Op bezoek bij het schooltje voor “Poor and Helpless Children” in Pokhara  (Jan. 2004)

Ik zag Bri en Juul voor het eerst op een mooie foto bij een krantenartikel in een plaatselijke krant in Delft. Vrienden hadden de krant voor mij bewaard, omdat ik bezig was met een project in Nepal en zelf ook bezig was een stichting op te richten. Toen ik de website bekeek was ik behoorlijk onder de indruk van hun werk in Nepal en heb ik meteen mailtje gestuurd. Een afspraak was toen snel gemaakt. Toen we elkaar eenmaal ontmoetten raakten we niet uitgepraat.

Toen wij in januari dit jaar naar Nepal gingen om ons eigen project in Kathmandu te bezoeken zouden wij ook nog naar Pokhara gaan. Het lag dus voor de hand dat wij ook een bezoek aan het schooltje zouden brengen. Op verzoek van Bri en Juul namen we een flinke hoeveelheid kleertjes mee, die ze straks weer aan “hun” kinderen kunnen uitdelen.
We reizen met z’n drietjes. Ger mijn man, Eric een goede vriend en ikzelf. Alledrie zijn we al eens eerder in Nepal geweest, maar nooit eerder hebben wij dergelijke projecten bezocht. Toen we in Pokhara aankwamen besloten we direct naar het schooltje te gaan om de kleertjes en het gastenboek te brengen. Zelf hadden wij een heel groot springtouw, nog wat kleinere springtouwen voor de kinderen en een mooi boek over Nederland voor Agni, de hoofdonderwijzer, meegenomen.

Als we aankomen bij het schooltje is Agni buiten bezig met de les. We worden hartelijk verwelkomd. Na de eerste kennismaking delen we als eerste de kruidnootjes uit die Brigitte en Julia voor “hun” kids hebben meegegeven.
 
Het uitdelen van kruidnootjes door Linda     Ze gaven ook een groot spring touw.

Nou, Zwarte Piet zou er zeker niet meer succes mee gehad kunnen hebben. Wat vinden de kinderen dat lekker! Daarna krijgen we een rondleiding door het schooltje .Op verzoek van Bri en Juul verdiepen we ons in de lopende zaken en Agni brengt uitgebreid ons op de hoogte. Tijdens het gesprek wordt steeds duidelijker met hoeveel verschillende factoren er allemaal rekening moet worden gehouden en met welke eenvoudige middelen er toch een hoop wordt bereikt. We hebben diep respect voor al het werk dat Bri en Juul al hebben verzet. Wat een energie steken zij er in! Maar er is ook nog heel veel te doen. Er zijn plannen genoeg. Het mag duidelijk zijn dat het schooltje alle steun verdient.

    
Klas 3.                                    Voetballen met de nieuwe ballen.

Al pratende komen we er ook achter, dat een paar nieuwe voetballen voor de jongens een welkom geschenk zou zijn. We beloven daar naar op zoek te gaan en tijdens ons verblijf in Pokhara nog een keer terug te komen. Gewapend met een briefje met een goed voetbalmerk erop stappen we op. De volgende dag maken we een lange wandeling naar het centrum van Pokhara en tikken we twee “Mikasa” voetballen op de kop. Eric bindt ze aan zijn aan zijn rugzak en heeft onderweg bij heel veel jongetjes al een hoop bekijks. Die mooie voetballen zien ze allemaal wel zitten!

Als we de tweede keer terug komen is het eigenlijk een vrije dag, maar alle leerkrachten zijn er en ook bijna alle kinderen zijn gekomen. We hebben namelijk niet alleen de twee voetballen beloofd, maar ook beloofd om eten te gaan kopen met Agni, zodat alle kinderen vandaag weer een voedzame, warme maaltijd kunnen krijgen.
Terwijl de jongens zich helemaal uitleven op de voetballen gaan de meisjes weer touwtje springen. (Het grote springtouw is een even groot succes. We zullen er als we thuis zijn gauw meer bestellen).

Ondertussen gaan wij met Agni naar de markt om eten te kopen. We hebben heel wat nodig, maar de kosten zijn voor ons Europeanen, verhoudingsgewijs, natuurlijk gering.
Zelf hebben we geen tijd om het eten ook klaar te maken, maar dat doen de leerkrachten en de kinderen dan gewoon zelf. Dat ze die maaltijd krijgen is het aller belangrijkst.
 
Ger en Linda met de kids. LInda, Agni en een paar kinderen kopen eten voor de maaltijd

Als het eten op school wordt schoongemaakt is het voor ons helaas al weer tijd om op te stappen. Het was een bijzondere ervaring en we hopen zeker nog eens een keer terug te keren naar het schooltje.
Wij wensen Bri, Juul en “hun” kinderen  nog heel veel succes en veel geluk voor de toekomst!

 
Aan de slag......  

Ger en Linda Scheppink
Eric Veenhuis
uit Heenvliet

 terug naar begin van de pagina