomen met deze mensen en gevraagd of we dit geld ook mochten besteden aan het kopen van een stuk grond. Allen hadden de goedkeuring gegeven en een bepaald bedrag was te besteden.

Ik ben regelmatig met Shekhar gaan kijken wat er allemaal in de buurt aan land te koop was. Nou is het al een feit dat in Pokhara een stuk grond kopen vele malen duurder is dan b.v. in Kathmandu.  Het bleek al gauw dat het dicht in de buurt van de huidige school erg duur was. En hoe meer naar de weg hoe duurder de grond.
Zo’n 15 minuten lopen vanaf de huidige school kom je in een gebied waar hier en daar een huisje staat en waar nog volop gebouwd kan worden. Een man had ons verteld dat er in deze buurt heel veel stukken grond te koop waren. Het was trouwens een prachtige omgeving. Aan de ene kant keek je uit op een diepe kloof met een rivier en aan de andere kant keek je uit op de bergen. De prijzen liepen echt ontzettend uiteen. Als het dicht aan een paadje lag en het een mooi recht stuk was…..nou dan weet je het al. Op naar het volgende stuk grond. En zo deden we vele stukjes grond aan. Als ik er een interessant vond dan zocht Sekhar met hulp van een tussenpersoon deze man op en ging dan zitten onderhandelen over de prijs. Daarna aan mij om er mee verder te gaan of niet. Want er kan vaak nog heel veel
afgedongen worden. Daarom had ik me van te voren goed laten inlichten welke prijzen ik kon verwachten. In de 2^e week van mijn verblijf had ik eigenlijk al m’n keuze gemaakt en ben via de mail met Brigitte alles gaan doornemen omtrent de locatie en de prijs. Uiteindelijk zijn we eruit gekomen en hebben we de beslissing genomen het stuk grond te kopen. Het is een groot stuk grond maar het loopt absoluut niet recht. Een fantastische uitdaging voor een mooie prijs.

Ja, het klinkt nou wel  alsof het zo hupsakee gegaan is hoor, maar ik kan je vertellen ik ben heel vaak tegen het plafond gevlogen als deze of gene weer eens niet kwam opdagen. Of dat het stuk grond dat ik op het oog had de dag erna ineens in prijs verdubbeld was. En dan weet je ook nog dat je niet veel tijd in Nepal hebt en dat er dan zoveel geregeld moet worden in de tijd die je rest. Nou ja, het is allemaal goed gekomen en we gaan ervoor. Ik had de eigenaar een aanbetaling gedaan en zou de rest binnen een maand per bank regelen. Het is spannend gebleven tot de laatste dag. In Nederland heb ik de betaling geregeld. Na 3 weken is de eigenaar van het stuk grond met een paar vrienden van ons naar de registratie gegaan om het land officieel op naam vast te laten zetten.

Je ziet momenteel eigenlijk niet veel aan het stuk grond behalve dan dat het vol staat met rijstplanten, maar in mijn gedachte zag ik de school al staan!!!!!!  

De rest over de bouwplannen kunt u vinden op de homepage!!! 

De onderhandelingen over het stuk grond	De deal is gesloten met de grondeigenaar	Het uizicht over de kloof	Nu zijn het nog rijstvelden	Julia is ontzettend blij met het stuk grond

NAMASTE, 

JULIA

Het volgende bezoek is in april 2006
                                                                                                                 terug naar boven