Onze dochter gaat voor haar afstudeerproject naar Nepal. Als grapje zeg ik een keer tegen haar "zal ik je brengen" en zo is het plan ontstaan om samen te reizen. Zij blijft 4 maanden, ik ruim twee weken. Dat brengen pakt heel anders uit. Vanaf het eerste moment in Nepal tot het vertrek naar Nederland loop ik achter haar aan. Zij heeft al eerder een aantal maanden door Nepal getrokken en zij voelt zich onmiddellijk weer thuis. Ik word overweldigd door alle nieuwe indrukken en de hartelijke ontvangst. Want op het vliegveld worden we opgewacht door een grote groep vrienden, die mij tijdens mijn verblijf overal mee naar toe nemen en alles voor mij regelen. Na een paar dagen in Kathmandu rondgekeken te hebben vertrekken we met de auto naar Pokhara. 'mum' zoals ik wordt genoemd mag niet met de bus. Tijdens de autorit zo'n 6 uur  begrijp ik wel waarom. De weg is nl. net weer open en zo verschrikkelijk druk. De busrit zou vele uren langer hebben geduurd. Wat een belevenis. We rijden tussen honderden vrachtwagens, volgeladen met de meest bizarre spullen. Koeien, honden, mensen etc. op de weg,  zorgen ervoor dat deze  autorit een overlevingstocht wordt. Zeker ook omdat onze chauffeur veel te hard rijdt.  Eenmaal in Pokhara ben ik blij veilig te zijn aangekomen. Ons hotelletje  ligt aan het meer met prachtig uitzicht op de bergen. Een heerlijk nepalees theetje maakt het leven even heel mooi. Omdat we met Julia en Brigitte in het vliegtuig zaten weten we van het jubileumfeest op school. Natuurlijk willen we dit meemaken. De eerste dag gaan we even op school kijken en maken kennis met de kinderen en de leraren. Wat een ontvangst. Zo moet Beatrix zich regelmatig voelen. Een aantal mensen gaat boodschappen doen voor het feest. Er blijken twee klassen zonder juf of meester te zijn. En opeens staan mijn dochter en ik allebei voor de klas. In Nederland geef ik ook les, maar dit is toch wel heel bijzonder. Alle kinderen hangen aan mijn lippen. Ik vertel over Den Haag, de plaats waar ik woon. We leren het liedje: in Den Haag daar woont een graaf en alles wordt keurig in de schriften geschreven. Dan natuurlijk nog iets nederlands erbij tekenen en opeens is er twee uur voorbij. De boodschappen zijn met behulp van onze nepalese vriend inmiddels gearriveerd.

De volgende dag, wij zijn laat, komen we al bij de prachtig met oranje ballonnen versierde school. Het eten wordt door een aantal ouders klaargemaakt. Overal om ons heen lachende kinderen. Ik heb het gevoel al jaren in Nepal te zijn.  En steeds zijn er mensen die ons komen groeten en bloemetjes brengen. Aan het eind van het feest heb ik vele kriebelende bloemenkransen om mijn nek hangen. Een dag om nooit te vergeten. Terug in Kathmandu koop ik nepalese shawls en tassen om  in Nederland te verkopen. De opbrengst is voor stichting Namaste Nepal, een geweldig project van Julia en Brigitte. Gelukkig is de douane vriendelijk en mag 'mum' met een veel te zware tas door. Ook mijn hoofd is zwaar, omdat ik alleen terug vlieg en mijn dochter achter laat. Maar het was een indrukwekkende reis met het schoolfeest als dierbare herinnering.